Κορύφωση του ενδοτισμού της ελληνικής κυβέρνησης

του Γιώργου Ρούση

Η στάση της κυβέρνησης Παπανδρέου απέναντι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη επιβεβαιώνει ότι ο ενδοτισμός της ξεπερνά κάθε προηγούμενο τουλάχιστον στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας.

Γνήσιος απόγονος του Γέρου των ξένων κατά της Ελλάδας επεμβάσεων, εκείνου δα που κακώς αποκαλείται από ορισμένους «Γέρος της Δημοκρατίας», ενώ στην πραγματικότητα ήταν ο έμπιστος του ιγγλέζικου ιμπεριαλισμού, δηλαδή του Γεωργίου Παπανδρέου, και λιγότερο του πατρός του Ανδρέα ο οποίος στα λόγια τουλάχιστον ηχούσε αντιιμπεριαλιστικά και έχτιζε τριτοκοσμικές συμμαχίες με τους Αραβες, ο Γιώργος ο νεότερος τα δίνει όλα για όλα.

Επιτετραμμένος των ΗΠΑ στην Ευρώπη, δεν του έφτανε ότι μας έφερε από την πίσω πόρτα το αμερικανοελεγχόμενο ΔΝΤ, δεν του έφτανε ότι έχει καθ' υπαγόρευση των Αμερικανών μετατραπεί στο βασικό σύμμαχο στην περιοχή του πεντηκοστού πρώτου αστερίσκου της αστερόεσσας των ΗΠΑ, δηλαδή του Ισραήλ, αλλά ξεπερνώντας τον ενδοτισμό κι αυτού ακόμη του Σημίτη -που ευχαριστούσε τις ΗΠΑ διότι συνέβαλαν αποφασιστικά έτσι ώστε τα Ιμια να περάσουν σε ένα καθεστώς αμφισβητούμενης ζώνης- σπεύδει να συμμετέχει ψυχή τε και σώματι στη νέα κατά της Λιβύης ιμπεριαλιστική επίθεση.

Σε αυτήν την εκστρατεία η κυβέρνηση πέρα από τις εν Ελλάδι βάσεις για τη χρήση των οποίων ούτε καν ερωτάται αλλά απλώς ενημερώνεται, πέρα από τις προσφορές σε ανθρώπους, αεροπλάνα και πλοία που δεσμεύτηκε να προσφέρει, αν αυτό αποφασιστεί από το ΝΑΤΟ, πρωτοστάτησε στην κατ' απαίτηση των ΗΠΑ μεταφορά του βασικού οικονομικού βάρους της όλης επιχείρησης από τις ΗΠΑ, που φαίνεται να μην αντέχουν να σηκώσουν το κύριο βάρος άλλης μιας επέμβασης, στην Ευρώπη. Και όλα αυτά όταν:

- Πέρα από τους Ρώσους και τους Κινέζους, η Τουρκία σε μία ακόμη επίδειξη σωφροσύνης και μια στάση σχετικά ανεξάρτητη από τις ΗΠΑ, αρνείται να συμβάλει στο φόνο και οι βασικοί δανειστές μας Γερμανοί αντιδρούν, ο κάθε ένας για τους δικούς του λόγους, προσφέροντας όμως έτσι τη δυνατότητα στην αστική μας κυβέρνηση να εναρμονιστεί με αυτήν τους τη στάση, δίχως να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί αντιιμπεριαλιστική, ή έστω ως η μοναδική που διαφοροποιείται από τον «Δυτικό κόσμο».

- Ο Σαρκοζί, όπως συνήθως πράττει η Γαλλία σε τέτοιες περιπτώσεις, δηλώνει ξεδιάντροπα ότι η Γαλλία πρωτοστατεί διότι αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντα του γαλλικού έθνους, δηλαδή του γαλλικού κεφαλαίου.

- Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες, όπως π.χ. οι Νορβηγοί, οι Καναδοί, οι Πολωνοί , ή οι Βρετανοί, βρίσκονται σε πολύ μεγαλύτερη απόσταση απ' ό,τι η Κρήτη από τη Λιβύη, και συνεπώς δεν ρισκάρουν τίποτε άλλο παρά μια οικονομική επιβάρυνση - η οποία άλλωστε για εμάς φαίνεται να είναι εκτός σημασίας με δεδομένη την περίοδο των παχιών αγελάδων που διανύουμε.

Και διερωτάται κανείς πού αποσκοπεί αυτή η συμμετοχή.

Η κυβέρνηση επικαλείται τρεις κυρίως λόγους:

* Ο πρώτος είναι η υποχρέωσή της να συμβάλει στην εφαρμογή μιας απόφασης του ΟΗΕ, όταν δε το πράττει για άλλες αποφάσεις οι οποίες μάλιστα αφορούν πιο άμεσα στην Ελλάδα.

* Ο δεύτερος είναι η προσφορά ανθρωπιστικής βοήθειας και η εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας στην Λιβύη, όταν κάτι ανάλογο δεν γίνεται για παράδειγμα την ίδια περίοδο στο Μπαχρέιν, στη Υεμένη και την Παλαιστίνη και όταν μέχρι προ τινος αν δεν χειροφιλούσε τον Καντάφι όπως το διεθνές ρεντίκολο(i) Μπερλουσκόνι, συναγελαζόταν και έκανε μπίζνες μαζί του.

* Ο τρίτος είναι η υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων, που σημαίνει των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου, τα οποία πράγματι επιδιώκει να εξυπηρετήσει η κυβέρνηση.

* Υπάρχει όμως ακόμη ένας ανομολόγητος λόγος και αυτός δεν είναι άλλος από τον ενδοτισμό, που προκύπτει ως αντίδραση, όχι κυρίως λόγω του ιμπεριαλιστικού, αλλά του εξαρτημένου χαρακτήρα, του ελληνικού καπιταλισμού.

Στο βαθμό λοιπόν που οι κύριες ιμπεριαλιστικές χώρες επεμβαίνουν για να θέσουν υπό τον έλεγχό τους, δηλαδή στην ουσία για να κατακτήσουν μια χώρα, η ελληνική κυβέρνηση σπεύδει να τις συνδράμει.

Και τις συνδράμει να ανατρέψουν ένας καθεστώς και να ελέγξουν τη διάδοχη σε αυτό κατάσταση, που προέκυψε ως αναγκαία, όταν αυτό άρχισε να αμφισβητείται έντονα από το λαό τον οποίο δυνάστευε, κυρίως απ' όταν μετατράπηκε από αυταρχικό, «σοσιαλίζον» με αντιιμπεριαλιστικές τάσεις, σε αυταρχικό και πάλι, αλλά αυτή τη φορά νεοφιλελεύθερο και τιθασευμένο από τον ιμπεριαλισμό.

ΥΓ.: Θερμά συγχαρητήρια στην Κ.Ε. του ΚΚΕ, η οποία στο όργανό της (ii), με άρθρο κάποιου Ανθρωπακίου, αφού μου αποδίδει ότι ξεπέρασα ακόμη και την «άπειρη βλακεία», πληροφορεί τους αναγνώστες ότι -προφανώς στην προηγούμενη ζωή μου, διότι σε τούτη ουδέποτε συνέβη- «τάχθηκα ανοιχτά υπέρ της θέσης των πρυτάνεων για το νόμο-πλαίσιο», αν δεν ήμουν εκείνος που τους έδωσε γραμμή. Και μη χειρότερα !!!

(i) στην κερκυραϊκή διάλεκτο γελοίος.
(ii) «Ριζοσπάστης» 22/3/2011.

πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ