Καθώς σταδιακά διαμορφώνεται ένα σκηνικό σύγκρουσης στην κοινωνία μπροστά στην προοπτική της νέας δανειακής σύμβασης που ετοιμάζει η κυβέρνηση του Μαύρου Μετώπου με την Τρόικα, η κοινωνία περιμένει να δει να γίνεται συγκεκριμένη η στάση της Αριστεράς. Η αναμονή δεν αφορά τόσο την απόρριψη της δανειακής σύμβασης, καθώς είναι δεδομένο το όχι από όλες τις τάσεις, έκτος φυσικά από το κόμμα του Φ. Κουβέλη που σταθερά αρνείται κάθε στήριξη και αλληλεγγύη στους κοινωνικούς αγώνες.
Το θέμα είναι τι προτείνουν οι δυνάμεις της Αριστεράς στους εργαζόμενους και την κοινωνία προκειμένου να μην περάσει η σύμβαση και να αποτύχει, να καταρρεύσει η Χούντα του Τραπεζίτη. Πώς μπορούν οι αγώνες να νικήσουν, με ποιο πλαίσιο, τι προτείνει η Αριστερά για το «μετά».
Τους τελευταίους μήνες ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ πρόβαλαν την πρόταση της «επιθετικής αναδιαπραγμάτευσης» του χρέους στα πλαίσια της ΕΕ και της ευρωζώνης και «από εκεί και πέρα, παραγωγική ανασυγκρότηση με κριτήριο τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες». Αυτά επανέλαβε ο Α. Τσίπρας στις 14 Γενάρη στην ηλεκτρονική εφημερίδα «Οι Εργαζόμενοι του Επενδυτή»[1].
Αυτή η κατεύθυνση αλλάζει στη συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο «Βήμα» [2] την επόμενη μέρα, όπου μια νέα πρόταση, η τριετής αναστολή πληρωμών, προηγείται της επαναδιαπραγμάτευσης. Συγκεκριμένα ο Α. Τσίπρας τόνισε «ζητάμε να εγκαταλειφθεί το PSI και το νέο δάνειο και να προσανατολιστούμε σε μια τριετή αναστολή πληρωμών προς τους δανειστές, που θα εξοικονομούσε πόρους τουλάχιστον 50 δις. ώστε να επανακινήσει η οικονομία. Και σε συνδυασμό με ένα πρόγραμμα ριζικής αναδιανομή πλούτου προς όφελος των αδύναμων και ένα εναλλακτικό πρότυπο παραγωγικής ανασυγκρότησης, να μπορέσουμε αρχές του 2015, να βγούμε από τη στενωπό χωρίς να ξεπουλήσουμε τη μισή Ελλάδα και από καλύτερη θέση να επαναδιαπραγματευθούμε το χρέος».
Αν όμως η πρώτη εντύπωση είναι πως ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνουν μια μεσοβέζικη πρόταση για αναστολή πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, ο Α. Τσίπρας με νέες του δηλώσεις την περασμένη Πέμπτη στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη στον «Άντεννα» μεταφέρει στο επίκεντρο την αναστολή πληρωμών. Ανέφερε χαρακτηριστικά: «Για να δείτε ότι οι προτάσεις μας είναι απολύτως ρεαλιστικές... Εσείς είστε ένας ομολογιούχος και σας λέω εγώ ο οποίος σας χρωστάω ότι, αντί να μου κουρέψετε το χρέος 50%, κάντε για τρία χρόνια μορατόριουμ. Μην μου το κουρέψετε, αναστολή πληρωμών. Αφήστε με για τρία χρόνια, προκειμένου αυτά τα τρία χρόνια να μπορέσω να καλυτερέψω, να έχω ανάπτυξη, γιατί αν δεν έχω ανάπτυξη δεν θα σας πληρώσω ποτέ και θα πάμε σε χρεοκοπία και θα χάσετε τα λεφτά σας»[3]. Σε αυτή τη συνέντευξη η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους δεν αναφέρεται καν.
Η πρόταση για μια αριστερή κυβέρνηση σαν διέξοδος από την πολιτική των Μνημονίων, που περιορίζει τις αναγκαίες ανατροπές που χρειάζεται η εποχή μας σε μια κυβερνητική εναλλαγή, έχει οδηγήσει το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην αναζήτηση εκλογικών στηριγμάτων και συμμαχιών στο χώρο του ΠΑΣΟΚ που καλείται απλά να αλλάξει πολιτικό εκπρόσωπο. Είναι χαρακτηριστική η συνεργασία με φθαρμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ταυτισμένα με παλιότερες εκδοχές της αντιλαϊκής πολιτικής (Κοτσακάς, Ραυτόπουλος). Αυτή η τακτική «έλα όπως είσαι» οδηγεί σε μια στρογγυλεμένη, αλλά ελάχιστα πειστική πολιτική για το χρέος. Παράλληλα η ΕΕ, οι θεσμοί της και το ευρώ μένουν στο απυρόβλητο, αντιμετωπίζονται έξω από την ιστορία, αλλά και το γεγονός ότι υπηρετούν τους στόχους του ευρωπαϊκού κεφαλαίου υπό την ηγεμονία του γερμανικού.
Το σημαντικότερο είναι ότι για ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς δεν υπάρχει λύση έξω από το ευρώ και την αποπληρωμή του χρέους. Αυτό το πλαίσιο δίνει στην κυβέρνηση τη δυνατότητα να εμφανίζει την πολιτική της ως άδικη ίσως, αλλά ρεαλιστική εκδοχή των μοναδικών επιλογών που υπάρχουν.
Ο ΣΥΝ δείχνει να υποτιμά τις ραγδαίες μετατοπίσεις στην κοινωνική συνείδηση. Σε συνθήκες που αμφισβητείται ακόμη και η δυνατότητα του καπιταλισμού να λύνει καθημερινά προβλήματα, οι κοινωνικές δυνάμεις που αποστοιχίζονται από την αστική πολιτική και κυρίως το ΠΑΣΟΚ θα γίνουν υλικό ανατροπής μόνο ως υποκείμενα αγώνα για μια κοινωνία πέρα από τις καπιταλιστικές κρίσεις.
Μοιάζει ο ΣΥΝ να καθορίζεται περισσότερο από τη θολή εικόνα της κοινωνίας στις δημοσκοπήσεις και ειδικά τα στοιχεία για τη διεισδυτικότητα του Κουβέλη στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Την εκτίμηση αυτή ενισχύει και το γεγονός ότι οι εκκλήσεις για κοινό εκλογικό μέτωπο της Αριστεράς έδωσαν τη θέση τους σε μια οξύτατη επίθεση από τον Τσίπρα σε Κουβέλη και Παπαρήγα.
Περισσότερο όμως υποτιμά τη δυναμική των κοινωνικών αγώνων, τη δυνατότητα της ταξικής πάλης να καθορίζει εξελίξεις. Οι αγώνες της τελευταίας διετίας απονομιμοποίησαν την πολιτική κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ και σφράγισαν την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Οι συγκρούσεις για τη δανειακή σύμβαση και η έκβασή τους θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό αν η Αριστερά θα έχει πολιτικό ρόλο στο άμεσο διάστημα, όπως θα κρίνουν και το χρόνο των βουλευτικών εκλογών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου