Ανακοίνωση για την παύση λειτουργίας της ΚΕΑ

Eπειδή με την αρχική μας ανάρτηση ίσως δημιουργήθηκαν παρανοήσεις παραθέτουμε την επίσημη θέση της ΚΕΑ όπως μας ήρθε με email σχετικά με την παύση λειτουργίας της

H συλλογικότητα ΚΕΑ αποφασίζοντας την παύση της λειτουργίας της απέσυρε ταυτόχρονα και την «πρόταση δημιουργίας χώρου διαλόγου και κοινής δράσης των δυνάμεων της επαναστατικής αριστεράς» την οποία πρόσφατα διατύπωσε και απηύθυνε ως ΚΕΑ, αφού διαπίστωσε την εξαιρετικά περιορισμένη ανταπόκριση που έλαβε η πρωτοβουλία αυτή. Οποιοδήποτε κείμενο διακινείται από εδώ και στο εξής με την υπογραφή της ουδεμία σχέση έχει με την ΚΕΑ, εφόσον αυτή έπαυσε τη λειτουργία της από την 7^η Νοεμβρίου.

Αυτό σημαίνει οτι η παρακάτω πρόταση έχει πάψει να ισχύει

Πρόταση δημιουργίας χώρου διαλόγου και κοινής δράσης των δυνάμεων της επαναστατικής αριστεράς 

Η συνολική δεξιά μετατόπιση του αστικού πολιτικού σκηνικού προς ένα καθεστώς εκτάκτου ανάγκης που συμπαρασύρει σε δεξιά στροφή τόσο την καθεστωτική όσο και την «αντικαπιταλιστική» αριστερά , δημιουργεί ένα έκδηλο κενό επαναστατικής πολιτικής πρότασης που δεν μπορεί να καλυφθεί ούτε από μεμονωμένες προσπάθειες κομματικής καθαρότητας που δίνουν –είναι αλήθεια– με τιμιότητα και αυτοθυσία την μάχη την τελευταία τριετία, ούτε από πολύ σημαντικές αλλά πολυδιασπασμένες κινηματικές προσπάθειες που αδυνατούν να συγκροτηθούν σε ενιαίο επαναστατικό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα επαναστατικής ανατροπής της αστικής-καπιταλιστικής εξουσίας.

Οι μοναχικοί δρόμοι όλων εκείνων των οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων, των συλλογικοτήτων στο επίπεδο του μετώπου και των πολυάριθμων κινηματικών προσπαθειών, αλλά και μεμονωμένων αγωνιστών, που προσπαθούν να απεγκλωβιστούν τόσο από την αστική πολιτική όσο και από τα ασφυκτικά όρια που θέτει η εργοδοτική συνδικαλιστική γραφειοκρατία, και η αριστερά της ήττας και της ενσωμάτωσης, οδηγούνται, λόγω της αδυναμίας σύνδεσης με την κοινωνική πλειοψηφία σε περιθωριοποίηση και ήττα.

Αποτελεί τεράστιο κοινωνικό και πολιτικό επίδικο, οι επαναστατικές ιδέες, μια επαναστατική κοινωνικοπολιτική πρόταση να εισβάλλει «βίαια» στο κέντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης, να εμφανιστεί στους χώρους εκπαίδευσης και εργασίας, να πρωταγωνιστήσει στα νέα κοινωνικά κινήματα που ξεσπούν, να αποτελέσει συμβολή στην ανάγκη να εμφανιστεί ένα  επαναστατικό, εργατικό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα με όρους μαζικής , πλειοψηφικής κοινωνικής απεύθυνσης. Χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε να συγκροτηθεί ένα εργατικός και νεολαιίστικος πόλος επαναστατικής πολιτικής που η πολιτική του πρόταση και οι πολιτικές του διαδικασίες θα ξεπερνούν το δίπολο αστική ενσωμάτωση-αστική διαχείριση αποδεικνύοντας ότι η πάλη για την εργατική χειραφέτηση και την κοινωνική απελευθέρωση αποτελεί καθήκον και αμετάκλητη επιλογή της δικής μας γενιάς, στην δική μας εποχή. 
Σε αυτή την κατεύθυνση αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ πολιτική επιλογή να διαχωριστούμε εμφατικά και ξεκάθαρα με όλες εκείνες τις δυνάμεις και τις αντιλήψεις : 

1.      Που απεμπολούν στο απροσδιόριστο μέλλον την ολική επαναστατική ρήξη με τον καπιταλισμό με ταυτόχρονη απαξίωση και εξαφάνιση της επαναστατικής  στρατηγικής μέσω μιας άνευρης, γενικόλογης και μεταφυσικής επίκλησής της ως κάτι πολιτικά, ιδεολογικά και κυρίως κοινωνικά απροσδιόριστο.

2.      Που εμφορούνται, από μια ηγεμονική κρατική και σε πολλές περιπτώσεις κρατικίστικη θεώρηση για την διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση, που κατανοεί το κράτος ως οιονεί ουδέτερο «κοινωνικό αγαθό», αποκόβοντάς το από την ταξική πάλη και αποκρύβοντας τον ρόλο που αυτό διαδραματίζει υπό την ηγεμονία της αστικής τάξης. Μια εκδοχή αυτής της αντίληψης είναι η επίκληση ενός κράτους λαϊκής οικονομίας και εξουσίας των μικρομεσαίων –χωρίς επανάσταση– ενός δηλαδή λαϊκού κράτους που  μπορεί να υπάρξει μόνο ως σοσιαλδημοκρατική απολογία και ταυτόχρονα, ομολογία αδυναμίας επαναστατικής υπέρβασης του καπιταλισμού (εκδοχή ΚΚΕ).  Μια άλλη εκδοχή εκφράζεται ως απαίτηση να ληφθούν μέτρα κρατικού προστατευτισμού (εθνικοποίηση τραπεζών, διαγραφή χρεών) για τη σωτηρία της εθνικής οικονομίας και του «λαού» (εκδοχή ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, και εν πολλοίς ΑΝΤΑΡΣΥΑ).  Μια τέτοια αντίληψη εκφράζει μια εξόφθαλμη λαγνεία προς ένα μοντέλο εθνικού καπιταλιστικού κράτους πρόνοιας που ιστορικά οδήγησε στον πολιτικό παροπλισμό και την ενσωμάτωση της εργατικής τάξης στο κεφάλαιο, και που το κεφάλαιο τείνει στη δυναμική της καπιταλιστικής ανάπτυξης πάντα να αμφισβητεί και να υπερβαίνει.

3.      Που έχουν ολοκληρωτικά απομακρυνθεί από κάθε πολιτική επιλογή που θέτει ζήτημα εργατικής πολιτικής εξουσίας. Μια εκκωφαντική στάση αποχής από το βασικό πολιτικό ερώτημα «Ποιος ; ποιόν;» που αναδεικνύεται όλο και πιο έντονα σε κεντρικό ζήτημα όσο βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση συμπαρασύροντας στην εξαθλίωση εργαζόμενους και νεολαία. Το ζήτημα της εργατικής πολιτικής εξουσίας δεν λύνεται ούτε με απλή εναλλαγή της από τα αστικά στα «αριστερά» κόμματα, ούτε μέσω μεταβατικών σταδίων, ειρηνικών κοινοβουλευτικών δρόμων, που δήθεν δια της συσσώρευσης δυνάμεων προετοιμάζουν την κοινωνική επανάσταση. Τόσο η μία, όσο και άλλη επιλογή το μόνο που κυοφορούν και προετοιμάζουν είναι η επιστροφή σε ένα πιο άγριο, πιο σκληρό και ακόμη πιο βάρβαρο καπιταλισμό με συντριπτική πολιτική, οικονομική και ιδεολογική ηγεμονία των δυνάμεων του κεφαλαίου.

Ο χώρος διαλόγου και κοινής πολιτικής δράσης που προτείνουμε, είναι τελείως απαραίτητο, να συγκροτηθεί στην βάση δυναμικών πολιτικών και ιδεολογικών διεργασιών, στην βάση της εργατικής δημοκρατίας, του ανοικτού διαλόγου και της ελεύθερης ανταλλαγής απόψεων. Ένα εργατικό επαναστατικό χώρο συνεύρεσης και κοινής δράσης, που στην πολιτική και ιδεολογική του διαπάλη, στις αποφάσεις του, να εκφράζεται αποδεικτικά η εργατική πολιτική, ο εργατικός πολιτισμός, η επιλογή απελευθέρωσης από τα πολιτικά, ιδεολογικά, πολιτισμικά όρια του παλιού κόσμου, ως επιλογή συντριβής της καπιταλιστικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης, ώστε να αποκτήσει σάρκα και οστά , πλειοψηφική μαζική απεύθυνση και ευρεία κοινωνική αναφορά η συνολική επαναστατική ανατροπή.

Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο, περνά μόνο μέσα από την επαναστατική ανασυγκρότησή της, από  την συνολική σύγκρουσή της με την αστική πολιτική, και τον διαχωρισμό της από την αριστερή σοσιαλδημοκρατία και τον αριστερό ρεφορμισμό. Μια τέτοια κατεύθυνση επιδίωξη μας είναι να εκφράζεται και στην πολιτική του χώρου της επαναστατικής αριστεράς που προτείνουμε, με στόχο:

1.      Την  συνολική επαναστατική ρήξη με τον καπιταλισμό. Δεν υπάρχει καμία άλλη δυνατότητα για τους εργάτες και την νεολαία παρά να μιλήσουν για την αναγκαιότητα, να πείσουν για την αναγκαιότητα, και να κάνουν επανάσταση. Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης αλλά και όλης της κοινωνίας, θα είναι απόρροια της ήττας του κεφαλαίου στο πεδίο της ταξικής πάλης και δεν μπορεί να προκύψει παρά μόνο αν τεθεί το ζήτημα της επανάστασης και της εργατικής πολιτικής εξουσίας όχι ως θεωρητικό ζήτημα πολιτικής ζύμωσης αλλά ως κριτήριο για την πολιτική δράση του όλου της τάξης. Κάθε τακτική επιλογή, κάθε πολιτική απόφαση, κάθε κοινωνική συμμαχία γεννιέται από την στοχοπροσήλωση στην επαναστατική πολιτική γραμμή για αυτό και δεν μπορεί να συναινεί, να συμμαχεί ή να ενσωματώνεται σε κεντροαριστερά σενάρια, σε αριστερά πατριωτικά μέτωπα, σε μέτωπα αριστερής σοσιαλδημοκρατίας ή σε προτάσεις «αριστερών εργατικών» κυβερνήσεων εντός του καπιταλισμού. Όχι από κάποια εμμονή αλλά από την βεβαιότητα ότι όλα τα παραπάνω καταλήγουν ιστορικά και θα καταλήξουν και σήμερα σε διάλυση, αποσάθρωση και αστική ενσωμάτωση του μοντέλου αριστεράς που τα προτείνει αφού πρώτα θα έχουν επιτύχει άλλο ένα καίριο πλήγμα στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα. 

2.      Την συνολική ρήξη με τους μηχανισμούς καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, με αιχμή την ρήξη με  ΕΕ-ΟΝΕ όχι στο επίπεδο της φρασεολογίας ή της λογιστικής «τακτικής» αντιπαράθεσης μόνο με την ΟΝΕ και το ευρώ αλλά ως μια επιλογή στρατηγικής αντιπαράθεσης ρήξης, διάλυσης, και εξόδου από την ΕΕ και την ΟΝΕ που θα την επιβάλλει μια εργατική εξουσία, κάτι που είναι απαραίτητος όρος για να ηγεμονεύσει μια τέτοια πολιτική γραμμή. Κάθε άλλη πολιτική γραμμή που προβάλλει μια αντιπαράθεση-φενάκη μόνο με το ευρώ ή μόνο με την ΟΝΕ καταλήγει στο δια ταύτα σε συμμαχία με πλευρές της αστικής πολιτικής που επίσης εκφράζουν μια τέτοια άποψη προφανώς εκπροσωπώντας, μια μερίδα της εθνικής αστικής τάξης.

3.      Επομένως, την συνολική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το κεφάλαιο, την ΕΕ, το ΔΝΤ με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης και την διάλυση του αστικού πολιτικού συστήματος από το ίδιο το εργατικό κίνημα.

4.      Την συμβολή στη συγκρότηση ενός εργατικού κινήματος που δεν θα εγκλωβίζεται σε επιμέρους θεματικές επιτροπές ταξικής αποσυμπίεσης (Κίνηση κατά της ΕΕ, κτλ) φτιάχνοντας επιτροπές λογιστικού ελέγχου του χρέους μαζί με  την αστική συνδικαλιστική γραφειοκρατία την στιγμή που η εργατική τάξη  έχει ήδη χρεοκοπήσει. Το εργατικό κίνημα πρέπει να παλεύει για την πλήρη αποδόμηση και ανατροπή της αστικής κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης και της αστικής πολιτικής και να βάζει το κοινωνικό ζήτημα στην προμετωπίδα του πολιτικού του αγώνα χωρίς να μετατρέπει τους ταξικούς αγώνες σε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

5.      Την ανάδειξη, κατά συνέπεια, στο κέντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης των εργατικών συμφερόντων, της εργατικής πολιτικής, ως πολιτική που θα δημιουργεί δυναμικές διαδικασίες ταξικής αποδόμησης της εξουσίας του κεφαλαίου, συγκροτώντας κοινωνικούς και πολιτικούς αντιθεσμούς που θα κυοφορούν την  γέννηση της εργατικής εξουσίας και την επιδιωκόμενη σύγκρουσή της με  την αστική πολιτική και οικονομική εξουσία. Οι κοινωνικοί και πολιτικοί αντιθεσμοί δεν πρέπει να εκφυλιστούν σε θύλακες-νησίδες αντικαπιταλισμού εντός του καπιταλισμού, αλλά είναι ανάγκη να μετουσιωθούν  σε κύρια πολιτικά μέσα έκφρασης, δράσης και ταξικής επαναστατικής συγκρότησης των εργατών ώστε να διαβούμε το Ρουβικώνα της ταξικής διαμαρτυρίας και της ταξικής άμυνας και να περάσουμε στο δια ταύτα της επιθετικής επαναστατικής δράσης που μπορεί να την επιβάλλει μόνο μια εργατική εξουσία. Ανεξάρτητα κέντρα αγώνα εργατών,  ταξικά σωματεία βάσης σε σύγκρουση με τον εργοδοτικό αστικό συνδικαλισμό, πολιτικές συλλογικότητες που βάζουν ζήτημα κοινωνικής ανατροπής, αγωνιστές του κινήματος που δεν χωράνε πια στα στενά όρια της νόμιμης ρεαλιστικής αριστεράς αποτελούν εκείνο το δυναμικό που θα δώσει υλική δύναμη και επαναστατική δυναμική σε αντιθεσμούς απελευθερωτικής εργατικής πολιτικής εξουσίας.

6.      Την επιλογή το εργατικό επαναστατικό ρεύμα να είναι κυρίαρχα κοινωνικό ρεύμα, να βρίσκεται σε διαρκή δυναμική σχέση  με την  εργατική κοινωνική πλειοψηφία, να δρα και να υπάρχει σε χώρους δουλειάς, σε γειτονιές, σε χώρους εκπαίδευσης, να βρίσκεται μέσα στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες και να παλεύει για την όξυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης, να συμβάλλει ώστε να ανοίγουν νέοι δρόμοι στην πολιτική, επιστημονική, θεωρητική σκέψη, να αποπνέει τον εργατικό πολιτισμό της απελευθέρωσης από εκφυλισμένο αστικό πολιτισμό του κέρδους και της αγοράς. Ώστε η εργατική επαναστατική πολιτική, να βρει δρόμους συνάντησης με την εργατική νεολαία, με τους εργάτες-μετανάστες, με τις κοινωνικές δυνάμεις που σπάνε τα δεσμά τους με την αστική πολιτική και να συμβάλλει ώστε όλο αυτό το εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα να συγκροτήσει και να συγκροτηθεί σε πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα που θα απαιτήσει την απελευθέρωσή του συντρίβοντας την αστική εξουσία.

Με βάση αυτό το πολιτικό πλαίσιο, απευθύνουμε ανοικτό κάλεσμα σε συλλογικότητες και αγωνιστές που κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση, να ανοίξουμε την συζήτηση για την αναγκαιότητα να υπάρξει επαναστατική αριστερά, εργατικό επαναστατικό μέτωπο και ανεξάρτητο ταξικό εργατικό κίνημα σε σύγκρουση με την αστική πολιτική σε ρήξη με τον αριστερό ρεφορμισμό και την αριστερή σοσιαλδημοκρατία.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Για εμάς αποτελεί αναγκαιότητα να ανοίξει αυτή  η συζήτηση, την οποία καλούμε και συμμετέχουμε σε αυτή σεβόμενοι την οργανωτική και πολιτική αυτοτέλεια των συλλογικοτήτων που θα προσέλθουν, επιδιώκοντας ταυτόχρονα την ελεύθερη ισότιμη έκφραση και συμμετοχή όλων των αγωνιστών που θα ανταποκριθούν θετικά , στην βάση της εργατικής δημοκρατίας και του ελεύθερου εργατικού δημοκρατικού διαλόγου. Επιδιώκουμε να υπάρξει ευρύτατη συζήτηση για όλα τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, γραπτή κατάθεση απόψεων και προτάσεων, διάλογος και συναπόφαση για τους τρόπους και τις διαδικασίες που θα αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά  μια εργατική και νεολαιίστικη κοινωνικοπολιτική πρωτοβουλία πανελλαδικής αναφοράς και εμφάνισης σε γειτονιές, χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης.

Επιδίωξη μας είναι σε μια  δεύτερη φάση, εφόσον βρεθεί ένα κοινός τόπος διαλόγου και συναπόφασης όλου του δυναμικού που θα ανταποκριθεί θετικά, να κινηθούμε σε μια Πρώτη Συνδιάσκεψη όλων των δυνάμεων της επαναστατικής αριστεράς, που να συνενωθούν γύρω από μια επαναστατική πολιτική πρόταση και θα συγκροτηθούν σε ανεξάρτητη ταξική πολιτική έκφραση, σε ένα εργατικό επαναστατικό μέτωπο,  με ελεύθερη διακίνηση ιδεών, απόψεων, προτάσεων, και λειτουργία  πολιτικών τάσεων που απρόσκοπτα θα μπορούν να δοκιμάζουν στο ίδιο το ταξικό και εργατικό και νεολαιίστικό κίνημα διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις.

Στοχεύουμε τέλος όλη αυτή η προσπάθεια από τα πρώτα βήματα της να συνδεθεί με τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, να γίνει οργανικό κομμάτι της διάχυτης κοινωνικής αμφισβήτησης, να εμφορείται από το κριτήριο της επαναστατικής πράξης, να αποτελέσει σημείο αναφοράς για όλες τις επαναστατικές πολιτικές δυνάμεις που διασπασμένα ή εν υπνώσει βρίσκονται σε αδράνεια αναμονή και αναζήτηση μιας επαναστατικής κοινωνικής και πολιτικής διεξόδου.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η συζήτηση για τη ανάγκη ανεξάρτητης ταξικής έκφρασης των εργατών και νεολαίας αν και έχει ήδη ανοίξει, το ερώτημα  επανέρχεται βασανιστικά, και αφορά στο αν θα καταφέρουμε να απεγκλωβιστούμε από τις κοινωνικές και πολιτικές ήττες του παλιού εργατικού κινήματος και της ηττημένης αριστεράς, ή θα παραμείνουμε δέσμιοι της σκουριάς της παλιάς κοινωνίας και της αθλιότητας που αυτή κουβαλάει.

Σε αυτό το πλαίσιο έχουμε την εκτίμηση ότι η ΚΕΑ, που συνέβαλε, στο μέτρο του δυνατού, να ανοίξει η συζήτηση για την επαναστατική αριστερά της εποχής μας, έχει κλείσει τον πολιτικό της κύκλο, αφού σήμερα οι πρωτοφανείς συνθήκες που ζούμε δημιουργούν τις προϋποθέσεις και κυρίως την ανάγκη για πιο πλατιά συσπείρωση και πρωτοβουλίες που να υπερβαίνουν τις υπάρχουσες συλλογικότητες και προφανώς και τη δική μας. Σε αυτήν την προσπάθεια, που είχαμε περιγράψει και στην απόφαση της 2^ης ολομέλειάς μας το καλοκαίρι, θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις την επόμενη περίοδο για να πάρει σάρκα και οστά, μέσα από ανοιχτό κάλεσμα με άλλους συναγωνιστές που θα πραγματοποιηθεί τις επόμενες μέρες.

ΚΙΝΗΣΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ – ΚΕΑ