Η ΑΕΚ δεν τα κατάφερε και τόσο καλά στην Πάτρα προχθές, έπεσε στο παρκαρισμένο πούλμαν απάνω κι έσπασε τα μούτρα της μπροστά στην εστία της Κέρκυρας, διώροφο πούλμαν, σαν τα λονδρέζικα, ένας όροφος «από μόνος του» ο Βενέτης, κι άλλος ένας ο Dimi. Αλλ' αυτά είναι... καθημερινά. Συμβαίνουν, στο ποδόσφαιρο. Την άλλη φορά, θα νικήσει. Την επόμενη, θα φέρει ισοπαλία. Μετά, θα ηττηθεί. Και πάλι απ' την αρχή. Ολα, στο πρόγραμμα.
Εκείνο που είχε σημασία «ιστορικής πρώτης» ήταν ότι η ΑΕΚ, μπαίνοντας στο πρωτάθλημα, αποδέχθηκε κι έκανε τη φανέλα της... όχημα για τη μετάβαση του ΚΙΝΟ απ' την παρανομία στη νομιμότητα. Ως την Κυριακή, το παιγνίδι δεν διαφημιζόταν πουθενά. Φυσιολογικά. Αφού απαγορεύεται! Στη θεωρία. Απαγορεύεται γιατί δεν είναι τυχερό παιγνίδι. Είναι εθιστικό παιγνίδι. Ναρκωτικό κανονικό.
Κάθεται ο «παίκτης» μπροστά σε μια οθόνη στο πρακτορείο, κάθε πέντε λεπτά κληρώνει, αποχαυνώνεται εκεί με τις ώρες. Εάν δεν απατώμαι, η νομοθεσία προβλέπει πως το ΚΙΝΟ όχι μόνο δεν διαφημίζεται, επιπλέον παίζεται αυστηρά σε «ιδιαίτερο» χώρο του πρακτορείου, σαν... πριβέ, όχι στην κοινή θέα, με χώρισμα, και μόνον από ενήλικες.
Για να μην μπει μέσα ο ανήλικος που θα πάει να δώσει το δελτίο του μπαμπά, δει, κολλήσει και δεν ξεκολλά. Στη θεωρία, εννοείται, και αυτό.
Στην πραγματικότητα, σ' όποιο πρακτορείο και να μπεις μέσα, απ' τις δέκα οθόνες στη σειρά οι πέντε θα παίζουν ποδόσφαιρο κι οι άλλες πέντε κληρώσεις ΚΙΝΟ. Αυτό το πράγμα διαφήμισαν (είμαι σίγουρος, δίχως να 'χουν ιδέα...) ο Δέλλας, ο Λυμπερόπουλος, ο Καφές. Γονείς, μικρών παιδιών. Αυτό το πράγμα (θα) διαφημίζουν ακουσίως, όσοι πάνε στο store ν' αγοράσουν, οπωσδήποτε ανυποψίαστοι στη συντριπτική πλειονότητά τους, την «καινούργια» φανέλα της ομαδάρας.
Ενα αθώο δώρο για τον εαυτό τους, για τον κολλητό τους, για το παιδάκι τους, για το ανιψάκι ή για το βαφτιστήρι τους. Αναρωτιέμαι τι περισσότερο χρειάζεται, για να «κάνει εντύπωση» στην κοινωνία της αφασίας. Η επόμενη διαφήμιση σε φανέλα ποδοσφαιρικής ομάδας να 'ναι... φρουτάκια; Κάτι τέτοιο θα 'κανε, άραγε, εντύπωση; Ή καμιά νέας ελληνικής εσοδείας τσόντα, ίσως; Μια ολόσωμη Τζούλια, στάμπα δίπλα στο έμβλημα του συλλόγου;
Δεν είναι πολύ παλιά που ο σπουδαίος και έξω απ' το γήπεδο Φρεντερίκ Κανουτέ, όταν η Σεβίλλη πήρε χρήματα για να διαφημίσει στη φανέλα «ηλεκτρονικό» καζίνο, εκείνος αρνήθηκε ευθέως (από προσωπική στάση ζωής) να τη φορέσει! Δεν το διαπραγματεύτηκε, απλώς το έθεσε. Δεν τη βάζω επάνω μου, βρείτε όποια λύση καταλαβαίνετε. Κι επειδή και τα λεφτά ήταν πολλά προφανώς, αλλά και ο Κανουτέ είναι ο Κανουτέ, κατέληξαν οι άλλοι δέκα να παίζουν με τη διαφήμιση κι ο Κανουτέ με... κενό.
Ενα πρώτο ερώτημα, συνεπώς, είναι εάν η ΑΕΚ τώρα, και η οποιαδήποτε ελληνική ομάδα την ώρα που θα χρειαστεί, έχει έναν Κανουτέ με τα guts να ορθώσει το ανάστημα και να πει όχι. Στην ΠΑΕ, που έχει ανάγκη το κας. Στον ΟΠΑΠ, που δεν ορρωδεί αλλά παίρνει φόρα και ισοπεδώνει. Στην κοινωνία, που έχει άλλα βάσανα και «δεν καταλαβαίνει». Αυτουνού του ωραίου «ημίτρελου» π.χ., του επίσης μουσουλμάνου (όπως και ο Κανουτέ) Τζεμπούρ, πώς του φαίνεται; Θα συνεχίσει να παίζει με φανέλα ΚΙΝΟ;
Κι αν η απαίτηση, ένας να βρεθεί που θα το επικοινωνήσει για να ευαισθητοποιήσει, πράγματι είναι ρεαλιστικά μαξιμαλιστική, τότε περνάμε στο δεύτερο ερώτημα. Συντεταγμένα, όχι μεμονωμένα α λα Κανουτέ, το ποδόσφαιρο διαθέτει αντανακλαστικά ν' αντιδρά; Οπου «το ποδόσφαιρο», δεν βάζουμε στον λογαριασμό τη Σούπερ Λιγκ. Δεν μπαίνουμε, καν, στον κόπο να το σκεφτούμε. Σκεφτόμαστε, όμως, το συνδικάτο των ποδοσφαιριστών. Οπως σκεφτόμαστε τη μητέρα-ομοσπονδία. Εδώ, απ' αυτούς, έχουμε απαίτηση...
πηγή: εφημερίδα ΕΞΕΔΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου