Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Γιατί το νέο Σύμφωνο είναι… παλαβομάρα!

του Wolfgang Münchau

Γιατι το νέο Σύμφωνο είναι... παλαβομάρα!
Πρόσφατα συμμετείχα σε μια συζήτηση, στην οποία όλοι έδειχναν να συμφωνούν ότι το νέο δημοσιονομικό σύμφωνο της Ευρώπης είναι παλαβό. Την συζήτηση παρακολουθούσε κι ένας πρώην κρατικός αξιωματούχος, που στράφηκε στην παρέα μου και είπε ότι συμφωνεί κατ’ αρχάς – αλλά πρόσθεσε ότι, αν η συμφωνία ενθαρρύνει την ΕΚΤ να γίνει πιο ελαστική, θα έχει κάποια αξία. Αργότερα μίλησα με έναν κεντρικό τραπεζίτη που επίσης ισχυρίστηκε ότι η συμφωνία είναι άσχετη, αλλά είναι ευνοϊκός απέναντί της για θα λειτουργήσει ως σινιάλο για τις αγορές. Όταν μίλησα με τις επαφές μου στις αγορές, μου είπαν ότι το σύμφωνο είναι παλαβό.
Το καλύτερο που μπορούμε να πούμε για την συμφωνία, είναι ότι δεν είναι απαραίτητη. Οσα πιθανόν θα δούμε στην τελική εκδοχή της, είτε υπάρχουν στις υπάρχουσες συνθήκες είτε στις νομοθεσίες, και ειδικά στο αποκαλούμενο «πακέτο των έξι», το πακέτο μέτρων επόπτευσης που εγκρίθηκε στις αρχές του έτους. Τα υπόλοιπα θα μπορούσαν εύκολα να εισαχθούν με νέες δευτερεύουσες νομοθετικές ρυθμίσεις.

Απλήρωτοι, παρτ τάιμ, αλλά με …βασικό μισθό

του Γιώργου Λαουτάρη


Σώσανε το δέντρο (τα «δώρα» και το βασικό), δεν είδαν όμως το δάσος που καίγεται (τους πραγματικούς μισθούς) οι διαπραγματευτές της ΓΣΕΕ. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Συνομοσπονδίας μετά τη συνάντηση των λεγόμενων «κοινωνικών εταίρων», «όλοι οι εργοδοτικοί φορείς τάχθηκαν υπέρ του 13ου και 14ου μισθού, οι οποίοι περιλαμβάνονται στη σύμβαση». Με το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον να στρέφεται αποκλειστικά στο ενδεχόμενο να καταργηθούν τα δώρα και ο κατώτατος μισθός στον ιδιωτικό τομέα, η δήλωση αυτή έφερε μια πρόσκαιρη ανακούφιση στους εργαζόμενους και παρουσιάστηκε από το προεδρείο της ΓΣΕΕ ως επιτυχία. Είναι όμως;
Στο τραπέζι των υποτιθέμενων διαπραγματεύσεων δεν μπήκαν τα καυτά θέματα που σήμερα καίνε τους εργαζόμενους: Η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, οι ατομικές συμβάσεις, τα αποθεματικά των ταμείων που θα δώσουν (αν δώσουν) συντάξεις. Με άλλα λόγια, οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ έκαναν διάλογο «διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες».

Εκδήλωση-συζήτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Θήβα


Προς όλους τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα


ΚΑΛΕΣΜΑ του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων σε Δημόσιο κ’ Ιδιωτικό τομέα

ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ στις 5 Φλεβάρη στις 11 πμ στο Πολυτεχνείο

Η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου ετοιμάζεται να ικανοποιήσει ότι έχει απομείνει από τις αξιώσεις του ΣΕΒ και της τρόικας, για την επιβολή της απόλυτης εργασιακής ζούγκλας. Νέο τσεκούρωμα μισθών και συντάξεων, ακύρωση της ΕΓΣΣΕ, μείωση ή κατάργηση του 13ου -14ου μισθού, κατάργηση των κλαδικών συλλογικών Συμβάσεων, γενίκευση της ευελιξίας στην εργασία, κατάργηση επιδομάτων ανεργίας και των ωριμάνσεων και όλων των ελάχιστων κοινωνικών παροχών, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για τους εργοδότες, και 150.000 απολύσεις στο δημόσιο. Την ίδια στιγμή η φτώχεια διογκώνεται και οι άνεργοι ξεπερνούν το ένα εκατ.

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Τα καθήκοντα της αριστεράς σήμερα (Βίντεο)



Το βίντεο από την ομιλία του Κ. Γούση, σε εισήγηση εκ μέρους του ΝΑΡ, σε εκδήλωση που διοργάνωσε η Αριστερή Ανασύνθεση (ΑΡΑΝ) στη Θεσσαλονίκη (24/01/2012) για την αριστερά, το αριστερό μέτωπο και την αντικαπιταλιστική προοπτική. Η τοποθέτηση αναφέρεται στην πρόταση για ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής, τα καθήκοντα και τις ιεραρχήσεις της αριστεράς στη συγκυρία και τη σχέση του πολιτικού στόχου της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης με το ερώτημα της εξουσίας και μιας νέας κομμουνιστικής προοπτικής.

πηγή: ΧΡΟΝΙΚΑ

Ανταλλαγή – μνημόνιο – δανειακή σε συσκευασία πείνας

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η ύφεση άλλαξε τις παραμέτρους
ΕΚΤΙΝΑΞΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
Σε συμφωνία ακόμη και εντός του Σαββατοκύριακου φαίνεται να οδηγούνται οι διαπραγματεύσεις με τους ιδιώτες πιστωτές σχετικά με την ανταλλαγή των ελληνικών ομολόγων που θα επιτρέψει μια γενναία μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Σε αυτό το αποτέλεσμα οδήγησε η σύγκλιση γύρω από ένα επιτόκιο μεταξύ 3,5% και 4% το οποίο αναγκάστηκαν να αποδεχθούν οι ιδιώτες πιστωτές μετά την επίμονη άρνηση ΔΝΤ και ΕΕ (μέσω του συμβουλίου των υπουργών Οικονομικών, που συνεδρίασε την Δευτέρα) να δεχθούν τους όρους των ομολογιούχων, που εκπροσωπούνταν από τον Τσαρλς Νταλάρα του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ιδρύματος οι οποίοι ζητούσαν επιτόκιο άνω του 4%.
Το ΔΝΤ αρχικά και η ΕΕ στη συνέχεια δε δίστασαν να συγκρουστούν με τους ομολογιούχους, και να απειλήσουν ακόμη και με αναγκαστική, μη συναινετική δηλαδή αναδιάρθρωση, υιοθετώντας μια στάση που εκ πρώτης όψεως εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Ελλάδας, για έναν και μοναδικό λόγο: για να είναι βιώσιμο και διαχειρίσιμο το ελληνικό χρέος, να μπορεί δηλαδή να εξυπηρετείται κανονικά προς όφελος φυσικά των δανειστών. Η επίτευξη αυτού του σκοπού επέβαλε τη σύγκρουση με τους δανειστές στην πορεία των διαπραγματεύσεων, όταν έγινε σαφές πως η άμεση επιδείνωση της πορείας της ελληνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας προϋπέθετε ακόμη πιο αυστηρούς όρους, ακόμη μεγαλύτερες δηλαδή απώλειες για τους πιστωτές στο πλαίσιο της ανταλλαγής των ομολόγων, προκειμένου να υλοποιηθεί ο στόχος που τέθηκε στη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, να φτάσει δηλαδή το χρέος στο 120% – στόχος που από μόνος του βρίθει αντιφάσεων.

ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΕ: Μια εξέλιξη με βαθύτερες ρίζες

του Κωστή Νάγια


Εδώ κι καιρό βρίσκεται σε εξέλιξη κρίση στους κόλπους της ΚΟΕ. Η κρίση πολιτικά περιστρέφεται γύρω από τη μετωπική πολιτική της οργάνωσης. Πυρήνα της έχει το αν οι αγωνιστές της θα επιλέξουν μια διαφορετική μετωπική πολιτική από την ακολουθούμενη, η οποία οδηγεί στην ενίσχυση της υπό το Συνσπισμό διαμόρφωσης μιας νέας σοσιαλδημοκρατίας (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚογενείς) στην Ελλάδα. Στην ουσία εδράζεται στο διαρκές ερώτημα, αν είναι αναγκαία μια αυτοτελής ανεξάρτητη αντικαπιτλιστική αριστερά, ικανή δια των ιδεών της και της πρακτικής της να εμπνεύσει, προσανατολίσει και καθοδηγήσει το εργατικό κίνημα. Να ενώσει δια της πολιτικής της στη δράση και με αρχές την Αριστερά για την αναχαίτιση και ανατροπή της προωθούμενης κανιβαλικής αστικής πολιτικής. Μήτρα της είναι ο βαθμός επίγνωσης του βάθους του στρτηγικού πλήγματος που έχει δεχθεί η Αριστερά τον περασμένο αιώνα και οι εξ αυτού απαιτήσεις και καθήκοντα που εκπορεύονται. Τροφοδότης της είναι η σε εξέλιξη διεθνής καπιταλιστική κρίση που απαιτεί και θα απαιτεί από την Αριστερά ολοένα και στρατηγικότερες απαντήσεις. Απαντήσεις που δε χωρούν στις κενού περιεχομένου, γενικόλογες και πολλπλά μεθερμηνευόμενες επικλήσεις «για μιάλλη κοινωνία».

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Η εκδήλωση της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στην Κόρινθο στις 28/1/2012

Χρειαζόμαστε μια αριστερή κυβέρνηση για να πληρώσει το χρέος;

αναδημοσίευση από aristeroblog.gr

του Γιώργου Κρεασίδη

Καθώς σταδιακά διαμορφώνεται ένα σκηνικό σύγκρουσης στην κοινωνία μπροστά στην προοπτική της νέας δανειακής σύμβασης που ετοιμάζει η κυβέρνηση του Μαύρου Μετώπου με την Τρόικα, η κοινωνία περιμένει να δει να γίνεται συγκεκριμένη η στάση της Αριστεράς. Η αναμονή δεν αφορά τόσο την απόρριψη της δανειακής σύμβασης, καθώς είναι δεδομένο το όχι από όλες τις τάσεις, έκτος φυσικά από το κόμμα του Φ. Κουβέλη που σταθερά αρνείται κάθε στήριξη και αλληλεγγύη στους κοινωνικούς αγώνες.
Το θέμα είναι τι προτείνουν οι δυνάμεις της Αριστεράς στους εργαζόμενους και την κοινωνία προκειμένου να μην περάσει η σύμβαση και να αποτύχει, να καταρρεύσει η Χούντα του Τραπεζίτη. Πώς μπορούν οι αγώνες να νικήσουν, με ποιο πλαίσιο, τι προτείνει η Αριστερά για το «μετά».

Η Ελλάδα της ντροπής

του Γιώργου Δελαστίκ

Σκληρός, ανελέητος απέναντι στη χώρα μας, ο αξιότιμος Γερμανός βουλευτής Φόλκερ Κάουντερ, αρχηγός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των δεξιών Χριστιανοδημοκρατών της καγκελαρίου Μέρκελ και των ακόμη δεξιότερων Βαυαρών ομοϊδεατών τους. «Η πίεση πάνω στην Ελλάδα πρέπει να μεγαλώσει!», δήλωσε χωρίς περιστροφές σε συνέντευξή του στην ηλεκτρονική έκδοση του γερμανικού περιοδικού «Ντερ Σπίγκελ», και συνέχισε ρίχνοντας την πολιτική βόμβα: «Πρέπει να γίνει σαφές στους Ελληνες ότι λεφτά υπάρχουν μόνο αν η χώρα διοικείται αυστηρά - εν ανάγκη μέχρι του σημείου της επιβολής από την ΕΕ ή από τα κράτη της Ευρωζώνης ενός κρατικού κομισάριου!». Ενός αποικιακού διοικητή της Ελλάδας κατά το πρότυπο των «γκαουλάιτερ» που εγκαθιστούσαν οι ναζί στις ευρωπαϊκές χώρες που κατακτούσαν επί Χίτλερ!

Aπαλλάχθηκε ο ακροδεξιός Εύελπις από το πειθαρχικό της Σχολής: Τώρα επιτρέπεται να απαγγέλλει τον ύμνο της Χούντας και να βασανίζει ανενόχλητος!

Τέσσερις ολόκληρες μέρες χρειάστηκε το Πειθαρχικό της Σχολής, καθώς συνεδρίαζε από  την Τρίτη έως την Παρασκευή, για να αθωώσει τον ακροδεξιό τραμπούκο Εύελπι που πρόσβαλλε βάναυσα την ιστορική μνήμη του λαού μας και αποκάλυψε με τις αλητείες του στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και στην επέτειο του Πολυτεχνείου ότι ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός ξέρει να προστατεύει τους πραιτοριανούς του.

Ο νέος ΥΕΘΑ Δ.Αβραμόπουλος αναγορεύεται σε Προστάτη Άγγελο επικίνδυνων ακροδεξιών τραμπούκων αφού η αθώωση του αχαρακτήριστου Εύελπι και της συμμορίας του στην Σχολή Ευελπίδων, έπεται της αθώωσης των ακροδεξιών ΟΥΚάδων που φώναζαν εμετικά συνθήματα μαζί με μέλη της Χρυσής Αυγής στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου.

ΠΡΙΝ 29/01/2012: O... τραπεζοτσολιάς Παπαδήμος τα δίνει όλα

Διορισμό γκαουλάιτερ στην Αθήνα ζητούν εγγράφως οι Γερμανοί

Επίσημη είναι πλέον η απαίτηση του Βερολίνου να τοποθετηθεί στην Αθήνα ξένος «αποικιακός διοικητής» από την ΕΕ, ο οποίος να αναλάβει χωρίς κανέναν περιορισμό και με απόλυτες εξουσίες την οικονομική διακυβέρνηση της Ελλάδας! Αυτό αποκάλυψε η εφημερίδα Φαϊνάνσιαλ Τάιμς του Λονδίνου, στην κατοχή της οποίας περιήλθε την Παρασκευή το βράδυ έγγραφο της Γερμανίας που κυκλοφόρησε εκείνη την ώρα σε αξιωματούχους των υπουργείων Οικονομικών από όλες τις χώρες της ευρωζώνης.

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Εκδήλωση Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας

">

Συναυλία Συμπαράστασης στον Αγώνα των Εργαζομένων στον Τύπο


Αγώνας – Αλληλεγγύη – Αξιοπρέπεια

Συναυλία Συμπαράστασης στον Αγώνα των Εργαζομένων στον Τύπο

ALTER / ΔΟΛ / ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / ΕΡΤ / Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ

30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2012 - Κλειστό γήπεδο μπάσκετ Περιστερίου 
Γιαννιτσών 81 & Τζ.Κέννεντυ, έναρξη στις 7 μ.μ.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΔΩΡΕΑΝ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ: Κάλεσμα σε ανοιχτή Πανελλαδική Συνέλευση ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ KAI ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ
στις 5 Φλεβάρη 2012 στις 11.00 π.μ. στο Πολυτεχνείο

Η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου ετοιμάζεται να ικανοποιήσει ότι έχει απομείνει από τις αξιώσεις του ΣΕΒ και της τρόικας, για την επιβολή της απόλυτης εργασιακής ζούγκλας. Νέο τσεκούρωμα μισθών και συντάξεων, ακύρωση της ΕΓΣΣΕ, μείωση ή κατάργηση του 13ου -14ου μισθού, κατάργηση των κλαδικών συλλογικών Συμβάσεων, γενίκευση της ευελιξίας στην εργασία, κατάργηση επιδομάτων ανεργίας και των ωριμάνσεων και όλων των ελάχιστων κοινωνικών παροχών, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για τους εργοδότες, και 150.000 απολύσεις στο δημόσιο. Την ίδια στιγμή η φτώχεια διογκώνεται και οι άνεργοι ξεπερνούν το ένα εκατ.
Η ιστορική αυτή επίθεση διεξάγεται στα πλαίσια και με αφορμή την σύναψη της νέας δανειακής σύμβασης. Με τη Σύμβαση αυτή και τα μέτρα που τη συνοδεύουν, εμπεδώνεται μια δεκαετής επίθεση βαρβαρότητας ενάντια στο λαό, καταστρέφονται τα ασφαλιστικά ταμεία, ξεπουλιέται και υποθηκεύεται κάθε δημόσιο αγαθό, ενώ η χώρα θα μετατραπεί σε μια εκτεταμένη ευροκινεζική ζώνη στυγνής εκμετάλλευσης.

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Και η ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ στο αρ.99;

από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Απαράδεκτη ενέργεια από το ΚΚΕ

«Αίτηση υπαγωγής στο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα κατέθεσε σήμερα, σύμφωνα με πληροφορίες, η ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Η ιστορική εκτυπωτική επιχείρηση του ΚΚΕ φέρεται να οδηγήθηκε στην έσχατη αυτή κίνηση λόγω των ασφυκτικών οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει και των ληξιπρόθεσμων οφειλών που έχουν συσσωρευτεί».
Την παραπάνω είδηση την διαβάζουμε στο in.gr
Σε περασμένες αναρτήσεις μας είχαμε καυτηριάσει το ΚΚΕ για τις απολύσεις που έχει κάνει σε «Τυποεκδοτική» και «902».  
Το να προσφεύγει όμως στο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα ανοίγει όμως ένα άλλο τεράστιο ζήτημα.

Θ. Αγγελόπουλος: Όταν ο χρόνος γίνεται ο τόπος της ιστορίας

του Βασίλη Τσιράκη

Βροχή, σιωπή, ομίχλη, ταξίδι, συλλογικότητα, έρωτας, πλάνο σεκάνς, εξορία, ποίηση, ιστορία, αριστερά, μνήμη, θάλασσα, τελετουργικότητα, αγάλματα, σύνορα, προσφυγιά, επανάσταση, αρχαία τραγωδία, περιπλάνηση, είναι ίσως μερικές από τις λέξεις που «καταγράφονται» στην κινηματογραφική γραφή του Θ. Αγγελόπουλου και εμείς θα αποπειραθούμε μέσα από αυτό το σημείωμα να ξετυλίξουμε το νήμα που τις συνδέει.
Ανακαλώντας στη μνήμη μας τις ταινίες του σκηνοθέτη, έρχονται στο μυαλό μας εικόνες που μιλώντας για το χτες σκιαγραφούν το μέλλον, που ψηλαφώντας ανοιχτές πληγές μας τροφοδοτούν με πληροφορίες και υλικό για το σήμερα, που ακουμπούν ανθρώπινες διαδρομές που αγωνιούν να ξαναβγούν στο δρόμο, να ξαναδούν το νόημα του κόσμου και να φτιάξουν το καινούργιο όραμα.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥ
ΤΟΜΕΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Θεσσαλονίκη 27/1/2012
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε χθες η εκδήλωση της Πρωτοβουλίας Πρωτοβάθμιων Σωματείων Θεσσαλονίκης για συμπαράσταση στους απεργούς της Ελληνικής Χαλυβουργίας και στους απεργούς από διάφορους εργασιακούς χώρους της Θεσσαλονίκης, με θέμα: «κάθε χώρος δουλειάς μια Χαλυβουργία».
Οι τρεις απεργοί από την Χαλυβουργία έδωσαν με τις τοποθετήσεις τους το κλίμα που επικρατεί στον εργασιακό-απεργιακό τους χώρο, την ενότητα και την αγωνιστική αυτοπεποίθηση όλων των εργαζομένων αλλά και των οικογενειών τους απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία, την αλληλεγγύη χιλιάδων εργαζομένων, νέων, ανέργων, συνταξιούχων, μαθητών από όλη την Ελλάδα, αλλά και από όλο τον κόσμο, όπως χαρακτηριστικά ανέφεραν, η οποία παίρνει διάφορες μορφές, από απλά ψηφίσματα, επισκέψεις στον απεργιακό χώρο, οικονομική και άλλη ενίσχυση κτλ. Αποκαλυπτική ήταν η ενημέρωσή τους ότι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δεν επισκέφτηκε καν το χώρο απεργίας όλες αυτές τις 88 ημέρες που απεργούν! Οι απεργοί εξέφρασαν τη συλλογική τους απόφαση να συνεχίσουν αταλάντευτα τον αγώνα τους μέχρι την τελική νίκη.
Το λόγο πήραν επίσης συνδικαλιστές και απλοί απεργοί από εργασιακούς χώρους της Θεσσαλονίκης που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις (απεργίες, επισχέσεις εργασίας, καταλήψεις κτλ.), όπως από τον  Πετζετάκη, την Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία (όμιλος Λαναρά), το Γερολυμάτο, τον Αlter, το χώρο του επισιτισμού (Goody’s, Χατζής κ.ά.), την ΕΥΑΘ, τους πανεπιστημιακούς, την παράταξη του Ασύντακτου Τύπου, την εφημερίδα Μακεδονία, συλλόγους διδασκαλικούς, καθηγητών,  συνταξιούχων κ.ά.
Από την όλη διαδικασία προέκυπτε η αναγκαιότητα συντονισμού όλων αυτών των αγώνων και η ανάπτυξη ενός πανεργατικού κινήματος με δυναμικό πλαίσιο αγώνα, που θα συμπυκνώνει εκτός από την αντίθεση στα μνημόνια και στη νέα δανειακή σύμβαση, και το αίτημα για ανατροπή αυτής της βάρβαρης πολιτικής που ασκεί μετά την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου σε αγαστή συνεργασία με την τρόικα, και την επιβολή μιας άλλης πολιτικής σε όφελος των εργαζομένων, που θα κατοχυρώνει μισθούς και συντάξεις, σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, σύγκρουση-ρήξη με την ΕΕ και το ευρώ κτλ.
Στην κατεύθυνση αυτή θα κινηθεί το επόμενο διάστημα, με βάση και την πρόσφατη απόφασή της η Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα Θεσσαλονίκης.

Το γραφείο τύπου

Έκτακτο αφιέρωμα στον Θ. Αγγελόπουλο από τη Λέσχη Πολιτισμού “Αναιρέσεις”

Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Θεόδωρου Αγγελόπουλου πήραμε την απόφαση στα πλαίσια της Λέσχης Πολιτισμού “Αναιρέσεις” να κάνουμε ένα εβδομαδιαίο αφιέρωμα στο κινηματογραφικό του έργο. Το πρόγραμμα είναι το παρακάτω:

Τρίτη 31/01, “Το πλάνο σεκάνς και η κινηματογραφική γλώσσα του Θ. Αγγελόπουλου“,
ομιλητής Βασίλης Τσιράκης, συγγραφέας


Πέμπτη 02/02, Προβολή της ταινίας “Ο Θίασος“



Σάββατο 04/02, “Όταν η ιστορία συναντά την εικόνα… στον κινηματογράφο του Θ.Αγγελόπουλου“, 
ομιλητές : Βασίλης Τσιράκης, συγγραφέας και Στράτος Κερσανίδης, κριτικός κινηματογράφου

Τρίτη 07/02, Προβολή της ταινίας “Το βλέμμα του Οδυσσέα“


Όλα στις 19.30 στη Λέσχη Πολιτισμού και Θεωρίας “ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ” (Κέντρο , Εγνατία 98, 1ος όροφος)

Ένας χρόνος χωρίς το σύντροφο Θανάση Φώτη

Ανακοίνωση

Συμπληρώνεται σήμερα ένας χρόνος από τη μέρα που ο αγαπημένος μας φίλος και σύντροφος Θανάσης Φώτης έφυγε για πάντα από κοντά μας.

Η απώλεια του είναι μεγάλη και δυσαναπλήρωτη. Ο Θανάσης ήταν από τους σπάνιους ανθρώπους που είναι αταλάντευτα δοσμένοι στο συλλογικό όνειρο. Χωρίς εγωισμούς, χωρίς εμμονές, με απόλυτη ανιδιοτέλεια και περισσή συντροφικότητα. Αυτό που ήταν και είναι η μεγάλη δύναμη, αλλά και το μεγάλο ζητούμενο στο αριστερό κίνημα και τις οργανώσεις του.

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Ο πρώην πρύτανης Γρυσπολάκης και οι "μπράβοι" του έδειραν φοιτητή του πολυτεχνείου Κρήτης

ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΣ ΤΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ

Ο ΠΡΩΗΝ ΠΡΥΤΑΝΗΣ ΓΡΥΣΠΟΛΑΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΠΡΑΒΟΙ ΤΟΥ ΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΞΑΝΑ ΣΕ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ

Την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου δύο μέλη του συλλόγου φοιτητών του πολυτεχνείου Κρήτης κάτσανε να φάνε σε εστιατόριο της πόλης που τύχαινε να βρίσκεται και ο πρώην πρύτανης του ιδρύματος, ο κ. Γρυσπολάκης, συνοδευόμενος από άλλα δύο άτομα. Ξαφνικά ο ένας εκ των δύο από τους οποίους συνοδευόταν ο κ. Γρυσπολάκης, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ήταν ο οδηγός του, προέβη σε μια απρόκλητη λεκτική επίθεση προς τους δύο φοιτητές, βρίζοντάς τους και απειλώντας τους, καθώς δεν δίστασε να χτυπήσει έναν εκ των δυο σοβαρά στο πρόσωπο. 

Ο παντελώς άγνωστος για τους δύο φοιτητές “μπράβος” του πρώην πρύτανη ήταν ξεκάθαρο ότι δεν γνώριζε προσωπικά κανέναν από τους δυο φοιτητές και εκτελούσε ψυχρά εντολές του κ. Γρυσπολάκη με μοναδικό σκοπό να τους τρομοκρατήσει με πρωτοφανή μίσος και βιαιότητα που αρμόζει μόνο σε ανθρώπους της νύχτας. Ο ίδιος ο πρώην πρύτανης μπροστά στο θέαμα να χτυπάνε φοιτητές που την επόμενη ημέρα θα καλεστεί να τους διδάξει, όχι μόνο δεν αντέδρασε, αλλά επιπροσθέτως επιβράβευε συνεχώς αυτή την ενέργεια λέγοντας χαρακτηριστικά ότι αυτό σας αξίζει. 

Δεν χρωστάμε – Δεν πουλάμε – Δεν πληρώνουμε: 27/1 πορεία στη Βουλή ενάντια στα χαράτσια, προσυγκέντρωση στον πεζόδρομο της Κοραή στις 6μμ

Η βάρβαρη επίθεση που βιώνουμε συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι, οι απολυμένοι, οι άνεργοι πλημμυρίζουν τη χώρα, η φτώχεια και η εξαθλίωση είναι στην πόρτα όλων μας, τα νοικοκυριά βυθίζονται στα χρέη. Επιχειρήσεις «πτωχεύουν», για να απαλλαγούν από τις υποχρεώσεις τους απέναντι στους εργαζόμενους, ενώ οι εργοδότες μένουν πάμπλουτοι. Οι οικογενειακοί προγραμματισμοί τινάζονται στον αέρα από τα νέα, «αναγκαία», και «τελευταία» κάθε φορά, μέτρα που παίρνει η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, η συγκυβέρνηση της Τρόικας, της ΕΕ και των τραπεζών. Η κυβέρνηση αυτή δεν έχει παρά ένα και μοναδικό στόχο: να συνεχίσει το έργο της προηγούμενης με ακόμα ποιο εντατικό ρυθμό. Αυτό το στόχο προωθεί από κοινού με την τρόικα με τη νέα δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο plus. Συνεργάζονται για νέα ακόμα πιο σκληρά μέτρα: Δραστικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, υπονόμευση της κοινωνικής ασφάλισης και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, άγρια φοροεπιδρομή σε βάρος των εργαζομένων, διάλυση των δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών, αφανισμό των δημόσιων κοινωνικών αγαθών.

Το πέρασμα από το παρελθόν


του Παναγιώτη Φραντζή 


 Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Μεγαλέξανδρος», 1979
Ανάμεσα σε τόσες νύχτες, τόσους βράχους, τόσους σκοτωμένους ―είπε― εσύ,
Επανάσταση, μας άνοιξες τις φαρδιές λεωφόρους για μια πανανθρώπινη συνάντηση.
[...] Αν τίποτ’ άλλο δεν κερδίσαμε, ―είπε― μάθαμε τουλάχιστον πως αύριο θα συναντηθούμε. Αυτό διδάσκουμε, αυτό κηρύττουμε, μην κάνοντας καθόλου κήρυγμα, γιατί όποιος λέει πως αγαπάει ό,τι αγαπάει, δεν κάνει κήρυγμα, λέει μονάχα εκείνο που δε θα μπορούσε να μην πει.

Γιάννης Ρίτσος, «Όχι πολιτική», 1-3, 16-20. Ασκήσεις (1950-1960).

Θ’ αναφερθώ στους νεότερους. Αυτό που είδαμε… έχετε καταλάβει ότι ο σκηνοθέτης μάς δίνει τη σκυτάλη. Γιατί γι’ αυτό πρόκειται. Η «Σκόνη του χρόνου» συνεχίζει, βέβαια, είναι μια συνέχεια των υπολοίπων ταινιών του Θόδωρου Αγγελόπουλου, αλλά βάζει πιο δυναμικά στο παιχνίδι τη νέα γενιά. Έχουμε μάλλον τη συνύπαρξη, όπως φαίνεται στο τελευταίο πλάνο, της παλιάς και της νέας εποχής σε μια έξοδο προς το μέλλον.

 Η μικρή Ελένη και ο παππούς της ο Σπύρος. Ο Σπύρος, που έρχεται από όλες τις προηγούμενες ταινίες, απ’ όλους τους προηγούμενους μύθους. Αλλά δεν είναι μόνο η Ελένη αυτή που παίρνει από το χέρι, είναι και ο πατέρας της Ελένης, ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Νταφόε, ο οποίος, χαμένος, ψάχνει να βρει τη σχέση του με το παρελθόν. Ακόμα πιο χαμένη, η κόρη του, που ’χει μεγαλώσει χωρίς τον πατέρα της ουσιαστικά, και σ’ ένα άλλο επίπεδο έχουμε τους πρωταγωνιστές της παλιάς εποχής, που πίστεψαν, έζησαν με πάθος και κυνήγησαν το όραμά τους, τη δική τους ουτοπία.

Στην προηγούμενη ταινία και σε αυτή που μόλις είδαμε υπάρχει μια παρόμοια σκηνή όπου, αν επιχειρούσαμε μια μεταφυσική ανάγνωση, θα λέγαμε πως συντελείται η «φώτιση», η κατά κάποιον τρόπο μεταβίβαση του πνεύματος από τη μια γενιά στην άλλη.

Στο «Λιβάδι που δακρύζει» είναι το πέρασμα από τον πατέρα στο γιο. Στο μπαλκόνι του σπιτιού, μέσα σε μια καταιγίδα, τη μέρα του θανάτου, μετά την κηδεία του πατέρα, βγαίνει με τη λάμπα θυέλλης ο γιος, μέσα σε αστραπές και είναι ένα είδος λύτρωσης αυτή η στιγμή, πια παύει να είναι γιος, είναι η σειρά του να γίνει πατέρας. Είναι η σειρά του δηλαδή, να πάρει, να κουβαλήσει επάνω του, με άλλο τρόπο τη ζωή, με άλλο τρόπο το σχέδιο για το πώς συνεχίζει, πώς συνεχίζεται η ιστορία.

Η ίδια η σκηνή, περίπου, πάλι με τον αέρα που μπαίνει με ορμή μέσ’ απ’ το παράθυρο, πάλι στο μπαλκόνι του σπιτιού, αυτή τη φορά την ώρα του θανάτου της γιαγιάς Ελένης στη «Σκόνη του χρόνου», ο αέρας που χτυπάει στο πρόσωπο τον Νταφόε, σαν να του ξυπνάει τη συνείδηση μετά από τη βασανιστική του περιπλάνηση στην ιστορία. Και τότε είναι η μικρή Ελένη που σηκώνεται από το κρεβάτι όπου στεκόταν πλάι στη γιαγιά της κρατώντας το χέρι της, και στη συνέχεια, στάζοντας και το δικό της χέρι νερό, το δίνει στον παππού και φεύγει μαζί του στο τελευταίο πλάνο.

Έχουμε πάρει τη σκυτάλη. Γενιές που μεγάλωσαν μετά το ρήγμα του ’89, καλούνται τώρα να γυρίσουν πίσω, στο παρελθόν και να αποκαταστήσουν τη σχέση τους μ’ αυτό, σ’ ένα παρελθόν που αλλάζει διαρκώς, όπως αλλάζει σήμερα η ζωή, καθώς μεταβάλλονται οι συνθήκες. Και γυρίζουμε πίσω για να ξαναβρούμε, ν’ ανακαλύψουμε παλιές αλήθειες που ακόμα ισχύουν, παρά τη σκουριά ή τη σκόνη που ’χει απλώσει ο χρόνος, και να βγούμε για την επόμενη ουτοπία, για το τρίτο φτερό.

Νομίζω ότι έχουμε πολλά να πούμε έξω κι απ’ αυτή την αίθουσα, στη μεγάλη ταινία της ζωής μας, στην πραγματικότητα, στις νέες συγκρούσεις που έρχονται, στη νέα εποχή, που έχει μπει για τα καλά και την οποία η νέα γενιά προσεγγίζει φυσικά με αντιφατικό τρόπο και συναισθήματα.

Το ζητούμενο είναι η συλλογικότητα και η μετάβαση από το σημερινό ατομικό που εξεγείρεται, στο συλλογικό υποκείμενο, στη νέα ταυτότητα και στο νέα όραμα που θα δώσει νόημα στη ζωή μας.

Είδαμε, ότι ο σκηνοθέτης στη «Σκόνη του χρόνου», μας δείχνει μια νέα γενιά, η οποία δεν έχει νόημα στη ζωή της, στην οποία το παρελθόν ακόμα βαραίνει –είναι χαρακτηριστική η εικόνα του δωματίου της μικρής Ελένης, που ’ναι γεμάτο από φιγούρες της προηγούμενης εποχής– πώς βαραίνει το παρελθόν επάνω στη ζωή της μικρής, της επόμενης γενιάς, και πώς αυτή η γενιά ζει τη δική της περιπέτεια, ψάχνοντας τρόπο από κάπου να πιαστεί και να φύγει μπροστά, κι αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα, το υπαρξιακό ζήτημα για εμάς, που ’ναι πολιτικό, είναι πολιτιστικό, είναι αισθητικό, έχει όλες αυτές τις πλευρές ταυτόχρονα και δεν μπορούμε να το διασπάμε.

Η ουσία της προσπάθειας είναι αυτό το πέρασμα από το παρελθόν, για να κατανοήσουμε, να βρούμε τον πατέρα μας, τους πατεράδες μας, δηλαδή αυτή τη γενιά που δείχνει η ταινία και την αμέσως επόμενη, γενιές που ενηλικιώθηκαν μέσα από την επιδίωξη ενός συλλογικού οράματος, ώστε να επανεφεύρουμε, να βρούμε τον τρόπο να πλησιάσουμε το νέο όραμα, τη νέα ουτοπία, που δεν εξαντλείται στο κίνημα στο οποίο συμμετέχουμε, ούτε είναι απλώς μια κίνηση που συμβαίνει τώρα – είναι μια κίνηση και αναζήτηση που ’χει αρχίσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, η ιστορική κίνηση μιας ολόκληρης εποχής, την οποία πρέπει να κατανοήσουμε, να ερμηνεύσουμε και να βρούμε τους τρόπους, να βρούμε τους κώδικες και τις λέξεις τελικά, που προσεγγίζουν αυτό, το επόμενο, το δικό μας συλλογικό όνειρο.

Ομιλία στην ειδική προβολή της “Σκόνης του Χρόνου” για τις Αναιρέσεις παρουσία του σκηνοθέτη στις 26/4/09

Δεν διάβασαν το Μνημόνιο, λένε!

του Γιώργου Δελαστίκ


Ανατρίχιασε ολόκληρος ο ελληνικός λαός χθες το πρωί, όταν άκουσε τον υπουργό Ανάπτυξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να δηλώνει στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ: «Δεν διάβασα το Μνημόνιο»!!! Είναι απίστευτο. Δεν το χωράει νους ανθρώπου.

Ενας κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησης Παπαδήμου, ένας υποψήφιος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ομολογεί δημοσίως ότι συναίνεσε να δεσμευτεί η Ελλάδα για δεκαετίες με μια δανειακή σύμβαση, την οποία δεν έκανε καν τον κόπο να διαβάσει - ούτε λόγος φυσικά να τη μελετήσει.

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Ένας διάλογος με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο


To νέο του απρόσμενου θανάτου του Θ. Αγγελόπουλου πάγωσε όλους μας. Θα προσπαθήσουμε τις επόμενες μέρες να κάνουμε ένα αφιέρωμα στο έργο του. Ίσως να μην καταφέρουμε να είναι αντάξιο του, αλλά μπορεί να είναι αντάξιο του τι σήμαινε για εμάς. Όποιος θέλει και μπορεί να μας βοηθήσει είναι ευπρόσδεκτος.
Για αρχή θυμηθήκαμε μια συζήτηση στην οποία μερικοί από εμάς στάθηκαν τυχεροί και παρευρέθηκαν. Έλαβε χώρα στις 27/4/2009 στον κινηματογράφο Τριανον μετά από πρόταση του ίδιου του σκηνοθέτη. Ήταν μια ειδική προβολή της “Σκόνης του χρόνου” για τις Αναιρέσεις που συνοδεύτηκε με εκδήλωση- συζήτηση.

Ανακοίνωση NAP για τον θάνατο του Θεόδωρου Αγγελόπουλου

agelopoulos.gifΤο Νέο Αριστερό Ρεύμα αποχαιρετά με βαθιά θλίψη τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον αγαπημένο φίλο και σταθερό συμπαραστάτη των αγώνων του από τότε που ιδρύθηκε.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έφυγε ξαφνικά, άδικα, αναίτια. Έφτιαχνε όμως ως την τελευταία του στιγμή εικόνες, τις εικόνες της «Άλλης θάλασσας» με θέμα της την ανεργία, τη μετανάστευση, τους κύκλους της ιστορίας και της τέχνης. Για άλλη μια φορά σταθερός στις μεγάλες πατρίδες της τέχνης του: τη μουσική, τον έρωτα και την επανάσταση. Μιας τέχνης που αντιστεκόταν στην ευκολία, που πρότεινε τα μεγάλα οράματα και βάθαινε στα μεγάλα θέματα της ανθρώπινης  κατάστασης.

Ανοιχτό κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Ανοιχτό κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ
προς τους αγωνιστές του κινήματος και τις δυνάμεις της Αριστεράς
για τη διαμόρφωση αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής

Εργαζόμενοι/ες, συναγωνιστές / τριες!
           
Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Οι δυνάμεις του συστήματος, οι τραπεζίτες, ο ΣΕΒ, η ΕΕ, το ΔΝΤ και το πολιτικό τους προσωπικό, βουλιάζουν στην κρίση. Εντείνεται η ύφεση, αυξάνει η φτώχια και η ανεργία, σφίγγει η θηλιά του χρέους. Για να ξεπεράσουν την κρίση ψήφισαν τα Μνημόνια και το Μεσοπρόθεσμο, κηρύσσοντας σταυροφορία υπέρ των δυνάμεων του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους: βάρβαρη λιτότητα, ισοπέδωση της ασφάλισης και της υγείας, μαζικές ιδιωτικοποιήσεις και ξεπούλημα κάθε δημόσιου αγαθού, φορομπηξία, ελαστική εργασία, εφεδρείες-απολύσεις, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων.

Αιμιλία Καραλή: Η πολιτική διάσταση της αισθητικής του Θ. Αγγελόπουλου


Θα ξεκινήσω παραφράζοντας για τον Αγγελόπουλο έναν χαρακτηρισμό του Καβάφη για το δικό του έργο. «Εγώ είμαι ποιητής - ιστορικός» είχε πει για τον εαυτό του ο Αλεξανδρινός. Και ο Αγγελόπουλος θα έλεγα εγώ είναι σκηνοθέτης - ιστορικός. Για τον καλλιτέχνη η ιστορία είναι ο κυρίαρχος και αυθεντικός στίβος όπου δοκιμάζεται η ζωή. Σε αυτήν ανάγεται το έργο του, σε αυτό επικοινωνούν οι εποχές της και συγκροτούν τον ενιαίο χρόνο της ανθρώπινης ύπαρξης. Σε αυτόν τον χρόνο αναπτύσσει ό,τι ορίζει την ανθρώπινη κατάσταση: τον έρωτα, τη σχέση μας με τη νίκη ή την ήττα, τη φύση της εξουσίας, την τέχνη και τον στοχασμό, τον λογισμό και το όνειρο.
Ως ιστορικός λοιπόν σκηνοθέτης λειτουργεί πολιτικά. Η αισθητική του Αγγελόπουλου είναι πολιτική πράξη, είναι ο τρόπος της συμμετοχής του στην πόλη, στον πολιτισμό της. Ο Αγγελόπουλος στηρίζεται στην ιστορία χωρίς να φτιάχνει μια ιστορική ταινία. Δεν γυρίζει πολιτική ταινία αλλά γυρίζει πολιτικά την ταινία. Δηλαδή εκείνο που προέχει είναι η πολιτική του συνείδηση και αυτή είναι παρούσα στην ποιητικότητα της κινηματογραφικής του γραφής.


Εχασε τη μάχη για τη ζωή ο Θόδωρος Αγγελόπουλος

Υπέκυψε τελικώς στα τραύματά του ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, έπειτα από πολύωρη μάχη που έδωσε στην μονάδα εντατικής ιδιωτικού νοσοκομείου. Είχε τραυματιστεί σοβαρά σε τροχαίο ατύχημα, στη Δραπετσώνα, όπου γύριζε την τελευταία του ταινία.
Τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο παρέσυρε μοτοσικλέτα στην περιφερειακή οδό Δραπετσώνας, μετά το πρώτο τούνελ, στο ρεύμα προς Κερατσίνι. Ο σκηνοθέτης βρισκόταν στο σημείο για γύρισμα ταινίας και τη στιγμή που διέσχιζε το οδόστρωμα παρασύρθηκε από τη ιδιωτική μοτοσικλέτα, την οποία οδηγούσε, σύμφωνα με πληροφορίες, ειδικός φρουρός που βρισκόταν εκτός υπηρεσίας. 

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

H ANNA ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΕ ΤΡΕΛΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ

Η Διαμαντοπούλου μίλησε σε ανοιχτή δημόσια εκδήλωση με τίτλο «Για την Ελλάδα, τώρα!», που έγινε την Κυριακή, 22 Ιανουαρίου στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής. Για να ταιριάζει με τον τραπεζίτη, έριξε στον ώμο κι ένα τραπεζομάντηλο...

28/1 εκδήλωση ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Κόρινθο: "Διαγραφή του χρέους - έξοδος από ευρώ-ΕΕ: Μπορούμε, πώς και με ποιους;"


Πρέπει να πληρώσουμε το χρέος; Μπορεί να γίνει "βιώσιμο" και τι σημαίνει αυτό για τον κόσμο της εργασίας; Θα γίνει η ζωή μας "κόλαση" εκτός ευρώ, όπως μας λένε, ή μήπως τα πράγματα μπορούν να γίνουν μόνο χειρότερα όσο παραμένουμε στην ευρωζώνη; Μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να γίνει η "Ευρώπη των λαών" ή είναι ένα αντιδημοκρατικό μόρφωμα που εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, προωθεί συγκεκριμένες πολιτικές και δε μεταρρυθμίζεται, αλλά μόνο ανατρέπεται; Και, κυρίως, πώς μπορούμε να τους σταματήσουμε;

ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΓΛΥΦΑΔΑΣ ΠΡΟΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΦΑΛΩΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ



«Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί

Οι έμποροι φωνάζουν για αγορές

Οι άνεργοι πεινούσαν

Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται

Αυτοί που αρπάζουν το φαΐ απ’ το τραπέζι, κηρύσσουν τη λιτότητα

Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα ζητάνε θυσίες»

Μπέρτολντ Μπρεχτ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΠΡΟΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΦΑΛΩΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ 


Είναι πράγματι προκλητικό. Όσοι χρόνια τώρα (τραπεζίτες, βιομήχανοι, εφοπλιστές, κατασκευαστές, ξενοδόχοι) πλούτιζαν και θησαύριζαν την περίοδο της ανάπτυξης, την περίοδο της κρίσης ένα μόνο τους ενδιαφέρει. Πως θα διασώσουν την κερδοφορία τους.

Κομμουνισμός: Παρελθόν και μέλλον στην αυγή και στη δύση του 20ου αιώνα

του Παναγιώτη Μαυροειδή

Με αφορμή τα 20 χρόνια από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ

Σχεδόν 20 χρόνια πέρασαν από την υποστολή της κόκκινης σημαίας της Σοβιετικής Ένωσης. Αξίζει να δούμε με μια γρήγορη ματιά τον κόσμο, με τηνελπίδα της αφετηρίας του 1917 και με την πίκρα της ήττας, στο τέρμα μιας ηρωικής και τραγικής συνάμα πορείας, στο τέλος του 1991.
1919: ‘’μία και μόνη επιθυμία: να ‘ρθουμε στη Μόσχα!’’
Σε λιγότερο από δύο χρόνια, μετά  την νίκη των μπολσεβίκων τον Οκτώβρη στη Ρωσία, τον Μάρτη του 1919,  συγκλήθηκε στη Μόσχα η σύνοδος για την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Τρίτη Διεθνής).
Η δραματικότητα της στιγμής και η προσδοκία της επανάστασης, καθώς επίσης και η αίσθηση της εισόδου σε μια νέα εποχή, ήταν απτές.
Φτάνοντας το μεσημέρι της δεύτερης μέρας, ο Αυστριακός αντιπρόσωπος Καρλ Στάινχαρντ (Karl Steinhardt) αποτύπωνε το κλίμα της στιγμής. Βρόμικος και αναμαλλιασμένος, ανέβηκε στο βήμα για να δώσει τα διαπιστευτήρια του. Αφού έβγαλε από την τσέπη του κουρελιασμένου παλτού του ένα φάκελο, τον έσκισε με ένα μαχαίρι. Μετά από μια ενθουσιώδη και πομπώδη ομιλία για τη δύναμη των Αυστριακών κομμουνιστών, κατέληξε σε τόνο ηρωικό:
 ‘’Κάναμε δεκαεφτά ολόκληρες μέρες για να φτάσουμε από τη Βιέννη στη Μόσχα. Ταξιδέ­ψαμε μέχρις εδώ σαν τους πλανήτες· πάνω σε κάρα που μετέφεραν κάρβουνο, σε τρένα, στα σημεία που ενώνονται τα βαγόνια, σε βοϊδάμαξες, με τα πόδια σε πολλές περιοχές της Πολωνίας και της Ουκρανίας, οι οποίες μαστίζονται από συμμορίες ληστών, με τη ζωή μας να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή, αλλά με την ψυχή μας να φλέγεται από μία και μόνη επιθυμία: να ‘ρθουμε στη Μόσχα. Τίποτε δεν μπορούσε να μας εμποδίσει να έρ­θουμε εδώ!’’.
Έτσι τουλάχιστον αποδίδει τα πράγματα ο ιστορικός Geoff Eley στο έργο του ‘’Σφυρηλατώντας τη δημοκρατία –Ιστορία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς 1850-1923’’.
Η κατάπνιξη του λαϊκού κινήματος στη Γερμανία και η δολοφονία της Λούξεμπουργκ και του Λίμπκνεχτ που προηγήθηκαν του συνεδρίου, ήταν αρκετά νωπά γεγονότα.  Ωστόσο,  οι νέοι κομμουνι­στές αυτής της περιόδου, λίγο μετά την αυγή του 20ου αιώνα και το τέλος της σφαγής του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, διαπίστωναν ότι οι αντιφάσεις τους ευνοούσαν απόλυτα.
Τι είχαν πίσω τους; Ποιο ήταν το ‘’παρελθόν’’ εκείνης της χρονικής στιγμής;
Η σπουδαία επιτυχία των μπολσεβίκων, οι εξεγέρσεις του φθινοπώρου του 1918 στην Κεντρική Ευρώπη, και η ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων στην Ιταλία αλλά και σε άλλες χώρες, έδωσαν την εντύπωση ότι επρόκειτο να επέλ­θει μια κοσμοϊστορική ρήξη.
Ο Οκτώβρης είχε νικήσει! Και μάλιστα πριν καλά – καλά διανυθεί μια πενταετία από την προδοσία των ιστορικών μαρξιστικών εργατικών κομμάτων της Δεύτερης Διεθνούς με την υποστήριξη του μακελειού του πολέμου στο όνομα του ‘’πατριωτισμού’’ και της ‘’υπεράσπισης της πατρίδας’’.
Οι επαναστάτες και οι εργάτες της Ρωσίας, μπόρεσαν να προχωρήσουν μπροστά, κάνοντας τη δική τους έφοδο στον ουρανό, ανατρέποντας μια καταπιεστική εξουσία και εγκαθιδρύοντας μια νέου τύπου εργατική εξουσία και  δημοκρατία.
Η στάση του Λένιν και των μπολσεβίκων ήταν σαφής και αδιαπραγμάτευτη απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το σύνθημα δράσης τους,  εξαιρετικά προκλητικό: ‘’Ήττα της δικής μας αστικής τάξης σε αυτό τον πόλεμο!’’.
Μην νομίζει κανείς ότι τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που υποστήριξαν τον πόλεμο δεν είχαν επιχειρήματα. Το SPD (Γερμανία) και τα άλλα κόμματα των Κεντρικών Δυνάμεων ύψωσαν τη σημαία της υπεράσπισης των χωρών τους ‘’εναντίον της ρωσικής βαρβαρότητας’’. Και πράγματι η τσαρική Ρωσία ήταν βαρβαρότητα μπροστά στην αυτοκρατορική Γερμανία…. Οι Γάλλοι σοσιαλιστές από τη μεριά τους, σήκωσαν μαζί με την ‘’υπεράσπιση της πατρίδας’’ και τη σημαία της δημοκρατίας, των δημοκρατικών επαναστατικών παραδόσεων και του διαφωτισμού, ‘’ενάντια στον πρωσικό μιλιταρισμό’’.
Η στάση του Λένιν δεν ήταν όμως στενά αντιπολεμική και ειρηνική. Κάθε άλλο. Χωρίς να φοβηθεί καθόλου ότι θα ‘’στενέψει το περιεχόμενο’’ και θα ακυρωθεί η δυνατότητα ‘’ευρύτερης συσπείρωσης των μαζών’’, συνέδεσε απόλυτα το ζήτημα της στάσης απέναντι στον πόλεμο, όπως και αυτό της διανομής της γης, με την επανάσταση.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη διαστρέβλωση από το να παρουσιάζεται η οκτωβριανή επανάσταση απλά σαν αποτέλεσμα ενός έξυπνου συνδυασμού ‘’απλών αιτημάτων που είχε ανάγκη ο κόσμος όπως η ειρήνη και η γη’’ και μιας συνωμοτικής δράσης ενός σιδερόφρακτου κόμματος αμείλικτων και πειθαρχημένων επαναστατών. Οι μπολσεβίκοι, όχι χωρίς διαφωνίες, έθεσαν ξεκάθαρα στους εργάτες το ζήτημα της επανάστασης. Ότι δηλαδή οι εργάτες της Ρωσίας θα δουν ειρήνη και γη μόνο με επανάσταση και ανατροπή της αστικής τάξης. Αλλά και ότι μπορούν να κυβερνήσουν οι ίδιοι, μέσα από τα σοβιέτ.
Διέπραξαν δηλαδή, ακόμη μία ιεροσυλία. Δεν μίλησαν απλά για επανάσταση, αλλά για προλεταριακή επανάσταση με σοσιαλιστικό χαρακτήρα και καθήκοντα. Αυτό, για τις αυθεντίες του μαρξισμού της εποχής ήταν ανήκουστο, εκτός ίσως για το βιομηχανικό ευρωπαϊκό βορρά ή για την – πρωτοπόρο στην καπιταλιστική ανάπτυξη- Αγγλία. Αντίθετα, οι επαναστάτες της Ρωσίας, γνωρίζοντας ότι μιλούν και δρουν σε μια αχανή, καθυστερημένη, κατά βάση αγροτική χώρα, με γοργή μοντέρνα ανάπτυξη μόνο στην Πετρούπολη και τη Μόσχα και ελάχιστα ακόμη κέντρα,αναζήτησαν τα νήματα του μέλλοντος. Δε βάφτισαν τους αγρότες εργάτες, ούτε τους φόρεσαν τραγιάσκα, όπως θα ειρωνεύονταν οι σύγχρονοι μενσεβίκοι. Απλά τεκμηρίωσαν την δυνατότητα η εργατική τάξη να οργανώσει την απελευθέρωση του συνόλου των κοινωνικών στρωμάτων πάνω σε μια νέα βάση ισότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης και νέου τύπου δημοκρατίας.
Κατά κάποιο τρόπο είχε ανατραπεί  δημιουργικά και ο ίδιος ο μαρξισμός των βιβλίων. Ο  αγώνας των καταπιεσμένων, είχε κάνει ένα τεράστιο βήμα μπροστά: Οι εργάτες μπορούσαν και να νικήσουν και να κυβερνήσουν. Ήταν ωστόσο ένα ιστορικό βήμα και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί. Δηλαδή στο πλαίσιο των δυνατοτήτων και των περιορισμών της κοινωνικής εξέλιξης και της ταξικής πάλης, της ιστορικής περιόδου που εγκαινίαζε. Απλά οι μπολσεβίκοι άγγιξαν αυτά τα όρια. Ήταν δηλαδή πρωτοπόροι. Και σαν πρωτοπόροι έκαναν και άπειρα λάθη, πολλά από αυτά τραγικά.
Αυτό το πλαίσιο, όριζε το παρελθόν της επαναστατικής εκείνης δεκαετίας. Το μέλλον της, δεν μπορούσε επομένως παρά να είναι κατάφορτο από επαναστατικά σχέδια.
Η Ρωσία ήταν γέφυρα. Από τη μια, ήταν  χώρα ευρωπαϊκή με θύλακες μοντέρνας ταχύτατηςανάπτυξης και συγκεντρωμένης εργατικής τάξης. Από την άλλη, ήταν χώρα αγροτική, γεμάτη από διαφορετικές εθνότητες και παραδόσεις.
Αυτό το μίγμα είναι που έδωσε μια άλλη διάσταση στις ματιές προς την νίκη του Οκτώβρη. Τόσο οι εργάτες της ανεπτυγμένης δύσης, όσο και οι πρωτοπόροι των μη ανεπτυγμένων χωρών σε όλο τον κόσμο, κοίταξαν προς το νέο  κόκκινο γίγαντα.
Και γέμισαν τα εργατικά καπηλειά τραγούδια, γράφηκαν ποιήματα, φιλοτεχνήθηκαν πίνακες και αφίσες, υπήρξε έκρηξη της πολιτιστικής δημιουργίας μαζί με την επαναστατική  πολιτική δραστηριότητα.
Ανάμεσα στην επανάσταση και την ήττα της
Ακολούθησαν εργατικές επαναστάσεις, εξεγέρσεις ή απεργιακά ξεσπάσματα στη Γερμανία, την Αυστρία, την Ιταλία, την Ουγγαρία. Ο κρίκος δεν έσπασε αλλού. Οι εργάτες της Ρωσίας έμειναν με μια αντικαπιταλιστική κοινωνική επιλογή σε ένα καπιταλιστικό περίγυρο. Αντιμέτωποι, αυτοί και οι πρωτοπόροι της επανάστασης, με φριχτά διλλήματα.
Ο δρόμος τραχύς.
Από τον  εμφύλιο, στην ιμπεριαλιστική επέμβαση.
Από την συντριβή των λευκών αντεπαναστατών, στην σταδιακή εξόντωση ολόκληρης της μπολσεβίκικης ηγεσίας στην πρώτη και αποφασιστική σταλινική περίοδο.
Από το μεγαλείο των σοβιέτ, στην κρατικοποίηση των συνδικάτων.
Από την επαναστατική δημοκρατία της εργατικής τάξης, στην δικτατορία του κόμματος και ειδικότερα της ηγεσίας του.
Από το μοίρασμα της γης, στη ΝΕΠ και μετά στην κολλεκτιβοποίηση.
Από το  Ενιαίο Μέτωπο, στο Αντιφασιστικό και από εκεί στην καταγγελία των σοσιαλδημοκρατών ως ‘’σοσιαλφασιστών’’.
Από τα Λαϊκά Μέτωπα συγκυβέρνησης με τα αστικά κόμματα για την ‘’αποτροπή του φασισμού’’, στα Εθνικά Μέτωπα για την ‘’στερέωση της αντιφασιστικής νίκης και της δημοκρατίας’’.
Από τις Διεθνείς Ταξιαρχίες στην Δημοκρατική Ισπανία, στις ισορροπίες της αντιφασιστικής συμμαχίας.
Από τη συμφωνία με το Χίτλερ για την καθυστέρηση της Γερμανικής εισβολής, στον κίνδυνο της συντριβής από τις χιτλερικές ορδές.
Με μια μεγάλη νίκη του Κόκκινου Στρατού, μια ασυγκράτητη προέλαση προς τα δυτικά, μέσα  σχεδόν από όλες τις ιστορικές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες μέχρι και το Βερολίνο…
Με τα κομμουνιστικά κόμματα σχεδόν παντού καταξιωμένα και πανίσχυρα-ηθικά και πολιτικά- μέσα από το μεγαλείο της αντίστασης…
Με τους ιμπεριαλιστές αντιπάλους, μηχανορράφους αλλά και σεβαστικούς απέναντι της…
Η Σοβιετική Ένωση το 1945 φαινόταν να έχει κάνει το μεγάλο αποφασιστικό βήμα.Εκατομμύρια αγωνιστών σε όλο τον κόσμο και απλών ανθρώπων φαντάστηκαν πως οι τραγωδίες και τα λάθη ανήκουν στο παρελθόν.  Ένας νέος κόσμος δημοκρατίας, κοινωνικής δικαιοσύνης, χωρίς εκμετάλλευση, θα χτιζόταν αργά ή γρήγορα παντού.
1991: ‘’δεν είχαμε τίποτα να πούμε…’’
‘’Γνώρισα τη χαρά της αντιφασιστικής νίκης και της καταξίωσης μου στο εργοστάσιο όπου όλοι με σέβονταν και δε με περιφρονούσαν. Τώρα πρέπει να περιμένω το θάνατο ταπεινωμένος. Χωρίς σύνταξη. Με δύο γιους, νεκρούς, τον ένα στο Αφγανιστάν και τον άλλο στην Τσετσενία, σε πολέμους για τους οποίους δεν ξέρω συμπολίτες μου που να είναι περήφανοι. Το εργοστάσιο που δούλευα είναι ερείπιο. Η χώρα μου δεν υπάρχει. Ούτε η ελπίδα στους ανθρώπους. Η εγγονή μου με ρωτάει, αφού άξιζε να μείνουν εκείνες οι καταχτήσεις, βελτιώνοντας το σοσιαλισμό, γιατί δεν μιλήσαμε τότε, εμείς οι παλιοί που ξέραμε… Δεν ξέρω πώς να της εξηγήσω ότι αποκλεισμένοι χρόνια ολόκληρα από την πολιτική, ούτε ξέραμε, ούτε είχαμε τίποτα να πούμε…’’.
Τα λόγια αυτά-από ρεπορτάζ του BBC το Δεκέμβρη του 2011- ανήκουν  στο Ρώσο  Yuri Mikhailovich, πρώην χημικό πετρελαίων, που έχει ξεμείνει στο Μπακού, όπου εργάστηκε για 40 περίπου χρόνια στην ίδια βιομηχανική εγκατάσταση.
Τι έχουν πίσω τους αυτές οι πικρές διαπιστώσεις; Ποιο είναι το κοντινό παρελθόν τους;
Ας δούμε μερικές εικόνες της ‘’ιστορίας’’ του Yuri, μαζί με αντίστοιχα ερωτήματα.
‘’Σοσιαλισμός με …αστική τάξη’’ ή ‘’καπιταλισμός χωρίς …ατομική ιδιοκτησία’’
Ο Υuri δεν δούλεψε με ιδιώτη καπιταλιστή πάνω από το κεφάλι του. Η κρατική ιδιοκτησία  δεν αναιρούσε όμως τον διαχωρισμό του εργαζόμενου από το προϊόν της εργασίας του, την αποξένωση του από τα μέσα παραγωγής, την παραγωγή ενός υπερ-προϊόντος που άλλοι διαχειρίζονταν. Η κοινωνική  διαστρωμάτωση στο εσωτερικό της Σοβιετικής κοινωνίας, ήταν εξαιρετικά ανεπτυγμένη. Το νέο  στρώμα διευθυντών, ειδικών,  και ανώτερων κρατικών υπάλληλων με σαφώς διαφορετική κοινωνική θέση και ειδικά  προνόμια, διαμόρφωσε τη δική του εξουσία. Φυσικά, δεν ήταν μια κλασική αστική τάξη: Από τη  μια ήταν υποχρεωμένη να υπερασπίζεται την κρατική ιδιοκτησία σαν πηγή της εξουσίας και του εισοδήματος της και από την άλλη να αναζητά την πλήρη “απελευθέρωση” της από αυτή τη μορφή και την ένταξη της στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Άλλωστε, μόνο αυτό το στρώμα είχε επαφή με την εξωτερική καπιταλιστική πραγματικότητα. Αυτή όμως η αντίφαση, σταδιακά άρχισε να διαφοροποιεί όλο και πιο έντονα την ίδια την άρχουσα τάξη.
Το ερώτημα και ο στόχος των ‘’μεταρρυθμίσεων’’
Θεωρητικά, σκοπός  των μεταρρυθμίσεων ήταν η βελτίωση και η αποδοτικότητα του σοσιαλιστικού συστήματος. Ειδική μάλιστα θέση σε αυτή την ‘’επαγγελία’’ είχε το ζήτημα της δημοκρατίας.
Αυτό δεν ήταν τυχαίο. Η νέα κομματική και κρατική  ιδιότυπη άρχουσα τάξη, είχε ονομάσει σοσιαλισμό, το επίσης ιδιότυπο όσο και ισχυρό  ‘’κοινωνικό συμβόλαιο’’ που είχε συνάψει με ευρύτατα στρώματα της σοβιετικής κοινωνίας. Αυτό προέβλεπε σοβαρότατες κοινωνικές παροχές και εγγυήσεις, με αντίτιμο την πολιτική αδράνεια των εργαζομένων και το πολιτικό μονοπώλιοστην γραφειοκρατία του κόμματος-διοικητικού μηχανισμού.
Οι σοβιετικοί πολίτες, σαφώς ήθελαν την διατήρηση και την ενίσχυση αυτών των καταχτήσεων. Από την άλλη, το ζήτημα της δημοκρατίας ήταν ανοιχτή πληγή και μεγάλο ερώτημα.
Ο πόθος της δημοκρατίας δεν σβήνει εύκολα σε κανένα λαό. Υπήρχαν φυσικά οι απόψεις που δεν  ήθελαν να θεωρήσουν δοσμένο πως το πολιτικό σύστημα στο  σοσιαλισμό  θα απέκλειε την δημοκρατία και την ελευθερία, τα συλλογικά αλλά και ατομικά δημοκρατικά δικαιώματα. Υπήρχε η ευρύτατη αίσθηση προσβολής στο λαό με την κατάπνιξη στοιχειωδών ελευθεριών όπως αυτό της ελεύθερης πολιτικής έκφρασης, της απεργίας, της ελεύθερης μετακίνησης στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
Ωστόσο, οι ανάγκες αυτές, για καλύτερο σοσιαλισμό και ουσιαστική δημοκρατία, διαχειριζόμενες από την άρχουσα κομματική και κρατική γραφειοκρατία, αποτελούσαν απλά το αναγκαίο νομιμοποιητικό προκάλυμμα ταξικών εν τέλει επιδιώξεων και συμφερόντων  της νέας άρχουσας τάξης. Έτσι γίνεται πάντα, αν δεν υπάρχουν ανεξάρτητα όργανα οργάνωσης των εργαζομένων και των πολιτών.
Προδοσία του Γκορμπατσόφ;
Ολόκληρη η μεταπολεμική περίοδος στην ΕΣΣΔ,  σφραγίστηκε από την ανάπτυξη της διαφοροποίησης  στο πλαίσιο της νέας άρχουσα τάξης, που πάντα έβγαινε στην επιφάνεια με τη μορφή του ερωτήματος για αυτό ή τον άλλο χαρακτήρα των ‘’μεταρρυθμίσεων’’.
Από τη μια, οι δυνάμεις της “στασιμότητας” που ήθελαν τη διατήρηση της κρατικής μορφής. Από την άλλη, οι  δυνάμεις της ‘’μεταρρύθμισης’’ που ήθελαν την αποκατάσταση της ιδιωτικής αστικής μορφής. Από τη στροφή του ’56, μέχρι τις ριζικές τομές του Γκορμπατσόφ, η διαπάλη είναι ή ίδια, με διαφορετικές μορφές. Σημαντικό: και οι δύο αυτοί πόλοι συγκροτούνται μέσα στο κράτος και το κόμμα. Αποτελούσαν δηλαδή όψεις του ίδιου νομίσματος. Για αυτό και πάντα υπήρχε και η άποψη πως αυτή η αντίθεση μπορούσε να ‘’ρυθμιστεί’’. Αυτό αποτυπώνει η άποψη ότι ο Γκορμπατσόφ ‘’προσπάθησε, αλλά του ξέφυγε η κατάσταση’’. Στην πραγματικότητα, από ένα σημείο και πέρα, η δυναμική της αποφασιστικής νίκης της τάσης της επίσημης επιστροφής στον καπιταλισμό, ήταν ισχυρότερη της προσπάθειας για εγκλωβισμό της στο παλιό ιδιότυπο πλαίσιο.
Η ‘’περεστρόικα’’(ανασυγκρότηση) και η ‘’γκλάσνοτ’’(διαφάνεια), στη δεκαετία του ’80, επιχείρησαν  να κάνουν το μεγάλο βήμα. Να αντιμετωπίσουν  την βαθιά κρίση της οικονομίαςπροωθώντας αποφασιστικά τις θέσεις της αστικής τάξης των επιχειρήσεων, εισάγοντας μεταρρυθμίσεις αποκατάστασης της ελεύθερης αγοράς και  βαθύτερης ενσωμάτωσης της Σοβιετικής οικονομίας στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία.  Με την εργατική τάξη στο γύψο, η νέα άρχουσα τάξη, με χέρια λυμένα, κυρίαρχη στο ‘’παλιό’’, στο κράτος και το κόμμα,  υπερώριμη μέσα από μια πορεία δεκαετιών πραγματοποιεί την ‘’επανάσταση’’ της. Την μετάβαση στο ‘’καινούργιο’’, δηλαδή στην “καθαρή” αποκατάσταση των καπιταλιστικών σχέσεων.
Ο Γκορμπατσώφ, ούτε ‘’πρόδωσε’’, ούτε του ‘’ξέφυγε η κατάσταση’’. Αποτέλεσε, το ιστορικό εργαλείο μιας υπερ-ώριμης από καιρό  μετάβασης.
Τι έγινε το ‘’κράτος των εργατών’’; Από τα soviet στα sovok
Με την κατάληψη της εξουσίας, η εργατική τάξη στη Ρωσία, μειοψηφία στο σύνολο της κοινωνίας, απόκτησε το προβάδισμα μέσα στους μοχλούς της νέας κρατικής δομής. Αλλά ο μετασχηματισμός του κράτους σε κράτος εργατών εξαρτάται από την επικράτηση των κοινωνικών και παραγωγικών μετασχηματισμών σοσιαλιστικού προσανατολισμού. Το πολιτικό σύστημα, παντού και πάντα,  προσαρμόζεται στα συμφέροντα και τους προσανατολισμούς των κοινωνικών δυνάμεων που κυριαρχούν. Τα σοβιέτ, με την  κρατικοποίηση τους, μετατράπηκαν  από όργανα επαναστατικής αυτενέργειας,  σε κρίκους της κρατικής κομματικής εξουσίας. Για να καταντήσουν στη λαϊκή γλώσσα σε sovok δηλαδή …ξεσκονόπανα! Χωρίς πολιτική δημοκρατία και ελεύθερη αντιπαράθεση ιδεών, ήταν θέμα χρόνου, να λειτουργήσει ο αντιδραστικός μετασχηματισμός.
Κόμμα για την διαρκή επανάσταση ή για τη συντήρηση μιας εξουσίας;
Το ΚΚΣΕ, μοναδικό κόμμα που γνώρισε ο Yuri, δεν ηττήθηκε. Μετασχηματίστηκε το ίδιο. Από κόμμα φορέα επαναστατικής δραστηριότητας σε φορέα συντήρησης της υπάρχουσας κρατικής και παραγωγικής δομής. Αυτό σε συνδυασμό με την μονοπωλιακή του θέση στην πολιτική οδήγησε σε παραπέρα αποπολιτικοποίηση και παθητικοποίηση των εργατικών μαζών.
‘’ Σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα’’ ;
Η επικράτηση της αντίληψης για “σοσιαλισμό σε μια μόνο χώρα” αποτελεί την αποφασιστική καμπή για την αποκοπή από την πλούσια διεθνιστική παράδοση του εργατικού κινήματος και από τις αντιλήψεις του Μαρξ και του Λένιν. Οι τελευταίοι   έβλεπαν τη νίκη του σοσιαλισμού στενά δεμένη με την επαναστατική διαδικασία σε διεθνικό επίπεδο. Η σταλινική αυτή στροφή δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα της αποτυχίας των επαναστάσεων στη Βόρεια Ευρώπη. Ούτε μόνο μια “ιδεολογική παρέκκλιση”. Αντίθετα, αποτέλεσε  την αναγκαία προσαρμογή της θεωρίας για τη δικαιολόγηση της κοινωνικής πραγματικότητας που διαμορφωνόταν στην ΕΣΣΔ.  Έδινε ταυτόχρονα “σοσιαλιστική” υπόσταση στα διαμορφωνόμενα κρατικά συμφέροντα της κυρίαρχης άρχουσας  τάξης στην ΕΣΣΔ.
Η  διεθνιστική διάσταση της Οκτωβριανής επανάστασης και των μπολσεβίκων,  έδωσε  σταδιακά τη θέση της σε μια “κρατική” αντίληψη για τις διεθνείς σχέσεις. Η  ΕΣΣΔ είχε βεβαίως έναν αντιιμπεριαλιστικό ρόλο, όχι όμως από τη σκοπιά της ανάπτυξης και εξάπλωσης των κοινωνικών επαναστάσεων, αλλά από τη σκοπιά της διαμόρφωσης μιας “προστατευτικής υγειονομικής ζώνης” γύρω της και της διαμόρφωσης ισορροπιών που θα διευκόλυναν έναν αυξανόμενο οικονομικό και πολιτικό ρόλο της στο παγκόσμιο σύστημα.
Δεν υπήρχε αντίσταση σε αυτή την πορεία;
Αντίσταση και αντίλογος υπήρξε. Και από τους εργαζόμενους και από κομμουνιστές. Ήταν ένας αγώνας που χάθηκε, άφησε όμως και  παρακαταθήκες.
Αυτό που ούτε ο Yuri, ούτε η πλειοψηφία των εργαζομένων στην ΕΣΣΔ αγνοούσε ή ήθελε να αγνοεί, καθώς ήταν πλήρως αποκλεισμένοι από την πολιτική δραστηριότητα, ήταν πως η τραγική κατάληξη της ΕΣΣΔ , ήταν το τέρμα μιας ματωμένης πορείας.
Στην ίδια την ΕΣΣΔ η δεκαετία του 30 ήταν η πλέον κρίσιμη.  Εκτελέστηκαν το σύνολο σχεδόν των ηγετών της οκτωβριανής επανάστασης. Καταργήθηκε η δημοκρατία και η συζήτηση  μέσα στο ίδιο του ΚΚΣΕ.
Χιλιάδες άνθρωποι στάλθηκαν σε εξορίες, χωρίς να εξαιρούνται και έλληνες κομμουνιστές πολιτικοί πρόσφυγες.
Την επομένη της αντιφασιστικής νίκης και της εμφάνισης των λαϊκών δημοκρατιών στην Ανατολική Ευρώπη, διώχτηκαν, διαπομπεύτηκαν ή και εκτελέστηκαν χιλιάδες Τσέχοι, Πολωνοί, Ούγγροι και Βούλγαροι κομμουνιστές. Έπρεπε να εξασφαλιστεί η ευθυγράμμιση με την κρατική πολιτική της ΕΣΣΔ και η υποταγή στους ιδιότυπους συνασπισμούς εξουσίας αυτών των χωρών.
Η εργατική τάξη πάλεψε, σε όλες τις χώρες. Κινήματα ανανέωσης του σοσιαλισμού, ανάπτυξης της δημοκρατίας και υπεράσπισης του δικαιώματος ανεξάρτητης οργάνωσης των εργαζομένων, αναπτύχθηκαν και με μαζική μορφή.  Με πολλές διαφορές και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που απηχούσαν τις διαφορετικές παραδόσεις σε χώρες και κόμματα, τη φύση της κοινωνικής δομής, την παρέμβαση του ιμπεριαλιστικού παράγοντα που φυσικά υπήρχε πάντα. Από την Λαοκρατική Γερμανία το 1953 έως την  Ουγγαρία το 1956 και από την  Τσεχοσλοβακία το 1968 έως την  Πολωνία το 1980 (αλλά και νωρίτερα).
Οι εργάτες ζητούσαν δημοκρατία και κυριαρχία επί των δημόσιων υποθέσεων και της ζωής τους.
Η Σοβιετική ένωση, απάντησε με την στρατιωτική εισβολή ή την απειλή της. Με τις ανοιχτές επεμβάσεις στα κομμουνιστικά κόμματα των χωρών της Α. Ευρώπης.
Τα καθεστώτα σε αυτές τις χώρες απάντησαν με τη σειρά τους, με το γνωστό από την ΕΣΣΔ  ‘’κοινωνικό συμβόλαιο’’,  που επιβλήθηκε με συνδυασμό απάθειας, πειθούς και βίας: Το κράτος εγγυάται ένα επίπεδο κοινωνικών παροχών και ζωής και οι εργαζόμενοι κλείνουν το στόμα τους και παραιτούνται από κάθε δικαίωμα αυτοτελούς πολιτικής οργάνωσης και δράσης.
Αυτό εννοούσε ο Γιούρι, λέγοντας πως ‘’δεν είχαμε τι να πούμε…’’
Η Ανατολή με τα μάτια της Δύσης
Το κύρος της ΕΣΣΔ και του κομμουνιστικού κινήματος μετά την αντιφασιστική νίκη, ήταν τεράστιο. Τα κομμουνιστικά κόμματα στη Δυτική Ευρώπη, βρέθηκαν τα πρώτα χρόνια μετά στην μεγαλύτερη ακμή τους.
Οι ηγεσίες των ηγεμονικών καπιταλιστικών κρατών συγκρότησαν γρήγορα την απάντηση τους, απέναντι στον κίνδυνο που αποτελούσε αυτή η δυναμική.
Σχέδιο Μάρσαλ και Τρούμαν  για γρήγορη ανοικοδόμηση της Ευρώπης με λεφτά των ΗΠΑ και αντιμετώπιση της ‘’κομμουνιστικής απειλής’’.  Οικονομική και πολιτική στήριξη, αλλά και επανεξοπλισμός της Γερμανίας. Προώθηση κοινωνικών πολιτικών προς τους εργαζόμενους, με ταυτόχρονη ενσωμάτωση συνδικάτων σε συμφωνίες με τους εργοδότες. Ήταν τα παράπλευρα οφέλη των εργαζομένων στη Δύση…
Οι απολογητές των καθεστώτων στην Ανατολή και οι ιδεολόγοι του αντικομμουνισμού, φώναζαν από κοινού και πολύ δυνατά, συμφωνώντας σε ένα πράγμα: ‘’Αυτό που οικοδομούταν στην Ανατολή ήταν ακριβώς ο κομμουνισμός’’!  Οι κομμουνιστικές πρωτοπορίες στη Δύση, μπροστά στην ανατροπή της επαναστατικής πορείας στην Ανατολή, έμειναν έκθετες και μετέωρες. Ή έβρισκαν σε αυτόν τον εκφυλισμό το άλλοθι για τη δική τους πορεία αντεπανάστασης και συμβιβασμού με την αστική τάξη των χωρών τους.
Ο Στάλιν και ο Μπρέζνιεφ, ο Γιαρουζέλσκι και οι Κινέζοι στρατοκράτες, κατάφεραν να πείσουν όλη την ανθρωπότητα ότι σοσιαλισμός και ελευθερία ήταν ασύμβατα πράγματα. Και φυσικά το μήνυμα το μετέφεραν  ζωντανά μετά την κατάρρευση χιλιάδες οικονομικοί μετανάστες στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ. Και η ελευθερία, την οποία ερωτεύτηκαν τόσοι εργάτες και νέοι σε όλο τον κόσμο, έφτασε να ταυτιστεί με την …αγορά και τον καπιταλισμό. Ιδιαίτερα στην ΕΣΣΔ και στην Ανατολή. Όπου εκεί ακριβώς είναι που λείπουν ή είναι εντελώς γραφικές οι κομμουνιστικές τάσεις ή φουντώνει πρωτίστως η ακροδεξιά, η μεταφυσική και η θρησκοληψία.
Κάθε τέλος και μια αρχή
Θυμάμαι το σύνθημα μιας ημερίδας που είχε οργανώσει το ΝΑΡ το 1991, λίγο πριν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο στο Πολυτεχνείο. Έλεγε πως ‘’η επόμενη ανατολή θα είναι στη δύση’’. Τότε φαινόταν σαν παρηγοριά στον άρρωστο. Σήμερα, στο φόντο της καπιταλιστικής κρίσης, της αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικοποίησης σε όλον τον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, της επιστροφής στο Μάρξ, στις ‘’μεγάλες αφηγήσεις’’ και στην αναζήτηση της επαναθεμελίωσης του κομμουνισμού στον 21ο αιώνα, αποτελεί ζώσα ελπιδοφόρα πραγματικότητα που εξελίσσεται.
Φυσικά, το ‘’χώνεμα’’ των συμπερασμάτων και η γέννηση του καινούργιο, θα είναι μια επίπονη πορεία. Το βλέπουμε στη χώρα μας, αλλά και σε όλη την Ευρώπη.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, στην καλύτερη περίπτωση μιλάνε γενικά γιαπρόοδο και σοσιαλισμό, χωρίς επανάσταση. Στη χειρότερη εκδοχή μιλάνε για καλύτερη, φιλολαϊκή διαχείριση του συστήματος. Επιστρέφουν στην παλιά σοσιαλδημοκρατική ταύτιση του σοσιαλισμού με τη συνεχή διεύρυνση του δημόσιου κοινωνικού τομέα, αν δεν ονειρεύονται ακόμη τον περίφημο ‘’σοσιαλισμό της αγοράς’’. Στην ταύτιση της δημοκρατίας με τον τυπικό αστικό κοινοβουλευτισμό, χωρίς όργανα εργατικής οργάνωσης και δημοκρατίας. Εξαίρεση αποτελούν  τμήματα του,  που μιλάνε για “νέο μπολσεβικισμό”.
Από την άλλη, το ΚΚΕ  υποστηρίζει- όπως και η κατάληξη του πρόσφατου διεθνούς φόρουμ κομμουνιστικών κομμάτων- πως το ’89 συντελέστηκε “η από τα πάνω ανακοπή μιας γενικά θετικής πορείας σοσιαλιστικής οικοδόμησης”. Μιλάει διαρκώς για τον ‘’σοσιαλισμό που γνωρίσαμε’’, ιδιαίτερα μάλιστα στην σταλινική εκδοχή του. Χειροκροτεί τον ‘’κομμουνισμό που επιζεί, παρά τις δυσκολίες και την ιμπεριαλιστική πίεση’’,  με την υμνολογία ακόμη και της Βόρειας Κορέας. Δεν φαίνεται να κατανοεί ότι αυτή η τοποθέτηση και πολύ περισσότερο ο κινέζικος ‘’κομμουνισμός’’-αναπνευστήρας του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, αποτελούν τον πιο ζωντανό σύγχρονο αντικομουνισμό. Την ίδια στιγμή η ‘’λαϊκή οικονομία και εξουσία’’ χωρίς επανάσταση, αποτελούν την αδιέξοδη καταφυγή στην τρέχουσα κομματική φιλολογία και πολιτική.
Και η παλιά ΕΣΣΔ;
Τα 20 χρόνια από την διάλυση της, σφραγίστηκαν  με τις ογκώδεις διαδηλώσεις κατά του πανίσχυρου κατά τα άλλα Πούτιν. Αλλά ήρθε και ο Ecomomist να μας πληροφορήσει ότι οι ρώσοι πολίτες, 20 χρόνια μετά, θεωρούν σε ποσοστό 70% πως οι αλλαγές που έγιναν δεν ήταν προς το καλύτερο. Συνεπώς η επανασυγκρότηση του απελευθερωτικού κομμουνιστικού προτάγματος και στην σημερινή Ρωσία, θα σφραγίσει τις εξελίξεις αργά ή γρήγορα.
Μόνο που αυτός ο ‘’νέος κομμουνισμός’’, δεν θα μοιάζει  με τη γελοιογραφία του που γνωρίσαμε. Ευτυχώς…


πηγή: ilesxi.wordpress.com
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...