Στο πόδι...
... κάθε µέρα. Εδώ και δύο εβδοµάδες. Ακόµη και τα Σαββατοκύριακα. Παρ’ όλες τις αντιξοότητες.
Και ενάντια σε αυτές. Αποφασισµένοι. Και ενθουσιασµένοι. Η κοινωνιολόγος Ανιές Μεγιάρ επιχειρεί µια ανθρωπογεωγραφία των γαλλικών κοινωνικών κινητοποιήσεων.
Οπως πάντα...
... οι συνήθεις ύποπτοι, οι συνοδοιπόροι, που ξαναβρίσκονται µαζί µε κάθε ευκαιρία, σαν να τους σπρώχνει στους δρόµους µια έµφυτη κλίση. Παλιοί αριστεροί, ασπροµάλληδες απόµαχοι του γαλλικού Μάη, ξαναδίνουν το «παρών» ενάντια σε ένα κράτος που συντρίβει, που ξεσκίζει και που ξαναπαίρνει πίσω κοµµάτι κοµµάτι όλα όσα οι παππούδες τους είχαν κερδίσει µε νύχια και µε δόντια. Αιώνιοι αντιρρησίες, πάντα στην αντίπερα όχθη, εκείνων που δεν βρίσκονται στην εξουσία. Στην όχθη του λαού. Ενός λαού που φοβάται, αλλά και που φοβίζει εκείνους που καµώνονται πως τον κυβερνούν... Υστερα είναι και οι νέοι. Με τον άκρατο ενθουσιασµό τους. Με το αντιδραστικό τους πνεύµα. Με το πάθος τους να φέρουν τα πάνω κάτω, να υπάρξουν, να ακουστούν, να νιώσουν ότι τους υπολογίζουν κι αυτούς για πολίτες. Ανυποψίαστοι για τα πολιτικά τερτίπια, είναι οι πιο αυθεντικοί. Δεν κάνουν πίσω. Οταν οι άλλοι διαλύονται ήσυχα για να επιστρέψουν στη φυσιολογική ζωή, αυτοί παραµένουν στη µέση της πλατείας.
Σαν να θέλουν να παρατείνουν τη διάρκεια του χάους. Παρακινούν το πλήθος, το κάνουν να χορεύει, το κάνουν να φωνάζει. Εχουν όλη τη ζωή µπροστά τους και δεν εννοούν να αφήσουν κανέναν να τους την πάρει.
Μα εκείνοι...
... που έχουν τραβήξει περισσότερο την προσοχή της Ανιές Μεγιάρ είναι οι νεοφερµένοι, οι νεοπροσύλητοι σε αυτές τις διαδηλώσεις. «Είναι πολυάριθµοι», λέει. «Και πληθαίνουν ολοένα. Είναι η σιωπηλή πλειοψηφία που αποφάσισε πως δεν αντέχει πια. Είναι όλοι εκείνοι που δεν ασχολούνταν µε την πολιτική, επειδή νόµιζαν ότι η πολιτική είναι κάτι που δεν τους αφορά. Ωσπου η πολιτική ασχολήθηκε αυτή µαζί τους. Τους κυνήγησε. Μπήκε στο σαλόνι τους. Μπήκε στη δουλειά τους. Μπήκε ακόµη και στα ψώνια τους στο σούπερ µάρκετ. Και στο σχολειό των παιδιών τους. Είναι όλοι εκείνοι που κατάλαβαν ότι αυτή η πολιτική δεν κρατάει αιχµαλώτους. Είναι όλοι εκείνοι που η κρίση τούς ήρθε κατακέφαλα. Οι µισθοί τους πατώνουν, οι δουλειές τους χάνονται, η γάγγραινα της ανεργίας τούς έχει πάρει στο κατόπι. Ακόµη αντηχούν στα αυτιά τους οι απατηλές υποσχέσεις που δεν δέσµευσαν ποτέ εκείνους που τις πρόφεραν, παρά µονάχα εκείνους που τις πίστεψαν, τα κούφια λόγια που συντρίφτηκαν πάνω σε µια πραγµατικότητα την οποία κανείς πια δεν µπορεί να ισχυριστεί πως δεν βλέπει. Ολοι αυτοί κατεβαίνουν τώρα στις πορείες ακόµη και µε τα παιδιά τους στην αγκαλιά. Αποφασισµένοι να µην αφήσουν να τους πάρουν τίποτα πια».
Η σιωπηλή...
... αυτή πλειοψηφία που άξαφνα βρήκε τη φωνή της, είναι αυτό που σήµερα δίνει στις γαλλικές κοινωνικές κινητοποιήσεις µια αναµφισβήτητη νοµιµότητα. Ετσι που η εφηµερίδα «Ουµανιτέ» να γράφει: «Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση νόµιµης εξέγερσης».
Και ενάντια σε αυτές. Αποφασισµένοι. Και ενθουσιασµένοι. Η κοινωνιολόγος Ανιές Μεγιάρ επιχειρεί µια ανθρωπογεωγραφία των γαλλικών κοινωνικών κινητοποιήσεων.
Οπως πάντα...
... οι συνήθεις ύποπτοι, οι συνοδοιπόροι, που ξαναβρίσκονται µαζί µε κάθε ευκαιρία, σαν να τους σπρώχνει στους δρόµους µια έµφυτη κλίση. Παλιοί αριστεροί, ασπροµάλληδες απόµαχοι του γαλλικού Μάη, ξαναδίνουν το «παρών» ενάντια σε ένα κράτος που συντρίβει, που ξεσκίζει και που ξαναπαίρνει πίσω κοµµάτι κοµµάτι όλα όσα οι παππούδες τους είχαν κερδίσει µε νύχια και µε δόντια. Αιώνιοι αντιρρησίες, πάντα στην αντίπερα όχθη, εκείνων που δεν βρίσκονται στην εξουσία. Στην όχθη του λαού. Ενός λαού που φοβάται, αλλά και που φοβίζει εκείνους που καµώνονται πως τον κυβερνούν... Υστερα είναι και οι νέοι. Με τον άκρατο ενθουσιασµό τους. Με το αντιδραστικό τους πνεύµα. Με το πάθος τους να φέρουν τα πάνω κάτω, να υπάρξουν, να ακουστούν, να νιώσουν ότι τους υπολογίζουν κι αυτούς για πολίτες. Ανυποψίαστοι για τα πολιτικά τερτίπια, είναι οι πιο αυθεντικοί. Δεν κάνουν πίσω. Οταν οι άλλοι διαλύονται ήσυχα για να επιστρέψουν στη φυσιολογική ζωή, αυτοί παραµένουν στη µέση της πλατείας.
Σαν να θέλουν να παρατείνουν τη διάρκεια του χάους. Παρακινούν το πλήθος, το κάνουν να χορεύει, το κάνουν να φωνάζει. Εχουν όλη τη ζωή µπροστά τους και δεν εννοούν να αφήσουν κανέναν να τους την πάρει.
Μα εκείνοι...
... που έχουν τραβήξει περισσότερο την προσοχή της Ανιές Μεγιάρ είναι οι νεοφερµένοι, οι νεοπροσύλητοι σε αυτές τις διαδηλώσεις. «Είναι πολυάριθµοι», λέει. «Και πληθαίνουν ολοένα. Είναι η σιωπηλή πλειοψηφία που αποφάσισε πως δεν αντέχει πια. Είναι όλοι εκείνοι που δεν ασχολούνταν µε την πολιτική, επειδή νόµιζαν ότι η πολιτική είναι κάτι που δεν τους αφορά. Ωσπου η πολιτική ασχολήθηκε αυτή µαζί τους. Τους κυνήγησε. Μπήκε στο σαλόνι τους. Μπήκε στη δουλειά τους. Μπήκε ακόµη και στα ψώνια τους στο σούπερ µάρκετ. Και στο σχολειό των παιδιών τους. Είναι όλοι εκείνοι που κατάλαβαν ότι αυτή η πολιτική δεν κρατάει αιχµαλώτους. Είναι όλοι εκείνοι που η κρίση τούς ήρθε κατακέφαλα. Οι µισθοί τους πατώνουν, οι δουλειές τους χάνονται, η γάγγραινα της ανεργίας τούς έχει πάρει στο κατόπι. Ακόµη αντηχούν στα αυτιά τους οι απατηλές υποσχέσεις που δεν δέσµευσαν ποτέ εκείνους που τις πρόφεραν, παρά µονάχα εκείνους που τις πίστεψαν, τα κούφια λόγια που συντρίφτηκαν πάνω σε µια πραγµατικότητα την οποία κανείς πια δεν µπορεί να ισχυριστεί πως δεν βλέπει. Ολοι αυτοί κατεβαίνουν τώρα στις πορείες ακόµη και µε τα παιδιά τους στην αγκαλιά. Αποφασισµένοι να µην αφήσουν να τους πάρουν τίποτα πια».
Η σιωπηλή...
... αυτή πλειοψηφία που άξαφνα βρήκε τη φωνή της, είναι αυτό που σήµερα δίνει στις γαλλικές κοινωνικές κινητοποιήσεις µια αναµφισβήτητη νοµιµότητα. Ετσι που η εφηµερίδα «Ουµανιτέ» να γράφει: «Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση νόµιµης εξέγερσης».
πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου