Μη σου είναι βάρος, είσαι βάρδος Τουπαμάρος...

του Διονύση Ελευθεράτου

Οι ξαφνικές δημοκρατικές «ευαισθησίες» του «μεσαίου χώρου», το ΜΝΗ.ΜΜΑ και μια – περί κηδειών- παλιότερη ατάκα του Λ. Κύρκου .

Ουφ, υπάρχει ελπίδα. Απλώς, χρειάστηκε να εκτοξευτούν καφέδες και γιαούρτια εναντίον του Γ. Νταλάρα για να εμφανιστούν στις επάλξεις οι μέχρι πρότινος «κρυμμένοι», σιωπηλοί θεματοφύλακες των δημοκρατικών αρχών. 

Ιδού λοιπόν στο προσκήνιο το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Πού; Στη χώρα του πασιφανούς «κοινοβουλευτικού γύψου» και των ιθαγενών που πληροφορούνται από τον Γιούνγκερ όχι μόνο το πότε, αλλά και το τι υποχρεούνται να ψηφίσουν. Στηλιτεύεται ομαδόν η βία των ιπτάμενων καφέδων, στη χώρα της απύθμενα βίαιης καταβαράθρωσης του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων ανθρώπων. 

«Ακριβώς στα πίτουρα και φθηνός στ΄ αλεύρι», ο «μεσαίος χώρος» που ωθεί την ελληνική κοινωνία στην ακραία δυστυχία έβγαλε βόλτα την ξαφνική ευαισθησία των διανοούμενων - κυρίως αυτών- τέκνων του. Κάπως έτσι, η όλη γιαουρτολογία - Νταλαρολογία δεν άφησε πολλά περιθώρια για να αναδειχθούν δυο θέματα- ακριβέστερα, δυο φαινόμενα. 

Το πρώτο αφορά μια ... μαγική ιδιότητα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (ΜΜΑ). Σε πολλούς καλλιτέχνες - θαμώνες του, το ΜΜΑ κολλά οξεία Μνημονίτιδα. Κάποια επιφοίτηση ανοίγει εκεί τα μάτια του Γιώργου, του Νιόνιου κι άλλων. Διοχετευόμενες γνώσεις παράξενων - και ... ανάποδων - οικονομικών και κοινωνιολογικών επιστημών, δημιουργώντας ίσως κάποιο αλλόκοτο «μαγικό φίλτρο» μαζί με τις νότες, οδηγούν καταξιωμένους καλλιτέχνες στο Παγκάλειο συμπέρασμα: Eπειδή τα λεφτά δεν φέρνουν ευτυχία, τη φέρνουν τα Μνημόνια που μας αρπάζουν τα λεφτά. 

Μυστήριο πράγμα βρε παιδί μου αυτό το ΜΝΗ.ΜΜΑ, το «Μνημονιακό ΜΜΑ». Μέχρι να τελειώσεις τα «Παραπονεμένα Λόγια», ψελλίζεις τα λόγια του Μανώλη Καψή. Αρχίζεις να παίζεις τον «Άγγελο Εξάγγελο» και καταλήγεις αρχάγγελος του κοινωνικού κανιβαλισμού, ροκανίζοντας τον αντικομφορμισμό του πρώιμου έργου σου σαν λευκός, γαλάζιος ποντικός - ή μάλλον πρασινογάλαζος. Μυστήριο... 

Το δεύτερο φαινόμενο άπτεται παραμέτρων ηθικής και λογικής: Ποιο νόημα έχουν άραγε οι «συναυλίες αλληλεγγύης» στα αναρίθμητα θύματα του αδυσώπητου σημερινού κοινωνικού πολέμου, εάν θεωρείς ωφέλιμες τις «βόμβες Μνημονίου» που πέφτουν συνεχώς πάνω στα κεφάλια και τις ζωές τους; Τηρουμένων των αναλογιών, η εν λόγω πρακτική θυμίζει μια επιτυχημένη φράση που είχε εκστομίσει ο Λ. Κύρκος, σχολιάζοντας το γεγονός ότι τα αμερικανικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν αμάχους στο Αφγανιστάν, αλλά δεν παρέλειπαν να πετούν και κιβώτια με ... φυστικοβούτηρο: «Κάνουν την κηδεία, στέλνουν μαζί και τα κόλλυβα»! 

Κηδεύει όμως και τη λογική ο Γ. Νταλάρας, όταν «εξηγεί» τις σε βάρος του αντιδράσεις με την αμίμητη φράση: «Ίσως αυτό να είναι που πονάει, ότι είμαι κοντά στο χώρο της Αριστεράς αλλά ακομμάτιστα»! Ναι, ρε Γιώργο, το βρήκες... Όσοι σε αποδοκιμάζουν δεν το κάνουν εξ αιτίας των «μνημονιακών» θέσεών σου, αλλά επειδή δεν είσαι μέλος του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ! Δεν φταις εσύ, η φαντασία σου τα φταιει... Η ίδια φαντασία που κυοφορεί την εξωφρενική ιδέα ότι οι «αριστερές» ιδιότητες επιβιώνουν ανεξαρτήτως πολιτικών επιλογών, περίπου όπως οι κατσαρίδες στον πυρηνικό πόλεμο. 

Ω, ναι, όλοι «αριστεροί» είμαστε. Να, κοίτα, ο Βενιζέλος εκπροσωπεί την παλιομοδίτικη, «ευπρεπή Αριστερά». Θέλει να τους βλέπει όλους διαρκώς «κουρεμένους» - τέτοια εμμονή με τους «ενδεδειγμένους» κανόνες εμφάνισης, ούτε ο Φαράκος του ΄75 να ήταν... Ο Παπουσής είναι της «οικολογικής Αριστεράς»: Προτιμώντας τα «ήπια» (!) χημικά από τις αντλίες νερού συμβάλλει στη διατήρηση των υδάτινων πόρων. Ο Χρυσοχοίδης ενσαρκώνει την «Αριστερά του πρακτικισμού»: Δρα συνεχώς, σπανίως διαβάζει, αλλά τουλάχιστον ξέρει αριθμητική, όπως αποδεικνύουν τα χρονικά ΔΙΑΣ-τήματα κατά τα οποία μετρά αναξιοποίητους αστυνομικούς. Ο ΓΑΠ είναι δεδηλωμένος αντιεξουσιαστής κι ο Κουβέλης - αναλογικά- νέος Τσε. 

Οπότε Γιώργο, είσαι αριστερός, μην το έχεις βάρος - ένας μνημονιακός, βάρδος «Τουπαμάρος»... 

πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ