Με ευρώ, με σταυρό και σκ- ευρω- μένοι

του Διονύση Ελευθεράτου

Α, πολύ εύκολα σοκάρονται οι Γάλλοι Σοσιαλιστές του Φρανσουά Ολάντ ... Έμειναν- λεει – με ανοικτό το στόμα όταν έμαθαν ότι στην Ελλάδα αναλαμβάνει κυβερνητικές αρμοδιότητες η άκρα Δεξιά, «για πρώτη φορά έπειτα από την επιστροφή της δημοκρατίας το 1974». Αρνήθηκαν να συγχαρούν την κυβέρνηση Παπαδήμου και έκαναν ένα σχόλιο, στο οποίο με σχετική ευκολία θα απέδιδαν τη ρετσινιά του «λαϊκισμού» και του «αντι-ευρωπαϊσμού» (ή, έστω, «ευρωσκεπτικισμού») ορισμένοι …ημέτεροι Kαρλομάγνοι. Η γνώμη του PS: «Να που ωθεί τα πράγματα η Ευρώπη γυρίζοντας την πλάτη στους λαούς, επιβάλλοντας σκληρή και τυφλή λιτότητα, αρνούμενη να δώσει δυνατότητα και χρόνο για την οικονομική ανόρθωση, παρεμβαίνοντας στη δημοκρατική λειτουργία των κρατών μελών. Στην οικονομική και κοινωνική κρίση προστίθεται μια κρίση πολιτική και δημοκρατική».

Εικάζω ότι λίγοι Έλληνες ομοϊδεάτες - τύποις, τουλάχιστον- των Γάλλων Σοσιαλιστών (PS) τέτοιες ανησυχίες. Οι περισσότεροι μάλλον θα τις εκλάμβαναν ως ένα είδος ... εξαγώγιμης, «φραγκογαλατικής», υποχόνδριας ευαισθησίας, ανίκανης να αντιληφθεί ότι για να αποφύγεις (υποτίθεται) το χορό του οικονομικού Ζαλόγγου πρέπει να χορέψεις «χέρι – χέρι» με τον Άδωνι, το Βορίδη, τον Καρατζαφέρη και με όποιον άλλον η μοίρα θα σου φέρει. Κακώς εκπλήσσεται όμως το PS: αν παρακολουθούσε συστηματικότερα τα πολιτικά δρώμενα στην Ελλάδα, θα γνώριζε ότι ο ΛΑ.Ο.Σ δεν χρειάστηκε να ιδρώσει πολύ για να ανελιχθεί σε αξιοσέβαστη «συστημική συνιστώσα». Τον βοήθησε το ίδιο το πολιτικό mainstream, με τις σημερινές ιδεολογικές- πολιτισμικές συντεταγμένες του. Τον βοήθησε κυρίως η μετα- μοντέρνα θεσμική Μαρία Αντουανέτα που ακούει στο όνομα ΠΑΣΟΚ και της οποίας οι διετείς οιμωγές βάλθηκαν να δικαιώσουν τα αρχέγονα θέσφατα κάθε σκληρής Δεξιάς που σέβεται τον εαυτό της.

Πόσο απέχει άραγε από το πατροπαράδοτο, αγοραφοβικό, ακροδεξιό ξόρκισμα της «οχλοκρατίας» η κραυγή «ανομία!», με την οποία αναθεματίζεται το 85% των εκδηλώσεων αντίθεσης στην ασκούμενη οικονομική και κοινωνική πολιτική; Όχι και πολύ- έτσι; Δεν ... γκριζάρει για τα καλά η υστερία, την οποία προκάλεσε το γεγονός ότι την 28η Οκτωβρίου, στη Θεσσαλονίκη, σε ένα ματς «στρατιωτική παρέλαση- διαδήλωση» επικράτησε το σημείο «2»;

Πόσες δόσεις σεβασμού σε κάποια –οποιαδήποτε, βρε αδελφέ- εκδοχή «κανόνων δημοκρατικού παιχνιδιού» μπορούν να ανιχνευτούν στην ... έξοχη λογική, σύμφωνα με την οποία η «ανομία» κυριαρχεί όταν αναρτούν ένα πανό στην Ακρόπολη ορισμένοι απλήρωτοι εργαζόμενοι, αλλά όχι όταν παραβιάζονται τέσσερα άρθρα του Συντάγματος προκειμένου να επιβληθούν χαράτσια, ακόμη και για ανύπαρκτα εισοδήματα; Εδώ δεν νοείται αρίθμηση δόσεων – στο «καμία» μένουμε.

Μήπως δεν γίνονται «in» οι ακροδεξιοί «κώδικες αξιών» τόσο ευκολότερα, όσο περισσότερα στοιχεία ετσιθελισμού και «πεφωτισμένης (τρομάρα της!) δεσποτείας» διαποτίζουν τον τρόπο διακυβέρνησης; Κατά πόσο η ψευδο- αλτρουιστική διακήρυξη περιφρόνησης στο «πολιτικό κόστος» επαρκούσε για να κρύψει τον αυταρχικό Βοναπάρτη που βαρυγκωμά στα στενά ρούχα του καλού – Σαμαρείτη της πολιτικής; Δεν είναι φανερό ότι το ΠΑΣΟΚ, κτυπώντας τους ανεμόμυλους του «πολιτικού κόστους», επί της ουσίας κτυπούσε τις καμπάνες της παντελούς αδιαφορίας τόσο για τις ανάγκες της κοινωνίας, όσο και για το κραυγαλέο «ανομιμοποίητο» της εξουσιαστικής πολιτικής ρότας; Κι επιτέλους, ποιος κοροϊδεύει ποιον; Εάν το ΠΑΣΟΚ αδιαφορούσε για την μελλοντική του τύχη, τότε θα είχαν προκηρυχθεί ήδη εκλογές. Εκτός εάν πιστεύει κανείς στα σοβαρά την ... εσχατολογία που διατείνεται ότι η χώρα θα καταστρεφόταν σε περίπτωση διεξαγωγής εκλογών πχ στις 4 Δεκεμβρίου, δηλαδή εντός του δεδηλωμένου ορίου της υπομονής που θα έκαναν η θεία Μέρκελ κι ο πατερούλης Σαρκοζί, για ένα δημοψήφισμα.

Όλα φυσιολογικά, λοιπόν. Ο ΛΑ.Ο.Σ στήριξε το ΠΑΣΟΚ υπερψηφίζοντας το Μνημόνιο κι έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα κάτω από την ομπρέλα της νέας «εθνικοφροσύνης», αυτής που – θαρρείς σαν μετεμψύχωση της παλιάς- στηλίτευε ως «εθνικώς ανεύθυνο» όποιον δεν συναινούσε με την κεντρική επιλογή της κυβέρνησης και της οικονομικής ελίτ. Έκανε τσαλιμάκια όταν κατάλαβε ότι ο κόσμος είχε εξοργιστεί με τα παρεπόμενα του Μνημονίου, πήρε βαθιά ανάσα ευθύς μόλις η Νέα Δημοκρατία σύρθηκε στο ... δρόμο της «καθεστωτικής αρετής» και βρήκε περίοπτη θέση στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Οι υπουργικοί θώκοι των στελεχών του ΛΑ.Ο.Σ προκαλούν στον γράφοντα μια απορία, αλλά συνθέτουν – νομίζω – κι ένα συμβολισμό. Η απορία: Θα εμμείνουν άραγε οι συνήθεις στρουθοκάμηλοι στην – ούτως ή άλλως διασκεδαστική- θεωρία πως οι σε βάρος τους αποδοκιμασίες δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα είδος συνωμοσίας της Αριστεράς και της άκρας Δεξιάς; Ο συμβολισμός: η «άχρωμη», υπεράνω κομμάτων, ευρωπαϊκής υφής τεχνοκρατική «πυγμή» που βρίσκει την έκφρασή της στο πρόσωπο του Λ. Παπαδήμου κάθε άλλο παρά είναι ασύμβατη προς τα εθνικιστικά και ρατσιστικά μορφώματα- αρκεί αυτά να θέτουν στη δέουσα τροχιά το λαϊκισμό τους.

Ας θυμηθούμε κάτι: στη δύση των 90ς και στη χαραυγή του 21ου αιώνα είχε μορφοποιηθεί ένα δίπολο. Από τη μία πλευρά ο «εκσυγχρονιστικός» εθνικισμός -ναι, εθνικισμός- της υπερφίαλης «ισχυρής Ελλάδας», η οποία συν τοις άλλοις προετοιμαζόταν να γιορτάσει το νεοπλουτισμό της ξοδεύοντας για Ολυμπιακούς Αγώνες πάνω από το εξωφρενικό 7% του ΑΕΠ, δίχως να παραλείπει να «ταπώνει» και τους Παπαθεμελήδες με έπαρση του τύπου «ο Άκης έχει στρατεύματα σε πέντε χώρες» (αποστροφή Σημίτη, την ώρα που έδειχνε τον Τσοχατζόπουλο). Από την άλλη, ο τυπικός, παλαιάς κοπής εθνικισμός του Χριστόδουλου, του «περιούσιου λαού», της αναζήτησης «γραικύλων». Ε, αυτό το ... σχίσμα ανάμεσα στο δόγμα «να κοιτάτε μόνο το ευρώ» και το αντίστοιχο «το νου σας στο σταυρό» δείχνει να αίρεται, τώρα, με τη σύνθεση της κυβέρνησης Παπαδήμου. Ο πλησιέστερος στη «Δεξιά του Κυρίου» πολιτικός χώρος δίπλα στον Τ. Γιαννίτση. Στα πέριξ, μια κοινωνία σκεβρωμένη και μια Ευρώπη σκ- ευρω- μένη (κι όχι ασφαλώς εξαιτίας της Ελλάδας που αντιπροσωπεύει το 2% του κοινοτικού ΑΕΠ).

Τι; «Με το έργο της κυβέρνησης Παπαδήμου τι γίνεται;» Δηλώνοντας τη συμφωνία μου με το εμπεριστατωμένο άρθρο του Γ. Βαρουφάκη («ο αστόχαστος στόχος της νέας κυβέρνησης»), περιορίζομαι σε ένα λακωνικό «gimme a fucking break»… Πώς το είχε πει ο Μπέρναρντ Μάλαμουντ; «Όταν μπαίνεις σε λάθος τρένο, κάθε σταθμός είναι λάθος σταθμός».

Το ολέθριο της διαδρομής (για να επανέλθουμε στους παρατηρητές του εξωτερικού) δεν το βλέπουν, πλέον, μόνο οι Γάλλοι σοσιαλιστές – που κι αυτοί, διάβολε, δεν ενσαρκώνουν δα και κανένα πρότυπο Ευρωπαίων Ούγκο Τσάβες! Προσφάτως ο Γκάμπορ Στάινγκαρντ, αρχισυντάκτης της «Handelsblatt», της μεγαλύτερης και εγκυρότερης γερμανικής οικονομικής εφημερίδας, χαρακτήρισε απολύτως αναποτελεσματικό το «σκληρότερο πρόγραμμα λιτότητας που εφαρμόστηκε μεταπολεμικά σε δυτική χώρα». Διέγνωσε μετατόπιση «από την ύφεση στην απόγνωση» και πρόσθεσε πως αν ήταν Έλληνας θα κατέβαινε κάθε απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος και θα μήνυε «τους δανειστές για πρόκληση σωματικών βλαβών εκ προμελέτης».

Λίγο καιρό νωρίτερα ο Γκούσταβ Χορν, επικεφαλής του γερμανικού Ινστιτούτου Μακροοικονομικής Πολιτικής, έκανε (στο «Spiegel») μια αναγωγή των επιδιωκόμενων εν Ελλάδι περικοπών στα γερμανικά δεδομένα και μεγέθη. Ο άνθρωπος τρόμαξε, διαπιστώνοντας ότι τέτοιο πακέτο, σε τόσο μικρή περίοδο, θα οδηγούσε σε θάνατο τη γερμανική οικονομία και σε τεράστιο κοινωνικό κόστος. Ο συμπατριώτης του Βόλφγκανγκ Μουντσάου, αρθρογράφος στους «Financial Times», είχε προτιμήσει την έκφραση «οικονομικός βανδαλισμός», ο οποίος «πνίγει την ελληνική οικονομία» και απειλεί να υπονομεύσει συνολικά την απόπειρα αντιμετώπισης της ευρωπαϊκής κρίσης. Όταν το Μεσοπρόθεσμο όδευε στη Βουλή, ο Μουντσάου έγραψε: «Ίσως οι Έλληνες βουλευτές θα πρέπει να πουν όχι».

Όπως αντιλαμβάνεστε, το PS και οι Γερμανοί αναλυτές συγκροτούν ένα ... «λαϊκίστικο», «υπονομευτικό» γαλλογερμανικό άξονα – κι ομολογώ ότι δεν ξέρω σε ποια περίπτωση θα δεινοπαθήσει περισσότερο: αν τον «περιλάβει» η οικονομική «ορθοδοξία» ενός Παπαδήμου ή ο λαϊκο- ορθόδοξος Άδωνις; 

πηγή: www.protagon.gr