Είμαστε δύο λαοί, δύο κομμάτια

του Θύμιου Καλαμούκη 

«Κανένας μόνος του. Είμαστε ένας λαός, ένα έθνος, σε κοινή δοκιμασία». Το απόσπασμα αυτό είναι απο το πρωτοχρονιάτικο διάγγελμα, του δοτού πρωθυπουργού της δεύτερης κατοχικής κυβέρνησης, Λουκά Παπαδήμου.

Το διάγγελμα περιείχε πολλές απειλές, εκβιασμούς και ψέματα. Απο όλα αυτά την προσοχή μας τράβηξε η παραπάνω φράση και κυρίως το ότι «είμαστε ένας λαός»…

Ευτυχώς ΔΕΝ  είμαστε ένας λαός, ένα έθνος και πολύ περισσότερο ΔΕΝ είμαστε σε κοινή δοκιμασία. Για την ακρίβεια, το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού, είναι σε τραγική δοκιμασία, σε φρικτή κατάσταση, με ευθύνη ενός άλλου, μικρότερου κομματιού του λαού.

Ευτυχώς όσοι μένουμε Ελλάδα, κατοικούμε Ελλάδα και μιλάμε ελληνικά, δεν είμαστε ένα. Και πως θα μπορούσε άλλωστε. Τι κοινό έχει ο τραπεζίτης με τον ταμεία στο γκισέ και την καθαρίστρια του κτιρίου.

Τι κοινό έχει ο βιομήχανος της χαλυβουργίας που πετσοκόβει μισθούς και απολύει, με τον εργάτη της χαλυβουργίας, που χάνει εισόδημα απολύεται και εξαθλιώνεται.

Τι κοινό έχει ο απατεώνας αδίστακτος πολιτικάντης που κοροιδεύει την κοινωνία με τον ιδεολόγο ψηφοφόρο, (υπάρχουν ακόμη τέτοιοι), ή έστω με τον απλό ψηφοφόρο.

Ούτε ζωή κοινή έχουμε, ούτε καθημερινότητα ίδια, ούτε παρόμοια όνειρα, ούτε ακόμη ίδιες ψευδαισθήσεις.

Έχουμε αντίθετα και αντικρουόμενα συμφέροντα, προσδοκίες και όνειρα.

ΕΥΤΥΧΩΣ.

Και η επίκληση του εννιαίου και του αδιαίρετου, είναι η πιο ύπουλη, πρόστυχη, ισοπεδωτική  νομιμοποίηση της αδικίας και της ανισότητας. Κάτω απο αυτές τις μπούρδες χρόνια τώρα κρύβονται, τα χειρότερα εγκλήματα κατά των πολλών και αδυνάτων. Τα παραμύθια του ενιαίου έθνους και λαού που περνά δύσκολα κρύβουν τις εκρηκτικές αντιθέσεις, που καθορίζουν τα έθνη. Πόσο μάλλον τα επιχειρήματα του τύπου, «όλοι μαζί να δουλέψουμε και να επωμιστούμε τα βάρη της κρίσης για να ξεπεράσουμε τα δύσκολα…»

Ευτυχώς λοιπόν, δεν είμαστε ένας λαός. Είμαστε δύο λαοί, δύο κομμάτια. Αυτό που παράγει, δημιουργεί, προάγει την έννοια του ανθρώπου. Και αυτό που κλέβει τον μόχθο και κόπο των πολλών, αυτό που σαν βδέλλα ρουφά το αίμα των πολλών, καταπιέζοντας καθετί δημιουργικό και ελπιδοφόρο.

Δυο κομμάτια, δύο λαοί, σε μια κρίσιμη φάση. Το ένα είναι προβληματικό και το άλλο προβληματίζεται. Ελπίζω όχι για πολύ.

πηγή: Ελληνοφρένεια