του Διονύση Ελευθεράτου
Απέτυχες σε κάτι; Φταίει «η κακιά ώρα». Τα θαλασσώνεις κατ' εξακολούθηση; Ενοχοποιείς μια μυστηριώδη αλληλουχία «κακών ωρών». Οι άνθρωποι εφευρίσκουν διάφορα μεταφυσικά σοφίσματα για να δικαιολογούνται. Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ, πάλι, τα λάθη τους (ή τα εκούσια «λάθη» τους) τα κρύβουν πίσω από σκοροφαγωμένα κούφια κλισέ.
Μια κατηγορία τέτοιων κλισέ περιστρέφεται γύρω από τη λέξη «μακροπρόθεσμα». Ω, ναι, «μακροπρόθεσμα οι θυσίες του κόσμου θα πιάσουν τόπο», ακούει ο υπήκοος της παλιάς «ψωροκώσταινας», κατόπιν «ισχυρής Ελλάδας» και τώρα «καταχρεωμένης Ελλάδας». Πότε το ακούει; Την ώρα που η Eurostat αποκαλύπτει ότι στην Ελλάδα, στην εποχή του Μνημονίου και της «τριπλής επικυριαρχίας» (τρόικα), οι μέσες ετήσιες απολαβές ανά εργαζόμενο πρόλαβαν να μειωθούν κατά 4,4% και να βρεθούν στο 72% των μέσων αποδοχών στην Ευρωζώνη.
«Μακροπρόθεσμα»... Πόσο δίκιο είχε ο Κέινς όταν έλεγε πως στα οικονομικά θέματα η λέξη αυτή ισοδυναμεί με σκέτη παραπλάνηση, διότι «το μόνο σίγουρο είναι πως μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί»! Αλλα λεκτικά... τσιράκια της παραπλάνησης: «αναγκαίο», «αναγκαίο κακό», «αναπόφευκτο».
Ας πούμε ότι εργάζεσαι σε εμπορικό κατάστημα που «το πήρε και το σήκωσε» η καταναλωτική «νέκρα». Χάνεις τη δουλειά σου και ακούς πως αυτό ήταν «αναπόφευκτο»: είναι σαν να σου δείχνουν μια φωτογραφία αντί για φιλμ, το οποίο έχει ροή. Γιατί; Διότι το σημερινό καταναλωτικό «κραχ» δεν το προκάλεσε μόνο η τρέχουσα οικονομική κρίση. Ούτε κυοφορήθηκε μόνο στα γραφεία των γηγενών και Ευρωπαίων σαλτιμπάγκων που προσποιούνται ότι αγνοούν αυτό που εύστοχα επισημαίνει ο Αμερικανός οικονομολόγος Μάικ Γουίτνεϊ: «Η λιτότητα είναι καλή για τους καλόγερους, αλλά κακή για την οικονομία».
Βεβαίως, ούτε η κρίση ήταν αναπόφευκτη (λες και μιλάμε για βροχόπτωση), ούτε φυσικά οι ολέθριες συνταγές για την υποτιθέμενη αντιμετώπισή της. Επιπροσθέτως: το σημερινό καταναλωτικό «κραχ» στην Ελλάδα το προετοίμασε η τελευταία δεκαετία. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, όπως μας λέει η Eurostat, το μερίδιο του επιχειρηματικού κέρδους στην ετήσια προστιθέμενη αξία ήταν 36% στην Ευρωζώνη και... 56% στην Ελλάδα. Η αποζημίωση της εργασίας, όμως; Στο 55% στην Ευρωζώνη, στο 35% στην Ελλάδα! Ηταν άραγε αυτό «αναπόφευκτο» ή «αναγκαίο»;
Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Επιλέγω ένα τιμώντας τη... βιβλιοθήκη μου και μάλιστα το ράφι όπου έχω τοποθετήσει τα αθλητικά: μερικά από τα ωραιότερα βιβλία για το ποδόσφαιρο έχουν εκδοθεί από τα Ελληνικά Γράμματα. Οπως είναι γνωστό, προσφάτως αποφάσισε να βάλει λουκέτο στα Ελληνικά Γράμματα ο Δημοσιογραφικός Ομιλος Λαμπράκη (ΔΟΛ), που έχει τον πλήρη έλεγχο του εκδοτικού οίκου από τον Μάρτιο του 2007. Εκατό άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους και εγώ είπα να βρω μια άκρη. Πώς; «Καταπολεμώντας» κάθε συναισθηματική και ρομαντική προδιάθεση. «Αποσυνδέοντας» τον εκδοτικό οίκο που πιστώθηκε αριστουργηματικά βιβλία του Μπόρχες και του Γκαλεάνο από την αξία που έχουν για μένα αυτά τα έργα. Και ύστερα; Ε, ύστερα, σαν «καλός πολίτης» της εποχής του George, είπα να δω -έτσι, ψυχρός και απόμακρος- κατά πόσο ισχύει εν προκειμένω το «αναπόφευκτο»...
Εμαθα πολλά κι ενδιαφέροντα, αλλά θα περιοριστώ σε ένα εύγλωττο στοιχείο: από το 2002 μέχρι και το 2006 ο κύκλος εργασιών των Ελληνικών Γραμμάτων κυμαινόταν από τα 14,4 εκατ. ευρώ μέχρι τα 15,8 εκατ. ευρώ. Η πτώση είναι, όμως, οδυνηρή από το 2007, δηλαδή από τότε που ο ΔΟΛ έγινε απόλυτο «αφεντικό» στον οίκο: το 2007 στα 10,1, το 2008 στα 9,2 και το 2009 στα 7,2 εκατ. ευρώ. Σημείωσαν τέτοια κάμψη οι άλλοι οίκοι; Οχι. Αρα; Αρα δεν ευθύνονται οι «αντικειμενικές συνθήκες της αγοράς», αλλά τα λάθη ανθρώπων που καθόρισαν τις τύχες της επιχείρησης, αδυνατώντας να αξιοποιήσουν, αν μη τι άλλο, τη φήμη της. Ωραία λογική! Να τα κάνεις μαντάρα και να λες πως ήταν «από χέρι χαμένα». Εμ, δεν ήταν. Το δικό σου χέρι αποδείχθηκε αδέξιο.
«Αναπόφευκτα», «αναγκαία», «μακροπρόθεσμα»... Δεν ζούμε απλώς στην εποχή του Μνημονίου, αλλά και της μνημειώδους αρλουμπολογίας...
πηγή: Εφημερίδα SPORTDAY
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου