Οι εκλογές της 7ης Νοεμβρίου
αποτύπωσαν με χαρακτηριστικό τρόπο την πρώτη -μετά από την εφαρμογή των
όρων του Μνημονίου- σοβαρή μεταβολή του πολιτικού σκηνικού. Οι
εργαζόμενοι μέσα στη συνεχιζόμενη άγρια επίθεση του κεφαλαίου ενάντια
τους και παρά την κάθε είδους προσπάθεια να κυριαρχήσει η λογική του
αναγκαίου κακού σχετικά με την κυβερνητική πολιτική, ή κάποια
προτεινόμενη παραλλαγή της, απάντησαν ότι δεν συναινούν και δεν
παραδίδονται. Αντίθετα, αποδοκίμασαν με κάθε τρόπο την πολιτική του
Μνημονίου και τους βασικούς υπευθύνους για αυτήν, το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και
τον ΛΑΟΣ. Η αποδοκιμασία είναι καταφανής από τη σημαντική πτώση της
δύναμης των κόμματων αυτών τόσο σε αριθμό ψήφων όσο και σε ποσοστά. Οι
αριθμοί δίνουν από μονοί τους σαφή μηνύματα: το ΠΑΣΟΚ δεν έχει τη
δεδηλωμένη, η ΝΔ δεν θεωρείται εναλλακτική κυβερνητική λύση και ο
«εθνικό-ενωτικός» ρόλος του ΛΑΟΣ δεν εγκρίνεται ούτε από τους ψηφοφόρους
του.
Η αποδοκιμασία των κομμάτων του
δικομματισμού εκδηλώθηκε κυρίως με... την τεράστια αύξηση της αποχής και
των άκυρων-λευκών ψηφοδελτίων, που αφαίρεσε 1.100.000 ψήφους απ’ το
ΠΑΣΟΚ 500.000 απ’ τη Ν.Δ και 170.000 απ’ το συνοδοιπόρο τους ΛΑΟΣ.
Είναι μια ένδειξη ότι οι λαϊκές
μάζες καταγγέλλουν το αστικό κομματικό σύστημα και το θεωρούν υπεύθυνο
για τα δεινά τους και τα αδιέξοδα, αλλά δεν απεγκλωβίζονται επί της
ουσίας από αυτό, ακριβώς γιατί δεν έχουν πειστεί ότι υπάρχει πραγματική
εναλλακτική διέξοδος. Το σύνολο του αστικού κομματικού συστήματος θα
αναγκαστεί αργά ή γρήγορα να επιχειρήσει την αναστροφή αυτής της τάσης
με αναδιατάξεις και λύκο-συμμαχίες στο όνομα της «εθνικής ομοψυχίας» και
της «εθνικής σωτηρίας». Από την άλλη πλευρά, η λαϊκή αποδοκιμασία
δείχνει μια δυναμική που θα μπορούσε να ριζοσπαστικοποιήσει λαϊκές
δυνάμεις και να μετεξελιχτεί σε ουσιαστική αμφισβήτηση του πολιτικού
συστήματος και μαζική πάλη για την ανατροπή του. Από την γραμμή και την
δράση των επαναστατικών και ριζοσπαστικών πολιτικών δυνάμεων κρίνεται αν
αυτό θα καταστεί δυνατό. Η άλλη, η αντιδραστική πλευρά της
αποδοκιμασίας των κομμάτων είναι ήδη παρούσα, όπως δείχνει η εκλογική
επιτυχία φασιστικών συνδυασμών, κυρίως στην Αθήνα.
Η μεγάλη αύξηση της δύναμης του
ΚΚΕ και των συνδυασμών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αντανακλά μια
ήδη σημαντική τάση ριζοσπαστικοποίησης ανάμεσα στους εργαζόμενους.
Υπάρχει ωστόσο σημαντική διαφοροποίηση μεταξύ τους. Το ΚΚΕ ζήτησε και
πήρε ψήφο διαμαρτυρίας ως συνεπής δύναμη αγώνα εναντία στα αντιλαϊκά
μετρά. Οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που συμμετείχαν
στην εκλογική μάχη -για πρώτη φορά στην ιστορία τους- ζήτησαν την
υποστήριξη μιας πολιτικής διεξόδου στον αντίποδα της αστικής
στρατηγικής. Πρόβαλαν τη διαγραφή του χρέους και ένα πρόγραμμα αιτημάτων
ως πολιτική διεξόδου από την κρίση από την πλευρά της εργατικής τάξης
και των φτωχότερων μικροαστικών στρωμάτων. Λαμβάνοντας υπόψη τις
οργανωτικές και πολιτικές τους αδυναμίες, ο εντυπωσιακός πολλαπλασιασμός
της εκλογικής τους δύναμης και οι 100.000 περίπου ψήφοι που
συγκεντρώθηκαν, δείχνει ότι αυτή η γραμμή είναι σε σωστό δρόμο και
μπορεί να συσπειρώσει πλατιές δυνάμεις στον αγώνα για την εργατική
απάντηση στην κρίση.
Αντίθετα, οι μεσοβέζικες,
ρεφορμιστικές, δήθεν εναλλακτικές στην κεφαλαιοκρατική στρατηγική,
προτάσεις -που στην πραγματικότητα διευκολύνουν τις εναλλακτικές
στρατηγικές της αστικής τάξης- δεν βρίσκουν εύφορο έδαφος και γι’ αυτό
όλες οι τάσεις του πάλαι ποτέ ενιαίου ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, έπεσαν κατά 80.000
ψήφους και πήραν απογοητευτικά ποσοστά. Οι εργαζόμενοι οδηγούνται από
την κρίση στην αναζήτηση καθαρής προοπτικής και δεν συγκινούνται από
λογικές που πατάνε σε δυο βάρκες, όπως η «ριζοσπαστική
επαναδιαπραγμάτευση του χρέους στο πλαίσιο της Ε.Ε» κ.λπ.
Το αίτημα για ενότητα της
Αριστεράς ήδη τίθεται εκ των πραγμάτων. Η αστική άποψη προβάλλει τη
λογική του κοινοβουλευτικού αθροίσματος και της μίνιμουμ -δηλαδή,
ρεφορμιστικής- βάσης. Αλλά καμία ενότητα δεν θα έχει πραγματικά αριστερό
περιεχόμενο και ουσιαστικό αντίκρισμα, αν δεν είναι στην υπηρεσία της
προοπτικής που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι. Το
ζητούμενο είναι ένα πολιτικό μέτωπο για την ανάδειξη μιας εργατικής
κυβέρνησης με πρόγραμμα εργατικής διεξόδου από την παρούσα κρίση και
προοπτική την ανατροπή της αστικής εξουσίας. Η συμμαχία αυτών των
εκλογών, στην οποία συμμετείχαμε, ήταν ένα καλό πρώτο βήμα για τη
συγκρότηση ενός τέτοιου πολιτικού μετώπου.
Η κ.ο. Ανασύνταξη θεωρεί ότι
δικαιώθηκε η επιλογή της να συμβάλει με όλες της τις δυνάμεις στη
συγκρότηση συνδυασμών μαζί με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλες
αριστερές-κομμουνιστικές οργανώσεις και ανένταχτους αγωνιστές, που θα
εκφράζουν την εργατική διέξοδο σε αυτές τις εκλογές. Δικαιώθηκε επίσης, η
προτροπή μας να υποστηριχτούν συνδυασμοί της κομμουνιστικής αριστεράς,
όπου δεν υπήρχε εκπροσώπηση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς,
προκειμένου να δοθεί μήνυμα καταγγελίας του Μνημονίου και όσων το
στηρίζουν.
Συνεπείς στην αγωνιστική στάση
που ήδη καταγράφτηκε στον πρώτο γύρο, καλούμε στο δεύτερο γύρο σε
συνέχιση της καταγγελίας του Μνημονίου και της αντιλαϊκής επίθεσης με
κάθε πρόσφορο μέσο.
Συνεπώς ψηφίζουμε άκυρο σε κάθε
περίπτωση που διαγκωνίζονται υποψήφιοι των κόμματων που στηρίζουν με
άμεσο η έμμεσο τρόπο την πολιτική του Μνημονίου, μαυρίζοντας τους όλους.
Ψηφίζουμε όμως τους υποψηφίους
δημάρχους που προέρχονται από την κομμουνιστική αλλά και ευρύτερη
αριστερά, που έχουν ήδη έμπρακτα αγωνιστεί εναντία στην αντιλαϊκή
πολιτική και έχουν καταδικάσει τον Καλλικράτη.
Το γραφείο της Π.Ε. της κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ
10-11-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου