Ο νομπελίστας κ. Πασσαρίδης

του Γιώργου Κακουλίδη

 

Προτάσεις εξολόθρευσης των εργαζομένων από το Νομπελίστα κ.Πισσαριδη

 

Οι 14 προτάσεις - κόλαφος για τους εργαζόμενους του νομπελίστα οικονομολόγου αποβλέπουν στην ακόμα αποτελεσματικότερη θωράκιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, σε βάρος ολόκληρης της κοινωνίας

Δεν γνωρίζαμε τον κ. Πισσαρίδη. Κακώς. Οχι τόσο επειδή του απονεμήθηκε το Νόμπελ οικονομίας, αλλά επειδή ο καθένας μας οφείλει να γνωρίζει το έργο οικονομολόγων, που εκτός από τα ακαδημαϊκά τους καθήκοντα, είναι συνομιλητές διαφόρων κυβερνήσεων και μοιράζουν συμβουλές, για την αναγκαία πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουν, ώστε να ανταποκρίνονται, όπως λέει και ο ίδιος, στις σύγχρονες απαιτήσεις της οικονομικής διαχείρισης και ανάπτυξης. Πολύ περισσότερο που όπως αναφέρεται στα ρεπορτάζ για τη βράβευσή του, «ο καθηγητής Πισσαρίδης υπηρετεί και την Ελλάδα». Πώς;

«Είχε προβεί σε αρκετές συστάσεις στις ελληνικές κυβερνήσεις και είχε πάρει μέρος σε έρευνα για την αγορά εργασίας, τονίζοντας ότι η Ελλάδα είναι από τις χώρες που θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν τη δουλειά του σε θέματα αγοράς εργασίας. Υποστήριξε ότι πολλές μεταρρυθμίσεις στον τομέα αυτόν, όπως η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης και ο περιορισμός του βαθμού προστατευτισμού της αγοράς εργασίας θα έπρεπε να συνοδεύουν τις υπόλοιπες απαραίτητες δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις που ήδη εφαρμόζονται».

Το στίγμα για το προφίλ του Αμερικανο - Κύπριου οικονομολόγου που ζει στο Λονδίνο και κατά καιρούς θητεύει σε διάφορους κυβερνητικούς και άλλους θώκους, το δίνει ο ίδιος, με τη διατύπωση 14 προτάσεων για «μια νέα αναπτυξιακή στρατηγική» για την Ελλάδα, με στόχο «το 2020 να εκτοξευθεί στο ζηλευτό βιοτικό επίπεδο της σημερινής Ολλανδίας», που δημοσιεύτηκαν στην «Καθημερινή». Ας αφήσουμε την Ολλανδία και το πόσο είναι ζηλευτό το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Το ίδιο μας έλεγαν και για την Ιρλανδία και τώρα τρέχουν να τα μαζέψουν. Οι προτάσεις του κ. καθηγητή αποτελούν, από μόνες τους, μνημείο για τον αντιδραστικό χαρακτήρα των διαχειριστικών παρεμβάσεων και παραπέρα ανατροπών που προτείνονται, ανατροπές οι οποίες στο σύνολό τους κατατείνουν στην κυριολεκτική εξολόθρευση των εργαζομένων, μέσα από την ακύρωση ακόμα και της ιδέας, ότι είναι δυνατόν η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι της κοινωνίας, να σηκώσουν κεφάλι και να μην υποστούν και νέες, ακόμα πιο οδυνηρές, συνέπειες για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Χαρακτηριστική, για να κατανοήσει κανείς το έρμα των προτάσεων Πισσαρίδη, το βάθος της οικονομικής του ανάλυσης - σκέψης και το χυδαίο αποπροσανατολισμό που επιχειρεί, είναι η πρώτη κιόλας ...επαναστατική πρόταση που διατυπώνει, ώστε να αλλάξει πορεία η χώρα. Προτείνει: «Επειτα από συνολική θητεία δώδεκα ετών, οι βουλευτές συνταξιοδοτούνται αναγκαστικά και αποκλείονται από κάθε δημόσια θέση». Σιγά τον πολυέλαιο. Τέτοιου είδους προτάσεις στερούνται στοιχειώδους σοβαρότητας. Οχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με την οικονομική ανάπτυξη και την επιχειρούμενη εξοικονόμηση πόρων για την πραγματική, όπως λένε, οικονομία, αλλά προφανώς απευθύνονται στα πλέον καθυστερημένα στρώματα της κοινωνίας, με αποκλειστικό στόχο να δημιουργήσουν εντυπώσεις ότι οι κυβερνώντες τα βάζουν με όλους. Σκέτη υποκρισία και αμερικανιά, δηλαδή, σαν και αυτές που λανσάρει ο Παπανδρέου και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όλους τους τελευταίους μήνες, που, επειδή δε θέλουν να απαντήσουν απευθείας για τα θέματα που αφορούν την οικονομική κρίση που προκαλεί το ίδιο το σύστημα, ανακάλυψαν και ανακυκλώνουν τα περί της διαφθοράς και των πελατειακών σχέσεων της κοινωνίας (τους) .

Απολύσεις...

Ο Πισσαρίδης, βέβαια, μπαίνει και στο ζουμί των επιδιώξεων που υπηρετούν οι προτάσεις του, προβάλλοντας ως λύσεις προοπτικής:

Την ανάγκη 400.000 απολύσεων από το δημόσιο τομέα μέχρι το 2015. Με την ιδέα των απολύσεων από το Δημόσιο, ερωτοτροπούν και τα στελέχη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, μόνο που αποτελεί σκέτη παραφροσύνη να θέλουνε να πιστέψουμε ότι η κατάχτηση ...οραματικών επιπέδων διαβίωσης, περνάει μέσα από το πέταγμα στο δρόμο τόσων εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων.

Την αποκατάσταση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, με βάση την παραδοχή, ότι η Ελλάδα έχει πολύ ισχυρή νομοθεσία ...προστασίας των θέσεων εργασίας, με συνέπεια το σύστημα να προστατεύει προνομιούχες ομάδες εργαζομένων, ενώ σπάνια παρατηρείται τόσο έντονη αντίθεση ανάμεσα στους «εντός» του συστήματος και τους «εκτός» του συστήματος. Με άλλα λόγια, για να εξασφαλίσουμε την οικονομική ανάπτυξη, προτείνεται όσοι διαθέτουν εργασία να ζουν με τη δαμόκλειο σπάθη και τον τρόμο της επικείμενης απόλυσης, ενώ όσοι βρίσκονται στην ανεργία, να ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα καταλάβουν τη θέση κάποιου απολυμένου.

Την «αναδιοργάνωση του εθνικού πλαισίου συλλογικών συμβάσεων εργασίας», μια νεφελώδης διατύπωση, η οποία όμως στο φόντο των γενικότερων προτάσεων σημαίνει ανατροπή του περιεχομένου, που έχουν σήμερα οι συλλογικές συμβάσεις. Την κατεύθυνση της ...αναδιοργάνωσης τη δείχνει και η επόμενη πρόταση, σύμφωνα με την οποία οι «απεργιακές αποφάσεις σωματείων απαιτούν πλειοψηφία των μελών τους σε μυστικές ψηφοφορίες υπό δικαστική επίβλεψη», που δεν είναι τίποτα άλλο από την επιβολή καθεστώτος απαγόρευσης των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων.

Το ακόμα πιο αντιδραστικό σενάριο για την εφαρμογή της πολιτικής κατάργησης της Κοινωνικής Ασφάλισης. Η πρόταση προβλέπει ότι «συντάξεις και κοινωνική ασφάλιση οργανώνονται σε σύστημα εν μέρει βασιζόμενο σε ατομικούς συνταξιοδοτικούς λογαριασμούς, και οι αντίστοιχοι πόροι επενδύονται», ένα σύστημα απόλυτα γνωστό σε εκατομμύρια Αμερικανούς που έμειναν χωρίς σύνταξη, μετά την κατάρρευση των εταιρειών όπου ήταν επενδυμένες οι προσωπικές τους εισφορές.

Επιπλέον, προτείνει η «συνταξιοδότηση να γίνεται σε ηλικία 63 ετών, κατά μέσον όρο με τις συντάξεις στο 65% των αποδοχών», εκτιμώντας ότι με αυτόν τον τρόπο το κράτος «θα εξοικονομήσει περίπου 20 δισ. το 2015». Για όσους δεν κατάλαβαν, ο Πισσαρίδης, εκτός από την πρόταση για αύξηση των ορίων ηλικίας με μειωμένες συντάξεις, προτείνει και δραστική μείωση των χορηγούμενων συντάξεων, μια και με διαφορετικό τρόπο είναι αδύνατον να προκύψει η οικονομία των 20 δισ. ευρώ το 2015.

Νοσοκομεία - εταιρείες

Αλλη πρόταση: «Τα δημόσια νοσοκομεία οργανώνονται ως αυτοτελή ιδρύματα και αποζημιώνονται από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες μέσω ενός συστήματος υποχρεωτικής ασφάλισης υγείας υπό την επίβλεψη του κράτους». Τι σημαίνει αυτό; Οτι η υγεία παραδίνεται πλήρως στην επιχειρηματική δράση και το Δημόσιο απαλλάσσεται εντελώς από την υποχρέωση που έχει να παρέχει δημόσιες δωρεάν υπηρεσίας Υγείας προς όλους. Ολοι θα πάμε να πληρώσουμε υποχρεωτικά κάποια ασφαλιστική εταιρεία, από αυτές που προσφέρουν τα «πακέτα υγείας», και οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου των ασφαλιστικών εταιρειών, με τους επιχειρηματίες που θα θρονιαστούν στις διοικήσεις των νοσοκομείων, θα κανονίζουν όχι μόνο τις ταρίφες οικονομικής αφαίμαξης των εργαζομένων, αλλά και τον τρόπο που, σύμφωνα με τα όσα έχουμε πληρώσει, θα καλύπτουμε τις ανάγκες μας σε υπηρεσίες Υγείας και νοσοκομειακής περίθαλψης.

Βέβαια, ένας καθωσπρέπει σύμβουλος κυβερνήσεων, δε θα μπορούσε να αφήσει εκτός το θέμα της Παιδείας, πολύ περισσότερο που εκτιμά ότι η κατάσταση είναι χειρότερη από «σαρωτική - απογοητευτική». Για να αναστραφούν τα πράγματα, ζητά κατ' αρχήν «την ανάκληση της απαγόρευσης των ιδιωτικών πανεπιστημίων και της αστυνομικής παρουσίας στους πανεπιστημιακούς χώρους», μια και, όπως προβλέπει, η υλοποίηση των μέτρων που προτείνονται απαιτούν οπωσδήποτε και την παρουσία της αστυνομίας. Στη συνέχεια, προβλέπει την ανάθεση της διοίκησης των ΑΕΙ «σε επιτροπές διακεκριμένων πανεπιστημιακών, Ελλήνων και ξένων, που θα αξιολογήσουν μέλη ΔΕΠ, διοικητικό προσωπικό και σπουδαστές με διεθνή κριτήρια» ενώ το ...«πλεονάζον προσωπικό απομακρύνεται».

Σε ό,τι αφορά τον τομέα των επενδύσεων και προκειμένου «να φθάσει η Ελλάδα τουλάχιστον το μέσο επίπεδο της ΕΕ στις ξένες επενδύσεις, προτείνουμε δραστική μείωση των φόρων για άτομα και επιχειρήσεις». Και πιο συγκεκριμένα, «όλοι οι άμεσοι φόροι στις επιχειρήσεις μειώνονται στο 10%». Αλλά, επειδή κι αυτό δε φτάνει για τη λογική του νομπελίστα, προτείνει ακόμα «οι κρατήσεις για κοινωνική ασφάλιση μειώνονται βαθμιαία μέχρι το 2015 κατά το ένα τρίτο». Δηλαδή, οι επιχειρηματίες, πέρα από τις ποικιλόμορφες χρηματοδοτήσεις και κίνητρα, πέρα από το ότι δεν θα πληρώνουν μισθούς της προκοπής, πέρα από το ότι δε θα πληρώνουν φόρους, δε θα πληρώνουν ούτε ασφαλιστικές εισφορές.

Ολα για το κεφάλαιο

Τι θα κάνουν τελικά αυτοί οι ...κατακαημένοι επιχειρηματίες; Ε, αυτό στην πρόταση με τον αριθμό δύο: «Κοινοπραξίες κατασκευαστικών εταιρειών, ιδιωτών επενδυτών και άλλων αναλαμβάνουν το κόστος εκτέλεσης και τη συντήρηση σύγχρονων δικτύων αυτοκινητοδρόμων, λιμένων, αεροδρομίων με αντάλλαγμα αφορολόγητη εκμετάλλευση για 30 χρόνια».

Είναι ολοφάνερο ότι τίποτα από όσα λέει ο βραβευμένος με το νόμπελ δεν είναι καινούργιο. Απλά, ντύνει με τον ακαδημαϊκό μανδύα την προβολή αντιδραστικών θέσεων και ενσωματώνει τις πιο ακραίες από τις σύγχρονες αξιώσεις της οικονομικής ολιγαρχίας, έχοντας αποκλειστικό του στόχο να περιγράψει τους τρόπους θωράκισης της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου, νομιμοποιώντας κάθε επίθεση στο ίδιο το δικαίωμα των εργαζομένων για εργασία, για ανθρώπινους όρους διαβίωσης, για μόρφωση, κοινωνική ασφάλιση. Νομιμοποιώντας κάθε επίθεση στο ίδιο το δικαίωμα της ζωής. Εμ, γι' αυτό του έδωσαν και το νόμπελ...

Και ...μία λεπτομέρεια: Ο καθηγητής Πισσαρίδης, όπως διαβάζουμε «είναι ο επικεφαλής της Εδρας στις Ευρωπαϊκές Σπουδές στο Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Κύπρου, η οποία ιδρύθηκε με χορηγία της Marfin Laiki Bank για περίοδο τεσσάρων ετών»!

πηγή: Εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ