“Αμφισβητούμε την παντοκρατορία του αντιπάλου στο γήπεδό του”

[Συνέντευξη]

των Κατερίνα Σταυρούλα και Πέτρου Παπαθανασίου

 

Οι συνεργάτες των Σχολιαστών χωρίς Σύνορα μίλησαν με τον Άγγελο Χάγιο, τον επικεφαλής του ψηφοδελτίου της κίνησης “Αντικαπιταλιστική Ανατροπή” στην περιφέρεια Αττικής. Μία εβδομάδα πριν από τις περιφερειακές εκλογές, οι οποίες και επισήμως βαφτίστηκαν από την ίδια την κυβέρνηση ως “δημοψήφισμα”, το Μνημόνιο, ο Καλλικράτης, η καπιταλιστική επανίδρυση της Ε.Ε. και ανάμεσά τους η “σφήνα αντίστασης” της κινηματικής Αριστεράς, αποκτούν ξεχωριστή σημασία ιστορικών διαστάσεων. Όλα τούτα τέθηκαν στο τραπέζι της συζήτησης. Οι απαντήσεις, εντός…

“Να εμποδίσουμε την επανίδρυση του καπιταλισμού”

«Οι εκλογές που έχουμε μπροστά μας, οι πρώτες μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, έχουν σαφή κεντρικό πολιτικό χαρακτήρα. Βρισκόμαστε στην αρχή μιας παρατεταμένης σκληρής ταξικής αναμέτρησης όπου το κεφάλαιο, το κράτος, η κυβέρνηση και όλος ο συνασπισμός εξουσίας, επιχειρούν μια τέτοιας κλίμακας αναδιάρθρωση στο σύστημα, που όμοιά της σε ένταση και έκταση δεν έχει υπάρξει από τον Εμφύλιο –αν και δειλές απόπειρες υπήρξαν τα τελευταία 20 χρόνια. Στην ουσία υλοποιούν στην Ελλάδα το σύνθημα του Σαρκοζί για «επανίδρυση του καπιταλισμού». Σκοπός τους είναι η έσχατη συμπίεση της αξίας της εργατικής δύναμης, η διάσπαση της εργατικής τάξης και η αποκρουστική θωράκιση της κοινοβουλευτικής τους χούντας. Ως πολιορκητικό κριό χρησιμοποιούν το δημόσιο χρέος και ως όχημα το διαβόητο Σύμφωνο Σταθερότητας , το επαχθές Μνημόνιο και την παράτασή του. Το ίδιο το αστικό κράτος, σε άλλες εποχές, θα τους είχε στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα, αφού για τα δάνεια που πήραν, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, προσημείωσαν ακόμα και τα βουνά και τα λαγκάδια της! Τρομοκρατούν με ψέματα τους εργαζόμενους, τους ενοχοποιούν ως υπεύθυνους για την κανιβαλική πολιτική τους.

Το δίλλημα έχει τεθεί από τους ίδιους: Επανίδρυση του καπιταλισμού ή ανατροπή του με αντικαπιταλιστικό, εργατικό πρόγραμμα και μέτωπο!»

Άγγελος Χάγιος

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Σχολιαστές χωρίς Σύνορα: Οι περιφερειακές εκλογές ξεκίνησαν στο κλίμα άλλης μιας άνευρης αυτοδιοικητικής εκλογικής μάχης και φαίνεται να παίρνουν από την ίδια την κυβέρνηση δημοψηφισματικό χαρακτήρα με επίκεντρο την πολιτική της. Σε αυτό το κλίμα κάποιοι αναρωτιούνται γιατί η αριστερά της ανατροπής συμμετέχει στην “στημένη” εκλογική μάχη και δεν προτείνει “απονομιμοποίησή” της και αποχή;

Άγγελος Χάγιος: Ανήκουμε σε μια Αριστερά που πιστεύει βαθιά ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τη νεολαία, στο δρόμο της ρήξης, της ανατροπής και της αντικαπιταλιστικής επανάστασης. Μιας Αριστεράς επαναστατικής, που αναζητά μια σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική.

Η δική μας αντίληψη είναι ότι η ιστορία γράφεται στο δρόμο από τις μάζες, τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Οι εκλογές για τους αστικούς θεσμούς, αντίθετα, αποτελούν μια διαδικασία που ανήκει στο πεδίο των αντιπάλων μας. Αποτελούν μια ευνοϊκή διαδικασία για το πολιτικό προσωπικό των κεφαλαιοκρατών, ώστε να εγκλωβίζει με χίλιους δυο τρόπους συνειδήσεις, όνειρα και ανησυχίες συμπολιτών και συναδέλφων μας. Γι’ αυτό και είναι εύστοχος ο χαρακτηρισμός «στημένη μάχη». Θεωρούμε επίκαιρο αυτό που είπε ο Μαρξ, ότι αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες, αλλά ταυτόχρονα η συμμετοχή σε αυτές «μετράει» το βαθμό ταξικής συνειδητοποίησης των εργαζόμενων μαζών.

Συμμετέχουμε, επομένως, γιατί σε αυτή την ιστορική εποχή της κρίσης του καπιταλισμού και της αντιλαϊκής επίθεσης κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, τολμάμε να αμφισβητούμε τη παντοκρατορία του αντιπάλου και στο δικό του γήπεδο. Προτείνουμε στους εργαζόμενους να χαλάσουν το πανηγύρι συμβιβασμού και υποταγής που στήνουν τα επιτελεία του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και όποιας τσόντας τους. Επιδιώκουμε να τους προξενήσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο πλήγμα. Ένα αποτέλεσμα καταδίκης της πολιτικής τους και ταυτόχρονα ενίσχυσης μιας νέας δυναμικής, αυτής του επαναναστατικού-αντικαπιταλιστικού δρόμου. Που δεν θα μπορούν να τη διαχειριστούν και να την αφομοιώσουν. Που θα τονώσει την αυτοπεποίθηση του κινήματος. Που θα αναδείξει την ανατρεπτική επιλογή της επαναστατικής αριστεράς. Αντίθετα, νομίζουμε, ότι η αποχή από τη μάχη αυτή αποτελεί διαχειρίσιμο παράγοντα.

Δεν ταλαντευόμαστε, επομένως, ούτε τα στρίβουμε μπροστά στις δυσκολίες. Η ψήφος στην «Αντικαπιταλιστική Ανατροπή» και σε κάθε αριστερό αντικαπιταλιστικό ψηφοδέλτιο σε άλλη Περιφέρεια ή Δήμο της χώρας, είναι περισσότερο χρήσιμη από ποτέ.

ΣΧΣ: Με αφετηρία το ίδιο το μήνυμα “Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική”, πώς μεταφράζεται αυτό στην πράξη σε μία “καλλικρατική” περιφέρεια τεσσάρων εκατομμυρίων ψυχών;

Α.Χ.: Η Αττική είναι η μεγαλύτερη περιφέρεια της Ελλάδας. Εδώ ζει και δουλεύει περισσότερο από το μισό ενεργό εργατικό δυναμικό της χώρας. Και βέβαια, στην Αθήνα και την Αττική εκδηλώνονται με τον πιο εκρηκτικό τρόπο όλες οι ταξικές ανισότητες και οι αντιθέσεις του συστήματος.

Δεν υπάρχει, επομένως, «μία Αττική». Από τη μία είναι η Αττική των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των «νταβατζήδων», των λαμόγιων, της παρακμιακής χλιδής και της σάπιας εξουσίας τους. Από την άλλη είναι η Αττική της υποβάθμισης, της έλλειψης ελεύθερων χώρων, των χωματερών, της έλλειψης πρασίνου. Η Αττική της ανεργίας, της φτώχειας, της υποβάθμισης της δημόσιας υγείας και της παιδείας, της αστυνομοκρατίας και της καταστολής. Είναι η Αττική της θιγόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας: των εργαζόμενων και της νεολαίας. Με την οργή, την αγωνία αλλά και την ελπίδα.

Σε αυτήν την Αττική ανήκουμε εμείς. Αυτή θέλουμε να βγει ανατρεπτικά στο προσκήνιο της πολιτικής και στις ίδιες τις εκλογές. Όπως στις μεγάλες μάχες του λαϊκού κινήματος. Στους Δεκέμβρηδες και το Πολυτεχνείο, στους αντιιμπεριαλιστικούς ξεσηκωμούς, στους εργατικούς και φοιτητικούς αγώνες. Εδώ που, και με τη δική μας συμβολή, θέλουμε να γραφτούν ακόμη μεγαλύτερες στιγμές συλλογικού αγώνα και διεκδίκησης. Για να σηκώσει ανάστημα και να γιγαντωθεί ένα ρεύμα ρήξης και ανατροπής του Μνημονίου και της αντιλαϊκής πολιτικής, που υπήρχε και πριν από το Μνημόνιο και μπορεί να συνεχιστεί και χωρίς αυτό. Ανατροπής της κοινοβουλευτικής χούντας κυβέρνησης-ΕΕ και της πολυεθνικής μαφίας ΔΝΤ-Τραπεζών.

Αυτή τη «μετάφραση» επιχειρούμε για τη φυσιογνωμία, το πρόγραμμα και το όνομα του ψηφοδελτίου μας.

«Να ενωθούν οι εργαζόμενοι και οι νέοι και στους τόπους κατοικίας τους, να δράσουν συλλογικά και να διεκδικήσουν απέναντι και στο κεντρικό και στο τοπικό κράτος»

ΣΧΣ: Σύμφωνα με τον “Καλλικράτη” η περιφέρεια αποκτά ευρύτατες ευθύνες πάνω σε κρίσιμους τομείς, όπως για παράδειγμα η υγεία. Ποιοι κίνδυνοι κρύβονται πίσω από αυτό το γεγονός και ταυτόχρονα όμως ποιες δυνατότητες ανατρεπτικών πρωτοβουλιών ανοίγονται, κόντρα στις επιλογές της κεντρικής εξουσίας;

Α.Χ.: Πράγματι, η Περιφέρεια θα έχει σημαντικές αρμοδιότητες στις υποδομές, την κοινωνική πολιτική, την υγεία, το περιβάλλον, τη διαχείριση των απορριμμάτων, τον δασικό πλούτο, τον πολεοδομικό σχεδιασμό κλπ. Τις αρμοδιότητες αυτές καλείται να τις ασκήσει στο πλαίσιο του Μνημονίου. Αυτές τις μέρες, η κυβέρνηση και η ΕΕ διαμορφώνουν το Μνημόνιο των Περιφερειών και των Δήμων, το οποίο προβλέπει περικοπές των κρατικών επιχορηγήσεων κατά 1,5 δις ευρώ την τριετία 2011-13, επιπλέον της περικοπής κατά 30% των πόρων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για το 2009.

Αυτό σημαίνει μείωση των κοινωνικών δαπανών, ακόμη και για τους ηλικιωμένους, ακόμα και για τη μετακίνηση των μαθητών από τα απομακρυσμένα χωριά. Σημαίνει αύξηση των τοπικών φόρων και των «ανταποδοτικών» τελών, ιδιωτικοποίηση κοινωνικών υπηρεσιών, υγείας, καθαριότητας, παιδικών σταθμών κλπ. Σημαίνει απολύσεις συμβασιούχων και συνολική μείωση των θέσεων εργασίας.

Στο αντιλαϊκό πρόγραμμά τους περιλαμβάνεται το ξεπούλημα του δημόσιου χώρου σε κάθε λογής πολυεθνικά, εργολαβικά, τραπεζικά και εφοπλιστικά συμφέροντα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το Ελληνικό, τα υπόλοιπα λιμάνια (Λαύριο κλπ), οι παραλίες, οι δασικοί και ορεινοί όγκοι. Περιλαμβάνεται η ιδιωτικοποίηση διαχείρισης των απορριμμάτων, των υδάτινων πόρων κλπ. Αν τους αφήσουμε, όλα όσα θεωρούσαμε μέχρι σήμερα δημόσια ή κοινόχρηστα αγαθά θα παραδοθούν στην ιδιωτική κερδοφορία!

Η πρόκληση για τις δυνάμεις της εργασίας είναι μεγάλη. Να αναπτυχθούν νέες, ποιοτικά και ποσοτικά ανώτερες αντιστάσεις και κινητοποιήσεις. Να ενωθούν οι εργαζόμενοι και οι νέοι και στους τόπους κατοικίας τους, να δράσουν συλλογικά και να διεκδικήσουν απέναντι και στο κεντρικό και στο τοπικό κράτος τα δικαιώματά τους στην παιδεία, την υγεία, το περιβάλλον στις συνθήκες ζωής και αναπαραγωγής της εργατικής τους δύναμης.

Σε αυτή την κατεύθυνση θα στρατευτούν και οι αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς που θα εκλεγούν στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια, σε αντιπαράθεση με κάθε διαχειριστική λογική. Όπως έπραξαν οι σύντροφοί μας που αναδείχτηκαν σε δημοτικά συμβούλια στις προηγούμενες εκλογές.

ΣΧΣ: Από τη μία “Καλλικράτης” και από την άλλη “Fast Track”. Πώς μπορεί η περιφέρεια να εμποδίσει μία ενδεχόμενη “επιδρομή” του κεντρικού κράτους, όπως για παράδειγμα με την περίπτωση του αεροδρομίου του Ελληνικού;

Α.Χ.: Ο αγώνας αυτός δεν περνάει μέσα από τις καρέκλες και τους θεσμούς του τοπικού κράτους. Είναι βαθιά πολιτικός ταξικός αγώνας που απαιτεί ανεξάρτητα όργανα. Όργανα συλλογικής απόφασης και δράσης, με λαϊκές συνελεύσεις, εργατικά και νεολαιίστικα συμβούλια σε συντονισμό μεταξύ τους και με το συντονισμό των ταξικών δυνάμεων και σωματείων του εργατικού κινήματος. Πρόκειται για τον πυρήνα, το πρόπλασμα της μόνης «κυβερνητικής λύσης» που θα διεκδικήσει ένα ταξικά ανασυγκροτημένο μαζικό κίνημα και μια άλλη Αριστερά. Μιας άλλης δημοκρατίας, της επαναστατικής εξουσίας της εργατικής τάξης για την κομμουνιστική προοπτική της εποχής μας.

Στη βάση αυτή μπορεί να συγκροτηθεί σήμερα το αντίπαλο δέος, η νικηφόρα δύναμη που θα απειλήσει την εξουσία, κεντρική και τοπική, και το ίδιο το σύστημα. Έτσι θα μπορέσει να αναχαιτίσει την αντιδραστική επίθεση και να επιβάλλει λύσεις για τους εργαζόμενους και τη νεολαία.

Απέναντι στην απειλή για ξεπούλημα του Ελληνικού, της δημόσιας περιουσίας, του υδάτινου πλούτου, του περιαστικού πράσινου και των ορεινών όγκων της Αττικής είναι αναγκαίο ένα μαχητικό ενωτικό μαζικό κίνημα με στόχους ανατροπής αυτού του συστήματος. Που θα πάρει το Ελληνικό και θα το κάνει πάρκο, κόντρα στις αποφάσεις της κυβέρνησης ή της όποιας Περιφέρειας.

Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς διεκδικούν ψήφο ανατροπής, για να δώσουν, με μεγαλύτερη και πολιτικά ανώτερη συμμετοχή, το δικό τους παρών σε ένα τέτοιο κίνημα και να συμβάλουν στην κοινή ανατρεπτική δράση των δυνάμεων της Αριστεράς.

«Η ανατροπή του Μνημονίου πρέπει να συνοδεύεται από την αντίθεση στο σύνολο της αντεργατικής αντιλαϊκής πολιτικής και πολύ περισσότερο με την ενίσχυση του μαζικού κινήματος»

ΣΧΣ: “Αντιμνημονιακός” ο Σαμαράς, “αντιμνημονιακό” και το ΚΚΕ. “Αντιμνημονιακός” ο Μητρόπουλος, “αντιμνημονιακός” και ο Δημαράς. Μήπως το Μνημόνιο κινδυνεύει να καταντήσει μία μανιέρα και το Αντιμνημόνιο ένας βερμπαλισμός άνευ περιεχομένου;

Α.Χ.: Αποκαλυπτική απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα έχει δώσει ο ίδιος ο Σαμαράς, όταν εξηγώντας την «αντιμνημονιακή» του στάση, τόνισε ότι «τα ίδια μέτρα μπορούν να παρθούν και χωρίς Μνημόνιο»! Στην Αγγλία και τη Γαλλία, άλλωστε, εφαρμόζονται ανάλογα αντιλαϊκά μέτρα άνευ Μνημονίου. Στην πραγματικότητα δεν αντιπαλεύουμε το Μνημόνιο, αλλά τη στρατηγική του κεφαλαίου, της ΕΕ και όλων των κυβερνήσεών τους για να υπερβούν την κρίση τους ισοπεδώνοντας τα λαϊκά εργατικά δικαιώματα. Τη στρατηγική αυτή θεωρούν μονόδρομο και την υπηρετούν, ακόμη και με αντιμνημονιακές κορώνες και ο καθένας με τον τρόπο του, όχι μόνο οι επίσημοι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Σγουρός, αλλά και το ΛΑΟΣ, ο Δημαράς, άλλοι «ανεξάρτητοι» υποψήφιοι.

Εμείς τοποθετούμαστε στον αντίποδα της αστικής στρατηγικής. Λέμε καθαρά ότι η αντίθεση στο Μνημόνιο και η προσπάθεια για την ανατροπή του είναι πρωταρχικής σημασίας, αλλά πρέπει να συνοδεύεται από την αντίθεση στο σύνολο της αντεργατικής αντιλαϊκής πολιτικής και πολύ περισσότερο με την ενίσχυση του μαζικού κινήματος, της μόνης δύναμης που μπορεί να την ανατρέψει. Που μπορεί να διεκδικήσει και να επιβάλλει τη μόνη διέξοδο που εξυπηρετεί τα λαϊκά, εργατικά, νεολαιίστικα συμφέροντα: Την παύση πληρωμών του χρέους, που το βαφτίζουν «δημόσιο» ενώ το μόνο που χρηματοδότησε ήταν η ιδιωτική κερδοφορία. Τη μη αναγνώρισή του και τη διαγραφή του, την έξοδο από το ευρώ και τη ρήξη με την Ε.Ε. Την εθνικοποίηση με εργατικό έλεγχο των Τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων και των επιχειρήσεων που κλείνουν. Τη φορολόγηση του κεφαλαίου, τη μείωση των εξοπλιστικών δαπανών και τη δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Μόνο έτσι μπορούν να επιβληθούν η απαγόρευση των απολύσεων, οι αυξήσεις σε μισθούς-συντάξεις και στα κονδύλια για παιδεία, υγεία, περιβάλλον, πολιτισμό.

Πρόκειται για μια εργατική αντικαπιταλιστική πολιτική ανατροπής της αντιλαϊκής επίθεσης και της χούντας που την προωθεί: της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Αυτή η πολιτική όχι μόνο θα έπρεπε, αλλά και θα μπορούσε, να αποτελεί πρόγραμμα όλων των δυνάμεων της Αριστεράς. Πρόγραμμα και της ιστορικά αναγκαίας κοινής τους δράσης σε ένα ανατρεπτικό μαζικό λαϊκό κίνημα.

«Η Αριστερά θα κριθεί στην ανατροπή των αστικών ιδεολογημάτων του “μονόδρομου”, της ιδεολογίας της ήττας και του συμβιβασμού στον “εφικτό” δρόμο»

ΣΧΣ: Ο Σύριζα, με την επιλογή Μητρόπουλου από το ΣΥΝ, φαίνεται να κλονίζεται. Ο Αλαβάνος κινείται με την προοπτική δημιουργίας άλλου ενός κομματικού σχηματισμού. Πόση πολυτέλεια έχει η Αριστερά να τέμνει μονίμως τα κομμάτια της σε αυτήν την τόσο κρίσιμη περίοδο; Πού βρίσκεται τελικά το ενωτικό διακύβευμα και ποιος ο ρόλος σας σε αυτό – έστω και σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης;

Α.Χ.: Ο κατακερματισμός και η πολυδιάσπαση της αριστεράς αποτελεί ένα δεδομένο που το βρίσκουμε καθημερινά μπροστά μας, στις συζητήσεις με τους εργαζόμενους, στην επαφή μας με τον κόσμο της Αριστεράς. Κατά τη γνώμη μας, στη βάση της ιστορίας και της εμπειρίας, ισχύει το εξής: όσο η Αριστερά δεν κατανοεί τον ιστορικό χαρακτήρα των αντιθέσεων του σύγχρονου καπιταλισμού και της κρίσης του, τις εκρηκτικές δυνατότητες της εποχής μας και δεν ξεκαθαρίζει τις στρατηγικές της επιδιώξεις και τις θέσεις της για κεφαλαιώδη ζητήματα του εργατικού κινήματος, τόσο θα εντείνεται η πολυδιάσπαση και η αναποτελεσματικότητά της.

Είναι δυνατόν, ακόμη και σήμερα, με 30 χρόνια εμπειρίας ΠΑΣΟΚ, να προκρίνεται από μέρος της αριστεράς η «πασοκοποίησή» της, ως γραμμή για τον απεγκλωβισμό λαϊκών και εργατικών μαζών από το ΠΑΣΟΚ; Είναι δυνατόν ακόμη και σήμερα να υπάρχουν ταλαντεύσεις για το ρόλο της ΕΕ ή ακόμη χειρότερα να υπάρχουν δυνάμεις της αριστεράς που δίνουν όρκο στη δυνατότητα μιας περισσότερο φιλολαϊκής ΕΕ;

Είναι δυνατόν να προσδιορίζεται ως μοναδικός όρος για την κοινωνική αλλαγή η αυτόκεντρη ανάπτυξη του όποιου κόμματος ή οργάνωσης και να μετατρέπεται έτσι το κίνημα σε απλό φορέα εξαγωγής συμπερασμάτων προς όφελος του παραπάνω σκοπού;

Είναι δυνατόν να διστάζει η Αριστερά να θέσει το ζήτημα της μη αναγνώρισης και διαγραφής του χρέους; Να μην ξεκόβει από την πρόσδεσή της στις υποταγμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ; Είναι, τέλος, δυνατόν να προσδοκούμε σήμερα έναν πιο ανθρώπινο, έναν καλύτερο καπιταλισμό ή να επιμένουμε ως προοπτική στον «υπαρκτό» μη σοσιαλισμό;

Προφανώς εμείς βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά, αλλά δεν αρκούμαστε απλώς στο να διαπιστώσουμε τις διαφορές μας και στη συνέχεια να τραβήξουμε το δρόμο μας. Παίρνουμε πρωτοβουλίες, καλούμε την υπόλοιπη Αριστερά σε κοινή δράση σε ανατρεπτική κατεύθυνση μέσα στο κίνημα. Όχι, όμως, μέσα από εκλογικές και «θεσμικές» κινήσεις εντυπωσιασμού ή, ακόμα χειρότερα, με διαμάχες για τις «καρέκλες» και την προβολή, συμπεριφορές που πληγώνουν και τραυματίζουν τον κόσμο της Αριστεράς.

Στη βάση της κοινής δράσης στο κίνημα με παράλληλη προσπάθεια να ανοίξουμε έναν μάχιμο και γόνιμο διάλογο, μπορούμε να αναζητήσουμε τη στρατηγική ανασυγκρότηση και την ανατρεπτική ενοποίηση για την Αριστερά.

Η αυτοτελής συγκρότηση, πολιτική παρέμβαση και εκλογική κάθοδος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ως διακριτού ρεύματος συμβάλλει, κατά τη γνώμη μας, τόσο στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος όσο και στην αναζήτηση για την ιστορικά αναγκαία άλλη, επαναστατική, κομμουνιστική αριστερά.

«Φτάσαμε στο σημείο κάθε φορά που βγαίναμε στο δρόμο, να μας απειλούν με… άνοδο των spreads!»

ΣΧΣ: Μετά τη μεγαλειώδη πορεία της 5ης Μάη οι αντιδράσεις απέναντι στην κυβερνητική επέλαση στα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας φαίνεται να έχουν ατονήσει. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια ήττα του κινήματος; Κι αν ναι, είναι αναστρέψιμη η κατάσταση;

Α.Χ.: Σίγουρα δε μπορούμε να μιλάμε για νίκη, αφού το κίνημα δεν κατάφερε να πετύχει τουλάχιστον την αποτροπή της ψήφισης των νόμων που υλοποιούν το Μνημόνιο. Έχουμε υποχώρηση, προσωρινή κατά τη γνώμη μας, όχι όμως ήττα του εργατικού κινήματος.

Το μαζικό κίνημα είχε να αντιμετωπίσει μια τρομακτική, την πιο σφοδρή μετά τη μεταπολίτευση, επίθεση από την χούντα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου. Ανηλεής ιδεολογική πίεση και τρομοκρατία με πολλούς τρόπους και σε διάφορα επίπεδα, καταστολή, συκοφάντηση και ποινικοποίηση των αγώνων. Φτάσαμε στο σημείο κάθε φορά που βγαίναμε στο δρόμο, να μας απειλούν με… άνοδο των spreads! Ταυτόχρονα, εκδηλώθηκαν όλες οι τρικλοποδιές και τα ξεπουλήματα από την πλευρά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, δημιουργώντας ασφυκτικό πλαίσιο για την έκφραση της αγανάκτησης των εργαζομένων.

Απέναντι σε θεούς και δαίμονες, οι εργαζόμενοι, με τη μαζικότητα και τη μαχητικότητα των αγώνων τους, πέτυχαν διόλου ευκαταφρόνητα πράγματα: πολιτική φθορά στην κυβέρνηση και συνολικά στο αστικό πολιτικό προσωπικό, απονομιμοποίηση των επιλογών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της ουσίας της πολιτικής του Μνημονίου. Ακόμη και την αμφισβήτηση της συμμετοχής στην ευρωζώνη, που παλαιότερα αποτελούσε ταμπού!

Σήμερα, ωστόσο, επικρατεί μεγαλύτερη οργή αλλά και απογοήτευση σε σχέση με τον αναβρασμό της περασμένης άνοιξης. Οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να δέχονται έναν καταιγισμό τρομοκρατικών απειλών και εκβιαστικών διλημμάτων για να αποδεχτούν την άγρια επίθεση. Η κίνηση της κυβέρνησης τους τελευταίους μήνες είναι σχεδόν «χειρουργική»: επιλέγει έναν κλάδο εργαζόμενων, τον συκοφαντεί με στημένα δημοσιεύματα για να προκαλέσει τον κοινωνικό αυτοματισμό, και μετά επιτίθεται εναντίον του. Με τον τρόπο αυτό, και τη συνενοχή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, έχει καταφέρει μέχρι τώρα να μην βρει απέναντι στις επιλογές της το σύνολο του εργατικού κινήματος και να περάσει το μήνυμα ότι οι αγώνες είναι μάταιοι, δεν πετυχαίνουν νίκες.

Η κατάσταση αυτή είναι, κατά τη γνώμη μας, αναστρέψιμη. Η οργή του λαού μπορεί να μετεξελιχθεί σε κίνημα λαού. Απαιτούνται, ωστόσο, νέα καύσιμα για να προσεγγίσουν οι λαϊκές μάζες έναν εναλλακτικό δρόμο. Σε αυτό συμβάλει η εργατική αντικαπιταλιστική διέξοδος που παλεύουμε. Η ανάπτυξη των αγώνων από τα κάτω, η διεύθυνση τους από τις συνελεύσεις, τις επιτροπές αγώνα και τα ταξικά συνδικάτα. Ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα –ενάντια στον κατακερματισμό που μας επιβάλλουν. Η ανάπτυξη του πολιτικού διεκδικητικού πλαισίου και η διεύρυνσή του με μαχόμενες ταξικές δυνάμεις. Το να αμφισβητηθεί από το ίδιο το εργατικό κίνημα η «εθνική προσπάθεια» αποπληρωμής του ληστρικού χρέους. Όλα αυτά αποτελούν κρίσιμα ζητήματα για τη νέα φάση των αγώνων και τη νικηφόρα προοπτική τους.

«Η ΓΣΕΕ αποτελεί στην ουσία ένα ιδιότυπο “υφυπουργείο συνδικαλισμού” της ίδιας της κυβέρνησης»

ΣΧΣ: Με δεδομένες τις κλαδικές κινητοποιήσεις εργαζομένων (π.χ. ΟΣΕ, συμβασιούχοι του ΥΠΠΟ) μέσα σε προεκλογική περίοδο και την ηχηρή απουσία της ΓΣΕΕ, ποιον ρόλο θα μπορούσε να παίξει η αντικαπιταλιστική αριστερά για να έχουμε αντιστροφή αυτού του κλίματος απαισιοδοξίας;

Α.Χ.: Μα ακριβώς εδώ είναι που θα κριθεί κυρίαρχα η Αριστερά! Στην ανατροπή των αστικών ιδεολογημάτων του «μονόδρομου», της ιδεολογίας της ήττας και του συμβιβασμού στον «εφικτό» δρόμο. Στην ενίσχυση της αυτοπεποίθησης των εργαζόμενων, ότι υπάρχει εναλλακτική εργατική λαϊκή απάντηση, που προτείνουμε να είναι αντικαπιταλιστική.

Και αυτό δεν γίνεται μόνο με λόγια. Η ΓΣΕΕ εξήγγειλε 24ωρη απεργία πριν τα Χριστούγεννα! Δηλώνει προκλητικά απούσα από κάθε μικρή ή μεγάλη μάχη. Αποτελεί στην ουσία ένα ιδιότυπο «υφυπουργείο συνδικαλισμού» της ίδιας της κυβέρνησης. Δεν μπορεί, πλέον, να εξαρτάται η μάχη από τον ανύπαρκτο σχεδιασμό των εργατοπατέρων –γι’ αυτό και υπάρχουν σωματεία και κλάδοι που κινητοποιούνται σήμερα.

Στα επιτεύγματα της περασμένης χρονιάς, σημαντική θέση έχουν τα βήματα που έγιναν στην κατεύθυνση συσπείρωσης εργατικών δυνάμεων στη βάση ενός ανεξάρτητου από τη γραφειοκρατία, σε πρόγραμμα και μορφές, δρόμου στο εργατικό κίνημα. Με το συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και άλλες πόλεις να κάνει σημαντικά βήματα και παρά τις δυσκολίες, τα λάθη και τις αδυναμίες να αποτελεί το πρόπλασμα για ένα πραγματικό εργατικό κέντρο σχεδιασμού, προετοιμασίας και συντονισμού των κινητοποιήσεων.

Εκεί βρίσκεται η ελπίδα για να μπορέσουν να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, για να μπορέσει το εργατικό κίνημα να δώσει τη μάχη ενωτικά και χωρίς να δεσμεύεται από ηγεσίες που είναι έτοιμες σε κάθε στροφή του δρόμου να πουλήσουν τους αγώνες και τις αγωνίες των απεργών. Για να αποκτήσει νόημα σύγχρονο και χρησιμότητα ο συνδικαλισμός που τόσο έχει συκοφαντηθεί, για να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι ξανά εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους και στη δυναμική της συλλογικής δράσης. Η Αριστερά πρέπει να «βάλει πλάτη» σε αυτήν την υπόθεση: να κόψει τον ομφάλιο λώρο που τη συνδέει με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όπως συμβαίνει με πολλούς συνδικαλιστές που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και να μην αυτοαναγορεύεται σε μοναδικό εκφραστή μιας ταξικής λογικής στο κίνημα, όπως κάνει το ΚΚΕ.

ΣΧΣ: Διδασκόμαστε κάτι από το Γαλλικό παράδειγμα;

Α.Χ.: Διδασκόμαστε την ελπίδα. Ότι όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην οποία υπάρχει πρόβλημα ή η μόνη χώρα στην οποία οι εργαζόμενοι επιλέγουν τις «οπισθοδρομικές» πρακτικές των απεργιών και των διαδηλώσεων, κάτι τέτοιο είναι προφανές ότι δεν ισχύει. Πού είναι όλοι αυτοί που πέρσι παρουσίαζαν το εργατικό κίνημα περίπου σαν δείγμα ότι είμαστε τριτοκοσμική χώρα; Ούτε ένα ρεπορτάζ από τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία δεν τολμάνε να δείξουν! Η παγκόσμια οικονομική κρίση και η αστική στρατηγική χτυπάει τους εργαζόμενους σε κάθε μεριά του πλανήτη και η απάντηση σε αυτή την κατάσταση δεν μπορεί παρά να δοθεί ενωτικά από τους ίδιους τους εργαζόμενους όλου του κόσμου.

Διδασκόμαστε ότι έρχεται ένα νέο κύμα αγώνων στην Ευρώπη και στη χώρα μας. Ότι η μαχητική συνάντηση της νεολαίας με τους εργαζόμενους, η ταξική αλληλεγγύη εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, φορτηγατζήδων, δημοσίων υπαλλήλων, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα που ταράζει τα νερά και δημιουργεί ρήγματα. Γιατί αυτοί είναι που παράγουν τον πλούτο και πρέπει να τον διεκδικήσουν. Όπως εξάλλου έλεγαν πάλι οι Γάλλοι 42 χρόνια πριν: «η ομορφιά βρίσκεται στους δρόμους».

Θα συμπλήρωνα: η ιστορία στη νέα εποχή θα γραφτεί στους δρόμους, η ελπίδα βρίσκεται στο κίνημα και στην Αριστερά της ανατροπής.

πηγή: http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com