Επιστρέφουν τον λογαριασμό οι Γάλλοι εργαζόμενοι!

του Λεωνίδα Βατικιώτη

 

Στους δρόμους της Γαλλίας, εκεί που διαδηλώνουν σχεδόν καθημερινά πλέον οι εργαζόμενοι ενάντια στο αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο του Σαρκοζύ, καταφέρνοντας να κάνουν έξι απεργίες από τον Σεπτέμβρη με την μια να έχει μεγαλύτερη συμμετοχή από την άλλη, χτυπάει η καρδιά των εργαζομένων όλης, μα όλης της Ευρώπης! Γιατί, μπορεί η χώρα του Ροβεσπιέρου και του Μαρά, η χώρα τους Κομμούνας και του Μάη του ’68 να μην συγκρίνεται με καμία άλλη σε ότι αφορά την σφοδρότητα των κοινωνικών συγκρούσεων, οι αιτίες της εξέγερσης στη Γαλλία όμως έχουν εντυπωσιακές ομοιότητες με ότι συμβαίνει σε όλη την υπόλοιπη γηραιά ήπειρο.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το επίμαχο θέμα που έχει διχάσει τη Γαλλία κατεβάζοντας στους δρόμους την προηγούμενη Τρίτη περισσότερους από 3,5 εκ. εργαζομένους είναι η επιμονή του προέδρου Νικολά Σαρκοζύ και του πρωθυπουργού Φρανσουά Φιλιόν να ψηφίσουν ένα νεοφιλελεύθερης έμπνευσης αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Βάση της πρότασης τους, που ψηφίστηκε από τη Γερουσία με 177 ψήφους υπέρ και 153 κατά, το όριο ηλικίας για πλήρη συνταξιοδότηση αυξάνεται από τα 65 στα 67 έτη, για πρόωρη σύνταξη από τα 60 στα 62 και τα έτη εισφορών από 37,5 σε 41,5. Η επιλογή αυτή εμφανίστηκε ως μονόδρομος και αδήριτη αναγκαιότητα για όλους, πλην εκείνης της… ασήμαντης κοινωνικής πλειοψηφίας που σε όλες τις δημοσκοπήσεις δεν έπεσε ποτέ κάτω από το 66% των ερωτηθέντων οι οποίοι απορρίπτουν με κάθε τρόπο το νόμο και επιδοκιμάζουν τους απεργούς.

Μονόδρομος α λα γαλλικά

Υποστήριζε, για παράδειγμα, η υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρ: «Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 15 εκ. γάλλοι συνταξιούχοι. Κάθε χρόνο προστίθενται άλλοι 700.000, ενώ η σύνταξη σχεδόν 1,5 εκ. εξ αυτών, δηλαδή περίπου το 10% του συνόλου, χρηματοδοτείται από κρατικά δάνεια. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Η δημοσιονομική κατάσταση επιβάλει επείγοντα μέτρα»! Στο ίδιο μήκος κύματος και ο νεοφιλελεύθερος γάλλος δημοσιολόγος Γκι Σορμάν που πριν δύο δεκαετίες με το βιβλίο του «Ο νέος πλούτος των εθνών» εξέφραζε τον θαυμασμό του για το καθεστώς του αιμοσταγούς δικτάτορα Πινοτσέτ γράφοντας: «η Χιλή δεν είναι δημοκρατία όπως δεν είναι και κόλαση, το καθεστώς το Πινοτσέτ είναι αυταρχικό δεν είναι όμως ολοκληρωτικό»! Τώρα με άρθρο του στη Wall Street Journal του προηγούμενου Σαββατοκύριακου χαρακτήριζε την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση του Σαρκοζύ ως «εντελώς ορθολογική πρωτοβουλία» τονίζοντας ότι «μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής και χαμηλότερη οικονομική μεγέθυνση δεν αφήνουν καμία άλλη επιλογή για να σωθούν τα δημόσια συνταξιοδοτικά ταμεία από τη χρεοκοπία». Υπέρ της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στη Γαλλία και οι New York Times από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού που έγραφαν σε σημείωμά της σύνταξης την Τετάρτη 20 Οκτώβρη, μια μέρα δηλαδή μετά την τελευταία μεγαλειώδη απεργία και συγκέντρωση: «Η άνοδος του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στη Γαλλία αποτελεί κατεπείγουσα ανάγκη. Το συνταξιοδοτικό σύστημα της Γαλλίας ήδη αντιμετωπίζει ένα έλλειμμα σχεδόν 15 δισ. δολ. ετησίως και ο λόγος των εργαζομένων που συμβάλλουν με τις εισφορές τους στο σύστημα προς τους συνταξιούχους που τραβούν απ’ αυτό μειώνεται σταθερά. Χωρίς καμία αλλαγή στο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης το έλλειμμα σχεδόν θα δεκαπλασιαστεί μέχρι το 2015 καθώς ο πληθυσμός θα γερνάει».

Η κυβέρνηση μάλιστα δεν έκρυψε πως οι Γάλλοι θα πεθαίνουν δουλεύοντας – γιατί αυτό σημαίνει η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης – μόνο και μόνο για να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα της Γαλλίας από το 8% του ΑΕΠ που είναι τώρα στο 3% που θέτει ως ανώτατο όριο η Συνθήκη της Λισσαβόνας μέχρι το 2013. Γιατί είναι εμφανές ότι το όφελος για τα δημόσια ταμεία θα είναι διπλό: περισσότερες εισφορές και λιγότερες συντάξεις.

Όλα για τις τράπεζες!

Ακόμη και τα παραπάνω επιχειρήματα, αφήνοντας δηλαδή εκτός σχολιασμού δηλώσεις όπως αυτή του Σαρκοζύ ότι «ο ένας στους δύο σε λίγο καιρό θα ζει μέχρι τα 100», είναι σκέτη υποκρισία. Τα αριθμητικά στοιχεία και οι στατιστικές προβλέψεις που επικαλείται η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της αντιδραστικής αυτής μεταρρύθμισης δεν χρησιμοποιούνται για να διαφωτίσουν την κατάσταση, αλλά για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου και να κρύψουν την αλήθεια. Γιατί, ξεχνούν τι συνέβαινε στη Γαλλία πριν δύο ακριβώς χρόνια…

Τον Οκτώβριο λοιπόν του 2008, αμέσως μετά την χρεοκοπία του Lehman Brothers όταν ξαφνικά μάθαμε πως «ό,τι είναι καλό για τις τράπεζες είναι καλό και για την ανθρωπότητα», για να παραφράσουμε τη γνωστή ρήση για την General Motors και την Αμερική, ο Νικολά Σαρκοζύ ανακοίνωνε το ένα χρηματοδοτικό πακέτο μετά το άλλο, ανακοινώνοντας όλο καμάρι πως δεν θα επιτρέψει σε καμία τράπεζα να χρεοκοπήσει. Πόσο στοίχισε στους γάλλους φορολογούμενους η δέσμευσή του; Στο αποκορύφωμα της κρίσης έθεσε στη διάθεση των τραπεζιτών 360 δις. ευρώ, εκ των οποίων 40 δισ. πήγαν για αναπλήρωση κεφαλαίου (έτσι ώστε να παραγράψουν με την άνεσή τους οι τράπεζες τις κερδοσκοπικές τοποθετήσεις) και άλλα 320 δισ. δόθηκαν ως εγγύηση του διατραπεζικού δανεισμού. Μια εβδομάδα μετά ο Νικολά Σαρκοζύ, που εκείνο το εξάμηνο είχε την κυκλική προεδρία της ΕΕ οπότε με τις πρωτοβουλίες του έστελνε και τα δέοντα μηνύματα στις υπόλοιπες 26 χώρες, ξαναχτύπησε. Στις 6 μεγαλύτερες τράπεζες της Γαλλίας έδωσε ρευστό 10,5 δισ. ευρώ. Η Credit Agricole πήρε 3 δισ., η BNP Baribas 2,55 δις., η Societe Generale 1,7 δις. κοκ. Ακόμη κι αυτά τα χρήματα όμως δεν φάνηκαν αρκετά για να σωθεί η κλυδωνιζόμενη ιδιωτική οικονομία. Έτσι τον Δεκέμβρη του 2008 το δημόσιο έδωσε 26 δις. ευρώ και τον Φεβρουάριο του 2009 ο πρωθυπουργός Φρανσουά Φιγιόν ανακοίνωσε νέο πακέτο στήριξης της οικονομίας ύψους 31,1 δις. ευρώ. Επί πέντε μήνες, με λίγα λόγια, οι γαλλικοί ουρανοί έσταζαν εκατομμύρια! Πληροφορούμαστε μάλιστα από τηλεγράφημα του πρακτορείου Reuters της 4^ης Δεκεμβρίου 2009 ότι ως αποτέλεσμα των πρώτων χρηματοδοτήσεων το δημοσιονομικό έλλειμμα θα έφθανε στο 3,9%. Εκείνη την εποχή όμως, όταν κρινόταν η ίδια η ύπαρξη των τραπεζών, κανείς δεν εξέταζε το κατά πόσο οι αθρόες κρατικές χρηματοδοτήσεις οδηγούσαν το έλλειμμα στην υπέρβαση του ορίου του 3%. Αντιθέτως μάλιστα Βρυξέλλες και Φρανκφούρτη, Ευρωπαϊκή Επιτροπή δηλαδή και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, παρότρυναν τις κυβερνήσεις των 27 κρατών μελών να δώσουν όσα χρήματα απαιτείται για να σωθούν οι τράπεζες. Έτσι έδωσε και η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή τα πρώτα 28 δις. ευρώ, με το ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση να διαφωνεί και να αποδοκιμάζει, για να φτάσουμε σήμερα το ίδιο να έχει θέσει στη διάθεσή τους 50 δισ. ευρώ ακόμη!

Αν κάνουμε μια απλή σύγκριση των 15 δις. ευρώ που υποτίθεται ότι είναι το ετήσιο έλλειμμα του γαλλικού ασφαλιστικού συστήματος με τα εκατοντάδες δισ. που δόθηκαν προ διετίας για τις τράπεζες φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού η απέραντη υποκρισία. Έτσι μάλιστα αποκαλύπτεται και ποιος είναι αυτός που με διαφορά δύο χρόνων καλείται να πληρώσει τον λογαριασμό για τα σπασμένα των τραπεζών: οι εργαζόμενοι δηλαδή από τους οποίους ζητείται να θυσιάσουν θεμελιώδη δικαιώματά τους στο βωμό μιας χούφτας επιχειρήσεων που έχουν εξελιχθεί σε βδέλες απομυζώντας κάθε πόρο της κοινωνίας, υπό την απειλή ότι θα καταρρεύσουν και τότε οι συνέπειες θα είναι βαρύτερες… 

«Δεν πληρώνω» είπαν οι Γάλλοι

Οι εργαζόμενοι της Γαλλίας επομένως με τις μαζικές κινητοποιήσεις τους είπαν ένα ρωμαλέο «δεν πληρώνω», διαμήνυσαν ότι δεν θα γίνουν αυτοί τα τελικά θύματα μιας κρίσης που απειλεί να παρασύρει όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις και την πρόοδο που συντελέστηκε τη μεταπολεμική εποχή. Υπό αυτή την έννοια το μήνυμά τους ήταν πανευρωπαϊκό και ο ξεσηκωμός τους πλημμύρισε με αισιοδοξία όλη την Ευρώπη: από την Ελλάδα που οι εργαζόμενοί της καλούνται να παραιτηθούν από κάθε δικαίωμα ελέω Μνημονίου, μέχρι την Αγγλία, όπου η κυβέρνηση ανακοίνωσε την προηγούμενη εβδομάδα την απόλυση 500.000 δημοσίων υπαλλήλων.

Ο ξεσηκωμός των Γάλλων είχε τέτοια απήχηση και ένταση, όπως δείχνει το γεγονός ότι επιτυχημένες και μαζικές συγκεντρώσεις γίνονται όλο αυτό το διάστημα σε εκατοντάδες πόλεις και χωριά της Γαλλίας, γιατί κατάφερε να ενώσει όλες τις γενιές. Η πάλη ενάντια στην αντι-ασφαλιστική μεταρρύθμιση αγκάλιασε πολύ γρήγορα τη νεολαία, μαθητές και φοιτητές, όπως φάνηκε από το γεγονός ότι ήδη 1.200 γυμνάσια από τα 4.300 και περισσότερα από 30 πανεπιστήμια σε σύνολο 83 είναι κατειλημμένα, γιατί οι 20άρηδες κατάλαβαν ότι η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των πατεράδων και των παππούδων τους κατά 2 χρόνια θα σημάνει επιπλέον την παράταση της δικής τους ανεργίας τουλάχιστον για 2 χρόνια ακόμη. Και η ανεργία των νέων στη Γαλλία είναι ήδη μεγάλη, καθώς αγγίζει το 23%, πρακτικά δηλαδή ο ένας στους τέσσερις. Καθόλου τυχαίο έτσι δεν είναι το γεγονός ότι η υποστήριξη στους απεργούς, που με μια συγκεκριμένη έρευνα ανερχόταν σε 71%, κατέγραφε τα υψηλότερα ποσοστά στις ηλικίες 25-29 (81%) και 30-39 (79%) και επίσης στους ανέργους (86%)! Η ενότητα των μαθητών από τη μια και των εργαζομένων από την άλλη που βρίσκονται στα πρόθυρα της σύνταξης, οι οποίοι είναι οι πρώτοι που θίγονται, στέλνει το δικό της ελπιδοφόρο μήνυμα γιατί ακυρώνει την προσπάθεια κατακερματισμού των εργαζομένων και όξυνσης των μεταξύ τους αντιθέσεων, που είχε καλλιεργηθεί όλα αυτά τα χρόνια.

Πραξικόπημα καταγγέλλουν οι Σοσιαλιστές

Εξ ίσου σφοδρά όμως με το κοινωνικό ζήτημα τέθηκε και το θέμα της δημοκρατίας, γιατί τα μέτρα του Σαρκοζύ δεν αμφισβητούν μόνο μια κατάκτηση που χρονολογείται από το 1983, επί κυβερνήσεως Φρανσουά Μιτεράν, αλλά και την ίδια τη δημοκρατία. Αρχικά, σε καμιά προεκλογική του εξαγγελία δεν είχε θίξει ότι θα αναθεωρήσει επί το δυσμενέστερο το ασφαλιστικό καθεστώς. Κανείς δεν τον ψήφισε με άλλα λόγια για να αυξήσει τα έτη εργασίας, σε μια μάλιστα συγκυρία που το ένα σκάνδαλο παράνομης χρηματοδότησης του κόμματός του από μεγιστάνες διαδέχεται το άλλο. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Για να ακυρώσει ο Σαρκοζύ μια συνηθισμένη κοινοβουλευτική τακτική την οποία μετέρχεται εκ παραδόσεως η αντιπολίτευση όταν θέλει να καθυστερήσει χρονικά την ψήφιση ενός νομοσχεδίου, μια καταιγίδα δηλαδή τροποποιήσεων που τώρα έφθασαν τις 1.237(!), απαγόρευσε τη συζήτησή τους ομαδοποιώντάς τις και ψηφίζοντάς τις από κοινού. Η κίνηση αυτή του Σαρκοζύ, ένα κοινοβουλευτικό fast track, προκάλεσε την οργή της επικεφαλής των Σοσιαλιστών, Μαρτίν Ομπρί, που δεν φημίζεται και για τα αυθόρμητα ξεσπάσματά της, η οποία χαρακτήρισε δημόσια την ντρίπλα του Σαρκοζύ ως πραξικόπημα, παρότι μάλιστα δεν έγινε αυθαίρετα αλλά αξιοποιώντας σχετική δυνατότητα που παρέχει ο κανονισμός της γαλλικής Βουλής. Ενδεικτικό στοιχείο για τις ολοκληρωτικές μεθόδους που χρησιμοποιεί ο Σαρκοζύ προκειμένου να καταστείλει το απεργιακό κίνημα είναι και οι ασυνήθιστα βίαιες επιθέσεις της αστυνομίας κατά απεργών με αποτέλεσμα να σημειωθούν σοβαροί τραυματισμοί στα διυλιστήρια και οι αθρόες συλλήψεις που έχει πραγματοποιήσει όλο αυτό διάστημα. Μέχρι την Κυριακή που μας πέρασε οι συλλήψεις είχαν ξεπεράσει τις 2.250, με τα συνδικάτα να καταγγέλλουν την αστυνομία για τυφλές και αναίτιες συλλήψεις που ως μοναδικό τους στόχο είχαν τον εκφοβισμό και την αποθάρρυνση του κόσμου ώστε να σταματήσει να κατεβαίνει στις συγκεντρώσεις.

Στα σκουπίδια ο αυτοματισμός

Ακόμη κι έτσι ωστόσο οι απεργοί δεν κάμφθηκαν. Η συντριπτική πλειοψηφία των Γάλλων αποδοκιμάζει την κυβέρνηση Σαρκοζύ και υποστηρίζει το απεργιακό κίνημα χωρίς να στρέφουν την οργή τους κατά των απεργών που κρατώντας τα διυλιστήρια αποκλεισμένα δημιουργούν εμπόδια στους εκδρομείς που θέλησαν να εκμεταλλευτούν την αργία αυτών των ημερών ή κατά των εργατών στους δήμους που αφήνουν τα απορρίμματα αμάζευτα με αποτέλεσμα πόλεις όπως η Μασσαλία να έχουν πνιγεί στο σκουπίδι. Δηλαδή, ο τόσο οικείος στην Ελλάδα κοινωνικός αυτοματισμός που διαιωνίζει τον κατακερματισμό και θωρακίζει τις πολιτικές λιτότητας στη Γαλλία δεν… δούλεψε. Αντίθετα η οργή στρέφεται κατά του Σαρκοζύ, τα ποσοστά δημοτικότητας του οποίου σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε στη Γαλλία την Κυριακή έφθασαν στο χαμηλότερο ποσοστό όχι μόνο της δικής του θητείας, αλλά και οποιουδήποτε άλλου προέδρου στην ιστορία της Γαλλίας. Εξέλιξη που καθιστά εξαιρετικά αβέβαιη την επανεκλογή του στις προεδρικές εκλογές που θα γίνουν το 2012.

Αναποτελεσματικό αποδείχτηκε επίσης και το «κοινοβουλευτικό fast track», πέραν του κοινωνικού αυτοματισμού. Η απόφαση των γάλλων εργαζομένων να ορίσουν νέες μέρες πανεθνικής κινητοποίησης και απεργίας την 28^η Οκτωβρίου και την 6^η Νοεμβρίου (όταν θα έχουν ανοίξει σχολεία και σχολές) εξασφαλίζει ότι ακόμη και να ολοκληρωθεί αυτή την εβδομάδα η ψήφιση του νόμου όπως έχει προγραμματισθεί, οι κινητοποιήσεις θα συνεχισθούν, μπαίνοντας μάλιστα στον τρίτο μήνα! Προοπτική που αφήνει τα πάντα ανοιχτά. Ακόμη δηλαδή και την απόσυρση του νόμου, μετά την ψήφισή του. Τα σχετικά προηγούμενα είναι αρκετά νωπά. Έτσι αποσύρθηκε η προηγούμενη αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση του 1995 επί προεδρίας Ζακ Σιράκ και πρωθυπουργίας Αλέν Ζιπέ και με τον ίδιο τρόπο επίσης αποσύρθηκε ο νόμος για το Συμβόλαιο Πρώτης Πρόσληψης (CPE) το 2006 επί προεδρίας Ζακ Σιράκ και πρωθυπουργίας Ντομινίκ ντε Βιλπέν. Γιατί όχι και τώρα; λένε οι γάλλοι εργαζόμενοι!

πηγή: Επίκαιρα