Μια CocaCola για τον «γίγαντα»

της Αλέκας Ζούμη

Ο «γίγαντας» Λώλος ήταν αυτό που λέμε «έξω καρδιά»... Κι αν μπορούσε να μιλήσει στα «παιδιά» του, θα τους έλεγε, «ρε μάγκες κάντε το παρτάκι σας να μαζέψουμε κάνα φράγκο, να πάρουμε φόρμες, να βγάλουμε και καμιά μπλούζα σαν εκείνες που έγιναν ανάρπαστες...».

Βλέπετε, στις 20 του Νοέμβρη, τα παιδιά του Αστέρα Εξαρχείων οργάνωναν πάρτι ενίσχυσης στο Στέκι Μεταναστών, δίπλα στο καμαράκι του Μιχάλη Λώλου, τα γραφεία της ομάδας... Εκεί όπου ο «γίγαντας», η «ψυχή» της ομάδας, η μορφή της Πλατείας και ο φυσιογνωμία της ΕΠΑΕ, άφησε την τελευταία του πνοή, στα 70 του χρόνια.

Μια ζωή Αστέρας, απ’ τον Αλέφαντο στον... Μεϊμαράκη!

Ο Μιχάλης Λώλος έφυγε από την ζωή, έχοντας περάσει τα 50 από τα 70 του χρόνια στην παρέα του Αστέρα Εξαρχείων... Αρχικά ως ποδοσφαιριστής κι έπειτα ως προπονητής. Δεν έφυγε ποτέ. Εζησε την κάθε στιγμή, από τις εποχές που ήταν παρέα με τον Νίκο Αλέφαντο, μέχρι εκείνες που η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να κοουτσάρει τον Κώστα Παταβούκα αλλά και τον... Βαγγέλη Μεϊμαράκη.

Ο «γίγαντας», όπως τον αποκαλούσαν οι πάντες, είχε απ’ όλους κάτι να θυμάται... Και κουβέντα κακιά δεν έλεγε για κανέναν. Ούτε για τους ποδοσφαιριστές του, ούτε για τους... ζωηρούς οπαδούς της ομάδας. Μόνο που καμιά φορά παραπονιόταν για τα πρόστιμα που καλούνταν να πληρώσει η ομάδα όταν η κερκίδα... ξέφευγε λιγάκι στην «Αλεπότρυπα»... Ομως ακόμη και τότε ενθουσιαζόταν με την σκέψη ότι ο Αστέρας έχει περισσότερο και πιο φανατικό κόσμο από πολλές ομάδες της Α’ Εθνικής.

«Μαντμαζέλ, δεν μπορώ να τους μαζέψω»

«Μαντμαζέλ, δεν μπορούσα να τους μαζέψω να κάνουμε προπόνηση», έλεγε σε μια συνάντησή μας, τις δύσκολες μέρες του Δεκέμβρη 2008. Φυσικό και επόμενο... Και πάντα προσπαθούσε να τους προστατέψει...

Ο Μιχάλης Λώλος κατάφερε να «συμβιβάσει» την... δεξιά με την αριστερά και την αναρχία, στην πλατεία. Βλέπετε, ο προπονητής του Αστέρα Εξαρχείων ήταν δεξιός και δεν δίσταζε να το παραδεχτεί, όμως στην ουσία ήταν πολύ πιο προοδευτικός από πολλούς δήθεν αριστερούς και ριζοσπάστες... Και αυτό τού το αναγνώριζαν όλοι.

Ο κυρ Μιχάλης προσέφερε τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς στον Αστέρα Εξαρχείων. Βλέπετε, λεφτά δεν υπήρχαν... Ομως ούτε καν σκεφτόταν να σηκωθεί και να φύγει. Ούτε καν παλαιότερα όταν, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, του είχαν γίνει προτάσεις από μεγαλύτερες ομάδες. «Δεν φεύγω εγώ απ’ τα Εξάρχεια, δεν έχω φύγει ποτέ, μόνο για τα ταξίδια με την Εθνική έχω φύγει», έλεγε.

«Ελα να σε πάω στην Πλατεία»

Πράγματι, με την Εθνική, ο Μιχάλης Λώλος βρέθηκε μέχρι τις ΗΠΑ και την Ατλάντα... Απο κει είχε φέρει μια τσάντα γεμάτη «Coca Cola», την αγαπημένη του Coca Cola, το μόνο ποτό που έπινε, έστω και σε μεγάλες δόσεις... Με την Εθνική, όμως, είχε βρεθεί και στη Ρωσία, εκεί όπου είχε επισκεφτεί το μαυσωλείο του Λένιν και αντικρίζοντάς τον, αναφώνησε: «Τι κάνεις εσύ εδώ; Ελα να σε πάω στην Πλατεία, εκεί πρέπει να σαι»... Φυσικά, εννοούσε την πλατεία Εξαρχείων.

Το δεύτερο... σπίτι του «Γίγαντα», πέρα απ το υπόγειο στην Τσαμαδού και το προποτζίδικο στην πλατεία, ήταν οι διάδρομοι των γραφείων της... πρώην ΕΠΑΕ. Από την εποχή Δέδε κι έπειτα, ο Μιχάλης Λώλος ήταν εκεί να στηρίζει τους τίμιους παλιούς και να ορμηνεύει τους νέους... Γνήσιος ποδοσφαιράνθρωπος. Από τους λίγους καλούς... Από αυτούς που δεν έβγαλαν λεφτά απ το ποδόσφαιρο, που δεν κοίταξαν να... τρυπώσουν και να εκμεταλλευτούν γνωριμίες και καταστάσεις. Ο «γίγαντας» γνώριζε, πράγματι, πολύ κόσμο όμως δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ αυτές τις γνωριμίες...

«Εχουμε τον Λώλο, δεν θέλουμε τον Δώνη...»

Η παρέα του ήταν ο Νίκος Αλέφαντος με ταβλάκι στα Εξάρχεια και οι πιτσιρικάδες που τον αποθέωναν απ όπου κι αν περνούσε... «Εχουμε τον Λώλο, δεν θέλουμε τον Δώνη κλπ κλπ», το σύνθημα με την... γνωστή κατάληξη, τράνταζε την ατμόσφαιρα της Αλεπότρυπας αλλά και της πλατείας...

Κι ο κυρ Μιχάλης απαντούσε με χαμόγελο και τους έκανε νοήματα με τα χέρια να ησυχάσουν όμως ήταν ολοφάνερο ότι το απολάμβανε... Οπως επίσης το απολάμβανε όταν έδειχνε την φωτογραφία με τον Γιόχαν Κρόιφ και τα παιδιά τον ρωτούσαν «ποιος είναι αυτός δίπλα στον Λώλο;»!

Εβανς: «Πάντα γυρνούσαμε στον κυρ Μιχάλη»

Μιλώντας με τον Γιάννη Παυλόπουλο, αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος της προσωπικότητας του Μιχάλη Λώλου... Ο γνωστός «Εβανς» εργάζεται στις ακαδημίες του Πανιωνίου, συνεχίζοντας την πορεία του στην Νέα Σμύρνη, ακόμη κι όταν κρέμασε τα παπούτσια του ως ποδοσφαιριστής.

Το «SentraGoal» επικοινώνησε μαζί του και του ζήτησε να θυμηθεί τα χρόνια που πέρασε στον Αστέρα Εξαρχείων (1982-84) δίπλα στον κυρ Μιχάλη... «Η προσωπικότητά του ήταν πολύ ξεχωριστή. Οσοι πέρασαν από τον Αστέρα Εξαρχείων έμειναν για πάντα συνδεδεμένοι με τον Λώλο. Ακόμη κι όταν φύγαμε από τον Αστέρα και παίζαμε σε άλλες ομάδες, μαζευόμασταν μια φορά την εβδομάδα για να παίξουμε μπάλα με την ομάδα του Λώλου», είπε αρχικά ο Γιάννης Παυλόπουλος.

Και συμπλήρωσε: «Είναι μεγάλη απώλεια, μια άσχημη μέρα για όλους μας σήμερα. Ο Λώλος ήταν ο συνδετικός κρίκος, πάντοτε γυρνούσαμε σ αυτόν όπου κι αν βρισκόμασταν».

Οσο για την σχέση που είχε με τα Εξάρχεια: «Οταν έμαθα ότι άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στο υπόγειο καμαράκι, στα γραφεία, συγκλονίστηκα. Είναι τραγικό αλλά ιδανικός τρόπος να φύγεις εκεί όπου έχεις όλη σου την ζωή, ο Αστέρας ήταν όλη του η ζωή όπως και τα Εξάρχεια. Δεν είχε φύγει ποτέ, ούτε Χριστούγεννα, ούτε Πάσχα, ούτε για διακοπές... Ο Μιχάλης Λώλος ήταν η πιο εμβληματική φυγούρα των Εξαρχείων», κατέληξε.

Το «SentraGoal» χρωστούσε ένα θέμα στον Μιχάλη Λώλο. Μακάρι να μην ήταν αυτό το τελευταίο... Είμαστε, όμως, τυχεροί που τον γνωρίσαμε...