ΣΥΝ: Ο (Ανδρέας) Παπανδρέου τώρα δικαιώνεται;

του Κώστα Μάρκου

Αμηχανία έως απόγνωση από την καμπάνια του Αλ. Μητρόπουλου στον κόσμο του ΣΥΝ

Τουλάχιστον με αμηχανία, εάν όχι με απόγνωση, χιλιάδες μέλη και φίλοι του Συνασπισμού, της νεολαίας ΣΥΝ και των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που δεν συμφώνησαν με τον δονκιχωτικό δρόμο του Αλέκου Αλαβάνου, παρακολουθούν την προεκλογική καμπάνια του συνδυασμού «Αττική Συνεργασία – Όχι στο Μνημόνιο» και του επικεφαλής του, Αλέξη Μητρόπουλου. Την εβδομάδα που έρχεται, ακόμη και μπροστά στην κάλπη, όχι λίγοι από αυτούς θα βασανιστούν με το δίλημμα: «Να τον ψηφίσω ή να μην τον ψηφίσω»;

Η διαπίστωση αυτή δεν έχει καμία σχέση με οποιοδήποτε αίσθημα πολιτικής χαιρεκακίας. Έχει όμως, άμεση σχέση με την αγωνία για την πορεία πλεύσης της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος, που αισθάνονται τα μέλη και οι οπαδοί του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί βλέπουν, ότι η περίφημη «ιστορική συνάντηση της Αριστεράς με το σοσιαλιστικό χώρο», που πρεσβεύει ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ, μετατράπηκε, στην εκδοχή Τσίπρα – Βούτση, σε μια σχεδόν υστερική υποταγή του ΣΥΝ στο νέο, πιο μαχητικό, λόγω των καιρών, σοσιαλδημοκρατικό χώρο. Μάλιστα, η επιλογή αυτή είναι μόνιμη, όπως απάντησε ο Αλ. Τσίπρας σε ερώτηση του πολιτικού συντάκτη του Πριν, Γ. Λαουτάρη, στη συνέντευξη Τύπου της περασμένης Τρίτης: «Βεβαίως και θα συνεχίσουμε», είπε.

Αλλά, τα ερωτήματα είναι αμείλικτα. Πώς να ανεχτεί, άραγε, το μέλος και ο φίλος του Συνασπισμού, της νεολαίας ΣΥΝ, ή για παράδειγμα, της ΑΚΟΑ, τη δήλωση – ύμνο του Αλ. Μητρόπουλου στον Ανδρέα Παπανδρέου (με τον οποίο, μάλιστα, ο ίδιος συγκρούστηκε), με αφορμή την έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας;

Πώς να καταπιούν τα μέλη του ΣΥΝ το γεγονός ότι στην Πολιτική Διακήρυξη της «Αττικής Συνεργασίας» (όλες οι αναφορές από τις επίσημες ιστοσελίδες του συνδυασμού και του ΣΥΝ), δεν υπάρχει, καθόλου, ούτε μια φορά, η λέξη ΠΑΣΟΚ; Πώς να υπερψηφίσουν μια τέτοια Διακήρυξη;

Όλοι γνωρίζουμε, ότι ο Αλ. Μητρόπουλος, όντας μέλος, δεν δίστασε να συγκρουστεί με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, δεν θα άξιζε έστω μια αυτοκριτική για το γεγονός  ότι επέλεξε να εκλεγεί μέλος του Εθνικού Συμβουλίου, στο αμερικανικότερο ΠΑΣΟΚ όλων των εποχών, με πρόεδρο τον σημερινό πρωθυπουργό που μας έβαλε στο Μνημόνιο; Ήταν κεραυνός εν αιθρία η επιλογή Παπανδρέου;

Αργότερα, ίσως έπειτα από διαμαρτυρίες στελεχών του ΣΥΝ, στην κατά τα άλλα εμπεριστατωμένη ομιλία – παρουσίαση των «Τεσσάρων αξόνων για τη νίκη», ο Αλ. Μητρόπουλος διόρθωσε αυτή την ακραία έλλειψη κριτικής στο ΠΑΣΟΚ και τις κυβερνήσεις του. Ωστόσο και εκεί, τα βέλη της κριτικής στρέφονται κυρίως κατά του «ύστερου ΠΑΣΟΚ» το οποίο δήθεν καταπάτησε τις «προεκλογικές του δεσμεύσεις». Μα, όλη η ιστορία του ΠΑΣΟΚ δεν είναι μια ιστορία καταπάτησης των προεκλογικών του δεσμεύσεων;

Ωστόσο, τα πράγματα μάλλον είναι χειρότερα. Ο Αλ. Μητρόπουλος φαίνεται ότι δεν έχει πειστεί ούτε για την οριστική και ανεπίστρεπτα νεοφιλελεύθερη -όπως ο ίδιος καταγγέλλει- μετάλλαξη του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Πως αλλιώς να ερμηνευθεί ο παρακάτω βασικός στόχος που έθεσε ο επικεφαλής της «Αττικής Συνεργασίας» για το ρόλο του ως πιθανού περιφερειάρχη Αττικής, όπως επί λέξει είπε στη συζήτηση στην εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου, στο κανάλι Άλτερ, στις 22 Σεπτέμβρη: «να πείσεις τον Ραγκούση, τον Παπανδρέου, την τρόικα, ότι ο υποθηκευμένος Καλλικράτης, η απαλλοτριωμένη από τα δικαιώματα τοπική αυτοδιοίκηση, δεν αντέχει». Η λογική αυτή δεν απέχει παρά ελάχιστα από την πρακτική του Μπόνο, που τρέχει από σαλέ σε σαλέ, για να πείσει τους πλανητάρχες της διεθνούς πλουτοκρατίας να δώσουν λίγα ευρώ από τα δισεκατομμύριά τους στους φτωχούς της γης. Κάτι που είναι ευκολότερο από το να πείσεις τους Ραγκούση και Παπανδρέου να μας απαλλάξουν από το Μνημόνιο…

Σε κάτι, όμως, δεν διαφέρει ο Αλ. Μητρόπουλος από τον Αλ. Αλαβάνο και τον Αλ. Τσίπρα, ακόμη και τον Γρ. Ψαριανό. Με παραλλαγές, όλοι τους προτείνουν έναν βασιλικό (κοινοβουλευτικό) δρόμο για την απαλλαγή από το Μνημόνιο: το δρόμο κάποιας ριζοσπαστικής, αριστερής ή προοδευτικής κυβέρνησης, με το εργατικό και λαϊκό κίνημα σε ρόλο χειροκροτητή ή το πολύ σε ρόλο πίεσης για κάποια διαπραγμάτευση με την Κομισιόν. Η διαφορά με το ΚΚΕ είναι ότι αυτό, ενώ παλεύει για ένα ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, του αναθέτει ένα ρόλο σαπόρτ στη «λαϊκή εξουσία» του κόμματος.

Η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πάντως, προτείνουν έναν άλλο ρόλο: Του πρωταγωνιστή και όχι του κομπάρσου της ανατροπής. Στο μαζικό κίνημα, η κοινή δράση όλης της Αριστεράς, μαζί και της μαχητικής σοσιαλδημοκρατίας, μπορεί να δώσει άλλη πνοή. Δεν είναι προτιμότερος αυτός ο δρόμος;

πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ