του Διονύση Ελευθεράτου
Ναι, τα εκλογικά αποτελέσματα
προσφέρουν άφθονη τροφή για σκέψη -από την «ταυτότητα» της αποχής και
τις επιδόσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. μέχρι τις ανακατατάξεις στο (ενισχυμένο)
φάσμα της Αριστεράς. Πώς στην ευχή, όμως, να προτάξεις την εξαγωγή
ποικίλων συμπερασμάτων όταν εξάγεται... ο εαυτός σου από τα ρούχα του;
Πώς να το ρίξεις στην ανάλυση όταν προηγείται η διάλυση της κοινής
λογικής; Τι ρωτήσατε; «Από ποιον, πότε και πώς;». Ε, καλά τώρα... Από
τον George, φυσικά, το βράδυ της Κυριακής με τη μνημειώδη φράση
«σήμερα επιβεβαίωσε ξανά (σ.σ.: ο λαός) ότι αυτή την αλλαγή θέλει και
τώρα».
Λοιπόν, για να μην παραδοθούμε στην
αμνησία κι ύστερα στην ανοησία: αναγκαστικά ή μη, με βαριά καρδιά ή
χαρωπά, σηκώνοντας το γάντι ή ρίχνοντας δικό του, ο πρωθυπουργός είχε
προσδώσει τον περιλάλητο «χαρακτήρα δημοψηφίσματος» στις δημοτικές και
κυρίως στις περιφερειακές εκλογές, που είναι εκ των πραγμάτων πολύ πιο
πολιτικοποιημένες. Δημοψηφίσματος για τον ακρογωνιαίο λίθο (και μέσο
λιθοβολισμού του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων ανθρώπων) της πολιτικής
του, δηλαδή το Μνημόνιο και όσα γίνονται ή κυοφορούνται στο όνομά του. Η
προειδοποίηση πως θα προκήρυττε (δήθεν) αμέσως βουλευτικές εκλογές εάν
δεν έκρινε ικανοποιητικά τα αποτελέσματα των δημοτικών-περιφερειακών
υπογράμμιζε πόσο «άτεγκτη» ήταν η προσκόλληση του George στο αξίωμα
«ψήφος στο ΠΑΣΟΚ, ψήφος στο Μνημόνιο».
Τελεσφόρησε το κόλπο με τις πρόωρες
βουλευτικές εκλογές; Ναι, αλλά μόνο στο «μικρό κάδρο», το ενδοΠΑΣΟΚικό.
Πολλοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ προτίμησαν να λερώσουν τα βρακιά τους παρά τη
συνείδησή τους: οι βουλευτικές εκλογές, βλέπετε, εδώ και χρόνια
θεωρούνται κόκκινο πανί για «την αγορά», πρόξενος φοβερών παρενεργειών
-κι ας χαρακτηρίζονταν μια φορά κι έναν καιρό «γιορτή της Δημοκρατίας».
Και για να μην πει κανείς, διασκευάζοντας τη «Lady A», πως οι χρεωμένοι
δεν γιορτάζουνε ποτέ, ο γράφων υπογραμμίζει αυτό το «εδώ και χρόνια».
Δηλαδή από τότε που οι ελληνικές πολιτικές ελίτ καμάρωναν για την
«ισχυρή Ελλάδα» και -αργότερα- ξόδευαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για
περιττές Στέγες Καλατράβα.
Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι του
παρόντος (σημειώματος) οι λόγοι για τους οποίους σήμερα ο όρος «πρόωρες
εκλογές» προκαλεί περισσότερο άγχος κι απ' όσο διακατέχει έναν πιτσιρικά
που φοβάται μήπως εκσπερματίσει πρόωρα. Επανερχόμαστε σε εκείνους τους
ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που κατέπνιξαν τον αντι-Μνημονιακό θυμό τους κι
άφησαν εκτός δεύτερου γύρου τον Δημαρά (Αττική) και τον Καλούδη (Ιόνια
Νησιά). Ελα, όμως, που αυτό είναι απλώς το πρασινωπό «μικρό κάδρο», όσο
κι αν η Περιφέρεια Αττικής έχει μεγάλο πολιτικό ειδικό βάρος. Λέτε ο
George να περιορίζει σε αυτό το κάδρο το οπτικό του πεδίο; Αυτό, αν μη
τι άλλο, μπορεί να εξηγήσει γιατί πιστεύει ότι η ελληνική κοινωνία
οφείλει να είναι σαν το ποδήλατό του: να την καβαλάει ανά πάσα στιγμή
και να της αλλάζει τα λάδια (όχι αλυσίδες, εν προκειμένω) στην κατηφόρα,
επικαλούμενος τη δραματική κατάσταση του δρόμου που ο ίδιος επέλεξε.
Τι έγινε, λοιπόν, στο «μεγάλο
κάδρο»; Το ΠΑΣΟΚ κατρακύλησε. Εχασε δέκα (!) ποσοστιαίες μονάδες σε
σύγκριση με τις περσινές βουλευτικές. Το υποστήριξε μόλις το ένα τρίτο
όσων πήγαν να ψηφίσουν. Τα κόμματα που τάχθηκαν υπέρ του Μνημονίου,
δηλαδή ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ, αθροιστικά δεν φτάνουν το 40%. Ποια
«επιβεβαίωση», λοιπόν, προσποιείται ότι... είδε ο George και είπε
«ξεχάστε τώρα τις βουλευτικές εκλογές»; Είναι η επιτομή της «τσάμπα
μαγκιάς»... Η «τόλμη» του George θυμίζει τον κινηματογραφικό Νίκο Ρίζο,
που φώναζε να σταματήσουν να τον κρατούν για να δείρει τον κακό, χωρίς
κανείς να τον κρατά. Σε αθλητικούς όρους, το γελοίο «νενικήκαμεν» (ή
έστω, «επιβεβαιωθήκαμεν») του κατά συνθήκην μαραθωνοδρόμου George δεν
παραπέμπει καν σε άλτη που έβαλε χαμηλά τον πήχη: πέρασε κάτω από τον
πήχη και κατόπιν είπε πως πέτυχε, επειδή δεν έπαθε θλάση όταν έπαιρνε
φόρα.
Αντί επιλόγου, παραπομπή σε όσα έγραψε
για τον George ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος στο φύλλο της 6ης Νοεμβρίου.
Επειδή ο Χρίστος τα πληκτρολόγησε, δεν τα είπε, ο όρος «χρυσοδάκτυλος»
είναι ακριβέστερος του «χρυσόστομος»...
πηγή: Eφημερίδα SPORTDAY
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου