Ανταπόκριση από τη χθεσινή γενική συνέλευση των εργαζομένων στον όμιλο του Μπόμπολα («Πήγασος»)
Αυτά που συνέβησαν χθες στη μαζικότατη συνέλευση των εργαζομένων στον όμιλο του Μπόμπολα ήταν μια μεθοδευμένη και προσχεδιασμένη αντεπίθεση της εργοδοσίας στη βούληση των εργαζομένων να απαντήσουν με δυναμική απεργιακή κινητοποίηση στις δεκάδες απολύσεις που πραγματοποιούνται τις τελευταίες μέρες στα δύο μεγαλύτερα εκδοτικά συγκροτήματα της χώρας.
Αυτά που συνέβησαν χθες στη μαζικότατη συνέλευση των εργαζομένων στον όμιλο του Μπόμπολα ήταν μια μεθοδευμένη και προσχεδιασμένη αντεπίθεση της εργοδοσίας στη βούληση των εργαζομένων να απαντήσουν με δυναμική απεργιακή κινητοποίηση στις δεκάδες απολύσεις που πραγματοποιούνται τις τελευταίες μέρες στα δύο μεγαλύτερα εκδοτικά συγκροτήματα της χώρας.
Με το ξεκίνημα της συνέλευσης, που έγινε με την παρουσία σχεδόν σύσσωμου του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, αλλά ακόμη και διευθυντών των εντύπων του ομίλου, συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι (γνωστοί για το «μπες - βγες» στα διευθυντικά γραφεία, αλλά και για τις τηλεφωνικές τους συνδιαλέξεις απευθείας με το αφεντικό) ξεκίνησαν μια ενορχηστρωμένη επίθεση κατά της κήρυξης της 48ωρης απεργίας, που, και μόνο επειδή ήταν καρμπόν με αυτά που συνέβησαν στη συνέλευση των εργαζομένων στον ΔΟΛ, έγινε φανερό ότι ήταν προσχεδιασμένη.
Με φωνές και τσαμπουκάδες, κινήσεις απειλών για βιαιοπραγία απέναντι σε συναδέλφους, με συνεχείς αυθαίρετες λήψεις του λόγου από τα ίδια άτομα πολλαπλές φορές, εκφέροντας τις απόψεις «τους» κατ’ επανάληψη, ταπώνοντας οποιαδήποτε διαφορετική φωνή εκφερόταν, ακόμη κι όταν απομονώνονταν από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, με καλέσματα για μαζικές αποχωρήσεις από τη συνέλευση προκειμένου να μη νομιμοποιήσουν τη λειτουργία της, αλλά με επαναφορά τους στην αίθουσα όταν έβλεπαν ότι αποχωρούσαν μόνοι τους και με επανάληψη, εκ νέου, της ίδιας τακτικής.
Τα στημένο παιχνίδι τους ξεκίνησε με την επίκληση ότι ήταν αυθαίρετη η έκδοση ψηφίσματος από τη γενική συνέλευση των εργαζομένων του ομίλου που ζητούσε 48ωρη απεργία, επειδή κάποιοι δεν το έμαθαν και γι’ αυτό δεν συμμετείχαν.
Αμέσως μετά, πέρασαν στο επόμενο στάδιο. Αξιοποίησαν όσα εκ των αριστερών έχουν καταγγελθεί για την ΕΣΗΕΑ, καταγγέλλοντας το ΔΣ. Συνεχίστηκε με την πρόταση ότι δεν λαμβάνει υπόψη του τη γνώμη των εργαζομένων, απειλώντας παράλληλα ότι δεν θα υπακούσουμε (τον πληθυντικό τον χρησιμοποιούσαν συνέχεια θέλοντας να πείσουν ότι εκπροσωπούν όλους) στην απόφαση για κήρυξη 48ωρης απεργίας.
Όταν τους ανέτειναν ότι εάν θέλουν μπορούν να γίνουν απεργοσπάστες, πέρασαν στην επόμενη προσχεδιασμένη κίνηση: ζήτησαν δια στόματος (υποτακτικού της κυβέρνησης) αρχισυντάκτη την ψηφοφορία με κάλπη, ξεχωριστά σε κάθε δημοσιογραφικό μαγαζί, για το αν εγκρίνεται η συμμετοχή στη 48ωρη απεργία.
Και όλα αυτά συνέβαιναν επικαλούμενοι τη δημοκρατία και τον «συνδικαλιστικό φασισμό που δεν ήθελαν να αφήσουν να περάσει», λόγος για τον οποίο δεν άφηναν (μέσα στο σκηνικό που έστηναν) τον κύριο Πρόεδρο να μιλήσει. Όταν επιτέλους έγινε αυτό, πληροφορηθήκαμε ότι η ΕΣΗΕΑ με τα υπόλοιπα σωματεία από το χώρο των ΜΜΕ προσανατολίζονται στην κήρυξη γενικής απεργίας σε όλα τα μαγαζιά τη ερχόμενη εβδομάδα. Ότι οι απολύσεις δημοσιογράφων από την αρχή του χρόνου ανέρχονται στις 650 (300 μέλη της ΕΣΗΕΑ και 350 συμβασιούχοι της ΕΡΤ) μόλις! Ότι απολύονται δημοσιογράφοι με συμβάσεις και επαναπροσλαμβάνονται με μπλοκάκι. Και ότι υπάρχουν πληροφορίες (στην ΕΣΗΕΑ) ότι αυτή η τακτική πρόκειται να μεθοδευτεί στο εγγύς μέλλον.
Η «αριστεροσύνη» του Προέδρου δεν πρόλαβε να επισφραγιστεί. Το ίδιο και η αναγγελία του εκβιασμού της διοίκησης του ΔΟΛ προς τους εργαζόμενους του «Βήματος» που γνωστοποιήθηκε στη συνέχεια στη συνέλευση. Νέες φωνές από τους ίδιους: έρχεται η τετραήμερη εργασία, θα κλείσει και το «Έθνος», η ΕΣΗΕΑ ήταν εξαφανισμένη χθες.
Τι κι αν τα φερέφωνα της εργοδοσίας δεν απάντησαν σε τοποθετήσεις που αφορούσαν τις επερχόμενες απολύσεις δημοσιογράφων; Τι κι αν απέφυγαν να απαντήσουν στο πως οι δημοσιογράφοι θα ζητήσουν αύριο την αλληλεγγύη των «διοικητικών» εργαζόμενων, όταν εκείνοι δεν τους την εκφράζουν έμπρακτα σήμερα; Να συμπαρασταθούμε έλεγαν, αλλά αφού ρωτηθούμε, ανακαλύπτοντας - ή μάλλον έχοντας προσεκτικά μελετήσει- τις προηγούμενες τοποθετήσεις για αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες που αφορούσαν τη λήψη αποφάσεων από «τα κάτω» και συγκεκριμένα από τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων.
Τι κι αν με τις φωνές τους απέφυγαν να τοποθετηθούν ανοιχτά και ξεκάθαρα αν είναι υπέρ της απεργίας; Για το σκοπό της ναι, αλλά όχι με αυτές τις διαδικασίες ούρλιαζαν οι μισοί, ανοιχτά κατά οι υπόλοιποι.
Μέσα σε αυτές τις δημοκρατικές διαδικασίες τα τσιράκια της εργοδοσίας κατάφεραν να σύρουν τη λήψη αποφάσεων για τη συμμετοχή στην απεργία μεμονωμένα μέσα σε κάθε μαγαζί του Μπόμπολα και να γίνουν ψηφοφορίες (ακόμη και σε κάλπη). Καταφέρνοντας να το θέσουν ως ζήτημα για το οποίο αποφασίζει ο δημοσιογραφικός κλάδος και όχι σαν ζήτημα που αφορά όλες τις ειδικότητες των εργαζομένων που απασχολούνται σε αυτά και, άρα, ως ζήτημα έμπρακτης αλληλεγγύης στους συναδέλφους των «διπλανών γραφείων». Αξιοποιώντας στο έπακρο τη γνωστή και ύποπτη απαξίωση της ΕΣΗΕΑ από τους εργαζόμενους, λόγος για τον οποίο βγαίνει στα ψηφίσματα των δημοσιογράφων του Μπόμπολα το «Οχι» στη 48ωρη απεργία και το «Ναι» στη γενική.
Και ας αφήσουμε το φλέγον ζήτημα που αφορά το πώς έγιναν αυτές οι ψηφοφορίες. Για παράδειγμα, σύμφωνα με καταγγελίες που δεχτήκαμε από εργαζόμενους, η ψηφοφορία στην εφημερίδα «Ημερησία» πραγματοποιήθηκε με ευθύνη ενός δημοσιογράφου, όταν ο εκπρόσωπος των εργαζομένων αρνήθηκε να συναινέσει σε αυτή τη διαδικασία. Το τελικό αποτέλεσμα (21 υπέρ της απεργίας και 31 κατά - 40 υπέρ της γενικής απεργίας, 13 κατά και 1 λευκό) που δημοσιοποιήθηκε είναι σαφώς πλαστό, αφού περίπου 20 εργαζόμενοι αρνήθηκαν να συναινέσουν σε αυτή την αυθαίρετη διαδικασία.
Βέβαια, αυτή η «επιτυχία» των ανθρώπων της εργοδοσίας δεν επιτεύχθηκε μέσα στη χθεσινή γενική συνέλευση των εργαζομένων όλων των ειδικοτήτων του ομίλου Μπόμπολα. Τις προηγούμενες ώρες είχαν απειληθεί ανοιχτά με απόλυση εργαζόμενοι που εκφέρουν συνδικαλιστικό λόγο και δράσεις, είχε απειληθεί λεκτικά και σωματικά συνδικαλιστική εκπρόσωπος των εργαζομένων και είχε καλλιεργηθεί ακόμη και σε αυθόρμητα «πηγαδάκια» (από τις ίδιες μούρες…) ότι αυτή η 48ωρη απεργία στοχοποιεί (!) τα δύο μεγαλύτερα εκδοτικά μαγαζιά στην αγορά προκειμένου να τα δυσφημίσει (!!!).
* Οποιαδήποτε σύμπτωση με πρόσωπα ή γεγονότα που συνέβησαν τις ίδιες ώρες στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, φυσικά και δεν είναι τυχαία…
Με φωνές και τσαμπουκάδες, κινήσεις απειλών για βιαιοπραγία απέναντι σε συναδέλφους, με συνεχείς αυθαίρετες λήψεις του λόγου από τα ίδια άτομα πολλαπλές φορές, εκφέροντας τις απόψεις «τους» κατ’ επανάληψη, ταπώνοντας οποιαδήποτε διαφορετική φωνή εκφερόταν, ακόμη κι όταν απομονώνονταν από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, με καλέσματα για μαζικές αποχωρήσεις από τη συνέλευση προκειμένου να μη νομιμοποιήσουν τη λειτουργία της, αλλά με επαναφορά τους στην αίθουσα όταν έβλεπαν ότι αποχωρούσαν μόνοι τους και με επανάληψη, εκ νέου, της ίδιας τακτικής.
Τα στημένο παιχνίδι τους ξεκίνησε με την επίκληση ότι ήταν αυθαίρετη η έκδοση ψηφίσματος από τη γενική συνέλευση των εργαζομένων του ομίλου που ζητούσε 48ωρη απεργία, επειδή κάποιοι δεν το έμαθαν και γι’ αυτό δεν συμμετείχαν.
Αμέσως μετά, πέρασαν στο επόμενο στάδιο. Αξιοποίησαν όσα εκ των αριστερών έχουν καταγγελθεί για την ΕΣΗΕΑ, καταγγέλλοντας το ΔΣ. Συνεχίστηκε με την πρόταση ότι δεν λαμβάνει υπόψη του τη γνώμη των εργαζομένων, απειλώντας παράλληλα ότι δεν θα υπακούσουμε (τον πληθυντικό τον χρησιμοποιούσαν συνέχεια θέλοντας να πείσουν ότι εκπροσωπούν όλους) στην απόφαση για κήρυξη 48ωρης απεργίας.
Όταν τους ανέτειναν ότι εάν θέλουν μπορούν να γίνουν απεργοσπάστες, πέρασαν στην επόμενη προσχεδιασμένη κίνηση: ζήτησαν δια στόματος (υποτακτικού της κυβέρνησης) αρχισυντάκτη την ψηφοφορία με κάλπη, ξεχωριστά σε κάθε δημοσιογραφικό μαγαζί, για το αν εγκρίνεται η συμμετοχή στη 48ωρη απεργία.
Και όλα αυτά συνέβαιναν επικαλούμενοι τη δημοκρατία και τον «συνδικαλιστικό φασισμό που δεν ήθελαν να αφήσουν να περάσει», λόγος για τον οποίο δεν άφηναν (μέσα στο σκηνικό που έστηναν) τον κύριο Πρόεδρο να μιλήσει. Όταν επιτέλους έγινε αυτό, πληροφορηθήκαμε ότι η ΕΣΗΕΑ με τα υπόλοιπα σωματεία από το χώρο των ΜΜΕ προσανατολίζονται στην κήρυξη γενικής απεργίας σε όλα τα μαγαζιά τη ερχόμενη εβδομάδα. Ότι οι απολύσεις δημοσιογράφων από την αρχή του χρόνου ανέρχονται στις 650 (300 μέλη της ΕΣΗΕΑ και 350 συμβασιούχοι της ΕΡΤ) μόλις! Ότι απολύονται δημοσιογράφοι με συμβάσεις και επαναπροσλαμβάνονται με μπλοκάκι. Και ότι υπάρχουν πληροφορίες (στην ΕΣΗΕΑ) ότι αυτή η τακτική πρόκειται να μεθοδευτεί στο εγγύς μέλλον.
Η «αριστεροσύνη» του Προέδρου δεν πρόλαβε να επισφραγιστεί. Το ίδιο και η αναγγελία του εκβιασμού της διοίκησης του ΔΟΛ προς τους εργαζόμενους του «Βήματος» που γνωστοποιήθηκε στη συνέχεια στη συνέλευση. Νέες φωνές από τους ίδιους: έρχεται η τετραήμερη εργασία, θα κλείσει και το «Έθνος», η ΕΣΗΕΑ ήταν εξαφανισμένη χθες.
Τι κι αν τα φερέφωνα της εργοδοσίας δεν απάντησαν σε τοποθετήσεις που αφορούσαν τις επερχόμενες απολύσεις δημοσιογράφων; Τι κι αν απέφυγαν να απαντήσουν στο πως οι δημοσιογράφοι θα ζητήσουν αύριο την αλληλεγγύη των «διοικητικών» εργαζόμενων, όταν εκείνοι δεν τους την εκφράζουν έμπρακτα σήμερα; Να συμπαρασταθούμε έλεγαν, αλλά αφού ρωτηθούμε, ανακαλύπτοντας - ή μάλλον έχοντας προσεκτικά μελετήσει- τις προηγούμενες τοποθετήσεις για αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες που αφορούσαν τη λήψη αποφάσεων από «τα κάτω» και συγκεκριμένα από τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων.
Τι κι αν με τις φωνές τους απέφυγαν να τοποθετηθούν ανοιχτά και ξεκάθαρα αν είναι υπέρ της απεργίας; Για το σκοπό της ναι, αλλά όχι με αυτές τις διαδικασίες ούρλιαζαν οι μισοί, ανοιχτά κατά οι υπόλοιποι.
Μέσα σε αυτές τις δημοκρατικές διαδικασίες τα τσιράκια της εργοδοσίας κατάφεραν να σύρουν τη λήψη αποφάσεων για τη συμμετοχή στην απεργία μεμονωμένα μέσα σε κάθε μαγαζί του Μπόμπολα και να γίνουν ψηφοφορίες (ακόμη και σε κάλπη). Καταφέρνοντας να το θέσουν ως ζήτημα για το οποίο αποφασίζει ο δημοσιογραφικός κλάδος και όχι σαν ζήτημα που αφορά όλες τις ειδικότητες των εργαζομένων που απασχολούνται σε αυτά και, άρα, ως ζήτημα έμπρακτης αλληλεγγύης στους συναδέλφους των «διπλανών γραφείων». Αξιοποιώντας στο έπακρο τη γνωστή και ύποπτη απαξίωση της ΕΣΗΕΑ από τους εργαζόμενους, λόγος για τον οποίο βγαίνει στα ψηφίσματα των δημοσιογράφων του Μπόμπολα το «Οχι» στη 48ωρη απεργία και το «Ναι» στη γενική.
Και ας αφήσουμε το φλέγον ζήτημα που αφορά το πώς έγιναν αυτές οι ψηφοφορίες. Για παράδειγμα, σύμφωνα με καταγγελίες που δεχτήκαμε από εργαζόμενους, η ψηφοφορία στην εφημερίδα «Ημερησία» πραγματοποιήθηκε με ευθύνη ενός δημοσιογράφου, όταν ο εκπρόσωπος των εργαζομένων αρνήθηκε να συναινέσει σε αυτή τη διαδικασία. Το τελικό αποτέλεσμα (21 υπέρ της απεργίας και 31 κατά - 40 υπέρ της γενικής απεργίας, 13 κατά και 1 λευκό) που δημοσιοποιήθηκε είναι σαφώς πλαστό, αφού περίπου 20 εργαζόμενοι αρνήθηκαν να συναινέσουν σε αυτή την αυθαίρετη διαδικασία.
Βέβαια, αυτή η «επιτυχία» των ανθρώπων της εργοδοσίας δεν επιτεύχθηκε μέσα στη χθεσινή γενική συνέλευση των εργαζομένων όλων των ειδικοτήτων του ομίλου Μπόμπολα. Τις προηγούμενες ώρες είχαν απειληθεί ανοιχτά με απόλυση εργαζόμενοι που εκφέρουν συνδικαλιστικό λόγο και δράσεις, είχε απειληθεί λεκτικά και σωματικά συνδικαλιστική εκπρόσωπος των εργαζομένων και είχε καλλιεργηθεί ακόμη και σε αυθόρμητα «πηγαδάκια» (από τις ίδιες μούρες…) ότι αυτή η 48ωρη απεργία στοχοποιεί (!) τα δύο μεγαλύτερα εκδοτικά μαγαζιά στην αγορά προκειμένου να τα δυσφημίσει (!!!).
* Οποιαδήποτε σύμπτωση με πρόσωπα ή γεγονότα που συνέβησαν τις ίδιες ώρες στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, φυσικά και δεν είναι τυχαία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου