Κυβέρνηση αστικής ενότητας. Εμείς;

από aristeroblog.wordpress.com

του Παναγιώτη Μαυροειδή

Είναι κάποιες οριακές στιγμές στο θέατρο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, που οι πρωταγωνιστές απογυμνώνονται από τα  ρούχα  των ρόλων τους και εμφανίζονται με τα δικά τους.

Το ΠΑΣΟΚ, για δεκαετίες ολόκληρες έχτιζε το ρόλο της σοσιαλδημοκρατικής φιλολαϊκής λύσης. ‘’Για μεγάλες περιπέτειες δεν είμαστε, αλλά κάτι το καλύτερο για το λαό θα το σπρώξουμε…’’.  Και τώρα είναι η ηγετική δύναμη του κοινωνικού κανιβαλισμού του κεφαλαίου σε βάρος της λαϊκής πλειοψηφίας. Επικεφαλής της χούντας ΕΕ - ΔΝΤ - κεφαλαίου. Η ΝΔ πούλησε αντιμνημονικό αγώνα με ‘’νέο μίγμα’’ κοινωνικής πολιτικής για να δρέψει κοινωνική δυσαρέσκεια. Και έτρεξε τώρα, την ώρα του τριγμού, τη στιγμή της κατάπτωσης της κυβέρνησης Παπανδρέου στη λαϊκή συνείδηση, να προσφέρει τις πλάτες της, εν μέσω της απαραίτητης και υποκριτικής τσιριμόνιας και παζαριών της δεκάρας.

Το ακροδεξιό ΛΑΟΣ, πούλησε αντίσταση στο ‘’σάπιο πολιτικό σύστημα και στους διεφθαρμένους πολιτικούς’’ και αποδείχτηκε στους αφελείς οπαδούς του, απλό μαντρόσκυλο του συστήματος, που πίεζε σταθερά για τη λύση έκτρωμα που τελικά δόθηκε.

Να λοιπόν που η κοινωνική και πολιτική  πραγματικότητα του ενωμένου περισσότερο από ποτέ αστικού μπλοκ εξουσίας, εμφανίζεται με την πολιτική  μορφή μιας κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, με υποστήριξη και ΛΑΟΣ.

Είναι μια κυβέρνηση αστικής ενότητας, που προσπαθεί να περιβληθεί το φθαρμένο χιτώνα της ‘’εθνικής σωτηρίας’’.

Είναι μια κυβέρνηση εκπρόσωπος  και υπηρέτης μαζί, των τραπεζιτών, του ΔΝΤ, της ΕΕ, των δανειστών. Των αρπακτικών της εθνικής και υπερεθνικής κεφαλαιοκρατίας.

Είναι μια έκτακτη πολεμική κυβέρνηση εκστρατείας για τη συντριβή των εργασιακών δικαιωμάτων και των κοινωνικών αναγκών.

Είναι μια κυβέρνηση της δόσης, μιας ατέλειωτης αντεργατικής επίθεσης σε δόσεις, με τη θηλιά της νέας Δανειακής Συνθήκης και του ευρώ.

Αλλά μπορεί και πρέπει να γίνει μια κυβέρνηση – στόχος. Μια κυβέρνηση προς ανατροπή από ένα μαχόμενο εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Επίδειξη δύναμης ή αδυναμίας;

Είναι τώρα ισχυρότεροι αλήθεια; Η αλήθεια είναι πως ναι. Όμως, ακριβώς αυτή η επείγουσα ανάγκη τους να επιστρατεύσουν ταχύτατα τις μεγάλες εφεδρείες τους, ακόμη και με θυσιασμό των Παπανδρέου και Σαμαρά, που πρέπει προσωρινά να κάτσουν στο πάγκο, δείχνει πως η κοινωνική δυναμική για εξέγερση και ανατροπή δυναμώνει. Το καινούριο, το ποιοτικό στοιχείο των εξελίξεων, είναι ακριβώς η εισβολή στο πολιτικό προσκήνιο του λαϊκού παράγοντα, η δύναμη των απεργιακών συναθροίσεων, η καυτή ανάσα  της εξέγερσης, ο οργή του λαού και της νεολαίας.

Έριξαν το μεγάλο δίλλημα: ‘’Ναι ή όχι στη δανειακή σύμβαση και το ευρώ;’’. Και συγκρότησαν τη συμμαχία τους, ακριβώς πάνω στον άξονα του ΝΑΙ. Μια συμμαχία στρατηγικού προσανατολισμού, αγκιστρωμένη και ταυτόχρονα υποθηκευμένη και αιχμάλωτη των ηγεμονικών καπιταλιστικών δυνάμεων της ΕΕ και της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας.

Μέτωπο Αγώνα Ρήξης και Ανατροπής-Για ένα μεγάλο κοινωνικό ΟΧΙ

Είναι η στιγμή να οικοδομήσουμε το δικό μας μέτωπο. Όχι με όρους προετοιμασίας για τις βουλευτικές εκλογές. Παρεμπιπτόντως, μην είμαστε σίγουροι ότι θα γίνουν όπως λένε στα τέλη Φλεβάρη. Αλλά με όρους κοινωνικούς, με όρους των αναγκών του αγώνα. Τι θέλουμε λοιπόν;

Ένα μέτωπο βασισμένο σε μια κοινωνική συμμαχία των στρωμάτων που πλήττονται από την κεφαλαιοκρατική επίθεση. Εργαζομένων, ανέργων, μικρομεσαίων στρωμάτων, αγροτών. Ένα μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό αντι-πόλο, στον αντίποδα του αστικού μπλοκ, που έχει ταυτίσει τη μοίρα του με το ευρώ και την ΕΕ.

Ένα μέτωπο με κομβικά  πολιτικά χαρακτηριστικά, το ΟΧΙ στη δανειακή σύμβαση, το ευρώ και την ΕΕ. Η στρουθοκάμηλος ποτέ δε σώθηκε επειδή έβαλε το κεφάλι της στην άμμο.

Ένα μέτωπο, που θα αντιτάσσει ένα  δρόμο ζωής για τη πλειοψηφία της  ελληνικής κοινωνίας. Προοδευτικό είναι να δουλεύουμε όλοι, με αξιοπρεπείς όρους και να δουλεύουμε λιγότερο. Αν αυτό δεν ταιριάζει στους λογαριασμούς του ιδιώτη-επιχειρηματία, δεν είναι πρόβλημα της κοινωνίας γενικά, αλλά μόνο της καπιταλιστικής συγκρότησης της. Το χτύπημα της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας στον τραπεζικό και βιομηχανικό τομέα, είναι όρος επιβίωσης για την κοινωνία, για την αντικαπιταλιστική ανασυγκρότηση της οικονομίας.

Ένα μέτωπο αξιοπρέπειας  απέναντι στις ‘’αξίες’’ της δουλοπρέπειας και της υποταγής των δυνάμεων του σύγχρονου δοσιλογισμού, απέναντι στους νέους ηγεμόνες της ΕΕ.

Ένα μέτωπο συντονισμού όλων των κοινωνικών πολιτικών αντιστάσεων, στην απεργία, στο δρόμο, στη διαδήλωση, στη κατάληψη.

Ένα μέτωπο που θα ορίζεται από τα πολιτικά αιτήματα και τον πολιτικό στόχο της ανατροπής κάθε κυβέρνησης που προωθεί την αντεργατική επίθεση και της ίδιας της επίθεσης. Ένα μέτωπο δηλαδή αντικαπιταλιστικής ανατροπής.

Ένα μέτωπο  εργατικό, λαϊκό, με αντικαπιταλιστικά και αντι-ΕΕ-αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, ικανό να θέσει με αγωνιστικούς και δημοκρατικούς όρους στο λαό, το στόχο για μια άλλη πορεία έξω από την ΕΕ και τον καπιταλισμό.

Ένα μέτωπο με συμμετοχή πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων,  που θα στηρίζεται από πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς, αγωνιστικές αντιμνημονιακές δυνάμεις που εμφανίζονται στη κοινωνία, μαχητικά τμήματα του εργατικού και ευρύτερου κοινωνικού κινήματος και της νεολαίας, αντι-ΕΕ και αντιιμπεριαλιστικές συσπειρώσεις.

Αριστερός συντονισμός τώρα!

Ψυχή αυτού του κοινωνικού και πολιτικού Μετώπου Αγώνα, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει η αριστερά. Μέσα σε μια πορεία, όπου ταυτόχρονα θα καταχτά ένα πρωτοπόρο ρόλο και θα μετασχηματίζεται. Όπως είναι δεν μπορεί.  Όχι μόνο γιατί είναι διασπασμένη. Αυτό είναι μια αιτία, αλλά κυρίως είναι ένα αποτέλεσμα. Της  έλλειψης ενός συνεκτικού προγράμματος, με κοινωνικές και ταξικές  αναφορές στην εργαζόμενη πλειοψηφία. Με φοβία απέναντι στην αστική εξουσία και την αναζήτηση των δρόμων επαναστατικής ανατροπής. Χωρίς τολμηρές απαντήσεις στο ερώτημα ‘’μετά το καπιταλισμό τι;’’.  Χωρίς επαναστατική πολιτική τακτική συγκέντρωσης δυνάμεων πάνω σε πολιτικά αιτήματα και τομές κόμβους, όπως η διαγραφή του χρέους και  η έξοδος από ευρώ και η ΕΕ. Αυτή η αριστερά τρόμαξε μπροστά στο δίλλημα που έβαλε η κυβέρνηση ‘’Ναι ή όχι στη δανειακή σύμβαση και το ευρώ;’’. Έτρεξε να διεκδικήσει κάλπες εκλογών,  για να αποφύγει το ερώτημα, δίνοντας πολιτικό χρόνο στη κυβέρνηση. Να αρνηθεί  το δίλλημα ειδικά για το ευρώ και να το περιορίσει μόνο στη δανειακή συνθήκη (από δυνάμεις που είπαν ναι στο δημοψήφισμα).

Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια, θα πει κάποιος. Όμως η πολιτική πάλη για  όσους την εννοούν και στρατεύονται από ανάγκη και ανιδιοτέλεια, δεν είναι παιχνίδι, για να πεις ‘’δεν παίζω, δεν μου αρέσει’’.

Υπάρχουν σκληρά διλήμματα που πρέπει να απαντηθούν.

Είναι αδιέξοδη μια προσφυγή ‘’στο λαό, στην κοινωνία, τους αγώνες, που θα γεννήσουν μια νέα αριστερά’’. Ο λαός  και οι αγώνες του,  με τα πάνω και τα κάτω τους, στην εθνική και τη διεθνή διάσταση, τις εποποιίες και τις τραγωδίες, έχουν γεννήσει αυτή την αριστερά, σε πολλές και διάφορες μορφές , ως εκδηλώσεις πολιτικής έκφρασης και πρωτοπορίας. Το νέο γεννιέται με το θάνατο αλλά και τη ζωή που του δίνει το παλιό. Δεν μας εκφράζει λοιπόν μια λογική απαξίωσης της αριστεράς, πολύ περισσότερο όταν αυτή συνοδεύεται  από μια στείρα κινηματίστικη λογική, αντι-πολιτικές  πρακτικές   ή από  αδιέξοδες προσμονές μετώπων σε ‘’πατριωτική’’ βάση.

Θέτουμε με ένταση το ερώτημα τι πρέπει να κάνει η αριστερά, και ειδικότερα η αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική αριστερά.

Δεν αποτελεί δρόμο ούτε ο σεχταρισμός του τύπου  ‘’ενότητα ή μέτωπο  της αριστεράς εδώ και τώρα’’. Η προσέγγιση αυτή, αν εξεταστεί με πραγματικούς και συγκεκριμένους πολιτικούς όρους και όχι θεωρητικά ή ηθικολογικά, έχει μόνο δύο απαντήσεις. Η πρώτη απάντηση,  είναι  μια ενότητα στη λογική του ψοφοδεούς ελάχιστου. Που δε θα τολμάει να μιλήσει για την ΕΕ ή για την εθνικοποίηση των επιχειρήσεων για παράδειγμα. Η ενότητα αυτή είναι και αχρείαστη και αδύνατη.  Η δεύτερη απάντηση, είναι  μια αρνητική απάντηση, με τυπικούς όρους, χωρίς έγνοια, διευκολυντική των χωριστών δρόμων και της άρνησης αυτοκριτικής και αλλαγής πορείας σε κάθε αριστερό σχηματισμό. Απορρίπτουμε αυτή τη προβληματική.

Να ενωθεί η αριστερά  με το σκοπό της. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Στον αγώνα για τη σωτηρία της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας. Για να ηττηθεί ο κοινωνικός και πολιτικός συνασπισμός ή καλύτερα η χούντα ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου. Να συγκροτηθεί εδώ και τώρα το Μέτωπο Αγώνα Ρήξης και Ανατροπής  της κυβέρνησης αστικής ενότητας και εργατικής λαϊκής εξαθλίωσης. Το μέτωπο συντριβής της αστικής επίθεσης. Αποδέσμευσης από τη φυλακή του ευρώ και της ΕΕ.

Δεν περιμένουμε και δεν απαιτούμε να αλλάξει πρώτα η αριστερά για να συμβάλλει. Ούτε να ενωθεί. Καήκαμε! Είναι ανάγκη εδώ και τώρα, όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί  και τα ρεύματα της αριστεράς να αποφασίσουν ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΠΕΔΙΟ δοκιμασίας  τόσο της γραμμής τους, όσο και των προγραμματικών αντιπαραθέσεων τους. Και αυτό είναι το πεδίο του ενιαίου κοινωνικού και πολιτικού αγώνα με στόχο την ανατροπή. Με εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο. Με οικοδόμηση νέων θεσμών εργατικού και λαϊκού αγώνα, επιβολής της θέλησης του λαού, οικοδόμησης όρων ανατροπής.

Ένας πρωτότυπος ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΔΡΑΣΗΣ όλων των δυνάμεων της αριστεράς,  σε αυτή τη προσπάθεια, θα δώσει μεγάλη πολιτική αυτοπεποίθηση στον αγωνιζόμενο κόσμο. Αλλά και θα καταξιώσει την αριστερά ανακτώντας την κοινωνική και πολιτική αίγλη της στον εργατικό και λαϊκό κόσμο.  Ως μια  αριστερά πρωτοπορία του κοινωνικού  και πολιτικού αγώνα και της κοινωνικής επανάστασης, με μόνο οδηγό τα συμφέροντα των εργατών, των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου, τα όνειρα και τις ανάγκες των αξιοπρεπών ανθρώπων. Αφήνοντας πίσω την αριστερά της συναλλαγής, των συγκυβερνήσεων, του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού, της απολογίας για την ΕΕ ή τον (αν)υπαρκτό σοσιαλισμό.

 Δεν είναι ένας δρόμος που μπορεί να συμφωνηθεί. Είναι ένας δρόμος που πρέπει να ‘’επιβληθεί’’. Και μια ισχυρή αντικαπιταλιστική αριστερά θα παίξει ρόλο σε αυτό. Είναι ένας δρόμος που πρέπει να κατανοηθεί ως αναγκαίος και να περπατηθεί από όλες τις δυνάμεις, ιδιαίτερα αυτές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ,  του Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΝ, του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, της αντικαπιταλιστικής οικολογίας, της υπόλοιπης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Έστω και με παράλληλους δρόμους, αλλά με συντονισμό και τον ίδιο στόχο για ανατροπή και εμφάνιση του εργατικού λαϊκού κινήματος σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων  και του αγώνα για ένα αντικαπιταλιστικό δρόμο.