Νέα σελίδα στην αντικαπιταλιστική Αριστερά

του Γιώργου Λαουτάρη 

Αλλαγή σελίδας στην πορεία της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς σήμανε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στο συνεδριακό κέντρο του Άλσους Περιστερίου. Με μια «πρόωρη ενηλικίωση» στα δυόμισή της μόλις χρόνια, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπερψήφισε ένα ολοκληρωμένο αντικαπιταλιστικό πολιτικό πρόγραμμα και εξέλεξε με αντιπροσωπευτικές διαδικασίες τα συντονιστικά της όργανα για να εκφράζεται ενιαία, δημοκρατικά και με εντολή της βάσης. Ασφαλώς, έχουν προηγηθεί χρόνια, αν όχι δεκαετίες, προετοιμασιών γι’ αυτό το άλμα. Και δεν είναι υπερβολή να μιλά κανείς για άλμα σε ένα μέχρι πρότινος κατακερματισμένο πολιτικά χώρο, όπου η κοινή δράση ήταν πάντοτε ζητούμενο και ποτέ δεδομένο. Η διαφορά που έγινε με την 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη είναι πως για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, ένα πολιτικό μέτωπο αριστερών οργανώσεων και ανένταχτων αγωνιστών με διαφορετικές και αντιπαρατιθέμενες πολλές φορές ιστορικές αναφορές, προχωρά σε μια δημοκρατική ενοποίηση, κάτω από την αρχή «ένα μέλος, μία ψήφος». Το δύσκολο δεν ήταν να μαζευτούν σε ένα χώρο και να συζητήσουν 1.200 αγωνιστές της Αριστεράς. Ήταν η πρωτόγνωρη διαδικασία των συνελεύσεων σε όλη την Ελλάδα με την εκλογή αντιπροσώπων, η ίδια η Συνδιάσκεψη με τις διεισδυτικές και αυτοκριτικές τοποθετήσεις, όσο και οι καταληκτικές ψηφοφορίες επί τροπολογιών και οργάνων που σηματοδότησαν τη μετάβαση σε μια νέα φάση για το χώρο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και το μεγάλο δυναμικό που όπως αποδεικνύεται αυτή συσπειρώνει.

Αρκούν άραγε οι ψηφοφορίες και η αναγνώριση της ιδιότητας των μελών για να εγγυηθούν την ανώτερη δημοκρατική ενοποίηση που ζητούσε επιτακτικά ο κόσμος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το τελευταίο διάστημα; Η απάντηση είναι αρνητική, στο βαθμό που ένας τόσο υψηλός στόχος απαιτεί εκτός από «οργανωτικά» μέτρα, βαθύτερη πολιτική ενότητα. Παρόλ’ αυτά, οι φράχτες που υψώνονταν παραδοσιακά στις πολιτικές μικροϊδιοκτησίες φαίνεται να πέφτουν. Η δημοκρατική κουλτούρα της συναπόφασης και της αμοιβαίας δέσμευσης στο πολιτικό σχέδιο που όπως φάνηκε χαρακτήρισε τις εργασίες της Συνδιάσκεψης, συνηγορούν στο ότι ένα μεγάλο στοίχημα έχει ήδη κερδηθεί.

Όπως ανακοινώθηκε από το προεδρείο, μετά την επεξεργασία των στατιστικών στοιχείων, το σύνολο των εγγεγραμμένων μελών ξεπέρασε τους 3.000. Στις συνελεύσεις που διενεργήθηκαν πανελλαδικά συμμετείχαν 2.500 αγωνιστές. Από αυτούς εξελέγησαν 866 αντιπρόσωποι και διορίστηκαν αριστήνδην από τις οργανώσεις άλλοι 56, ανεβάζοντας το σύνολο των αντιπροσώπων στους 922. Από τους εκλεγμένους το 60% προήλθε από τις τοπικές επιτροπές της Αττικής και οι υπόλοιποι από τις υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδας. Στις 70 ανέρχονται οι τοπικές επιτροπές που λειτουργούν σήμερα. Οι μεγαλύτερες Επιτροπές που αντιπροσωπεύτηκαν στη Συνδιάσκεψη ήταν η Αχαΐα με 57 εκπροσώπους, το Ζωγράφου με 47, τα Πατήσια και τα Χανιά με 44.

Προσγειωμένες τοποθετήσεις, με περισσότερη αυτοκριτική και συναίσθηση ευθύνης και λιγότερη θριαμβολογία χαρακτήρισαν τη Συνδιάσκεψη. Επικεντρωμένες οι περισσότερες στο ζήτημα της ενότητας της Αριστεράς και στο «οργανωτικό» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι ομιλίες της Συνδιάσκεψης επέδειξαν στοιχεία ενός ανώτερου εργατικού πολιτισμού αλλά και δημιουργικής εμβάθυνσης που πρέπει να χαρακτηρίζουν κάθε επαναστατική άποψη. Η ενδεικτική παράθεση χαρακτηριστικών ομιλιών που ακολουθεί δεν έχει βέβαια χαρακτήρα «πρακτικών» αφού οι αντιπρόσωποι που ανέβηκαν στο βήμα ήταν πολλοί περισσότεροι, αλλά αποτυπώνει γλαφυρά το επίπεδο της συζήτησης.

Για «μέτωπο ρήξης και αναδιάταξης σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση» έκανε λόγο ο Σπύρος Δρίτσας, που τοποθετήθηκε από τους πρώτους. «Είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε σε ενδιαφέροντες καιρούς», είπε. Ο Γιάννης Ελαφρός ανέπτυξε τη θέση για ένα «κοινό μέτωπο αγώνα και ανατροπής». Επιχειρηματολόγησε ότι «νίκες δεν θα φέρει ούτε ένα αριστερό μέτωπο, ούτε οι μολότοφ, αλλά ο οργανωμένος λαός και το ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα». Από την άποψη αυτή, κάλεσε σε ένα «αντικαπιταλιστικό μέτωπο πάλης» που απευθύνεται «όχι προς τα άλλα ρεύματα της Αριστεράς, αλλά ευρύτερα προς το κίνημα». «Να μην παίζουμε κατενάτσιο (σ.σ. ποδοσφαιρικός όρος για τη σφιχτή άμυνα) αλλά σε όλο το γήπεδο, όπως μας σπρώχνει η εποχή», κατέληξε. «Να κοιτάξουμε στο οργανωμένο εργατικό κίνημα, όχι στους αριστερούς επίσημους», προέτρεψε και ο Θανάσης Καμπαγιάννης. Περαιτέρω ανέλυσε ότι το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα δεν είναι πρόγραμμα εξουσίας στο έδαφος του αστικού συστήματος. «Χρειαζόμαστε μια περισσότερο οργανωμένη αντικαπιταλιστική Αριστερά», είπε καταλήγοντας πως «είμαστε αισιόδοξοι ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να αρθεί στο ύψος των απαιτήσεων».

Για πρόταση ενότητας σε όμορες δυνάμεις μίλησε ο Γιώργος Μπαρούτας. «Να απευθυνθούμε σε πολιτικούς χώρους όπως το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, η ΚΟΕ, η ΔΕΑ και άλλες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις να έρθουν σε συντονισμό μαζί μας», τόνισε, τασσόμενος υπέρ ενός ευρύτερου κινηματικού συντονισμού. «Να τολμήσουμε να ακολουθήσουμε τις πρωτοβουλίες των λαϊκών μαζών», κατέληξε. «Στις γενικεύσεις καλά τα πάμε, αλλά ο κόσμος ρωτάει περισσότερα» είπε με αρκετές δόσεις αυτοκριτικής ο Ηλίας Παπαχατζής, αναφερόμενος κυρίως στο αίτημα για έξοδο από το ευρώ που όπως είπε, πρέπει να αναλυθεί περισσότερο ως προς το πώς θα είναι η ζωή του εργαζόμενου μετά από την αποδέσμευση. «Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο λαϊκό κίνημα» υποστήριξε. «Εμείς δεν θέλουμε ψήφους, θέλουμε αλλαγή», είπε χαρακτηριστικά.

Την αντίθεσή του στο να προβάλλεται ως διαχειριστικό αίτημα η έξοδος από το ευρώ εξέφρασε ο Παναγιώτης Σηφογιωργάκης. Ασκώντας κριτική στο Αριστερό Βήμα Διαλόγου και την πρωτοβουλία για Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους, τόνισε ότι η λύση είναι η συνολική σύγκρουση με το ευρωπαϊκό καπιταλιστικό οικοδόμημα. Η Μαρία Ζευγώλη ζήτησε να εμπλουτιστεί το μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να απαντηθεί το ερώτημα «τι θα κάνουμε την επόμενη μέρα της ανατροπής». Και σημείωσε πως όταν ρωτάει ο λαός «ποιος», η απάντηση είναι «το μέτωπο μαζί με το λαό στο δρόμο». Ο Βασίλης Γάτσιος σε μια περισσότερο προγραμματική τοποθέτηση είπε πως «η επιβολή κατακτήσεων απαιτεί δημιουργία ανεξάρτητων οργάνων πάλης που θα αμφισβητούν την αστική εξουσία και θα αποτελούν προπλάσματα της δυαδικής εξουσίας». Ο Δημήτρης Χατζηπαναγιώτου έκανε λόγο για ένα «νέο αντιστασιακό ΕΑΜ με κοινή δράση στις γραμμές του κινήματος και ενίσχυση των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων». «Ο κόσμος θέλει να ακουμπήσει σε μια Αριστερά που θα εκφράζεται ενιαία», είπε.

Στον ενδοαριστερό εμφύλιο «που αναζωπυρώνουν τα αστικά επιτελεία» στάθηκε ο Δημήτρης Δεσύλλας. «Είναι καταστροφικός αυτός ο εμφύλιος», είπε αναφερόμενος και στα γεγονότα της 48ωρης απεργίας γιατί «εμποδίζει τη δράση, εμποδίζει την ανατροπή». Και σημείωσε ότι «από τη σκοπιά της μη συμβολής στην κοινή δράση πρέπει να κριτικάρουμε το ΚΚΕ αυστηρά, συντροφικά και απ’ τα αριστερά, και όχι από τα δεξιά, ότι συμπεριφέρεται ως ιδιοκτήτης των πλατειών, των κινημάτων και εμποδίζει κάποιους άλλους μικροϊδιοκτήτες να γίνουν μεγάλοι ιδιοκτήτες».

Τις εκκλήσεις για νέο ΕΑΜ σχολίασε ο Πέτρος Κωνσταντίνου. «Κανένας πατριωτισμός δεν μπορεί να δώσει διέξοδο, μόνο η εργατική τάξη» είπε χαρακτηριστικά. Περαιτέρω υποστήριξε ότι «μια αριστερή κυβέρνηση δεν οδηγεί πουθενά», υπογραμμίζοντας ότι «μόνο οι απεργίες και οι καταλήψεις αλλάζουν τα δεδομένα» και ότι η έκκληση για γενικού περιεχομένου κοινωνικοπολιτικό μέτωπο είναι λάθος.

Επίτευγμα «που ενέπνευσε πολύ κόσμο και άλλαξε την ατζέντα στην Αριστερά» χαρακτήρισε ο Παντελής Βαϊνάς τη συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ανέλυσε τη δική του οπτική για την προοπτική: «Δεν χρειαζόμαστε ένα ΕΑΜ στα πρότυπα του 1940 γιατί τότε το μέτωπο θα γεννηθεί γέρικο», υποστήριξε και συμπλήρωσε πως «χωρίς όμως την εμπειρία του ΕΑΜ θα είναι ανεμογκάστρι και δεν θα γεννηθεί ποτέ». «Το ΕΑΜ ήταν Βάρκιζα και Καζέρτα. Αφήστε το ΕΑΜ γιατί η επανάληψη της ιστορίας καταντάει φάρσα», απάντησε ο Κώστας Παπαδάκης. Όπως είπε, «καμία θετική πορεία δεν νομιμοποιεί την περιχαράκωση, καμία φυσιογνωμία δεν νομιμοποιεί τη μία και μόνη αλήθεια, κανένας αντικαπιταλιστικός λόγος δεν μας επιτρέπει να τον θεωρούμε μονοπώλιό μας». Στο σύνθημα που ζητά «αριστερή κυβέρνηση» στάθηκε η Αργυρή Ερωτοκρίτου, αναφέροντας πως έχουμε κοντά μας, στην Κύπρο, ένα αντίστοιχο παράδειγμα: «Το ΑΚΕΛ θάβει την ταξική σύγκρουση στο όνομα της εθνικής κυριαρχίας», σημείωσε μεταξύ άλλων. «Ψευτοδίλημμα» πάντως χαρακτήρισε το αν είμαστε ή όχι με μια «αριστερή κυβέρνηση» η Ντίνα Σωτηριάδου. «Το ζήτημα είναι τα αντικαπιταλιστικά αιτήματα να γίνουν κτήμα του λαϊκού κινήματος», σημείωσε εισηγούμενη ένα μετωπικό κάλεσμα σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς με τα αντικαπιταλιστικά αιτήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

«Ανταπόκριση» από το απεργιακό μέτωπο που χαρακτήρισε αυτούς τους μήνες, την κινητοποίηση των εργαζομένων στην καθαριότητα των δήμων, έδωσε ο Νίκος Αδαμόπουλος. «Για να νικήσουν οι αγώνες, όσο αίμα κι αν χυθεί χρειάζεται συγκρότηση κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που θα δώσει παρατεταμένους αγώνες», τόνισε. Σημείωσε ότι τα συμπεράσματα από την πολύμορφη κινητοποίηση των 25 ημερών είναι χρήσιμα για τη Συνδιάσκεψη και αναφέρθηκε στο ρόλο του «δομημένου συνδικαλιστικού κινήματος»: «Η ΠΟΕ-ΟΤΑ απλώς εξήγγειλε τον αγώνα, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τον αγκάλιασαν και έκαναν υπερβάσεις», είπε.

Για τον «αναγκαίο σήμερα εργατικό και κομμουνιστικό πολιτισμό της ενότητας», το μεγάλο στοίχημα της εποχής και της ίδιας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μίλησε διεξοδικά ο Κώστας Μάρκου. Ένας πολιτισμός «που όχι μόνο δεν θα κόβει τους εργάτες όταν μιλούν για τις απεργίες τους, αλλά θα τους δίνει το λόγο, την εισήγηση και το προεδρείο». Στο πνεύμα αυτό, ο ομιλητής ζήτησε να καταπολεμηθεί η σκοτεινή πλευρά στην Αριστερά, «αυτά τα υπολείμματα της φεουδαρχικής και μικροαστικής ιδιοκτησίας που κατατρέχουν όλους μας». Επιπλέον, χαρακτήρισε «εικόνα που έρχεται από το κοντινό μας μέλλον» το σταμάτημα των στρατιωτικών οχημάτων από τους συγκεντρωμένους στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης. Και κατέληξε: «Το πρώτο άμεσο πολιτικό καθήκον, η πρώτη μεγάλη προτεραιότητα είναι να συνεισφέρουμε ώστε να σηκωθεί το εργατικό, μαζικό λαϊκό κίνημα μπροστά, με ένα άλμα αυτό που περιγράφεται ως αγωνιστικό λαϊκό μέτωπο ανατροπής».

Εστιασμένες στην οργανωτική λειτουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν οι ομιλίες τη δεύτερη ημέρα της Συνδιάσκεψης. «Το οργανωτικό μοντέλο πρέπει να υπηρετεί την ιδεολογική πολιτική συγκρότηση», σημείωσε η Έφη Γαννιάρη. «Συζητάμε για να παίρνουμε αποφάσεις και να δρούμε συλλογικά», σημείωσε για να υποστηρίξει την αρχή «ένα μέλος, μία ψήφος» και το μέτρο για αυξημένη πλειοψηφία δύο τρίτων σε σημαντικές αποφάσεις. Υπέρ της κατοχύρωσης του «εργατικού δημοκρατισμού και της συγκρότησης κλαδικών επιτροπών», τάχθηκε ο Γιώργος Αλεξάτος. «Οι τοπικές επιτροπές είναι μια πρώτη μορφή οργάνωσης που υπό συνθήκες μπορεί εκπέσουν σε εκλογικούς μηχανισμούς πριν από τα σώματα», προειδοποίησε, τασσόμενος υπέρ της συγκρότησης κλαδικών επιτροπών αλλά και θεματικών ομάδων εργασίας.

Η Μαριάννα Τσίχλη σχολίασε τα «υπολείμματα αστικοδημοκρατικών αντιλήψεων, όπως η χρεοκοπημένη αντίληψη για τα ειρηνικά χαρακτηριστικά στις διαδηλώσεις», χαρακτηρίζοντας απαράδεκτη την ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σχετικά με τα γεγονότα της 48ωρης απεργίας. Στη λογική αυτή ζήτησε να αναβαθμιστεί η οργανωτική περιφρούρηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Τροποποιήσεις στο οργανωτικό σχήμα του μετώπου εισηγήθηκε ο Κώστας Παπαδάκης, όπως ο σαφής ορισμός των «σημαντικών ζητημάτων» για τα οποία απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία και η κατάργηση της «πολυσταυρίας» που όπως είπε «οδηγεί σε μεθοδεύσεις και μάχες μηχανισμών». Ο Γιώργος Μελισσαρόπουλος περιέγραψε τα άμεσα πολιτικά καθήκοντα και τις οργανωτικές τους προϋποθέσεις: «Συγκρότηση που να περιφρουρεί τα μπλοκ και να αμφισβητεί τις κόκκινες ζώνες» και «διεύρυνση του πόλου με κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις σε κοινή συνεργασία». Στο κλίμα «τεχνητής αισιοδοξίας» αντιτάχθηκε ο Τάσος Βασιλειάδης, ζητώντας να εγκαταλειφθεί η περίοδος όπου όλα αποφασίζονταν σε επίπεδο κορυφής. Τάχθηκε υπέρ μιας ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως «ενιαίου πολιτικού οργανισμού» που θα κυκλοφορήσει το δικό της 15νθήμερο έντυπο και θα λειτουργεί μέσω των κλαδικών και τοπικών επιτροπών, οι οποίες «δεν πρέπει να αναπαράγουν γενικολογίες».

Ο Τάσος Κατιντσάρος ζήτησε «να αναμετρηθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό» και πρότεινε ένα «τεράστιο άλμα από το μικρόκοσμο στο μεγάκοσμο του καπιταλισμού που σπαράσσεται από όλες τις αντιφάσεις της ιστορίας». «Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι μόνο ένα πρωτότυπο πολιτικό εγχείρημα επειδή ενώθηκαν οι συνιστώσες και οι ανένταχτοι αλλά επειδή άλλαξε την ατζέντα μέσα στην ελληνική Αριστερά», υπογράμμισε. «Είναι άμεσα δυνατό να κάνουμε το μεγάλου άλμα και εδώ δεν αρκούν οι κατευθύνσεις της καθοδήγησης. Να φέρουμε τη σοφία του απλού κόσμου εδώ μέσα», κατέληξε.

«Ξαναγεννάμε την ελπίδα, ανατρέπουμε την κατάσταση»

Την 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη χαιρέτησε εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος Εργασίας τη Τουρκίας (ΕΜΕΡ) ο Σεΐτ Αλντογάν: «Ευχόμαστε κάθε επιτυχία στις εργασίες της Συνδιάσκεψης όπου σήμερα εκφράζονται πλούσιες εμπειρίες. Το κεφάλαιο σε κάθε επίπεδο πραγματοποιεί κατά μέτωπο επίθεση ενάντια των εργατών και όλων των εκμεταλλευόμενων στρωμάτων. Ανάλογος πρέπει να είναι και ο αγώνας μας. Το ψέματα του κεφαλαίου έχουν τελειώσει! Μπροστά μας υπάρχει ένα τεράστιο πεδίο μάχης. Είναι ώρα να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας για να οργανώσουμε τον αγώνα μας. Ζήτω η φιλία και οι κοινοί αγώνες των λαών μας! Κάτω ο ιμπεριαλισμός!». Εκ μέρους της Ένωσης Πακιστανών Εργατών στην Ελλάδα, χαιρέτησε ο Τζαβέντ Ασλάμ. «Είναι μέρα χαράς σήμερα», είπε και ανέλυσε πως η δράση της Πακιστανικής Κοινότητας πιστεύει στη δράση των συνδικάτων και των ενωμένων προσπαθειών όλων των εργατών. Την Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη εκπροσώπησε ο Βασίλης Θεοφοανόπουλος, που από το βήμα ευχήθηκε «καλή επιτυχία στις εργασίες και τους σκοπούς σας, που είναι και δικοί μας σκοποί» και ανέπτυξε την πολιτική πρόταση της οργάνωσής του για το μέτωπο και την πρόταση εξουσίας των αριστερών δυνάμεων.

Το Πριν ζήτησε και πήρε τη γνώμη του Ευτύχη Μπιτσάκη του Σπύρου Μαρκέτου στο περιθώριο της Συνδιάσκεψης, για την ίδια τη διαδικασία αλλά και τις ευρύτερες εξελίξεις. Ο Γιώργος Ρούσης ζήτησε αντί άλλης δήλωσης στην εφημερίδα να σημειωθεί η πρότασή του να αφιερωθεί η 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη στη μνήμη του Κώστα Τζιαντζή.

Ευτύχης Μιτσάκης: Σύγκλιση και υπέρβαση

Η δημιουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν ένα πρώτο θετικό βήμα για τη συγκρότηση της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Η σημερινή Συνδιάσκεψη με τη δημοκρατική διαδικασία που έγινε και το πλήθος του κόσμου και του προβληματισμού που παρουσιάζεται είναι ένα δεύτερο σημαντικό βήμα. Αλλά η δημιουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έπρεπε να είχε γίνει πριν πέντε ή δέκα χρόνια. Δεν είναι που δεν είχαν ωριμάσει οι συνθήκες, είναι που δεν είχαμε ωριμάσει εμείς.

Πρέπει να ξεκινήσει, εκτός από την κοινή δράση που υπάρχει, μια διαδικασία θεωρητικού διαλόγου, όχι στις «κορυφές», αλλά με τον κόσμο, ανοιχτά, μέσω των εφημερίδων σε οποιαδήποτε μορφή κοινής έκφρασης. Πρέπει να μπορέσουμε κάποτε να υπερβούμε, με τη διαλεκτική, δημιουργική έννοια, τους πολιτικούς χώρους από τους οποίους προερχόμαστε. Σήμερα έχει πια μιλήσει η ιστορία και για τον Λένιν και για τον Στάλιν, για τον Μάο και τον Τρότσκι. Να πάρουμε ό,τι θετικό έχει συγκροτήσει ως τεράστια πείρα και επιστημονικό δεδομένο ο 20ός αιώνας των μεγάλων επαναστάσεων και των μεγάλων απογοητεύσεων για να πάμε πιο μπροστά. Θεωρώ ότι ακόμα δεν έχει γίνει αυτή η υπέρβαση όχι ευρύτερα στην Αριστερά, αλλά ούτε και στο χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρά τα όποια βήματα. Ελπίζω αυτή η Συνδιάσκεψη να αποτελέσει ένα βήμα για παραπέρα θεωρητική και πρακτική διαδικασία σύγκλισης και υπέρβασης.

Σπύρος Μαρκέτος: Ισχυρός αντικαπιταλιστικός πόλος

Όπως έχει γίνει ολοφάνερο μετά τις νέες ανατροπές στο δρόμο των επίσημα χωρογραφημένων παρελάσεων που μετατράπηκαν σε διαδηλώσεις λαϊκής οργής, βλέπουμε ότι αυτή τη στιγμή το σύστημα έχει αποσταθεροποιηθεί και η χώρα, η ήπειρος ολόκληρη στην πραγματικότητα, έχει μπει σε μια διαδικασία όξυνσης των πολιτικών αντιθέσεων που θα μπορούσε να είναι και προεπαναστατική διαδικασία. Επείγει αυτή τη στιγμή η λαϊκή δυσφορία και αγανάκτηση να στραφεί αριστερά και όχι δεξιά όπως προσπαθούν να τη στρέψουν οι δυνάμεις του συστήματος. Επείγει αυτή τη στιγμή να τ’ αφήσουμε όλα τ’ άλλα κατά μέρους και να δώσουμε στον κόσμο σαφές μήνυμα, επικεντρώνοντας στους πέντε βασικούς γνωστούς άξονες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών, έξοδος από το ευρώ, εργατικό έλεγχο, αυξήσεις στους μισθούς. Ο κόσμος τα έχει καταλάβει όλα αυτά και χάρη σ’ αυτό, η ίδια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει αποκτήσει την εκπληκτική δυναμική που διαπιστώνουμε σήμερα στη Συνδιάσκεψη.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα αισθάνομαι ότι βρισκόμαστε στη γέννηση ενός καινούριου και σημαντικού νέου φορέα της Αριστεράς, που φιλοδοξεί να γίνει ένας πόλος ισχυρός, που θα μπορέσει να στρέψει ολόκληρη την Αριστερά και όλο το λαό προς μια αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Δεν πρέπει να χάσουμε αυτή την ευκαιρία, δεν πρέπει να ασχοληθούμε με τα δευτερεύοντα, πρέπει να βγάλουμε όσο το δυνατόν ταχύτερα και όσο το δυνατόν πλατύτερα στον κόσμο μία ολοκληρωμένη αφήγηση του πώς μπορούμε να πάμε και να ξαναγεννήσουμε την ελπίδα. Πραγματικά μπορούμε να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση. Οι ηγεσίες της Αριστεράς που την κρατάνε δέσμια σε προηγούμενες εποχές, πρέπει να αναλογιστούν τις ιστορικές τους ευθύνες. Αυτή τη στιγμή το να μην τολμήσεις είναι καταστροφικό και μπορεί να πληρωθεί πολύ ακριβά από το λαό. Αν η Αριστερά δεν πάρει την ευκαιρία που της δίνεται σήμερα, θα την πάρει η άκρα Δεξιά.

(Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 6-11-2011)