«Μεγάλη αναταραχή – θαυμάσια κατάσταση…»

του Χρήστου Μπίστη *

Η ελπίδα αρχίζει να αποκτά πολιτικά χαρακτηριστικά

Ολοι το ξέρουν πια ότι τελείωσαν τα ψέματα. Παρά τα όποια καινούρια ψεύδη, η ολοκληρωτική χρεοκοπία των αστικών δογμάτων και του καπιταλιστικού συστήματος συνολικά, δεν κρύβονται με τίποτα.

Μετά το εξοντωτικό για τους εργαζόμενους και τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία μνημόνιο 1, η διάψευση για άλλη μια φορά των εκτιμήσεων για το ύψος του χρέους και των ελλειμμάτων του 2009, αλλά και οι σχεδιασμοί για την κατάργηση του δικαιώματος ψήφου και τον αποκλεισμό όσων χωρών της Αν. Ευρώπης και του Νότου δεν θα μπορούν να διατηρήσουν ελλείμματα και χρέη εκεί που θέλουν τα αφεντικά της κατά τα άλλα Ενωμένης Ευρώπης, σημαίνουν νέα πακέτα συμπίεσης των λαϊκών εισοδημάτων, αλλά και επιτάχυνση της πορείας προς την ολοκληρωτική χρεοκοπία. Γιατί αυτό επιβάλλει η εξυπηρέτηση της χρηματοπιστωτικής τοκογλυφίας, η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου μέσα απ’ το ξεπούλημα του δημόσιου συσσωρευμένου πλούτου και το τσάκισμα της τιμής της εργατικής δύναμης.

Μπροστά στις δημοτικές εκλογές, η κρίση αυτή, οδηγεί σε κωμικοτραγικές μεταμφιέσεις εκείνων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αποτελούν έκφραση του επίσης βαθιά κλονισμένου πολιτικού συστήματος ή ήταν ενσωματωμένοι σ’ αυτό. Ξεκινώντας από την ίδια την κυβέρνηση που, επέμενε αρχικά στον στενά αυτοδιοικητικό χαρακτήρα των εκλογών αναζητώντας τόσο δεξιά όσο και «αριστερά» δεκανίκια, για να διακηρύξει σήμερα ότι η ψήφος του λαού τον Νοέμβρη θα είναι πολιτική και θα κρίνει τη διάσωση ή την καταστροφή του τόπου. Συνεχίζοντας στο χώρο της επίσης διχασμένης αξιωματικής αντιπολίτευσης της ΝΔ, που επιχειρεί να εμφανιστεί με ένα αντιμνημονιακό προσωπείο την ίδια στιγμή που διαβεβαιώνει τους πάντες για την πιστή τήρηση των επιταγών του, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για τη δική της πολιτική που συνέβαλε αποφασιστικά στην κρίση. Φτάνοντας μέχρι τις κωλοτούμπες του ακροδεξιού - ρατσιστικού ΛΑΟΣ, υπέρμαχου κάθε αντιλαϊκής πρωτοβουλίας απ’ όπου και αν προέρχεται, σε ρόλο σημαιοφόρου της ενότητας των κυρίαρχων τάξεων.

Ωστόσο η σύγχυση και ο αποπροσανατολισμός –από πολιτική σκοπιμότητα η εξαιτίας άλλων μορφών ιδιοτέλειες– συνεχίζονται ακόμα παραπέρα. Από εκείνους που διαχωρίζονται εκλογικά απ’ το μνημόνιο με όρκους πίστης προς το ΠΑΣΟΚ, ή που εμφανίζονται ως υποστηριχτές των προδομένων προεκλογικών του δεσμεύσεων με ανοίγματα προς τ’ αριστερά. Απ’ τον κατακερματισμό της ενσωματωμένης ρεφορμιστικής Αριστεράς που είδε τις δυνάμεις της να γίνονται κομμάτια, εξαιτίας ακριβώς των συνδιαχειριστικών της αντιλήψεων και που, παρά τις όποιες μετακινήσεις ορισμένων τμημάτων της – κάτω απ’ την πίεση της ίδιας της πραγματικότητας και των αναζητήσεων των μαζών, δεν κατορθώνουν να ξεφύγουν από τις λογικές της ευρωλαγνείας και του «εξανθρωπισμού» του συστήματος. Από εκείνους τέλος που μάταια προσπαθούν να συγκαλύψουν, χωρίς καμιά αυτοκριτική, την εγκατάλειψη του επαναστατικού δρόμου εδώ και δεκαετίες, για να στραφούν, σεχταριστικά και με δήθεν αριστερές κορόνες και ηχηρές διακηρύξεις ενάντια σε κάθε αγωνιστική ανατρεπτική πρωτοβουλία, για να ενθαρρύνουν έτσι κι’ αυτοί με τη σειρά τους την κλιμάκωση των αντιλαϊκών επιθέσεων.

Κι’ όμως παρά τις όποιες προσπάθειες –με την αποφασιστική συμβολή και της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας– για την υποταγή των εργαζόμενων και των πλατιών λαϊκών μαζών στη σύγχυση και την απελπισία, η ελπίδα έχει αρχίσει να χαράζει και πάλι τα τελευταία χρόνια στον ορίζοντα. Απ’ το πανεκπαιδευτικό ξέσπασμα ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 μέχρι τη νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Από τον πανεργατικό σεισμό της 5ης Μάη, μέχρι τα μπλόκα της φτωχομεσαίας αγροτιάς και την αγωνιστική ορμή των φορτηγατζήδων, από τις απεργίες στα λιμάνια, στις συγκοινωνίες, στις ΔΕΚΟ, στο ΔΟΛ, στους δήμους και τα νοσοκομεία μέχρι τις καταλήψεις φοιτητών και μαθητών που ξεκινούν και πάλι ενάντια στο αντιεκπαιδευτικό οδοστρωτήρα της Α. Διαμαντοπούλου. Κι ακόμα απ’ τα αγωνιστικά ξεσπάσματα των εργαζόμενων της Ευρώπης όπως αυτά της Γαλλίας και της Ιταλίας, ενάντια στο νέο εργασιακό Μεσαίωνα.

Μια ελπίδα που αρχίζει ν’ αποκτά πολιτικά χαρακτηριστικά με την κοινή δράση μεγάλου τμήματος της επαναστατικής Αριστεράς γύρω απ’ την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με ένα μεταβατικό πρόγραμμα αποκατάστασης της αγωνιστικής ενότητας της εργατικής τάξης και όλης της Αριστεράς, για την ανατροπή του σφαγείου κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ και του «Καλλικράτη», παύση πληρωμών του τοκογλυφικού χρέους, εθνικοποιήσεις τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων, υπεράσπιση και διεύρυνση των λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, έξοδο απ’ την ΟΝΕ, το ευρώ, την ίδια την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για το άνοιγμα του δρόμου προς την εργατική εξουσία, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας σύμφωνα με τις ανάγκες της κοινωνίας, τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική. Με συνδυασμούς σε έντεκα περιφέρειες, δεκάδες δήμους και πάνω από 1.500 υποψήφιους – οι δυνάμεις αυτές προσφέρουν σήμερα και εκλογικά, διέξοδο σε κάθε προβληματισμένο εργαζόμενο και νεολαίο σε κάθε αγωνιστή της Αριστεράς. Για ένα ακόμα βήμα εξόδου από την κρίση και του ίδιου του αριστερού κινήματος στην υπηρεσία της αγωνιστικής του ενότητας και των αγώνων της επόμενης μέρας. Για να γίνει η αναταραχή στις γραμμές του εχθρού ευκαιρία για το λαό και την Αριστερά…

*Στέλεχος του ΕΚΚΕ,

υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης Δυτικής Αθήνας

με την Αντικαπιταλιστική

Ανατροπή

πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ