Μπροστά στην 31η Αυγούστου...

του Ηλία  Σμήλιου

Τι γιορτάζουμε στις 31 Αυγούστου; Ίσως τον Άγιο Σάλλα τον Τραπεζίτη, ίσως και τίποτα… Πάντως τη συγκεκριμένη μέρα λήγει η προθεσμία καταβολής της πρώτης δόσης του φόρου εισοδήματος. Κι αυτό για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους δε μοιάζει καθόλου με γιορτή

Καταστάσεις τρέλας ζουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι τις τελευταίες μέρες, καθώς μετά από τόσες περικοπές του μισθού ή της σύνταξης ή την απόλυσή τους, καλούνται να πληρώσουν (και φυσικά δεν έχουν) τα υπέρογκα ποσά φόρου που τους καταλογίστηκαν με την πτώση του αφορολόγητου στα 5000 ευρώ, την επιβολή των τεκμηρίων και τις άλλες προβλέψεις του νέου φοροληστρικού νόμου. Παράλληλα τα παπαγαλάκια του συστήματος, γνωστοί "δημοσιογράφοι” και δημοσιογραφίσκοι και μαζί τους όλοι αυτοί που μετατρέπουν τις προσωπικές τους φοβίες σε κοινωνικοπολιτικά "γεγονότα”, διαδίδουν καθημερινά ένα σωρό ανακρίβειες, προωθώντας έτσι την πλήρη αποδοχή, την υποταγή στην ασκούμενη πολιτική. Να τρέξουμε λοιπόν να δανειστούμε, να μην πάμε διακοπές τα παιδιά μας, να κόψουμε το τσιγάρο ή την όποια ψυχαγωγία μας απέμεινε, αρκεί να πληρώσουμε τους φόρους, γιατί αλλιώς μας περιμένει η φυλακή ή η κατάσχεση του μισθού, του αυτοκινήτου ή του σπιτιού μας…

Πού τα βρήκαν όλα αυτά; Πουθενά! Γιατί (προς το παρόν, τουλάχιστον) δεν υπάρχει κανένα νομοθετικό πλαίσιο που να προβλέπει την ποινική δίωξη και την προσωποκράτηση ή την κατάσχεση κινητής και ακίνητης περιουσίας όταν πρόκειται για ποσά σαν αυτά που επιβάλλονται συνήθως ως φόροι στους εργαζόμενους ή τους συνταξιούχους. Αντίθετα και με βάση έγγραφα των αρμόδιων υπηρεσιών του κράτους, όπως το «Εγχειρίδιο των συνηθέστερων ερωτημάτων πολιτών και των αντίστοιχων απαντήσεων, σε θέματα φορολογίας εισοδήματος κ.ά,» (έκδοση της Γενικής Γραμματείας Φορολογικών και Τελωνειακών Θεμάτων, Ιούλιος 2012), διαπιστώνουμε ότι:

α) «Ποινική δίωξη μπορεί να ασκηθεί εφόσον το συνολικό ληξιπρόθεσμο χρέος προς το Δημόσιο από κάθε αιτία συμπεριλαμβανομένων των κάθε είδους τόκων ή προσαυξήσεων υπερβαίνει το ποσό των 5.000 Ευρώ» (σελ. 83)

β) «Δεν λαμβάνονται αναγκαστικά μέτρα είσπραξης κατά οφειλετών που έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές βεβαιωμένες στις δημόσιες οικονομικές υπηρεσίες υπέρ του Δημοσίου, νομικών προσώπων και τρίτων ύψους τριακοσίων (300) ευρώ, πλην του μέτρου της κατάσχεσης απαιτήσεων των οφειλετών στα χέρια τρίτων. Η πιο πάνω ρύθμιση δεν ισχύει για πρόστιμα του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας καθώς και για οφειλές υπέρ Ο.Τ.Α.» (σελ. 83)

γ) «Δεν επιτρέπεται η επιβολή κατάσχεσης επί μισθών, συντάξεων ή ασφαλιστικών βοηθημάτων που καταβάλλονται περιοδικώς σε βάρος οφειλετών του Δημοσίου, εφόσον το ποσό αυτών αφαιρουμένων των υποχρεωτικών εισφορών, είναι μέχρι των χιλίων (1.000) ευρώ, μηνιαίως. Αν ο μισθός, η σύνταξη ή το βοήθημα υπερβαίνει το ποσό των χιλίων (1.000) ευρώ, λαμβανομένης υπόψη και της περίπτωσης που ο οφειλέτης του Δημοσίου λαμβάνει τα ανωτέρω από δύο ή περισσότερους φορείς, λαμβάνεται υπόψη το συνολικό ποσό αυτών και επιτρέπεται η κατάσχεση του 25% αυτών, όμως το εναπομένον ποσό από το σύνολό τους να μην είναι κατώτερο των χιλίων (1.000) ευρώ» (σελ. 84)

Ευνόητο, νομίζουμε, γιατί τα λαλίστατα ως προς τους κινδύνους της μη πληρωμής των φόρων παπαγαλάκια γίνονται άφωνα όταν πρόκειται για τις λίγες εναπομείνασες νομοθετικές ρυθμίσεις που προστατεύουν τα φτωχά κοινωνικά στρώματα. Αυτό που δυσκολευόμαστε να δεχτούμε είναι η ανυπαρξία αντίλογου και παρεπόμενα η ανεμική αντίδραση (και) στη φορολογική πολιτική από την πλειοψηφία των πολιτικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών συλλογικοτήτων (και κυρίως αυτών που αυτοπροσδιορίζονται στο χώρο της αριστεράς). Την απροθυμία να συμβάλλουν στην ανάδειξη της αδυναμίας της κοινωνικής πλειοψηφίας να πληρώσει τους φόρους και κυρίως στη μετουσίωση αυτής της αδυναμίας σε πολιτική πράξη ανυπακοής και αίτημα για κατάργηση του φοροληστρικού νόμου (ως ψηφίδα, αν θέλετε, ενός γιγάντιου παζλ που λέγεται μνημόνιο, δανειακή σύμβαση και νόμοι που τα συνοδεύουν). Απροθυμία και σε κοινοβουλευτικό επίπεδο των «αντιμνημονιακών» κομμάτων (δεν εντάσσουμε βέβαια σ’ αυτά ούτε τη "βασιλικότερη του βασιλέως” ΔΗΜ.ΑΡ. ούτε τους φασίστες, ιστορικά καταγεγραμμένους ως τσιράκια των καπιταλιστών, τη Χρυσή Αυγή) να καταθέσουν έστω και ένα απλό νομοσχέδιο για την κατάργηση του φοροληστρικού νόμου, όσο και των συνδικάτων και εργατικών ομοσπονδιών να αγωνιστούν για ένα τέτοιο αίτημα.

Κι όμως μπορούμε να τη δώσουμε αυτή τη μάχη και να την κερδίσουμε γιατί στηρίζεται  όχι μόνο στην πραγματική αδυναμία της κοινωνικής πλειοψηφίας να πληρώσει τους φόρους αλλά και στη βίωση της αδικίας που (και μ’ αυτό το μέτρο) συντελείται: να μειώνεται δραματικά το εισόδημά σου και να καλείσαι να πληρώσεις πολλαπλάσιο φόρο την ίδια στιγμή που για τους μεγαλοεισοδηματίες νομοθετείται η μείωση της φορολογίας (πέραν των φοροαπαλλαγών και της φοροδιαφυγής, φυσικά) ενώ και οι υπηρεσίες, για τις οποίες υποτίθεται ότι πληρώνεις φόρους στο κράτος για να σου τις παρέχει, υποβαθμίζονται (αν δεν καταργούνται ή ξεπουλιούνται)! Γιατί είναι γενικά γνωστό (αλλά πρέπει να φτάσει και στον τελευταίο εύπιστο ακόμη στην προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε.) ότι, μετά την καταβαράθρωση του αφορολόγητου και την επιβολή των τεκμηρίων, φόρους πληρώνουν ακόμη και οι χρόνια άνεργοι, ακόμη και οι άστεγοι! Ότι ο φόρος για ένα μέσο εισόδημα των 16.000ευρώ αυξήθηκε κατά 32% αλλά για ένα εισόδημα των 100.000ευρώ μόνο κατά 2%, ενώ η φορολόγηση των κερδών των Α.Ε. έπεσε τα τελευταία χρόνια από το 45 στο 25%! Ότι δεκάδες χιλιάδες βρέφη και νήπια θα μείνουν φέτος έξω από τους παιδικούς σταθμούς, λόγω μη χρηματοδότησης των δήμων από το κράτος, ότι άλλα τόσα δεν θα έχουν δάσκαλο στην τάξη τους μια που οι διορισμοί εκπαιδευτικών ήταν σχεδόν μηδενικοί, ότι καθένας από μας εύχεται απλά να μην αρρωστήσει γιατί θα δυσκολευτεί πολύ να βρει νοσοκομείο, γιατρούς ή φάρμακα, ότι…, ότι… Ότι γενικά οι κοινωνικές δαπάνες περικόπτονται όλο και περισσότερο για να «εξοικονομηθούν» κονδύλια που θα καταλήξουν στον ίδιο ακριβώς προορισμό που θα πάνε και οι δυσβάσταχτοι φόροι που μας επιβάλανε: θα περάσουν απευθείας στα χέρια ντόπιων και ξένων τραπεζιτών-τοκογλύφων.

Αξιοποιώντας λοιπόν την εμπειρία από τον αγώνα ενάντια στα χαράτσια της Δ.Ε.Η. κι αναβαθμίζοντας ως προς το περιεχόμενο τη συζήτηση και τις μεθόδους πάλης, μέσα στις Πρωτοβουλίες Κατοίκων, τα πρωτοβάθμια Σωματεία και τις άλλες συλλογικότητες, μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τις λίγες μέρες μέχρι την 31η Αυγούστου αλλά και το επόμενο διάστημα για την οικοδόμηση ενός μαζικού δυναμικού κινήματος πολιτικής ανυπακοής και κοινωνικής αλληλεγγύης που θα ξεκινά από το σύνθημα «Δε χρωστάμε, δεν έχουμε, δεν πληρώνουμε φόρους και χαράτσια!». Θα συνδέεται μ’ αυτό τον τρόπο (και θ’ ανοίγει το δρόμο για τη συνολικοποίηση της συζήτησης και του αγώνα) όχι μόνο με τα προηγούμενα χαράτσια αλλά και τα νέα που έρχονται στους λογαριασμούς της Δ.Ε.Η., όπως και τα χρέη από στεγαστικά κ.ά. δάνεια στις τράπεζες, που απειλούν να μας πάρουν το σπίτι κι ό,τι έχουμε και δεν έχουμε… Θα κάνουν ταυτόχρονα πιο ισχυρό εκείνο το κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης, το οποίο όπως μέχρι τώρα δεν επέτρεψε να μείνει κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα, έτσι δεν θα επιτρέψει κανένα πλειστηριασμό να γίνει, κανένα σπίτι να χαθεί, κανένας να μην είναι μόνος απέναντι στην κρίση!

Σήμερα παρά ποτέ είναι αναγκαίο ένα κίνημα που, βαθαίνοντας τη συζήτηση, θα συνδέσει τη φορολογική λαίλαπα με τις επιθέσεις στο μισθό, τη δουλειά, τα κοινωνικά και πολιτικά μας δικαιώματα και θα κάνει κυρίαρχο το αίτημα της παύσης πληρωμών και της διαγραφής του χρέους και όχι των δικαιωμάτων και της ζωής μας. Που στην "αναγκαιότητα” ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας που μας προβάλλουν, θα αντιτάξει την κρατικοποίηση των τραπεζών για τη χρηματοδότηση μιας οικονομικής ανάπτυξης προς όφελος της εργαζόμενης πλειοψηφίας και όλων των Δ.Ε.Κ.Ο. και επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας για την παροχή καλών και φθηνών κοινωνικών υπηρεσιών και προϊόντων για όλο το λαό. 

Ένα κίνημα που στην πολιτική διασφάλισης και αύξησης των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου θα αντιπαραθέσει την αναδιανομή του τεράστιου κοινωνικού πλούτου που εμείς οι εργαζόμενοι παράγουμε και (βήμα το βήμα) θα αμφισβητήσει την αναγκαιότητα ολοκληρωτικών καπιταλιστικών θεσμών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ευρωζώνη, θα οργανώσει τον αναγκαίο μαζικό, αποφασιστικό, δυναμικό και τελικά νικηφόρο αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής κυβερνήσεων-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. και (γιατί όχι;) θ’ ανοίξει από σήμερα τη συζήτηση για τη συνολική ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και τη δυνατότητα μιας άλλης κοινωνίας.

Σε μια μεγάλη πορεία για το ψωμί, τη δουλειά, την αξιοπρέπειά μας!

Με τα 5 Α της ζωής μας μπροστά:

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΝΥΠΑΚΟΗ-ΑΓΩΝΑΣ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΝΑΤΡΟΠΗ!