Πολιτικό μπιγκ - μπανγκ της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς

του Γιάννη Ελαφρού

Αποδυναμωμένη η κυβέρνηση, νέα αυτοπεποίθηση στο κίνημα Σε πορεία αποσάρθρωσης βρίσκεται η κυβέρνηση και το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό, μετά το πολύ ισχυρό (αλλά όχι σαρωτικό) πλήγμα που δέχθηκε την προηγούμενη Κυριακή, την ώρα που δυναμώνει η αμφισβήτηση του συνολικού πολιτικού εποικοδομήματος (με τα τεράστια μεγέθη άκυρου - λευκού και αποχής) και αναπτύσσεται η αριστερή δυναμική, με ιδιαίτερο ποιοτικό χαρακτηριστικό την εντυπωσιακή ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία κινδυνεύει να χάσει και τις εντυπώσεις σήμερα (μετά την «ουσία» της απώλειας 1.100.000 ψηφοφόρων), μπαίνει σε τροχιά ήττας, λόγω της διαρκώς ογκούμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας. Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου χάνει τη νομιμοποιητική της βάση και είναι απίθανο να αντέξει, καθώς όσο αδυνατίζει, δυναμώνει η αυτοπεποίθηση των εργαζομένων και του κινήματος για να περάσουν σε μαχητικούς ανυποχώρητους αγώνες για την απόκρουση και την ανατροπή της επίθεσης. Από την άλλη το κεφάλαιο και η «χούντα» κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ θα επιδιώξουν με κάθε μέσο (και με καταστολή και με προβοκάτσιες) να περάσουν τα εφιαλτικά αντιλαϊκά μέτρα για το 2011. Σε πολιτικό επίπεδο, ανοίγουν τον πολιτικό τσελεμεντέ για νέα κόμματα (με μπαγιάτικα υλικά, σαν τη Ντόρα), για κυβερνήσεις εθνικής ενότητας (γι’ αυτό το ΠΑΣΟΚ ας μη φτιάχνει άθλια μυθιστορήματα για δήθεν νέο '89 από την Αριστερά) και με πιθανές νέες εκλογές την άνοιξη του 2011. Το πρόβλημα για τα μαγειρεία του συστήματος είναι ότι πολλές από τις λύσεις έχουν ήδη «ξινίσει», με τη ΝΔ να μη μπορεί να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια, το ΛΑΟΣ να χάνει, την Αριστερά του συστήματος να υποχωρεί και ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου, ειδικά από τη νεολαία, να στέκεται μακριά και συχνά απέναντι σε όλο το πολιτικό σύστημα, ακόμα και στην «μία από τα ίδια» Αριστερά. Την ώρα που η αριστερή ψήφος ενισχύεται, με σημαντική άνοδο του ΚΚΕ, αλλά και με την εντυπωσιακή δυναμική των ψηφοδελτίων, που υποστήριξε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες αριστερές δυνάμεις. Πρόκειται για ένα πολιτικό μπιγκ μπανγκ για την αντικαπιταλιστική Αριστερά, που εισβάλλει στο πολιτικό προσκήνιο, ενώ καταγράφεται και πολιτικά πλέον μια ευρύτερη ζώνη αριστερής αναζήτησης και τοποθέτησης, που έχει αντικαπιταλιστικά, αντισυστημικά, αντιΕΕ χαρακτηριστικά.

Το αποτέλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έσπειρε χαρά και ελπίδα, δημιούργησε μια νέα αυτοπεποίθηση στους αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν αποτελεί λευκή επιταγή, αλλά δύναμη ευθύνης και ανατροπής. Το σύνθημά μας δεν μπορεί παρά να είναι «τίποτα για μας, όλα για τους εργαζόμενους». Με την έννοια ότι η ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να επιστρέψει με πολλαπλασιαστική δύναμη στο λαό, στο κίνημα, δίπλα και μέσα στους εργαζόμενους.

Σ’ αυτό θα κριθεί η Αριστερά και ειδικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με βάση όλα αυτά ξεχωρίζουμε τρία σημεία για την επόμενη μέρα:

Πρώτο, θα κριθούμε όλοι στο κίνημα. «Καλό το 15% ή το 20% της Αριστεράς, αλλά από Δευτέρα θα είμαι πάλι μόνος μου απέναντι στην εργοδοσία; Ποιος και πως θα σταματήσει τον οδοστρωτήρα της ζωής μας;». Το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν απευθύνει πολιτικό κάλεσμα ανατρεπτικής κοινής δράσης προς όλη την Αριστερά και τους αγωνιστές του μαζικού κινήματος για να συμβάλουν από κοινού στην ανάδειξη ενός πολιτικού εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος για την απόκρουση και ανατροπή της επίθεσης, της κυβέρνησης και των πολιτικών τους στηριγμάτων. Τώρα είναι η ώρα! Γιατί η κυβέρνηση αυτή πρέπει να πέσει, η τρόικα και η «χούντα» κυβέρνησης - ΕΕ ΔΝΤ πρέπει να εκδιωχθούν από ανυποχώρητους λαϊκούς αγώνες, με εξεγερτικά χαρακτηριστικά. Θα συζητήσουμε, χωρίς συντηρητισμό, ευρωλαγνικές αγκυλώσεις και άγονες περιχαρακώσεις, το αναγκαίο πρόγραμμα πάλης; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει θέσει μέσα στους εργαζόμενους ένα πλαίσιο, που εμπνέει πρωτοπόρους: αύξηση μισθών, απαγόρευση απολύσεων, άρνηση/διαγραφή χρέους, ρήξη - έξοδος από ΟΝΕ/ΕΕ, εθνικοποιήσεις τραπεζών, να «βάλουμε χέρι» στα κέρδη και στο συσσωρευμένο πλούτο. Θα τολμήσει η Αριστερά να αναζητήσει αντικαπιταλιστική (και όχι διαχειριστική και ενσωματώσιμη) απάντηση στην καπιταλιστική κρίση και την αστική επίθεση;

Θα συμβάλει η Αριστερά σε μια νέα ταξική αγωνιστική ενότητα «από τα κάτω», βρίσκοντας δρόμους προώθησης του συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων; Θα ξεκολλήσει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ από τις διοικήσεις και το πλαίσιο των υποταγμένων ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ; Θα προωθήσει το ΚΚΕ την κοινή δράση του ΠΑΜΕ με τα πρωτοβάθμια σωματεία και κάθε δύναμη που θέλει να αντισταθεί ή θα επιμένει στο «πας μη ΠΑΜΕ, βάρβαρος;»

Δεύτερο, η εκλογική εκτίναξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έφερε στην επιφάνεια τις υπόγειες μέχρι πρότινος κοινωνικο-πολιτικές τάσεις για τη συγκρότηση του αυτοτελούς πόλου της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής και σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς. Σήμερα αποτελεί ρεαλιστική δυνατότητα. Η δημιουργία ενός ισχυρού αντικαπιταλιστικού πόλου ανταποκρίνεται στην ανάγκη για συνολική απάντηση στην κρίση του καπιταλισμού, στον παρατεταμένο κοινωνικό πόλεμο. Περνά και μέσα από την πολύπλευρη ενίσχυση και αναβάθμισή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά όχι μόνο. Όλες οι δυνάμεις της μη ενσωματωμένης Αριστεράς, πρέπει να τοποθετηθούν απέναντι σε αυτή την αναγκαιότητα, η οποία θα οδηγήσει σε ανατροπή των συνθηκών στην Αριστερά. Ένας αντικαπιταλιστικός αριστερός πόλος, με πιο ισχυρή προγραμματική και πολιτική αυτοτέλεια και ενοποίηση, θα συμβάλλει στην κοινή δράση και στο διάλογο της Αριστεράς. Για μια Αριστερά ανεξάρτητη από το δικομματισμό και ανατρεπτική, που δεν θα φοβάται να πει ότι στο δεύτερο γύρο μαυρίζουμε ξανά ΠΑΣΟΚ - ΝΔ (ΣΥΝ), ούτε θα απαιτεί κομματικό βιβλιάριο για να ψηφίσει αγωνιστές (ΚΚΕ).

Τρίτο, το ΝΑΡ και οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να ανοίξουν τολμηρά τη συνολική συζήτηση για το επαναστατικό πρόγραμμα και την οργάνωση της εποχής μας, για τη νέα σοσιαλιστική και κομμουνιστική προοπτική.

Οι αγωνιστές του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν θα καβαλήσουν το καλάμι από την εκλογική επιτυχία, γιατί τραβάνε για πολύ μακριά. Με νέα ώθηση, αναλαμβάνουν ευθύνες, αλλά δεν θα δείξουν «υπευθυνότητα». Θα παραμείνουν «εκτός κάδρου» της κυρίαρχης πολιτικής, με κέντρο όχι τους «αιρετούς», αλλά την αναιρετική δράση μέσα και μαζί με τους εργαζόμενους και τους νέους.

Γιατί η εποχή μας εγκυμονεί και χρειάζεται νέες εξεγέρσεις. Ο Νοέμβρης του '73, ο Δεκέμβρης του '08, μπορούν να μεταλαμπαδευτούν σε ένα εργατικό αντικαπιταλιστικό ξεσηκωμό της νέας εποχής.

πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ