Βασανιστήριο
χωρίς τέλος και χωρίς ελπίδα για τους εργαζόμενους αποτελεί ο δρόμος
του Μνημονίου και της υποταγής στο κοινωνικό σφαγείο κυβέρνησης – ΕΕ –
ΔΝΤ. Η παρουσίαση του Μνημονίου νούμερο 3 από τους εκπροσώπους της
Τρόικας και η ...μετάφρασή του μετά από τον υπουργό Τραπεζιτών κ.
Παπακωνσταντίνου δεν αφήνει περιθώριο για παρερμηνείες. Κατάργηση των
κατακτημένων με αίμα συλλογικών συμβάσεων, μειώσεις μισθών στο δημόσιο
και στον ιδιωτικό τομέα, απολύσεις συμβασιούχων και όχι μόνο και
απαγόρευση ουσιαστικά των προσλήψεων στο δημόσιο, καθώς πέρα από την
αντικοινωνική ρύθμιση της μίας πρόσληψης για πέντε συνταξιούχους (που
έχει οδηγήσει ήδη σε αδιέξοδα σε εκπαίδευση, υγεία κ.ά.), ως πρόσληψη θα
θεωρείται και η μετάταξη. Το ξεπούλημα ΔΕΚΟ και δημόσιας περιουσίας θα
φέρει νέες απολύσεις, ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών και κερδοσκοπία, όπως με
τα διόδια.
Η
φορολογική λεηλασία των εργαζομένων και των αυτοαπασχολούμενων, έρχεται
να καλύψει τις νέες φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο, την παραπέρα μείωση
των φορολογικών δεικτών για τις επιχειρήσεις. Να
σημειωθεί ότι ο υπουργός Οικονομικών δεν απέκλεισε την
αναδιαπραγμάτευση (με τους όρους των δανειστών) του χρέους, που σημαίνει
διαρκή ομηρία των εργαζομένων μέχρι να πάρουν πίσω οι τραπεζίτες –
τοκογλύφοι τα χρήματά τους. Κι
όμως υπάρχει και άλλος δρόμος. Η παύση πληρωμών και η διαγραφή του
χρέους, η ρήξη και η έξοδος από την ΟΝΕ και την ΕΕ, η εθνικοποίηση των
τραπεζών χωρίς αποζημίωση και υπό εργατικό έλεγχο, η φορολόγηση του
κεφαλαίου και η δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, είναι απαραίτητοι
όροι για να αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, να απαγορευθούν οι
απολύσεις, να υπάρξουν για όλους δημόσιες ποιοτικές δωρεάν υπηρεσίες σε
Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, πολιτισμό κλπ. Ζητούμενο είναι η ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος ανατροπής που θα επιβάλλει και θα ανοίξει αυτό το δρόμο.
Αθήνα 23/11/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου