Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

Λίγη σεμνότητα δεν θα έβλαπτε...

του Αλέκου Αναγνωστάκη




Με τίτλο «Αποκαλυπτικά - μιλούν για φιλο­λαϊκή κυβέρνηση σε αστικό πλαίσιο» ο ανώνυ­μος αρθρογράφος «I» του Ριζοσπάστη την περα­σμένη Τρίτη (σελ. 28) απαντά στην αρθρογρα­φία του Πριν της περασμένης Κυριακής. Κατά τον «I», το NAP έχει ως άμεσο στόχο ένα πρό­γραμμα το οποίο «μπορεί να εφαρμόσει και μια φιλολαϊκή κυβέρνηση - σκαλοπάτι για την επανάσταση- στα πλαίσια του αστικού συστή­ματος». Συμπεραίνει επίσης πως η αρθρογρα­φία του Πριν ψεύδεται όταν κάνει κριτική ότι «το ΚΚΕ περιχαρακώνει τους αγώνες» και ότι «αποσιωπάται ολόκληρη η θέση του κόμματος για τις εκλογές». Ότι δηλαδή, για το ΚΚΕ, «οι εκλογές δεν θεωρούνται πανάκεια για τη λύση των λαϊκών προβλημάτων, αλλά ως μια μορφή αγώνα επίσης που μπορεί να αλλάξει συσχετι­σμούς».
Ο αρθρογράφος συμπεραίνει ότι τα άρθρα του Πριν πηγή και σκοπό έχουν «να συγκαλύ­ψουν τον οπορτουνισμό τους, τον τυχοδιωκτισμό τους», «για να κρυφτούν απ' αυτό που πραγμα­τικά είναι: εργαλείο υπονόμευσης της πολιτικής πάλης για την εργατική εξουσία, της ταξικής πά­λης του σήμερα».

Κι έτσι ...καθαρίσαμε.
Η κρισιμότητα και η έκβαση της σε εξέλι­ξης ταξικής πάλης θα επηρεάσει για απροσδι­όριστο διάστημα τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώ­πων. Απαιτείται επομένως ανάλογη αντιμετώπι­ση των ζητημάτων. Η πολιτική που προωθείται από NAP και ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιχειρεί άμεσα την επιβο­λή στο κράτος και τις αστι­κές κυβερνήσεις, θεμελιω­δών ρηγμάτων και υλικών κατακτήσεων, ακόμη και νό­μων με γενική πανκοινωνική ισχύ που μπορεί, εν μέρει και ασταθώς να επιβληθούν από ένα ταξικά ανασυγκροτημέ­νο εργατικό κίνημα με ατμο­μηχανή μια προγραμματικά αναγεννημένη -μέσα στον αγώνα και την κοινή δράση Αριστερά. Παράγοντες που σήμερα κάνουν θετικά βήμα­τα. Η αντικαπιταλιστική αυ­τή τακτική, η «αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθε­σης», παίρνει και δίνει νόη­μα με την επιδίωξη της επα­νάστασης, τη δημιουργία δη­λαδή στρατηγικού ρήγματος στην αστική κυριαρχία. Με σταθερό οδηγό τη ρήση του Μαρξ πως τελικά το όλο ζήτημα είναι υπόθεση των ίδιων των ερ­γατών. Από αυτή τη σκοπιά, η αριστερή κυβέρ­νηση ή θα είναι αντικειμενικά γέννημα της επα­ναστατικής διαδικασίας ή δεν θα είναι αντικειμε­νικά αριστερή. Με το ίδιο κριτήριο θα κρίνονται ακόμη και «απρόσμενες» εξελίξεις.
Το ΚΚΕ κρίνεται γιατί ακολουθεί αντε­στραμμένη πορεία. Κρίνεται όχι μόνο ή κυρί­ως για την ακολουθούμενη πολιτική περιχαρά­κωσης, αλλά πρωτίστως για την τακτική του «να τσιμπήσουμε κάτι τις και φύγαμε για τη Λαϊκή Εξουσία» που οδηγεί στην περιχαράκωση. Δη­λαδή, για την αποσύνδεση της τακτικής από τη στρατηγική, την ασάφεια και αμφισημία αυτής καθ' αυτής της στρατηγικής. Τον ασαφή πολιτι­κό στόχο της Λαϊκής Εξουσίας - Λαϊκής Οικο­νομίας, ο οποίος δεν συνοδεύεται από τη στρα­τηγική της επανάστασης, με σφοδρές επιδράσεις στον άμεσο καθημερινό αγώνα, στη ζωή των ερ­γατών. Στην πολιτική χρήση (το πότε και γιατί) ακόμη και του ζητήματος των εκλογών.
Με την ευκαιρία, όταν αναφερόμαστε για συμμετοχή της Αριστεράς σε αστικές κυβερνή­σεις, λίγη σεμνότητα, αυτογνωσία και αυτοκριτι­κή δεν θα έβλαπτε. Ιστορικά η ηγεσία του ΚΚΕ συμμετείχε διά υπουργών σε τρεις αστικές κυ­βερνήσεις και στήριξε έμμεσα άλλες τρεις.


πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...