«Είσαι η μόνη μας ελπίδα!» Με αυτήν την εκτός προγράμματος φράση έκλεισε το προχθεσινό «Αλ Τσαντίρι», το πρώτο της φετινής σεζόν. Δεν την είπε ο Λάκης Λαζόπουλος, αλλά ένας από τους περίπου είκοσι μεταφορείς που είχαν κληθεί στο «στέιτζ» τα τελευταία λεπτά της εκπομπής και οι οποίοι είχαν ανοίξει ένα πανό που, με κεφαλαία γράμματα, έγραφε «Αφήστε τα πληρωμένα και φέρτε πίσω τα κλεμμένα», μια μικρογραφία συγκέντρωσης διαμαρτυρίας.
Οταν ένας καλλιτέχνης γίνεται η μοναδική, η στερνή ελπίδα μιας μικρής ή μεγάλης μαχόμενης κοινωνικής τάξης, κάτι δεν πάει καλά όχι με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη ή τους μεταφορείς, αλλά με τα ίδια τα κοινωνικά κινήματα και τη σχέση τους με τα ΜΜΕ. Ποιους θα προλάβει να πρωτοαγκαλιάσει φέτος το φιλόξενο «Τσαντίρι»; Τους φορτηγατζήδες, τους σιδηροδρομικούς, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, τους φοιτητές, τους εκπαιδευτικούς ή τους τραπεζοϋπάλληλους, δηλαδή στρώματα που πολύ πιθανόν να ξεσηκωθούν μεθαύριο; Θα δίνεται αριθμός προτεραιότητας ή οι τυχεροί διαμαρτυρόμενοι θα προκύπτουν από κλήρωση; Μόνο που οι ιδιοκτήτες φορτηγών, ανεξάρτητα από το πόσο δίκιο ή άδικο πιστεύουμε ότι έχουν, δεν είναι τηλεοπτικά αποκλεισμένοι. Αντίθετα, πολλοί τηλεθεατές παρουσιάζουν συμπτώματα οξείας «φορτηγίτιδας» ή «τζωρτζίτιδας», καθώς έχουν κουραστεί από τις πολλές σχετικές συζητήσεις σε ορισμένα δελτία.
Δεν υποτιμώ την πολιτική οξύνοια ή την κοινωνική ευαισθησία του κ. Λαζόπουλου. Ωστόσο, ο χαρακτηρισμός «η μόνη μας ελπίδα» δεν αποτελεί επιβράβευση της καλλιτεχνικής αξίας του Λάκη, αλλά επιβεβαίωση της δύναμης της τηλεόρασης, καθώς και της απογοήτευσης του λαού από τους πολιτικούς και τα κόμματα.
Δικαιολογημένα ο Λάκης Λαζόπουλος μπορεί να χαρακτηριστεί όχι τόσο το χαϊδεμένο, αλλά το χρυσό παιδί του καναλιού, με την έννοια της χρυσοτόκου όρνιθος, που φέρνει υψηλή τηλεθέαση και ψιλοτσιμπάει παιχνιδιάρικα (αλλά δεν δαγκώνει) το χέρι που την ταΐζει. Π. χ. ο Χριστόφορος ρωτάει γιατί «ο Alpha αρχίζει από “α”, ενώ όλο το πρόγραμμά του είναι “βήτα”;». Ο Τζίμης απαντάει: «Eχει όλα τα γράμματα, εκτός από το “α”: β, γ, δ, όμικρον... ξου» – και στο «ξ» κάνει τη χαρακτηριστική χειρονομία με την οποία σκορπίζουμε τις κότες...
Παρά το φυσιολογικό άγχος της πρεμιέρας, η εκπομπή κύλησε ομαλά. Αρκετά ήταν τα καλά στοιχεία της, όπως οι διάλογοι στο σκετς με τους κ. Λαζόπουλο και Παπακαλιάτη, που υποδύθηκαν τους δύο γνωστούς χαρακτήρες των «Δέκα Μικρών Μήτσων» έπειτα από 15 έτη, το νέο σκηνικό με το περίγραμμα των πολυκατοικιών και οι ωραίες φωνές των νέων τραγουδιστών στο τέλος. Δεν αποφεύχθηκαν, όμως, μερικές από τις αδυναμίες ή τις ευκολίες της περυσινής χρονιάς, π. χ., η γελοιοποίηση του πασιφανώς γελοίου, δηλαδή η αναπαραγωγή σκηνών με διάφορα ψώνια αλλά και τηλεφουκαράδες, όπως και η χιλιοχρησιμοποιημένη πρακτική της αυτοαναφορικότητας, με την τηλεόραση να κοροϊδεύει ή και να καταγγέλλει τον εαυτό της.
πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου