Απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΕΚ -Αυτοδιοικητικές Εκλογές 2010:

Απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΕΚ
Αυτοδιοικητικές Εκλογές 2010:

Στις φυλακές του ΔΝΤ και της ΕΕ δεν διαλέγουμε δεσμοφύλακα!

Είναι γνωστό ότι οι τραγωδίες στην Ιστορία επαναλαμβάνονται σαν φάρσες. Συχνά, όμως, η φάρσα δεν είναι παρά ο πρόλογος σε μια τραγωδία. Οι εθνικές εκλογές του 2009 ήταν μια φάρσα όπου ο Γιωργάκης του μεταμοντέρνου ΠΑΣΟΚ μας έταζε ότι θα μας σώσει από τον τότε δεξιό πρωθυπουργό της Ραφήνας και την άγρια λιτότητα γιατί «λεφτά υπάρχουν». Ακολούθησε η τραγωδία σε βάρος του λαού που επέβαλαν το ΔΝΤ και η ΕΕ με το Μνημόνιο και τις ψήφους των βουλευτών του πράσινου ΠΑΣΟΚ, του μελανόφαιου ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και της μπλε θυγατέρας του Μητσοτάκη. Τώρα, πριν αρχίσει η δεύτερη πράξη της τραγωδίας, μεσολαβεί η εκλογική φάρσα των αυτοδιοικητικών εκλογών της 7ης Νοεμβρίου. Δικαιολογημένα πλατιά στρώματα του λαού τις αντιμετωπίζει, αυτή την φορά, όχι με αδιαφορία αλλά με δυσφορία, όχι παθητικά αλλά με οργή και αγανάκτηση. Όταν ο ογκόλιθος του πράσινου κυνισμού κι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Πάγκαλος κορδώνεται ότι «όλοι τους τα φάγανε», είναι αναμενόμενο να θέλουν να τους φάνε όλους οι οργισμένες στρατιές των ανέργων κι όσων πασκίζουν να επιβιώσουν με τα ολοένα λιγότερα ψίχουλα που αφήνει η τρόικα σε μισθωτούς και συνταξιούχους.
Ο λαός καλείται να υποστεί μια χωρίς προηγούμενο τραγωδία για να αποφευχθεί τάχα η χρεοκοπία της χώρας. Η τραγωδία, όμως, στην οποία μας καταδικάζουν για το χατίρι των ξένων και ντόπιων τραπεζιτών και των κεφαλαιοκρατών, της ΕΕ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας(ΕΚΤ) και του ΔΝΤ δεν οδηγεί σε καμία κάθαρση. Τα περιβόητα «σπρεντς» των διεθνών τοκογλύφων είναι τώρα στα αστρονομικά ύψη που ήταν και πριν την υπογραφή του Μνημονίου. Μπορεί ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου να βγαίνει σεργιάνι, μαζί με την τρόικα, για να πείσει για το αντίθετο το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, μπορεί ο Έλληνας πρωθυπουργός του ΔΝΤ να τρέχει στην Γουώλ Στρητ για να προσφέρει στο πιάτο τον δημόσιο πλούτο της χώρας, δίνοντας μπαξίσι στον εμίρη του Κατάρ το Ελληνικό να το κάνει Λας Βέγκας, οι «αγορές», όμως, του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου περιμένουν και ποντάρουν σήμερα στο χρεοστάσιο της Ελλάδας περισσότερο από όσο τον περασμένο Απρίλιο(Φαϊνάνσιαλ Τάιμς 20 Σεπτεμβρίου 2010).
Ποιος είναι αφελής να πιστεύει ότι, ακόμα και με την πλήρη εφαρμογή του Μνημονίου, η Ελλάδα με ένα χρέος που από 113% θα έχει φτάσει στο 150% του ΑΕΠ το 2013 θα μπορεί να πληρώσει τους τοκογλύφους; Η Γερμανία της Μέρκελ ήδη έχει ανακοινώσει, με υπόδειγμα την Ελλάδα, το «Σχέδιο ελεγχόμενης πτώχευσης χώρας-μέλους της Ευρωζώνης». Εξάλλου το περιβόητο πακέτο «διάσωσης» των 110 δισ. ευρώ που συμφωνήθηκε από την ΕΕ, της ΕΚΤ και το ΔΝΤ τον Μάιο και σφραγίστηκε με τοι Μνημόνιο δεν έχει τίποτα να κάνει με την διάσωση της Ελλάδας, πολύ λιγότερο του λαού της, κι αφορά αποκλειστικά την διάσωση των διεθνών τραπεζών, ιδιαίτερα των γερμανικών και των γαλλικών που έχουν στα χέρια τους το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού εξωτερικού χρέους. Κι αυτή την στιγμή όλο το διεθνές και προπαντός το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα βρίσκεται κάτω από την απειλή της χρεοκοπίας.
Οι γιγάντιες ενέσεις ρευστότητας που γίνανε από τις κυβερνήσεις και τις Κεντρικές Τράπεζες σ’ όλο τον κόσμο μετά την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς το 2008, όχι μόνο δεν έδωσαν λύση στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε το 2007 αλλά και προκάλεσαν νέες καταστροφικές παρενέργειες: μια χωρίς προηγούμενο δημοσιονομική κρίση, που έφερε στην ημερήσια διάταξη την χρεοκοπία κρατών όπως είναι η Ελλάδα αλλά κι όλη η περιφερειακή Ευρώπη απειλώντας με διάλυση την Ευρωζώνη, το ευρώ και την ίδια την ΕΕ. Τα τελευταία οικονομικά στοιχεία για την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ιταλία κ.ά. κάνουν φανερό ότι η κρίση στην Ευρωζώνη φαίνεται να συνεχίζεται παρά την επέμβαση-μαμούθ της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Και τα χρηματιστικά παράσιτα απαιτούν να μας πιούν κι άλλο αίμα με νέα Μνημόνια, παραπέρα επέκταση της εξαθλίωσης και της βαρβαρότητας, νέα αδιέξοδα του χρεοκοπημένου συστήματός τους.
Οι εργαζόμενοι, παρά τους φραγμούς που βάζει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αρχίζουν να ξεσηκώνονται, όπως δείχνουν οι Γενικές Απεργίες σε Γαλλία και Ισπανία, οι κινητοποιήσεις στην Ιταλία, την Ρουμανία, την Τσεχία, την Πολωνία κ. α..
Ας μην χαίρονται κυβέρνηση, ΔΝΤ και ΕΕ, επειδή τα μέτρα τους ψηφίστηκαν στην Βουλή, χάρη στην πολύτιμη βοήθεια που τους έδωσαν οι συνδικαλοπατέρες, πρώτα-πρώτα η πουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ του Παναγόπουλου αλλά κι η πολιτική χρεοκοπία της υπαρκτής καθεστωτικής Αριστεράς. Τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα οριστικά. Οι μεγάλες αναμετρήσεις βρίσκονται μπροστά. Ο αληθινός πρωταγωνιστής σήμερα δεν είναι τα νομοθετήματα της Βουλής ούτε καν το ΔΝΤ, η ΕΕ ή το τσίρκο που μας κυβερνάει αλλά η ίδια η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Ζούμε στην ιστορική περίοδο των απρόβλεπτων εκρήξεων. Ο Δεκέμβρης ήταν μόνο το προανάκρουσμα αυτής της νέας περιόδου των επαναστατικών εξεγέρσεων.
Την έκρηξη των «από κάτω» συνεχίζουν να τρέμουν οι «από πάνω». Γι’ αυτό και ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών της 7ης Νοεμβρίου, τα δύο κόμματα αστικής εξουσίας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που θέλουν να επιβάλλουν με τον «Καλλικράτη» το κράτος του ΔΝΤ στη γειτονιά μας, την ίδια στιγμή κατεβάζουν όσο μπορούν τον πολιτικό πήχη κι επιχειρούν να αποπολιτικοποιήσουν σκόπιμα τις εκλογές.
Κι όμως οι εκλογές της 7ης Νοεμβρίου, θέλουν –δεν θέλουν, είναι ένας κρίκος μιας οξυνόμενης πολιτικής κρίσης όλου του αστικού πολιτικού συστήματος που βουλιάζει στην διαφθορά, τα σκάνδαλα, την απαξίωση, ενώ στέκεται τελείως ανήμπορο να συγκρατήσει την κατηφόρα του καπιταλισμού στη χρεοκοπία. Όλοι οι διαχειριστές της ανεξέλεγκτης καπιταλιστικής κρίσης, οι τωρινοί ή οι επίδοξοι διάδοχοί τους, είναι αναγκασμένοι, εφαρμόζοντας τις εντολές των τραπεζών, του ΔΝΤ και της ΕΕ, να έρθουν σε βίαιη ρήξη όχι απλώς με ένα τμήμα των εργαζομένων αλλά με την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Γι’ αυτό κι η πολιτική κρίση δεν αφορά μόνο την συμπολίτευση αλλά και την αντιπολίτευση, υπονομεύοντας τις διάφορες εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις που εξετάζουν τα σενάρια της άρχουσας τάξης. Μ’ άλλα λόγια, η πολιτική κρίση παίρνει διαστάσεις κρίσης κι αποσύνθεσης όλου του αστικού καθεστώτος, όπως διαμορφώθηκε μετά την κατάρρευση της δικτατορίας το 1974.
Τώρα περισσότερο από ποτέ είναι απαραίτητη να εκδηλωθεί η ανεξάρτητη πολιτική πρωτοβουλία της εργατικής τάξης, της μόνης κοινωνικής δύναμης που μπορεί να ανοίξει μια διέξοδο από την κρίση, συσπειρώνοντας δίπλα της την συντριπτική πλειοψηφία των πληττόμενων λαϊκών στρωμάτων, ανατρέποντας την τρόικα του κεφαλαίου και τους εγκάθετους της, παίρνοντας την εξουσία και τις τύχες της στα χέρια της κι αναδιοργανώνοντας όλες τις κοινωνικές σχέσεις σε νέες, σοσιαλιστικές βάσεις.
Κι όμως αυτή η εργατική πρωτοβουλία μπλοκάρεται ακριβώς από εκείνους που μιλούν στο όνομα της εργατικής τάξης στο συνδικαλιστικό κίνημα και την Αριστερά. Οι γραφειοκρατίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είναι ενσωματωμένες στο κράτος του κεφαλαίου και το υπηρετούν πιστά με πρωτοκορυφαίο( αλλά όχι μόνο) τον Παναγόπουλο. Η Αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, στη συντριπτική της πλειοψηφία και με ευθύνη των ηγεσιών της, μένει παράλυτη ή και πανικόβλητη μπροστά στη πρωτοφανή οικονομική και πολιτική κρίση. Αυτοπεριορίζεται και κατακερματίζεται καθώς στέκεται ανίκανη κι άβουλη να για μια ενεργητική παρέμβαση που θα απαντάει πραγματικά στη συστημική κρίση με ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο και πρόγραμμα εξόδου από το ίδιο το σύστημα.
Το σταλινικό ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ κλείνουν τους αγωνιστές τους στο μοναστήρι μιας σέχτας να μαζεύουν, με ελεγχόμενους και περιορισμένους πολιτικά και προγραμματικά αγώνες, κομματικά κουκιά και να μετρούνε ψήφους, περιμένοντας πότε «θα αλλάξουν(εκλογικά) οι συσχετισμοί» υπέρ του ΚΚΕ κι έρθει από το αόριστο μέλλον η «λαϊκή εξουσία».
Ο ΣΥΝ κι ο ΣΥΡΙΖΑ, με ρεφορμιστικές «προτάσεις» πάντα εντός συστήματος, διασπώνται στα εξ ων συνετέθησαν, αναζητώντας τον σωτήρα είτε στον Αλαβάνο είτε στον «καλό Πασόκο», σαν την τηλεπερσόνα και συνομιλητή του Αυτιά Μητρόπουλο, για να τον βάλουν επικεφαλής και να υλοποιήσει τη «συνάντηση της σοσιαλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς»…
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο όνομα ενός «αντικαπιταλισμού» που μένει μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, μεταθέτοντας την πάλη για την εργατική εξουσία και την κομμουνιστική χειραφέτηση στον ολοένα απομακρυνόμενο ορίζοντα, έγινε ένα καρτέλ οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που προσπαθεί ή να προσαρμοστεί ή να αρπάξει μερίδιο από τα θραύσματα του ΣΥΡΙΖΑ. Το αποτέλεσμα είναι να γνωρίσει , με την σειρά της και με το χειρότερο τρόπο, φαινόμενα εκφυλιστικά, διασπάσεις και ρήξεις των «συνιστωσών» με την χρήση μάλιστα βίας(περίπτωση ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ).
Οι νέοι καιροί, οι νέες προκλήσεις, οι νέες ανάγκες απαιτούν νέες οργανώσεις:
την αυτο-οργάνωση και συντονισμό του κινήματος των εργατικών και λαϊκών μαζών, ανεξάρτητα κι ενάντια σ’ όλες τις γραφειοκρατίες που τις δένουν στο κράτος και το κεφάλαιο, σε ένα ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, σε Επιτροπές Αγώνα για κάθε κοινωνικό πρόβλημα, σε μαχητικές κινήσεις στις λαϊκές γειτονιές
την ενότητα στη δράση όλων των δυνάμεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος για κάθε συγκεκριμένο πρόβλημα, με συγκεκριμένο πρόγραμμα ταξικής πάλης, χωρίς «καπέλα» κι ηγεμονισμούς, με πλήρη πολιτική ανεξαρτησία της κάθε δύναμης
την συσπείρωση της επαναστατικής πρωτοπορίας και την οργάνωσή της σε ένα Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα μάχης και μια εργατική επαναστατική Διεθνή που με την παρέμβαση και συμμετοχή τους σε όλους τους αγώνες και στην πρώτη γραμμή ,θα παλεύουν για την προετοιμασία της σοσιαλιστικής επανάστασης στην χώρα, στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο.
Σήμερα χρειάζεται πρώτα απ’ όλα ένας κεντρικός στρατηγικός άξονας στην άμεση δράση των μαζών για να μην θαφτούν κάτω από τα ερείπια της καπιταλιστικής χρεοκοπίας. Προπαντός πρέπει να κοπεί η μυλόπετρα που δέσανε στο λαιμό του λαού και που τον καταποντίζει στο χάος: το τρομαχτικό χρέος που συσσώρευσαν οι καπιταλιστές και το κράτος τω Βατοπεδινών και της Ζήμενς.
Πρέπει να παλέψουμε αμέσως για ριζικά μέτρα:
Άμεση κατάργηση του Μνημονίου και διαγραφή του εξωτερικού χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους
Απαλλοτρίωση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση στους κεφαλαιοκράτες και κάτω από εργατικό έλεγχο, ενοποίηση τους σε μία ενιαία δημόσια τράπεζα. Απαλλαγή από το βάρος των χρεών και άτοκα ή φτηνά δάνεια στους φτωχούς αγρότες, βιοτέχνες, επαγγελματίες, μικρομαγαζάτορες που καταστρέφονται από την τωρινή κρίση.
Χωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος, δήμευση της γιγάντιας εκκλησιαστικής περιουσίας και σχεδιασμένη χρήση των πόρων για κοινωνικές δαπάνες.
Εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, σχεδιοποίηση σύμφωνα με τις κοινωνικές ανάγκες. Κατάργηση της μαύρης ελαστικής εργασίας, δουλειά για όλους, αυξήσεις των μισθών και συντάξεων.
Έξοδος της χώρας από το ΝΑΤΟ κι όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, για την διάλυση της ΕΕ του κεφαλαίου και τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Τα όποια πολιτικά περιθώρια υπάρχουν και σ’ αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές, πρέπει να τα αξιοποιήσουμε για την πιο πλατιά ζύμωση για ένα τέτοιο πρόγραμμα. Για μια συνολική διέξοδο από την κοινωνική καταστροφή που επισκιάζει κάθε άλλο τοπικό ή και γενικότερο πρόβλημα. Τα τελευταία, φυσικά και δεν πρέπει να αγνοούνται αλλά πρέπει να γίνει παντού ορατός ο άρρηκτος δεσμός τους με το καθοριστικό, συνολικό, εκρηκτικό κοινωνικό πρόβλημα της καπιταλιστικής κρίσης.
Ιδιαίτερα πρέπει να καταπολεμηθεί ο περιβόητος «Καλλικράτης» που δεν είναι άλλο από την επιβολή των δρακόντειων εντολών του ΔΝΤ και της ΕΕ σε τοπικό επίπεδο, η γραφειοκρατική κι αυθαίρετη υποταγή των τοπικών κοινωνιών στις κεντρικές εντολές του κράτους και των διευθυντηρίων του κεφαλαίου και ταυτόχρονα η αφαίμαξη και η κονιορτοποίησή τους που θα τις αφήσει έρμαιο στην απληστία των ιδιωτικών καπιταλιστικών συμφερόντων.
Στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου πρέπει να μαυριστούν αγρίως όλοι οι υποψήφιοι του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, είτε έχουν το χρίσμα είτε παριστάνουν τον «αντιμνημονιακό αντάρτη» για να παίξουν καλλίτερα το ρόλο του αναχώματος της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Να μαυριστούν αγρίως όλοι οι υποψήφιοι της Δεξιάς και της ακροδεξιάς. Οι υποψήφιοι της ΝΔ των άθλιων Βατοπεδινών και του θρασύδειλου πρώην πρωθυπουργού τους που έχουν το θράσος να κάνουν την αθώα περιστερά αφού ρήμαξαν την χώρα. Οι υποψήφιοι της θυγατέρας του Μητσοτάκη που ονειρεύεται να συνεχίσει το καταστροφικό έργο του πατέρα της. Οι υποψήφιοι του ΛΑΟΣ του Καρατζαφύρερ, οι «χρυσαυγίτες» και οι άλλοι φασίστες ρατσιστές.
Η κοινοβουλευτική και σε μεγάλο βαθμό η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά αυτο-ακυρώθηκε. Η περίπτωση της Περιφέρειας Αττικής και του Δήμου της Αθήνας είναι χαρακτηριστική. Ανεξάρτητα από την εκτίμηση που μπορεί να έχει κανείς σε διάφορους άξιους αγωνιστές που περιλαμβάνονται στα διάφορα ψηφοδέλτια, η συνολική εικόνα δείχνει αδιέξοδο και πολιτική εξάντληση. Το ΚΚΕ απαιτεί τυφλή στήριξη των εκπροσώπων του γραφειοκρατικού του κομματικού μηχανισμού και της αδιέξοδης πολιτικής του. Τα δύο «ενωτικά» εγχειρήματα που μιλούν στο όνομα της «ριζοσπαστικής αριστεράς», ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατεβαίνουν με χίλιες-δυο εσωτερικές διασπάσεις, φανερές και κρυφές, με φοβερό έλλειμμα αξιοπιστίας. Ο ήδη διασπασμένος ΣΥΝ και ο ντε φάκτο διασπασμένος ΣΥΡΙΖΑ κατεβάζουν δυο-τρεις υποψήφιους στην Περιφέρεια( Μητρόπουλος, Αλαβάνος, Ψαριανός). Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ η κατάσταση δεν είναι καλλίτερη: καθώς δύο βασικές συνιστώσες, η ΑΡΑΝ κι η ΑΡΑΣ, αλληλοξυλοφορτώθηκαν κι εξουδετερώθηκαν εκλογικά, οι άλλες δύο μεγαλύτερες συνιστώσες, το ΝΑΡ και το ΣΕΚ, παρόλη την ιδεολογικοπολιτική άβυσσο που τις χωρίζει, μοιράζονται την θέση του υποψήφιου περιφερειάρχη Αττικής και του υποψήφιου Δήμαρχου της Αθήνας. Στην τελευταία περίπτωση , μάλιστα , για να μην έχει κανείς αμφιβολία ότι πρόκειται για το δημοτικό σχήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι όχι για κάτι ευρύτερο στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, πήρε και το ευφάνταστο όνομα «Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας»! Πώς με τόση κρίση αξιοπιστίας να δώσει κανείς έστω και κριτική υποστήριξη σε ένα τόσο ετερογενές μεσοβέζικο σχήμα, προϊόν ενός συμβιβασμού με ορατά σημάδια αυτοδιάλυσης;
Λόγω των αντιδημοκρατικών τεράστιων γραφειοκρατικών –οικονομικών εμποδίων που μπαίνουν από το αστικό κράτος, αλλά και λόγω άλλων πολιτικών προτεραιοτήτων που δεσπόζουν στο κίνημα και στις λαϊκές μάζες, το ΕΕΚ δεν κατεβάζει ανεξάρτητο ψηφοδέλτιο στην Περιφέρεια Αττικής και στο Δήμο της Αθήνας και καλεί τον λαό να ρίξει λευκό ή άκυρο.
Το ΕΕΚ στηρίζει ή και συμμετέχει σε αγωνιστικά αριστερά τοπικά σχήματα και κινήσεις που έχουν έμπρακτα δεθεί μέσα από αγώνες με τους καταπιεσμένους στις τοπικές κοινωνίες στις πόλεις και στην περιφέρεια.
Σ’ όλες τις άλλες περιπτώσεις καλούμε σε άκυρο ή λευκό. Όλη η προσοχή και δράση μας πρέπει να επικεντρωθούν στους μεγάλους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες πριν και μετά από τις κάλπες.


Η ΚΕ του ΕΕΚ, Σεπτέμβριος 2010

ΣΧΟΛΙΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΕΞΤΡΕΜ:
Σέβομαι τις διαφωνίες που οδήγησαν στη μη συμμετοχή του ΕΕΚ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ από το 2008. Σέβομαι την ανάλυση του ΕΕΚ για την οικονομική κρίση και την διαφορετική του τοποθέτηση σε σχέση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Αδυνατώ όμως να κατανοήσω το τσουβάλιασμα που γίνεται από την πλευρά του ΕΕΚ μεταξύ ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε από το 1989 και μετά ΝΑΡ και ΕΕΚ υπήρξαν ισχυροί σύμμαχοι στους κοινωνικούς αγώνες, στο φοιτητικό κίνημα και στην ΕΑΑΚ, στην υπόθεση του πόλου της ριζοσπαστικής αριστεράς και στο ΜΕΡΑ.
Το να λες οτι έγιναν ρεφορμιστές θυμίζει άλλους χώρους και δεν ταιριάζει στον πολιτισμό και τη συντροφική κριτική  της αριστεράς που νομίζω θέλουμε να οικοδομήσουμε ακυρώνοντας επι της ουσίας την αγωνιστική του διαδρομή όλα αυτά τα χρόνια.Τη στιγμή μάλιστα που στις περισσότερες κινήσεις πόλης σύντροφοι από όλες τις συνιστώσες του χώρου δίνουν από κοινού τη μάχη.