Λαικός Πατριωτισμός

του Μιχάλη Παπαμακάριου

 

Είναι ευνόητο ότι η ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα την προηγούμενη εβδομάδα στο φεστιβάλ της ΚΝΕ απηχεί τις βασικές θέσεις του ΚΚΕ για την περίοδο που διανύουμε. Εντύπωση προκαλεί βέβαια ότι σε μια κεντρική ομιλία, στη φάση της ιστορικής ταξικής, κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης των εργαζομένων με τη κυβέρνηση και την τρόικα, απουσιάζει παντελώς οποιαδήποτε αποτίμηση του πρώτου γύρου των αγώνων και συγκεκριμένη εκτίμηση της νέας κατάστασης.

Προφανώς αυτά τα αναγκαία συμπεράσματα και πολλοί περισσότερο οι αναγκαίες τομές που πρέπει να γίνουν για ένα νικηφόρο «δεύτερο γύρο» δεν χρειάζονται για το ΚΚΕ, μιας και τα πράγματα είναι απλά. Ενίσχυση του ΠΑΜΕ, του ΚΚΕ στις επερχόμενες εκλογές και «μέτωπο» των ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΜΑΣ - ΟΓΕ, δηλαδή των μετωπικών συσπειρώσεων του κόμματος. Το ΚΚΕ όπως και ο καθένας έχει το δικαίωμα να δημιουργεί τα μέτωπα που πιστεύει, ακόμα και αν αυτά είναι με τον εαυτό του. Ωστόσο το να μην σε απασχολεί καθόλου σε αυτή τη φάση το πώς μπορεί να αναπτυχθεί μια αγωνιστική ταξική ενότητα διαφορετικών δυνάμεων που παλεύουν στο κίνημα, δείχνει το κατά πόσο πιστεύεις στη δυνατότητα ανατροπής της κατάστασης. Αντίθετα για το ΚΚΕ φαίνεται το ερώτημα να εξαντλείται στους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς αφού σύμφωνα με την Παπαρήγα: «Αν πριν από ένα χρόνο το σύνθημα του ΚΚΕ είχε βρει την απαιτούμενη ανταπόκριση στην κάλπη, είναι βέβαιο ότι η όποια κυβέρνηση προέκυπτε θα έβρισκε πολύ μεγαλύτερα εμπόδια στην προσπάθειά της να περάσει η θύελλα των αντιλαϊκών μέτρων…». Άρα ο λαός οφείλει να διορθώσει το λάθος τους στις κάλπες της 7ης Νοέμβρη.

Σύμφωνα πάντα με την ηγεσία του ΚΚΕ «Ζούμε, όπως και όλοι οι λαοί, τις τραγικές συνέπειες της καπιταλιστικής πισωδρόμησης στις χώρες του σοσιαλισμού». Οπωσδήποτε πολύ βολική εξήγηση για τη σημερινή κρίση, άρα και την απάντηση σε αυτή που προφανώς είναι η επαναφορά του σοσιαλισμού που «πισωδρόμησε». Το ΚΚΕ βέβαια νιώθει την ανάγκη, πιεσμένο και από τη κριτική της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και τα ερωτήματα των εργαζομένων, να «ρετουσάρει» την πρόταση του για λαϊκή εξουσία λέγοντας: «Αναφερόμαστε σε μια Ελλάδα αδέσμευτη τυπικά και ουσιαστικά από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τις συμφωνίες με τις ΗΠΑ, απαλλαγμένη από την καπιταλιστική ιδιοκτησία, με το λαό μπροστά να διεκδικεί τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας με λαϊκή ιδιοκτησία και εξουσία, με λαϊκή οικονομία, τη σοσιαλιστική Ελλάδα». Με το να ονομάζει όμως την «λαϊκή οικονομία» σοσιαλισμό, δεν ξεμπερδεύει καθόλου με το ζήτημα, αντίθετα επιτείνει τη σύγχυση για το ποιες δυνάμεις, ποια εξουσία και τελικά ποιο σοσιαλισμό επικαλείται.

Εξίσου σημαντική είναι και η τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα για το «λαϊκό πατριωτισμό» ως διαφορετικό δρόμο απέναντι στο μνημόνιο. Το ΚΚΕ απαντά λοιπόν στα ερωτήματα των αριστερών και του κόσμου του αγώνα, για μια ακόμη φορά όχι με μια πρόταση αντικαπιταλιστικής ανατροπής, όπως επιχειρεί (με τις αδυναμίες της) η αντικαπιταλιστική Αριστερά, αλλά με το θολό και διαταξικό σχήμα του λαϊκού πατριωτισμού

 

πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ