του Αλέκου Αναγνωστάκη
Κι έτσι ...καθαρίσαμε.
Η κρισιμότητα και η έκβαση της σε εξέλιξης ταξικής πάλης θα επηρεάσει για απροσδιόριστο διάστημα τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Απαιτείται επομένως ανάλογη αντιμετώπιση των ζητημάτων. Η πολιτική που προωθείται από NAP και ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιχειρεί άμεσα την επιβολή στο κράτος και τις αστικές κυβερνήσεις, θεμελιωδών ρηγμάτων και υλικών κατακτήσεων, ακόμη και νόμων με γενική πανκοινωνική ισχύ που μπορεί, εν μέρει και ασταθώς να επιβληθούν από ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα με ατμομηχανή μια προγραμματικά αναγεννημένη -μέσα στον αγώνα και την κοινή δράση Αριστερά. Παράγοντες που σήμερα κάνουν θετικά βήματα. Η αντικαπιταλιστική αυτή τακτική, η «αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης», παίρνει και δίνει νόημα με την επιδίωξη της επανάστασης, τη δημιουργία δηλαδή στρατηγικού ρήγματος στην αστική κυριαρχία. Με σταθερό οδηγό τη ρήση του Μαρξ πως τελικά το όλο ζήτημα είναι υπόθεση των ίδιων των εργατών. Από αυτή τη σκοπιά, η αριστερή κυβέρνηση ή θα είναι αντικειμενικά γέννημα της επαναστατικής διαδικασίας ή δεν θα είναι αντικειμενικά αριστερή. Με το ίδιο κριτήριο θα κρίνονται ακόμη και «απρόσμενες» εξελίξεις.
Το ΚΚΕ κρίνεται γιατί ακολουθεί αντεστραμμένη πορεία. Κρίνεται όχι μόνο ή κυρίως για την ακολουθούμενη πολιτική περιχαράκωσης, αλλά πρωτίστως για την τακτική του «να τσιμπήσουμε κάτι τις και φύγαμε για τη Λαϊκή Εξουσία» που οδηγεί στην περιχαράκωση. Δηλαδή, για την αποσύνδεση της τακτικής από τη στρατηγική, την ασάφεια και αμφισημία αυτής καθ' αυτής της στρατηγικής. Τον ασαφή πολιτικό στόχο της Λαϊκής Εξουσίας - Λαϊκής Οικονομίας, ο οποίος δεν συνοδεύεται από τη στρατηγική της επανάστασης, με σφοδρές επιδράσεις στον άμεσο καθημερινό αγώνα, στη ζωή των εργατών. Στην πολιτική χρήση (το πότε και γιατί) ακόμη και του ζητήματος των εκλογών.
Με την ευκαιρία, όταν αναφερόμαστε για συμμετοχή της Αριστεράς σε αστικές κυβερνήσεις, λίγη σεμνότητα, αυτογνωσία και αυτοκριτική δεν θα έβλαπτε. Ιστορικά η ηγεσία του ΚΚΕ συμμετείχε διά υπουργών σε τρεις αστικές κυβερνήσεις και στήριξε έμμεσα άλλες τρεις.
πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ
Με τίτλο «Αποκαλυπτικά - μιλούν για φιλολαϊκή κυβέρνηση σε αστικό πλαίσιο» ο ανώνυμος αρθρογράφος «I» του Ριζοσπάστη την περασμένη Τρίτη (σελ. 28) απαντά στην αρθρογραφία του Πριν της περασμένης Κυριακής. Κατά τον «I», το NAP έχει ως άμεσο στόχο ένα πρόγραμμα το οποίο «μπορεί να εφαρμόσει και μια φιλολαϊκή κυβέρνηση - σκαλοπάτι για την επανάσταση- στα πλαίσια του αστικού συστήματος». Συμπεραίνει επίσης πως η αρθρογραφία του Πριν ψεύδεται όταν κάνει κριτική ότι «το ΚΚΕ περιχαρακώνει τους αγώνες» και ότι «αποσιωπάται ολόκληρη η θέση του κόμματος για τις εκλογές». Ότι δηλαδή, για το ΚΚΕ, «οι εκλογές δεν θεωρούνται πανάκεια για τη λύση των λαϊκών προβλημάτων, αλλά ως μια μορφή αγώνα επίσης που μπορεί να αλλάξει συσχετισμούς».
Ο αρθρογράφος συμπεραίνει ότι τα άρθρα του Πριν πηγή και σκοπό έχουν «να συγκαλύψουν τον οπορτουνισμό τους, τον τυχοδιωκτισμό τους», «για να κρυφτούν απ' αυτό που πραγματικά είναι: εργαλείο υπονόμευσης της πολιτικής πάλης για την εργατική εξουσία, της ταξικής πάλης του σήμερα».
Κι έτσι ...καθαρίσαμε.
Η κρισιμότητα και η έκβαση της σε εξέλιξης ταξικής πάλης θα επηρεάσει για απροσδιόριστο διάστημα τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Απαιτείται επομένως ανάλογη αντιμετώπιση των ζητημάτων. Η πολιτική που προωθείται από NAP και ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιχειρεί άμεσα την επιβολή στο κράτος και τις αστικές κυβερνήσεις, θεμελιωδών ρηγμάτων και υλικών κατακτήσεων, ακόμη και νόμων με γενική πανκοινωνική ισχύ που μπορεί, εν μέρει και ασταθώς να επιβληθούν από ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα με ατμομηχανή μια προγραμματικά αναγεννημένη -μέσα στον αγώνα και την κοινή δράση Αριστερά. Παράγοντες που σήμερα κάνουν θετικά βήματα. Η αντικαπιταλιστική αυτή τακτική, η «αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης», παίρνει και δίνει νόημα με την επιδίωξη της επανάστασης, τη δημιουργία δηλαδή στρατηγικού ρήγματος στην αστική κυριαρχία. Με σταθερό οδηγό τη ρήση του Μαρξ πως τελικά το όλο ζήτημα είναι υπόθεση των ίδιων των εργατών. Από αυτή τη σκοπιά, η αριστερή κυβέρνηση ή θα είναι αντικειμενικά γέννημα της επαναστατικής διαδικασίας ή δεν θα είναι αντικειμενικά αριστερή. Με το ίδιο κριτήριο θα κρίνονται ακόμη και «απρόσμενες» εξελίξεις.
Το ΚΚΕ κρίνεται γιατί ακολουθεί αντεστραμμένη πορεία. Κρίνεται όχι μόνο ή κυρίως για την ακολουθούμενη πολιτική περιχαράκωσης, αλλά πρωτίστως για την τακτική του «να τσιμπήσουμε κάτι τις και φύγαμε για τη Λαϊκή Εξουσία» που οδηγεί στην περιχαράκωση. Δηλαδή, για την αποσύνδεση της τακτικής από τη στρατηγική, την ασάφεια και αμφισημία αυτής καθ' αυτής της στρατηγικής. Τον ασαφή πολιτικό στόχο της Λαϊκής Εξουσίας - Λαϊκής Οικονομίας, ο οποίος δεν συνοδεύεται από τη στρατηγική της επανάστασης, με σφοδρές επιδράσεις στον άμεσο καθημερινό αγώνα, στη ζωή των εργατών. Στην πολιτική χρήση (το πότε και γιατί) ακόμη και του ζητήματος των εκλογών.
Με την ευκαιρία, όταν αναφερόμαστε για συμμετοχή της Αριστεράς σε αστικές κυβερνήσεις, λίγη σεμνότητα, αυτογνωσία και αυτοκριτική δεν θα έβλαπτε. Ιστορικά η ηγεσία του ΚΚΕ συμμετείχε διά υπουργών σε τρεις αστικές κυβερνήσεις και στήριξε έμμεσα άλλες τρεις.
πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου