Κόμμα Ντόρας: δεξιά αναχώματα στις αριστερές αντιδράσεις

του Αλέκου Αναγνωστάκη

Καζαντζάκης, Τένεσυ Γουίλιαμς, αυτοκριτική, πολιτικό πρόγραμμα και λαϊκό καφενείο. Με αυτά τα ρούχα επιστρέφει ως ηγέτης του υπό ίδρυση κόμματος η Ντόρα Κούβελου - Μπακογιάννη - Μητσοτάκη. Τους τελευταίους έξι μήνες που βγήκα από το «γυάλινο πύργο» ξαναβρήκα τη βουλευτή Ευρυτανίας, ξαναμπήκα στο καφενείο, «ξανάνοιξε η αυλαία για μένα», όπως λέει και ο Καζαντζάκης στην Ασκητική του, τονίζει. «Θα κάνω την αυτοκριτική μου» σημειώνει για να συνεχίσει πως «Έχω να πω πολλές νέες προτάσεις στην κοινωνία».

Η εκτίμηση της Ντ. Μπακογιάννη πως «υπάρχει μεγάλη κρίση αντιπροσώπευσης» επαληθεύεται. Η σαφής καταδίκη της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του μνημονίου που σηματοδότησαν οι δυο γύροι των πρόσφατων εκλογών, η τάση υποχώρησης του ΛΑΟΣ και η παραμονή της ΝΔ στα χαμηλά ποσοστά της ήττας των κοινοβουλευτικών εκλογών, η σαφής ενίσχυση έστω αυτής της αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς, η εκτίναξη του άκυρου λευκού και η πρωτοφανής αποχή στο δεύτερο γύρο, αποκαλύπτουν πως η λαϊκή καταδίκη της πολιτικής του μνημονίου δεν είναι ρηχή, ούτε προσωρινή. Απλώνεται στη δουλειά και στα καφενεία της γειτονιάς.

Ότι η κυβέρνηση δεν στοχεύει στη «σωτηρία της πατρίδας από το χρέος», αλλά στη σωτηρία των εγχώριων και διεθνών τραπεζών - τοκογλύφων, ότι η «έξοδος από την κρίση» που υπόσχεται καταδικάζει στην φτώχεια τους εργαζόμενους μετασχηματίζονται μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα και γίνονται πλέον πεποίθηση, απόγνωση, φτύσιμο, οργή και λαϊκή αγανάκτηση.

Το αποτέλεσμα των εκλογών, οι αλλαγές στις πεποιθήσεις, αντιλήψεις και πρακτικές του κόσμου της εργασίας που έχουν μετατρέψει το κέντρο της Αθήνας σε απαγορευμένη ζώνη για τους πολιτικούς του μνημονίου, οι μεγαλειώδεις πορείες του Πολυτεχνείου, αναδεικνύουν μια προϊούσα και εξελισσόμενη φθορά του αστικού μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. Σηματοδοτούν την απαρχή μιας ασταθούς, αντιφατικής ακόμα αλλά αναπτυσσόμενης διαδικασίας αλλαγής του πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων που μπορεί να πάει σταθερά και αριστερά. Οι εξελίξεις αυτές, σε συνδυασμό με την κλιμάκωση της επίθεσης από τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ΕΕ, ΔΝΤ και τα αδιέξοδα της προωθούμενης πολιτικής θα ενισχύσουν τις τάσεις αποσταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος. Δεν αποκλείεται μάλιστα ο προϋπολογισμός που κατέθεσε η σημερινή κυβέρνηση να είναι και ο τελευταίος της, θυμίζοντας ανάλογα περιστατικά προχουντικών κυβερνήσεων του '65. Σενάρια για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες και κυβερνήσεις προσωπικοτήτων - εθνικής ενότητας είναι στην ημερησία διάταξη. Το αστικό πολιτικό σύστημα επομένως χρειάζεται τσιμεντοενέσεις, απαιτεί προετοιμασμένες εναλλακτικές πολιτικές λύσεις.

Ο υπό την Ντ. Μπακογιάννη πολιτικός σχηματισμός, σύμφωνα με δηλώσεις της ίδιας, «έρχεται να “αξιοποιήσει” το φθαρμένο πολιτικό σύστημα». Θα είναι, συνεχίζει με νόημα, «κίνημα διακυβέρνησης και όχι κόμμα διαμαρτυρίας. Ο καταλύτης σε μια αναγκαία προσπάθεια σαρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων από τις οποίες έχει ανάγκη η χώρα. Κύριο μέλημα της, συνεχίζει, είναι να γεννηθεί μια νέα πολιτική δύναμη, ένα κίνημα δημιουργίας, ένα κίνημα προοπτικής, που θα λέει τα πράγματα με το όνομα τους, καθαρά και συγκεκριμένα, χωρίς μισόλογα και εξωραϊσμούς που έχουν σκοπό να τους αφήσουν όλους ευχαριστημένους και στο τέλος να καταντούν να μη λένε τίποτα σε κανέναν». Αυτά μας τα 'παν κι άλλοι, ακόμα και ο πατέρας Μητσοτάκης, σού 'ρχεται αμέσως στο νού. Όχι μόνο τα ίδια αλλά και για τα ίδια που έλεγε ο σοφιστής Λυσίας. Φαίνεται επομένως, πως αληθεύει σε μεγάλο βαθμό, η εκτίμηση του ΚΚΕ ότι το υπό ίδρυση κόμμα συναντά «την παγερή και καθολική (;) αδιαφορία των λαϊκών στρωμάτων... Παρά το θόρυβο που προκαλούν τα φιλικά συγκροτήματα των ΜΜΕ για το νέο κόμμα του αστικού πολιτικού συστήματος, ο λαός δεν τρέφει την παραμικρή (;) αυταπάτη περί τίνος πρόκειται».

Ανεξάρτητα αν το υπό ίδρυση κόμμα θα λέγεται ΔΗΣΥ (Δημοκρατική Συνεργασία), ανεξάρτητα αν τα χρώματα του θα είναι το πορτοκαλί και το μπλέ και ανεξάρτητα αν θα απαρτίζεται κατά 80% από νέα πρόσωπα και κατά 20% από παλιά ώστε να αποφευχθεί η ρετσινιά της διάσπασης και αποστασίας, το μέλλον του εξαρτάται κυρίως από το παρόν και το μέλλον της Αριστεράς. Το βάθος, η έκταση και η διάρκεια της κρίσης επιβάλλει βαθύτερες πολιτικές συνεναίσεις στο αστικό στρατόπεδο. Εξ ου και οι μετατοπίσεις της Νέας Δημοκρατίας επί το... μνημονιότερον. Το νέο κόμμα είναι αναγκασμένο επομένως να φορέσει και αυτό τα παλιά ρούχα και την παλιά πανοπλία της αστικής πολιτικής. Το αν θα ζήσει ή θα καθιερωθεί αντικαθιστώντας από δεξιά ότι από αριστερά θα φθείρεται, δεν είναι επομένως ζήτημα προφητείας αλλά επαλήθευσης ή διάψευσης στην πράξη από την οποία διαμορφώνεται η κάθε φορά νέα πραγματικότητα. Και ας μη ξεχνάμε πως «Τίποτα δεν γνώρισα φανταστικότερο από την πραγματικότητα» (ειπωμένο, αν θυμάμαι καλά, όπως περιπαιχτικά λέει ο μπάρμπα Γιάννης ο Σκαρίμπας στο Φυγή προς τα εμπρός, από το Νίτσε).

πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ