Επιπτώσεις της κρίσης

του Γιώργου Ρούση

 

Η οικονομική κρίση έχει σοβαρές επιπτώσεις και στο πεδίο της πολιτικής. Εντελώς επιγραμματικά, καταγράφω ορισμένες από αυτές.

*Μια από τις πλέον σημαντικές, είναι η γενικευμένη απαξίωση των πολιτικών δυνάμεων της εξουσίας και του πολιτικού της προσωπικού, μια απαξίωση η οποία φτάνει συχνά μέχρι την έστω και ασαφώς διατυπωμένη απαξίωση της ίδιας της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας από ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις.

Το μαζικό αυθόρμητο κίνημα που δυναμικά εμφανίστηκε στο προσκήνιο, καθώς και η ανάπτυξη κινημάτων άμεσης δημοκρατίας ή ακόμα και μηδενιστικών στάσεων εκφράζουν σε μεγάλο βαθμό ποικιλότροπα και αντιφατικά αυτήν την απαξίωση.

*Μια άλλη επίπτωση ήταν η αποκάλυψη της ουσιαστικής συνταύτισης, όσον αφορά στις θεμελιακές πολιτικές επιλογές, των δυνάμεων του μπλοκ της αστικής εξουσίας, μια αποκάλυψη που ολοκληρώθηκε με το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου.

*Αλλη επίπτωση ήταν η σύγκρουση ανάμεσα στα σχετικά αυτοτελή συμφέροντα των πολιτικών της εξουσίας και εκείνα των κυρίαρχων ντόπιων και ξένων οικονομικών δυνάμεων τις οποίες οι πρώτοι εξυπηρετούν. Και είναι σαφές ότι στο πλαίσιο αυτής της σύγκρουσης ενισχύθηκε ο ρόλος του πολυεθνικού κεφαλαίου σε σχέση με τα επιμέρους κράτη-έθνη και με τη σχετική αυτοτέλεια των πολιτικών τους.

*Αλλη επίπτωση είναι η ένταση του πόλου του καταναγκασμού από μέρους του κράτους για να καλύψει την απώλεια της δόλια αποσπασμένης προς αυτό συναίνεσης, η οποία οφείλεται στο ότι η κρίση θίγει βάναυσα τις αντικειμενικές βάσεις πάνω στις οποίες οικοδομούνταν αυτή η συναίνεση.

Οι παραπάνω επιπτώσεις είχαν ως δευτερεύουσες συνέπειες και την απαρχή μιας διαδικασίας, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη, σημαντικών μεταμορφώσεων στα διάφορα πολιτικά κόμματα, που χρίζουν ξεχωριστή σε βάθος αντιμετώπιση.

*Μια σοβαρότατη επίπτωση ήταν η νομιμοποίηση ως κυβερνητικής δύναμης της ακροδεξιάς.

*Τα υπόλοιπα κόμματα της αστικής εξουσίας πασχίζουν να οικοδομήσουν το νέο τους προφίλ, μια και η παλιά τους ταυτότητα, η οποία είχε από πολύ πριν ξεθωριάσει στα μάτια της κοινής γνώμης, με την πλήρη ταύτιση όλων τους με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, χάθηκε μέσα στον κολοφώνα της κρίσης.

Πιο ειδικά, η Ν.Δ. ταλανίζεται περισσότερο από κάθε άλλον ανάμεσα στη διατήρηση μιας ελάχιστης έστω σχετικής αυτοδυναμίας και την πλήρη υποταγή της στα κελεύσματα των κατακτητών μας.

Στο χώρο του ΠΑΣΟΚ διαγράφονται τρεις τάσεις. Μια του παλιού ΠΑΣΟΚ, η οποία θα προσπαθήσει να εμφανίσει τον Παπανδρέου σαν θύμα του τραπεζικού κεφαλαίου, μια εκσυγχρονιστική, και τέλος μια σαφώς πιο ύπουλη και επικίνδυνη για την αριστερά και το λαϊκό κίνημα. Πρόκειται για το επιχειρούμενο εγχείρημα -βήμα προς τα πίσω- που έχουν ξεκινήσει «αριστεροί» Πασόκοι πολιτευτές, δίχως ηθικούς φραγμούς μεταμορφωμένοι από αρνάκια σε στρίγγλες και τανάπαλιν, και δεξιοί οπορτουνιστές, διαμόρφωσης μιας νέας σοσιαλδημοκρατίας.

Το εγχείρημα αυτό, το οποίο ενισχύεται ήδη από τα κυρίαρχα Μέσα, πρέπει να αποκαλυφθεί έγκαιρα και ολόπλευρα, γιατί συνειδητά για ορισμένους από εκείνους που το επιχειρούν, και στην κάθε περίπτωση αντικειμενικά, στοχεύει στη διάσωση ενός συστήματος που μόνον η κατεδάφισή του, και όχι η αναπαλαίωσή του, μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά για το λαό μας.

Οσον αφορά την αριστερά, συντελούνται σημαντικές διεργασίες τόσο στο εσωτερικό των διαφόρων συνιστωσών της όσο και ως προς την απήχησή της στην κοινωνία.

Είναι σαφές ότι παρά το γεγονός ότι η κυρίαρχη αστική ιδεολογία συνεχίζει την ηγεμονία της, και παρά τις εγγενείς αδυναμίες της ίδιας της αριστεράς σημαντικές κοινωνικές δυνάμεις οδηγούνται μέσα από την κρίση να απαγκιστρωθούν από τα κόμματα του δικομματισμού και τις μελλούμενες εκδοχές τους και να στραφούν προς την αντικαπιταλιστική αριστερά.

Επίσης είναι σαφές ότι κάτω από την πίεση της κρίσης έχει χαραχθεί στη συνείδηση ευρύτερων λαϊκών μαζών ένα ξεκάθαρο όριο ανάμεσα στις δυνάμεις που στο ένα ή τον άλλο βαθμό έχουν μια γνήσια αριστερή κατεύθυνση και μια αριστερά δεύτερη γραμμή άμυνας του συστήματος. Και αυτό το όριο είναι ο σαφής αντικαπιταλιστικός και αντιΕ.Ε. χαρακτήρας.

Ακόμα, τα μικρά ανεπαρκή βήματα της κύριας συνιστώσας της αριστεράς να ξεφύγει από τον πολιτικό της αυτισμό, ή μέσα από αντιφατικές έστω θέσεις να προσεγγίσει κάπως τη στρατηγική με την τακτική της, αποτελούν δείγματα πιέσεων που της ασκούνται από το εσωτερικό της κάτω από το βάρος της κρίσης.

Το ίδιο συμβαίνει με το Αριστερό Ρεύμα του Συνασπισμού, το οποίο αν και συνεχίζει να συνυπάρχει κάτω από το ίδιο στέγαστρο με έναν καθώς φαίνεται ακράτητο οπορτουνισμό, περιορίζοντας έτσι τις δυνατότητές του να αποτελέσει ένα διακριτό πόλο έλξης, ή και να συμβάλλει αποτελεσματικά στη διαμόρφωση ενός Αριστερού Μετώπου για το οποίο φαίνεται να πασχίζει, έχει σαφώς ξεπεράσει το στενό ορίζοντα της αντινεοφιλελεύθερης ή αντιμνημονιακής στάσης και κινείται σε αντικαπιταλιστική αντιΕ.Ε. κατεύθυνση. Το ίδιο ισχύει και για ένα τμήμα του Αριστερού Μετώπου.

Αλλες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ναι μεν επειδή έχει τεθεί από τα κυρίαρχα ΜΜΕ σε μόνιμη καραντίνα, μπορεί για την ώρα να έχει μια απήχηση αντιστρόφως ανάλογη της αριστερής της συνέπειας, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα την αποκτήσει αν συνεχίσει να κινείται με συνέπεια στη θετική πολιτικά και οργανωτικά κατεύθυνση που χάραξε η πρόσφατη συνδιάσκεψή της.

πηγή: enet.gr