Με εκατομμύρια διαδηλωτές σε κάθε ημέρα δράσης, έχουμε την επιβεβαίωση ενός κινήματος που αναστατώνει εκ βαθέων την κοινωνία και διαπερνά το σύνολο της χώρας. Μια μεταρρύθμιση που απορρίπτεται από το 70% και πλέον του πληθυσμού δεν μπορεί παρά να παρακινεί αυτές και αυτούς που την αντιπαλεύουν, να προσελκύει κόσμο στο κίνημα ή να ωθεί άλλους να το υποστηρίζουν με διάφορους τρόπους.
Μέχρι και τις 7 Σεπτεμβρίου, οι διαδηλώσεις και οι απεργίες ήταν κυρίως μια μορφή έκφρασης δυσαρέσκειας, χωρίς όμως να έχουν αποκτήσει ακόμη εκείνη την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται να υπάρχει σε αρκετά μαζική κλίμακα ώστε να εγγράφεται στην ημερήσια διάταξη η δυνατότητα της νίκης.
Βήμα- βήμα, η κατάσταση άλλαξε. Η δύναμη του πλήθους στις διαδηλώσεις, οι απεργίες με ικανοποιητική συμμετοχή, οι συζητήσεις μεταξύ συναδέλφων έδωσαν κουράγιο στον κόσμο. Η αλαζονεία της εξουσίας κατέληξε να πείσει τους πιο διστακτικούς ότι ήταν ανάγκη να απαντήσουν, να μην αφεθούν στην υποταγή. Γιατί υπάρχει στο σημερινό κίνημα μια δύναμη που δεν μετριέται με τον αριθμό των διαδηλωτών, αλλά εκφράζει κάτι πιο βαθύ: η ιδέα ότι το δίκιο, η νομιμότητα είναι με το δικό μας μέρος και ότι, ακόμη κι αν οι τσέπες μας είναι άδειες, το ποτήρι μας είναι γεμάτο, ότι ήρθε η ώρα να σηκώσουμε το κεφάλι, καθώς αυτό που διακυβεύεται είναι η ίδια η αξιοπρέπειά μας.
Αυτή η συνειδητοποίηση ήρθε σιγά- σιγά, ακολουθώντας το ρυθμό των απεργιών και των διαδηλώσεων, αλλά κάθε φορά γινόταν πιο καθαρό ότι μια μέρα δράσης κάθε τόσο δεν θα αρκούσε για να οδηγήσει την κυβέρνηση σε οπισθοχώρηση. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν έχει συζητηθεί τόσο έντονα και τόσο μαζικά το ενδεχόμενο της απεργίας διαρκείας όσο τις τελευταίες εβδομάδες, σε σημείο που το 61% των Γάλλων να τοποθετείται, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, υπέρ απεργιών διαρκείας. Αυτό που θα χρειαζόταν δεν ήταν παρά μια μικρή ώθηση. Ωστόσο, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, αν και πιέζονται από το κίνημα, φυλάγονται για να αποφύγουν μια ανοιχτή πολιτική κρίση και δεν καλούν σε γενική απεργία για την ανάκληση του νομοσχεδίου.
Παρόλα αυτά, η απεργία της 12ης Οκτωβρίου είδε πολλούς κλάδους κομβικής σημασίας, ιδίως στις μεταφορές (λιμάνια, σιδηρόδρομοι, μετρό, αεροδρόμια) και την ενέργεια (διυλιστήρια, ηλεκτρισμός) να μπαίνουν στον αγώνα ή να κλιμακώνουν τις κινητοποιήσεις τους. Παράλληλα, η απεργία ρίζωσε σε μια σειρά χώρων- στάσεις εργασίας σε μικρές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, στα τελωνεία, στους δήμους, στην υγεία, στο ταχυδρομείο, στα σχολεία. Και βέβαια, ξεχωρίζει η κάθοδος των μαθητών και των φοιτητών στους δρόμους.
Σπάνια βλέπει κανείς τόσες πρωτοβουλίες σε κάθε μέρος. Όλα στροβιλίζονται γρήγορα προς όλες τις κατευθύνσεις. Τόσο το καλύτερο! Πολλαπλές τοπικές διαδηλώσεις να συγκλίνουν στο ίδιο μέρος, συναντήσεις εργαζομένων διαφορετικών κλάδων, αποκλεισμός βιομηχανικών ζωνών… Σε ορισμένες περιοχές, όπως στη Χάβρη, συγκαλείται κάθε βράδυ διακλαδική συνέλευση, η οποία κάνει τον απεργιακό απολογισμό της ημέρας και διατηρεί σύνδεση με τις συνομοσπονδίες. Αλλού, οι γενικές συνελεύσεις των σιδηροδρομικών αποφασίζουν να κατέβουν στο πλευρό των απεργών που αποκλείουν τα διυλιστήρια, καθηγητές παίρνουν το λόγο σε γενικές συνελεύσεις δημοτικών υπαλλήλων… Πρόκειται για ένα είδος ανασυγκρότησης, για επιστροφή στις πρακτικές της οργάνωσης και του αγώνα, πρακτικές αναγκαίες, αλλά ξεχασμένες για πολύ καιρό.
Έτσι, μέσα σε λίγες μέρες το κλίμα άλλαξε. Πλησιάζουμε ένα σημείο καμπής! Αισθάνεται κανείς στην ατμόσφαιρα ότι μπορεί να γίνει η ανατροπή, ότι το κίνημα μπορεί να νικήσει, ότι προβάλλει η ευκαιρία της επιτυχίας: Η νίκη είναι δυνατή!
Είναι με την απεργία που μπορούμε να αποκτήσουμε πραγματικό βάρος στο συσχετισμό των δυνάμεων. Με την απεργία θυμίζουμε ότι είμαστε εμείς που κινούμε την οικονομία, ότι όλα τα πλούτη αυτής της χώρας είναι προϊόντα της εργασίας μας. Κι αν με την ολοένα και μεγαλύτερη επέκταση της προσωρινής απασχόλησης πολλοί μισθωτοί δυσκολεύονται να απεργήσουν, παραμένει αναγκαίο να τους συνδέσουμε με το κίνημα, ιδίως στις κινητοποιήσεις για τον αποκλεισμό βιομηχανικών ζωνών, αποθηκών καυσίμων και στις μαζικές διαδηλώσεις.
Αλλά είναι η απεργία που επιτρέπει το μπλοκάρισμα της οικονομίας, που δίνει τη δυνατότητα στους μισθωτούς να βρουν το χρόνο να ενωθούν, να οργανωθούν, να συναντήσουν άλλους εργαζόμενους γειτονικών εργοστασίων, να πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους. Σ’ αυτό το καθήκον πρέπει να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας.
Ο πυρετός μιας κυβέρνησης που χτυπά τους νέους, που στέλνει τους μπάτσους στα διυλιστήρια, μας ενισχύει την πεποίθηση ότι δεν πρέπει να χαλαρώσουμε λεπτό. Πρέπει να φέρουμε στο στρατόπεδο των απεργών αυτούς που ταλαντεύονται ακόμη.
Μια απόρριψη κρύβει μια δεύτερη: Πίσω από την απόρριψη της μεταρρύθμισης στο συνταξιοδοτικό, ωριμάζει η απόρριψη του Σαρκοζί και της πολιτικής που ακολουθεί προς όφελος των καπιταλιστών.
Είναι μια κρίση κοινωνική και πολιτική, ένα κίνημα με βάθος, που καλεί σε παραίτηση του Σαρκοζί, του (πρωθυπουργού) Φιγιόν και των κάθε είδους Βερτ (υπουργός Εργασίας). Ή θα φύγουν, ή θα τους διώξουμε!
πηγή: Αριστερό Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου