του Παναγιώτη Φραντζή
«Η οικονομική κρίση και η ανεργία έχουν πλήξει χιλιάδες οικογένειες που ιδίως τούτες τις μέρες δοκιμάζονται σκληρά. Είναι καθήκον όλων μας να τις στηρίξουμε και να ενισχύσουμε την κοινωνική αλληλεγγύη». Η δήλωση είναι του Πρωθυπουργού ο οποίος χειρίζεται την κρίση και την ανεργία σαν να ήταν φυσικά φαινόμενα από τις συνέπειες των οποίων πρέπει να προστατευθούμε. Στα καταφύγια λοιπόν! Της Εκκλησίας, του Δήμου, των Atenistas. Μαζεύουμε τρόφιμα από κοινού οι θύτες και τα θύματα, επιστρατεύοντας αποκλειστικά την ατομική μας συνείδηση, για να τα προσφέρουμε σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη.
πηγή: ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ
Καταφύγιο είναι βέβαια και για πολλούς εργαζόμενους η παραδειγματική απεργία των Χαλυβουργών και το κύμα όχι ατομικής αλλά ταξικής αλληλεγγύης που ξεσηκώνει. Της αλληλεγγύης που ξέρει ποιος είναι ο αντίπαλος. Αλλά και άλλοι αναγκαίοι αγώνες –κανείς δεν αγωνίζεται σήμερα για επικοινωνιακούς λόγους–, οι οποίοι αποσπούν την προσοχή μας επαναφέρουν στο προσκήνιο την μάλλον λησμονημένη στα χρόνια της εξατομίκευσης έννοια της αλληλεγγύης.
Με αφορμή τις κινητοποιήσεις σε πολλά ΜΜΕ ξέσπασε παράλληλα μια συζήτηση στους διαδικτυακούς τόπους για το μήπως θα πρέπει να γίνουμε επιλεκτικοί και να προσέχουμε πού τη δίνουμε. Ποιος αξίζει την αλληλεγγύη μας; Ένα είδος φέις κοντρόλ για σύγχρονα εργασιακά περιβάλλοντα. Και όχι μόνο για τα υψηλόβαθμα στελέχη που έτσι και αλλιώς ακολουθούν ατομικούς χάρτες καριέρας. Ο δειλός εργαζόμενος που δεν τολμά να μιλήσει ή να απεργήσει δικαιούται του κοινωνικού αυτού αγαθού ή μήπως όχι;
Αυτό που ίσως μας διέφυγε είναι ότι η υπόθεση πηγαίνει και αντίστροφα: Αφού δεν μπορούμε να νικήσουμε, ας τα βάλουμε με αυτούς που θέλουν να μας παρασύρουν σε παράτολμες πράξεις αντίστασης. Το ρεύμα της υποταγής αναπτύσσεται κι αυτό στους χώρους δουλειάς με επιχειρήσεις να στρατολογούν τραμπούκους από τις τάξεις των πιο φοβισμένων και ανασφαλών εργαζομένων για να επιτεθούν σε μαχητικούς συνδικαλιστές και συναδέλφους τους που διεκδικούν τα δικαιώματά τους.
Απέναντι σε αυτές τις τάσεις εσωτερικού εκφυλισμού, η ελεημοσύνη του κ. Παπαδήμου και οι γιορτές (sic) του Δήμου Αθηναίων για τους αστέγους υπογραμμίζουν ότι το καθεστώς, όσο βάρβαρο και αν είναι, θα θυμάται πάντα την υποχρέωσή του για στοιχειώδη ατομική προστασία των εξαθλιωμένων. Κι εμείς, που ακούμε από παντού ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, ή ότι είμαστε άξιοι της τύχης μας, θα είμαστε τουλάχιστον στο έλεος της αλληλεγγύης με σπόνσορα τον ΣΚΑΪ και άλλα ευαγή Ιδρύματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου