του Χρήστου Σελιανίτη
Ο συντάκτης κάνει μια μεγαλοπρεπή είσοδο στη φαντασιακή σκηνή του, προαναγγέλοντας ότι: «Το ΚΚΕ σε έξι χρόνια συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής και δράσης. Ακριβώς έναν αιώνα. Θα τιμηθεί ο μεγάλος αυτός σταθμός αντάξια». Θα μπορούσε να πει ότι σε εκατόν έξι χρόνια συμπληρώνει 200 χρόνια ζωής και δράσης, που είναι μεγαλοπρεπέστερη και αριθμητικά εξ ίσου ακριβής πρόβλεψη. Τι, να μένουμε στα μίζερα νούμερα των 94 χρόνων;
Στο άρθρο κυριαρχεί ένας λόγος παραληρηματικός, σεχταριστικός με την κυριολεκτική, θρησκευτική έννοια του όρου. Όπως γι’ αυτούς «που δεν έχασαν τον προσανατολισμό τους, όταν γύρω τους κυριαρχούσε σκοτάδι» ή για τον αποστάτη που «έχει κόψει κάθε δεσμό με το Κόμμα και αργά ή γρήγορα θα βρεθεί στο περιθώριο και σε δρόμους σκοτεινούς», γι’ αυτούς που «διδάχτηκαν ... να βάζουν, πάντα και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, πάνω από όλα το Κόμμα». Το κόμμα λοιπόν είναι κάτι ιερό, κάτι σαν θεός με το ανάλογο θέλημά του.
Θα θεωρηθεί κακόπιστη η ερώτηση, αν αυτό ισχύει για οποιοδήποτε Κομμουνιστικό Κόμμα, π.χ. για το ΚΚ Κίνας ή αν το μόνο Κόμμα που πρέπει να βάζει κανείς πάνω απ’ όλα «πάντα και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες» είναι μόνο το ΚΚΕ; Εν πάσει περιπτώσει, θα μπορούσε ίσως ο συντάκτης να μας δώσει το σχετικό κατάλογο των ιερών κομμάτων;
Το κόμμα στο κείμενο γράφεται παντού με Κ κεφαλαίο (όπως γράφεται και στο κείμενο του καταστατικού του). Όμως δεν φτάνει αυτό. Με κεφαλαίο Ι γράφεται και η ιστορία του, που φαίνεται να παίρνει στο μυαλό του αρθρογράφου μια θέση σαν την Παλαιά Διαθήκη.
Όμως υπάρχουν και πολύ σοβαρότερα θέματα στο άρθρο. Λέει ο αρθρογράφος: «Ο σεβασμός και η υποταγή στη συλλογική σκέψη απαιτεί μια ανώτερη συνειδητή στάση. Στο Κόμμα μας είναι κυρίαρχη αυτή η στάση». Αντί για τη διατύπωση του ισχύοντος καταστατικού του ΚΚΕ, ότι το μέλος του κόμματος έχει υποχρέωση «να παίρνει μέρος προσωπικά» στη λήψη αποφάσεων και «να εφαρμόζει τις αποφάσεις των οργάνων», δηλαδή ότι συλλογική είναι η απόφαση και η δράση, τώρα μαθαίνουμε για υποταγή στη συλλογική σκέψη! Ποιος εκπροσωπεί τη συλλογική σκέψη, στην οποία οφείλεται υποταγή;
Για την άρση κάθε παρανόησης διευκρινίζει: «Δεν μιλάμε εδώ για μηχανιστική αποδοχή της γνώμης των πολλών, της πλειοψηφίας. Μιλάμε για κάτι πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό. Για μια διαλεκτική σχέση του ατομικού με το συλλογικό, ως αποτέλεσμα μιας συνδυασμένης λειτουργίας εσωκομματικής συζήτησης και δράσης». Δεν φτάνει λοιπόν να εφαρμόζεις την απόφαση, αυτό είναι μηχανιστικό. Πρέπει μήπως να «πιστεύεις»; Δεν μας αφήνει και πολλές αμφιβολίες. Και καλά για την «εναντίωση στις συλλογικές αποφάσεις», όμως ο συντάκτης επεκτείνεται και στο ότι και «η αμφισβήτησή τους δεν είναι δείγμα ούτε υγείας, ούτε ευθύνης.
Είναι εγωισμός στο τετράγωνο. Είναι προσωπικός υπολογισμός, πληγωμένος εγωισμός. Είναι πράξη και στάση που κρύβει επίδραση εχθρικών για το Κόμμα αντιλήψεων».
Οι διατυπώσεις του τύπου: «Οι ιδέες μας είναι παντοδύναμες, ανίκητες, γιατί είναι αληθινές, επιστημονικά θεμελιωμένες», είναι καθαρά θεολογικού χαρακτήρα. Όπως και η θέση: «H δράση κάθε μέλους από όποιο πόστο, έχει ως βασικό κριτήριο να προωθούνται τα συμφέροντα του Κόμματος. Είναι εκείνη η συνειδητή στάση που αναγνωρίζει το δεσμό με το Κόμμα ιερό, απαραβίαστο».
Όμως με το «συμφέρον του κόμματος» δεν τελειώνουμε εδώ: «Αυτό απαιτεί το συμφέρον του Κόμματος, το συλλογικό συμφέρον». Aλλού: «Όπου οι προσωπικές πράξεις, συμπεριφορές έχουν ως βασικό κριτήριο το συμφέρον του Κόμματος και υποτάσσονται σε αυτό συνειδητά».
Eπίσης: «Tο συμφέρον του Κόμματος είναι πάνω από όλα. Πάνω από πρόσωπα, προσωπικές φιλίες, συγγένειες». Από ένα ΚΚ θα περίμενε κανείς να θεωρεί σημαντικότερο απ’ όλα το συμφέρον της εργατικής τάξης και όλου του εργαζόμενου λαού. Κάποιοι θέλουν να ξεχάσουμε ότι το κόμμα ήταν κάποτε μέσο απελευθερωτικό και όχι αυτοσκοπός ή ακόμα χειρότερα ιδιοτελής σκοπός, όπως έγιναν σχεδόν όλα τα κόμματα που άσκησαν εξουσία.
Τέλος, έχουμε την κήρυξη κατάστασης περικύκλωσης: «Η κομματικότητα, που συμπυκνώνει το σύνολο των αρετών ενός κομμουνιστή, κρίνεται καθημερινά και κρίνεται κυρίως στην υπεράσπιση του Κόμματος από κάθε αθλιότητα εχθρών και φίλων». Η τελευταία λέξη δεν είναι σε εισαγωγικά. Δεν υπάρχουν πια φίλοι, μόνο μέλη! Ο συντάκτης είναι φανερό από τα προηγούμενα ότι επιθυμεί να απαλλαγεί και από μερικά από αυτά.
Και στην κατακλείδα ο Δημήτρης Γόντικας, ως πραγματικός λοχίας μας εγγυάται ότι: «Ό,τι όμως κι αν κάνουν δεν θα μπορέσουν να τραβήξουν το ΚΚΕ στον κόσμο τους, στη σαπίλα, στη σήψη». Ή όπως θα έλεγε ένας πραγματικός λοχίας: «Εκτός του ότι οξειδούται, επίσης και σκουριάζει».
* Σχόλιο σε άρθρο του Δ. Γόντικα, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στο Ριζοσπάστη 29/2/2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου