Με τον Ηλία Ψινάκη, που συγκέντρωσε χιλιάδες σταυρούς στις εκλογές της
Κυριακής, η Ευρώπη και ο υπόλοιπος κόσμος θα γνωρίσουν το «καλό» πρόσωπο
της Αθήνας. Δεν πρόκειται για έναν συνηθισμένο δημοτικό σύμβουλο, αλλά
για έναν σύμβουλο με «αποστολή», με προορισμό, με αιτία. Οπως ο ίδιος
είχε δηλώσει στις προεκλογικές συνεντεύξεις του, σκοπός του είναι να
«βελτιώσει την εικόνα της Αθήνας» στο εξωτερικό, αναλαμβάνοντας τις
διεθνείς δημόσιες σχέσεις της πόλης. Είναι μια «δουλειά», εξηγεί, που
την ξέρει καλά («Eurovision, τέτοια πράγματα…»). Και μόνο με αυτή την
προϋπόθεση δέχτηκε να συμμετάσχει στον συνδυασμό του Νικήτα Κακλαμάνη.
Να υποθέσουμε ότι σε κάθε εποχή ο πολιτισμός έχει τους πρέσβεις που του αξίζουν; Από τον Μίκη Θεοδωράκη και τη Μελίνα Μερκούρη φτάσαμε σήμερα στον Ηλία Ψινάκη. Σύμφωνοι, με δημοκρατικό τρόπο εκλέχτηκε ο άνθρωπος, όμως είναι αμφίβολο το αν θα είχε εκλεγεί δίχως τα δεκανίκια που εδώ και χρόνια τού προσφέρει η ιδιωτική τηλεόραση, αλλά και ένα τμήμα της επιχειρηματικής και κοσμικής ελίτ της χώρας. Το φαινόμενο αυτό μοιάζει να επιβεβαιώνει το δόγμα «αυτά θέλει ο λαός», μόνο που πριν ο λαός προτιμήσει τον κ. Ψινάκη τον έχουν ήδη προτιμήσει, τον έχουν επιβάλει κάποιοι άλλοι.
Οι καλλιτέχνες έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν στα κοινά - και κάποιοι μάλιστα έχουν πληρώσει βαρύ τίμημα γι’ αυτήν τη συμμετοχή. Ομως, η εκλογική επιτυχία του κ. Ψινάκη δεν έχει σχέση με την προσφορά του στην τέχνη, αλλά με τη συμβολή του στη διάδοση της υποκουλτούρας του λαϊφστάιλ, του «λαμπερού» και «ατακαδόρικου» πρωτογονισμού. Εχει σχέση με την τηλεγενή αναγνωρισιμότητά του, που δεν είναι ποιοτικά διαφορετική από την αναγνωρισιμότητα, π. χ., της Τζούλιας Αλεξανδράτου. Από μια άποψη, δικό του πνευματικό τέκνο είναι η Τζούλια, όπως είναι ο (απογαλακτισμένος πλέον) Σάκης Ρουβάς.
Κρίμα όμως δεν είναι να χαραμιστεί η πείρα του κ. Ψινάκη στις διεθνείς δημόσιες σχέσεις; Από τη θέση του δημοτικού συμβούλου και με την ιδιότητα της τηλεοπτικής περσόνας θα μπορούσε να συμβάλει στη συμφιλίωση Ελλήνων και μεταναστών παρουσιάζοντας, π. χ., την εκπομπή «Αγιε Παντελεήμονα, έχεις ταλέντο!» Η επωδός «γλυκιά, γλυκιά!» θα σβήσει το μίσος και τον αλληλοσπαραγμό. Θα μπορούσε επίσης να παρουσιάσει μια ανανεωμένη εκδοχή του αλήστου μνήμης «Show sexy» στο οποίο θα διαγωνίζονταν μόνο Αφρικανές καλλονές και Βαλκάνιοι ή Ασιάτες έφηβοι τους οποίους η «παραγωγή» δεν θα δυσκολευόταν να μαζέψει από τις πιάτσες της Ευριπίδου ή της πλατείας Αττικής…
Τουλάχιστον με τον Ηλία Ψινάκη, οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου θα ζωντανέψουν, θα έχουν γέλιο, λένε κάποιοι… μόνο που οι ψινάκειες ατάκες δεν προκαλούν το γέλιο, αλλά το κακάρισμα του ξελιγωμένου και του σεξουαλικά καταπιεσμένου.
Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, είπαν πολλοί αυτές τις ημέρες. Σύμφωνοι, δεν υπάρχουν. Υπάρχει όμως λαϊφστυλίστικη ευτέλεια και άγρια χειραγώγηση.
Να υποθέσουμε ότι σε κάθε εποχή ο πολιτισμός έχει τους πρέσβεις που του αξίζουν; Από τον Μίκη Θεοδωράκη και τη Μελίνα Μερκούρη φτάσαμε σήμερα στον Ηλία Ψινάκη. Σύμφωνοι, με δημοκρατικό τρόπο εκλέχτηκε ο άνθρωπος, όμως είναι αμφίβολο το αν θα είχε εκλεγεί δίχως τα δεκανίκια που εδώ και χρόνια τού προσφέρει η ιδιωτική τηλεόραση, αλλά και ένα τμήμα της επιχειρηματικής και κοσμικής ελίτ της χώρας. Το φαινόμενο αυτό μοιάζει να επιβεβαιώνει το δόγμα «αυτά θέλει ο λαός», μόνο που πριν ο λαός προτιμήσει τον κ. Ψινάκη τον έχουν ήδη προτιμήσει, τον έχουν επιβάλει κάποιοι άλλοι.
Οι καλλιτέχνες έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν στα κοινά - και κάποιοι μάλιστα έχουν πληρώσει βαρύ τίμημα γι’ αυτήν τη συμμετοχή. Ομως, η εκλογική επιτυχία του κ. Ψινάκη δεν έχει σχέση με την προσφορά του στην τέχνη, αλλά με τη συμβολή του στη διάδοση της υποκουλτούρας του λαϊφστάιλ, του «λαμπερού» και «ατακαδόρικου» πρωτογονισμού. Εχει σχέση με την τηλεγενή αναγνωρισιμότητά του, που δεν είναι ποιοτικά διαφορετική από την αναγνωρισιμότητα, π. χ., της Τζούλιας Αλεξανδράτου. Από μια άποψη, δικό του πνευματικό τέκνο είναι η Τζούλια, όπως είναι ο (απογαλακτισμένος πλέον) Σάκης Ρουβάς.
Κρίμα όμως δεν είναι να χαραμιστεί η πείρα του κ. Ψινάκη στις διεθνείς δημόσιες σχέσεις; Από τη θέση του δημοτικού συμβούλου και με την ιδιότητα της τηλεοπτικής περσόνας θα μπορούσε να συμβάλει στη συμφιλίωση Ελλήνων και μεταναστών παρουσιάζοντας, π. χ., την εκπομπή «Αγιε Παντελεήμονα, έχεις ταλέντο!» Η επωδός «γλυκιά, γλυκιά!» θα σβήσει το μίσος και τον αλληλοσπαραγμό. Θα μπορούσε επίσης να παρουσιάσει μια ανανεωμένη εκδοχή του αλήστου μνήμης «Show sexy» στο οποίο θα διαγωνίζονταν μόνο Αφρικανές καλλονές και Βαλκάνιοι ή Ασιάτες έφηβοι τους οποίους η «παραγωγή» δεν θα δυσκολευόταν να μαζέψει από τις πιάτσες της Ευριπίδου ή της πλατείας Αττικής…
Τουλάχιστον με τον Ηλία Ψινάκη, οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου θα ζωντανέψουν, θα έχουν γέλιο, λένε κάποιοι… μόνο που οι ψινάκειες ατάκες δεν προκαλούν το γέλιο, αλλά το κακάρισμα του ξελιγωμένου και του σεξουαλικά καταπιεσμένου.
Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, είπαν πολλοί αυτές τις ημέρες. Σύμφωνοι, δεν υπάρχουν. Υπάρχει όμως λαϊφστυλίστικη ευτέλεια και άγρια χειραγώγηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου