ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΕ: Μια εξέλιξη με βαθύτερες ρίζες

του Κωστή Νάγια

Εδώ κι καιρό βρίσκεται σε εξέλιξη κρίση στους κόλπους της ΚΟΕ. Η κρίση πολιτικά περιστρέφεται γύρω από τη μετωπική πολιτική της οργάνωσης. Πυρήνα της έχει το αν οι αγωνιστές της θα επιλέξουν μια διαφορετική μετωπική πολιτική από την ακολουθούμενη, η οποία οδηγεί στην ενίσχυση της υπό το Συνσπισμό διαμόρφωσης μιας νέας σοσιαλδημοκρατίας (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚογενείς) στην Ελλάδα. Στην ουσία εδράζεται στο διαρκές ερώτημα, αν είναι αναγκαία μια αυτοτελής ανεξάρτητη αντικαπιτλιστική αριστερά, ικανή δια των ιδεών της και της πρακτικής της να εμπνεύσει, προσανατολίσει και καθοδηγήσει το εργατικό κίνημα. Να ενώσει δια της πολιτικής της στη δράση και με αρχές την Αριστερά για την αναχαίτιση και ανατροπή της προωθούμενης κανιβαλικής αστικής πολιτικής. Μήτρα της είναι ο βαθμός επίγνωσης του βάθους του στρτηγικού πλήγματος που έχει δεχθεί η Αριστερά τον περασμένο αιώνα και οι εξ αυτού απαιτήσεις και καθήκοντα που εκπορεύονται. Τροφοδότης της είναι η σε εξέλιξη διεθνής καπιταλιστική κρίση που απαιτεί και θα απαιτεί από την Αριστερά ολοένα και στρατηγικότερες απαντήσεις. Απαντήσεις που δε χωρούν στις κενού περιεχομένου, γενικόλογες και πολλπλά μεθερμηνευόμενες επικλήσεις «για μιάλλη κοινωνία».

Η κρίση στην ΚΟΕ συνοδεύεται από τον πολιτικό πολιτισμό (φανατισμό, καθαιρέσεις σχεδόν των μισών μελών από το κεντρικό καθοδηγητικό όργανο, διάρρηξη προσωπικών σχέσεων, συκοφαντίες) που χαρακτηρίζει την Αριστερά όταν «μικραίνει» και μετατρέπεται στην άρνησή της. Συμπυκνώνεται στην επίλυση του ζητήματος με οργανωτικό τρόπο. Δηλαδή με τη μέθοδο που ιστορικά εμφανίζεται ενδυναμούμενη καθώς βαθαίνει η ήττα της πρώιμης Οκτωβριανής Επανάστασης και η Αριστερά απομακρύνεται ολοένα από την αρχή πως οι κομμουνιστές και οι επαναστάτες δεν διαγράφουν τις ιδέες, τις μετασχηματίζουν.

Όπως είναι γνωστό, η ΚΟΕ ένα χρόνο πό την ίδρυσή της με τη μετονομασία της οργάνωσης Α/συνέχεια τον Ιανουάριο του 2003, καλεί στις εκλογές του 2004, να ενισχυθεί πολιτικά ο Συνσπισμός. Τρία χρόνια μετά, το καλοκαίρι του 2007 και με κεντρικό σύνθημα «ευέλικτη τακτική – σταθερή στρατηγική» προσχωρά στο ΣΥΡΙΖΑ με στόχο «να επιδράσει από τα μέσα στο ρεφορμιστικό ρεύμα». Παράλληλα,σχήματα στα οποία συνυπάρχει με την αντικαπιταλιστική Αριστερά πριν την οριστική προς ΣΥΡΙΖΑ μετατόπιση, επιχειρεί να τα μετατοπίσει προς το αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο. Οι πρακτικές αυτές βασίονται στις πολιτικές αποφάσεις της νέας κομμουνιστικής οργάνωσης που είναι (πηγή: Δεύτερο Συνέδριο) :

Πρώτο: Κεντρικός πολιτικός στόχος είναι «η προώθηση του αριστερού πόλου για τη δημιουργία μιας ενωτικής,συγχρονης αγωνιστικής και χρήσιμης Αριστεράς και του πολιτικού και κοινωνικού μετώπου για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού».

Δεύτερο: «Ο Συνασπισμός, ιδιότυπο αριστερό ρεφορμιστικό φιλοευρωπαικό κόμμα,ήταν και είνι υπό διαμόρφωση και εξέλιξη. Η ανάδειξη του Α. Αλαβάνου στην προεδρία του Συνασπισμού και ο έλεγχος του κόμματος από το Αριστερό Ρεύμα δημιούργησαν νέους όρους και συσχετισμούς στο κόμμα αυτό».

Τρίτο: «Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά δεν κατορθώνει να έχει μια γειωμένη σχέση με την πραγματικότητα και σ’ αυτό εμποδίεται αρκετά από το σχήμα δημιουργία του τρίτου πόλου της επαναστατικής Αριστεράς σε κόντρα και αντιπαράθεση με την καθεστωτική»

Αντινεοφιλελεύθερο λοιπόν και όχι αντικαπιταλιστικό μέτωπο, ρευστότητα στο Συνασπισμό, ελπίδα με τον Αλαβάνο, καθηλωτικό και καθοριστικό πρόβλημα για την κατάσταση της ίδιας της Αριστεράς, η επιδίωξη δημιουργίας του τρίτου πόλου. Δηλαδή, η προγραμματική επανίδρυση της Αριστεράς, η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, η συγκρότηση ενός σύγχρονου αντικαπιταλιστικού μετώπου με λοκομοτίβα τον υπό προσέγγιση κομμουνισμό του νέου αιώνα, την αντίστοιχη δημιουργούμενη οργάνωση.

Η κρίση που ξέσπασε στην ΚΟΕ, οι καθαιρέσεις, διαπομπεύσεις, η πολιτική της πάση θυσία παραμονής στο ΣΥΡΙΖΑ, πηγή έχει τη διάχυση των επαναστατικών ιδεών στον οπορτουνισμό, τον καιροσκοπισμό. Την απομάκρυνση από το εξαιρετικά δύσκολο αλλά αναγκαίο έργο της προγραμματικής ανασύνθεσης της Αριστεράς. Της τολμηρής προσέγγισης και ερμηνείας της ιστορίας από τη σκοπιά των μελλούμενων. Της ανίχνευσης της νέας εποχής όχι με τη λογική της γραμμικής εξέλιξης του καπιταλισμού, αλλά των τομών, των αλμάτων, των σταδίων, μέσα στη συνέχεια του με στόχο τη μεγάλη ασυνέχεια της επαάστασης. 

Η διακηρυσσόμενη λογική της «ευέλικτης τακτικής και σταθερής στρατηγικής» οδήγησε στην υπηρέτηση ενός χώρου δίχως στρατηγική αλλά με σταθερή τακτική τη δεξιότερη διολίσθηση προς μια σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία. Στην πραγματικότητα, όλα αυτά τα εφτά χρόνια των ειδικών σχέσεων με το ΣΥΡΙΖΑ, η ΚΟΕ προσδίδει αριστερότερο της σοσιαλδημοκρατίας χρώμα στο Συνασπισμό, ενισχύει μάταιες ελπίδες στρατηγικότερης ανασύνθεσης του ΣΥΡΙΖΑ. Εγκλωβίζει, περιορίζει και εθίζει πρωτοπόρους αγωνιστές στη χρεοκοπημένη πολιτική «ενός καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο».

Και τελικά αντί της επίδρασης των επαναστατικών ιδεών στο οπορτουνιστικό ρεύμα, αντεπιδρούν οι ιδέες του τελευταίου στην ίδια. Αν σύμπασα η αντικαπιταλιστική Αριστερά ακολουθούσε την πολιτική της ΚΟΕ, απλά δεν θα υπήρχε. Αν κάτι αξίζει λοιπόν να αναστοχαστούμε όλοι πώς, με ποια πολιτική, ποια μέτωπα, ποιο πολιτισμό, μπορούμε να συνυπηρετήσουμε ισότιμα τη μεγάλη υπόθεση στης ιστορικής σημασίας αναμετρήσεις που έρχονται.

πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ