Το πολιτικό Κέντρο γίνεται μαύρη τρύπα

του Πετρου Παπακωνσταντινου

«Tο ασθενοφόρο σταματάει για να βοηθήσει έναν άνθρωπο που έχει υποστεί καρδιακή προσβολή. Υστερα από εναγώνιες προσπάθειες, ο ασθενής επιβιώνει. Στο νοσοκομείο, εμφανίζει σταδιακή και μερική ανάρρωση. Δύο χρόνια αργότερα, αντί να αισθάνεται ευγνώμων, κάνει μήνυση στους νοσοκόμους και τους γιατρούς. Αν δεν είχαν επέμβει, λέει, θα ήταν τώρα γερός σαν παλικαράκι. Οσο για το έμφραγμα, δεν ήταν δα και τίποτα σοβαρό. Θα ένιωθε πολύ καλύτερα τώρα, αν τον είχαν αφήσει στην ησυχία του».

Στην κατάσταση των ατυχών γιατρών και νοσοκόμων βρίσκεται σήμερα ο Μπαράκ Ομπάμα, κατά τον αναλυτή των Financial Times, Μάρτιν Γουλφ. Μεγάλο τμήμα των ψηφοφόρων έχει ξεχάσει ότι η αμερικανική οικονομία βρέθηκε στην εντατική τους τελευταίους μήνες της κυβέρνησης Μπους και ετοιμάζεται να υπερψηφίσει τους Ρεπουμπλικανούς, οι οποίοι φιλοδοξούν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους και τα δύο σώματα του Κογκρέσου, στις εκλογές της ερχόμενης Τρίτης. Πολιτικοί αιώνες μοιάζει να πέρασαν μέσα σε δύο μόλις χρόνια, από την ιστορική εκείνη βραδιά που ένα εκστασιασμένο πλήθος φώναζε, μαζί με τον πρώτο εκλεγμένο μαύρο πρόεδρο της Αμερικής «Yes, we can!» - Ναι, μπορούμε!

Ορισμένοι προεξοφλούν ότι η Ιστορία θα είναι επιεικέστερη, έναντι του Ομπάμα, από τους ψηφοφόρους του. Ισχυρίζονται ότι ο 44ος πρόεδρος προώθησε, μέσα σε δύο μόλις χρόνια, τις μεγαλύτερες μεταρρυθμίσεις από όλους τους προκατόχους του, ύστερα από εκείνες του Λίντον Τζόνσον. Ιδιαίτερα οι «Δίδυμοι Πύργοι» της πρώτης διετίας Ομπάμα, η μεταρρύθμιση στο σύστημα Υγείας και η κάποια χαλιναγώγηση της Γουόλ Στριτ, βαραίνουν στα υπέρ του. Τότε όμως, πώς εξηγείται η γρήγορη φθορά, που φτάνει τα όρια του πραγματικού μίσους σημαντικής μερίδας συντηρητικών ψηφοφόρων, όπως έδειξαν οι διαδηλώσεις του διαβόητου Tea Party, που διεκδικεί δεκάδες ρεπουμπλικανικές έδρες;

Ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν έχει μια εξήγηση: «Αυτά συμβαίνουν», έγραφε στους New York Times, «όταν πρέπει να πηδήσεις πάνω από μια οικονομική άβυσσο, αλλά είτε δεν μπορείς είτε δεν τολμάς να πηδήσεις αρκετά μακριά, κι έτσι ξεμένεις στη μέση του δρόμου». Με άλλα λόγια, ο Μπαράκ Ομπάμα τιμωρείται, κατά τον Κρούγκμαν, όχι γιατί υπήρξε «υπερβολικά αριστερός» στην οικονομική του πολιτική, αλλά, εντελώς αντίθετα, επειδή υπήρξε υπερβολικά μετριοπαθής, με αποτέλεσμα να διασώσει μεν την οικονομία από την κατάρρευση, αλλά με τίμημα τη διαιώνιση της μαζικής ανεργίας και της φτώχειας. Η αλληγορία του με το άλμα πάνω από την άβυσσο έχει ισχυρή συμβολική δύναμη: σε εποχές μεγάλων οικονομικών ρηγμάτων, ο μυθικός χώρος του Κέντρου μετατρέπεται, από προνομιακό γήπεδο, σε πολιτική μαύρη τρύπα, καθώς η κοινωνία πολώνεται και αναζητεί ριζοσπαστικές λύσεις στα «άκρα».

Παραδόξως, σε παραπλήσιο συμπέρασμα με τον Κρούγκμαν καταλήγει και ο συντηρητικότερος Τόμας Φρίντμαν, γκουρού της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. «Το καλούτσικο μπορεί να επαρκεί σε συνηθισμένους καιρούς, αλλά δεν ζούμε σε συνηθισμένους καιρούς... Βασικά έχουμε δύο χρεοκοπημένα κόμματα σε μια χρεοκοπημένη χώρα». Πραγματικά, τα στοιχεία που παραθέτει ο πρώην πρόεδρος του Τεχνολογικού Ινστιτούτου Μασαχουσέτης, Τσαρλς Βεστ, προκαλούν σοκ: «Η Αμερική είναι σήμερα έκτη στην τεχνολογική καινοτομία, αλλά 40ή ως προς την πρόοδο σ’ αυτό τον τομέα κατά την τελευταία δεκαετία. Είμαστε 11οι στο ποσοστό αποφοίτησης από το Λύκειο, 16οι στο ποσοστό αποφοίτησης από τα ΑΕΙ, 22οι στην ευρυζωνική επικοινωνία, 24οι στην επιβίωση κατά τον τοκετό, 29οι στο ποσοστό των κατοίκων με κινητό και 48οι στο επίπεδο σπουδών στα Μαθηματικά και τη Φυσική».

Ο επίλογος ανήκει στον αρθρογράφο του Guardian, Γκάρι Γιανγκ: «Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ διηγούνταν τη μοναδική περίπτωση που γιουχαΐστηκε στη διάρκεια πολιτικής συγκέντρωσης. Αυτοί που τον αποδοκίμασαν ήταν νεαροί ακτιβιστές της ριζοσπαστικής Μαύρης Δύναμης. “Δυστυχώς”, έγραφε ο μαύρος αγωνιστής, “όταν η ελπίδα φθίνει, το μίσος συχνά στρέφεται εντονότερα εναντίον εκείνων που είχαν εμπνεύσει την ελπίδα... Αυτοί οι άνθρωποι είναι τώρα επιθετικοί εναντίον μου, επειδή βλέπουν το όνειρο που τους υποσχέθηκα και το οποίο τόσο πρόθυμα είχαν ασπαστεί, να δίνει τη θέση του σε έναν εφιάλτη”».

πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ