2011. Η χρονιά που συγκλόνισε τον κόσμο

Μισοάδειο ή μισογεμάτο; Τι ήταν το 2011; Η χρονιά των μεγάλων επαναστάσεων και εξεγέρσεων, η χρονιά που επανεμφανίστηκε το κοιμισμένο θηρίο των εργαζομένων; Ή μήπως η μαύρη χρονιά που εμφανίστηκε ξανά η πείνα σε μαζική κλίμακα στον αναπτυγμένο κόσμο; Τι δίνει τον τόνο; Η αραβική άνοιξη ή η καταστροφή στην Φουκουσίμα; Το καλοκαίρι του Συντάγματος ή ο χειμώνας της δανειακής σύμβασης;

του Θάνου Ανδρίτσου

Πρόσωπο της χρονιάς: ο ανώνυμος διαδηλωτής. Της επόμενης χρονιάς ας είναι η ωρίμανση του σε επώνυμο πολιτικό εργατικό κίνημα

ΚΟΜΗΤΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

Στις 17 του Δεκέμβρη του 2010, στην πόλη Σίντι Μπουζίντ της νότιας Τυνησίας, ο νεαρός Μοχάμεντ Μπουαζίζι, θα αυτοπυρποληθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάσχεση των προϊόντων του από την αστυνομία. Αυτή η πράξη απελπισίας για τη φτώχεια και την ανεργία, δεν θα σβηστεί από τη μνήμη όπως οι χιλιάδες καθημερινοί σιωπηλοί θάνατοι, αλλά θα μείνει στην ιστορία. Γιατί θα είναι το λάκτισμα που θα κάνει τον τυφλοπόντικα που περιδιάβαινε για δεκαετίες στο υπέδαφος να τρέχει με φόρα κατά τη χαραμάδα φωτός που ξεπήδησε πάνω από το κεφάλι του.

Οι οργισμένες διαδηλώσεις της εξέγερσης της Τυνησίας θα καλωσορίσουν τη νέα χρονιά. Αποφασισμένες και απελπισμένες, οργισμένες και αμήχανες, αισιόδοξες και αιματηρές, όπως και ο χρόνος που εγκαινίασαν. Ή καλύτερα, όπως η νέα ιστορική περίοδος στην οποία ανάγκασαν ολόκληρη την υφήλιο να εισέλθει.

Αναμφισβήτητα η χρονιά που τώρα συμπληρώνεται, συνοδευόμενη από ευχές να «φύγει και να μην ξανάρθει» είναι η πιο συνταρακτική και έντονη μετά από δεκαετίες. Οι περισσότεροι δεν μπορούν να αποφύγουν τις τολμηρές αναλογίες. Με το 1789, το 1848, το 1871, το 1905, το 1968. Όπως έγραψε στο εκπληκτικό του κείμενο με τίτλο «Η άνοιξη αντιμετωπίζει το χειμώνα» ο Μάικ Ντέιβις «σίγουρα μερικά θεμελιώδη πράγματα εξακολουθούν να ισχύουν, αλλά και κλασικά μοτίβα επαναλαμβάνονται. Τύραννοι τρέμουν, αλυσίδες σπάνε και τα παλάτια δέχονται έφοδο. Οι δρόμοι μετατρέπονται σε μαγικά εργαστήρια όπου δημιουργούνται πολίτες και σύντροφοι, και οι ριζοσπαστικές ιδέες μπορούν και αποκτούν ξαφνικά τελλουρική δύναμη… Αλλά θα μπορέσει αυτός ο νέος κομήτης διαμαρτυρίας να δείξει αντοχή στο χειμωνιάτικο ουρανό ή πρόκειται για μία εξαιρετικά σύντομη και εκθαμβωτική βροχή μετεωριτών; Δεδομένου ότι η μοίρα των προηγούμενων αναβληθεισών επαναστατικών ημερών μας έχει προειδοποιήσει πως η άνοιξη είναι η μικρότερη των εποχών, ειδικά όταν οι Κομμουνάροι αγωνίζονται στο όνομα ενός ‘’διαφορετικού κόσμου’’, για τον οποίο δεν έχουν ακόμη κανένα πραγματικό σχέδιο ή έστω μία εξιδανικευμένη εικόνα.»

Η χρονιά που πέρασε έφερε τα περισσότερα δάκρυα και τα περισσότερα χαμόγελα για τις γενιές που δεν έζησαν τον πόλεμο. Σπανίζουν σε όλο τον πλανήτη τα μέρη που μια οικογένεια να μη λύγισε μπροστά στην οικονομική καταστροφή και να μην κοίταξε με απόγνωση το μέλλον. Αλλά και δεν βρίσκεται μάλλον ούτε ένα μικρό χωριό που μια νέα κοπέλα να μην έφτιαξε ένα αυτοσχέδιο πλακάτ και να κατέβηκε στο δρόμο ζητώντας ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Σε αυτά τα χρόνια ζούμε.

2011, ΤΟ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗΣ

 Οι κοινωνικοί αγώνες αποκτούν ένα εντονότερο ταξικό εργατικό στίγμα

Η εξέγερση στην Τυνησία έκανε καλό ποδαρικό για τη νέα χρονιά. Μετά από ένα μήνα διαδηλώσεων, στις οποίες υποστηρίζεται ότι χάθηκαν πάνω από 200 ζωές αγωνιστών, ο διεφθαρμένος, αιώνιος δικτάτορας Μπεν Αλί θα παραιτηθεί. Το πρώτο «Αργεντινάσο» στη Μεσόγειο, όπως το χαρακτήρισε ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, είχε νικήσει. Οι τεράστιες ανισότητες σε μια χώρα που παρουσιάζονταν ως πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης είχαν μετατραπεί σε αγωνιστική λαίλαπα που έδιωξε τον δικτάτορα και άνοιγε μια νέα και δύσκολη σελίδα στην ιστορία της χώρας. Κυρίως όμως είχε ανοίξει ένα δρόμο σε μια ολόκληρη γεωγραφική περιοχή, ίσως και σε όλο τον κόσμο. Ίσως, βέβαια, τότε να μην ξέραμε ότι ένα χρόνο μετά η Τυνησία θα ήταν η χώρα εκείνη με την σχετικά πιο προωθημένη εξέλιξη.

Στα τέλη του Γενάρη, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι αραβικές χώρες έχουν πάρει φωτιά και πλέον η καρδιά του αγωνιζόμενου κόσμου χτυπά στην Αίγυπτο, το Κάιρο και την πλατεία Ταχρίρ. Από τις 25 του Γενάρη, τη «μέρα της οργής» ενάντια στον φιλοαμερικάνο «Φαραώ» Μουμπάρακ μέχρι τις 11 του Φλεβάρη που και αυτό το μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς θα φύγει κλοτσηδόν από την εξουσία, ο ηρωικός αγώνας σε ολόκληρη τη χώρα, που κατάφερε να αντέξει σε πρωτόγνωρες κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις, αποτέλεσε έμπνευση για τους καταπιεζόμενους σε όλο τον κόσμο. Τα προβλήματα της επόμενης μέρας αποδεικνύονται μέχρι σήμερα δυσθεώρητα, και το καθεστώς που πλέον ελέγχεται κυρίως από το στρατό φάνηκε πολύ δυνατό για να πέσει. Η Αραβική επανάσταση είχε και έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά της, όμως η φλόγα της, στα μέσα του Φλεβάρη ήταν πολύ δύσκολο να μην εξαπλωθεί.

Το «Αραβικό 1848», όπως το ονομάζουν μεταξύ άλλων ο Πέρι Άντερσον και ο Ταρίκ Αλί, δηλαδή, σύμφωνα με τον πρώτο, μια αλληλουχία εξεγερτικών και επαναστατικών γεγονότων που εξαπλώνονται τόσο γρήγορα και άμεσα σε πολλές χώρες που όμοια της έχουμε να δούμε από την πρώτη προσπάθεια του προλεταριάτου να αναμετρηθεί με την αστική τάξη, δεν έχει αφήσει καμιά χώρα ανεπηρέαστη. Για ένα χρόνο τα καθεστώτα κλονίζονται με εκατόμβες θυμάτων στους δρόμους και τις πλατείες. Άλλωστε και ο δυτικός ιμπεριαλισμός δεν θα έμενε με σταυρωμένα χέρια. Αφού «απήγαγε» την μαχητική αντίσταση των Λιβύων ενάντια στον Καντάφι, ολοκλήρωσε την «απελευθέρωση» με μια νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση, που επανακαθόρισε τον δυτικό επεκτατισμό μετά τα αμφιλεγόμενα αποτελέσματα στο Αφγανιστάν και το Ιράκ και κατοχύρωσε την αφαίμαξη των πετρελαίων. Στη Συρία συνεχίζεται ένα τρομακτικό ματοκύλισμα που κανείς δεν ξέρει το μέλλον του, ενώ οι καλύτεροι φίλοι των Αμερικάνων, η Σαουδική οικογένεια, δεν φαίνεται να κλονίζεται.

Όμως, στην μπαρουταποθήκη του σημερινού κόσμου δεν χρειάζεται πολύ για να περάσει μια σπίθα ακόμα και ολόκληρους ωκεανούς. Και αν … η μισή καρδία χτυπούσε στις χώρες του Μαγκρέμπ, τον Φλεβάρη, η άλλη μισή βρισκόταν μέσα στο στόμα του λύκου. Στο Ουισκόνσιν των ΗΠΑ, ο αγώνας ενάντια στις περικοπές κοινωνικών δαπανών και την απόπειρα διάλυσης των συνδικάτων θα μετατραπεί στο φάρο που θα εκπέμψει φως για το εργατικό κίνημα της χώρας μετά από τη δεκαετία του 70. Απεργίες, πορείες δεκάδων χιλιάδων, μέχρι και κατάληψη του Καπιτωλίου, μορφές αγώνα ξεχασμένες που επανεφευρίσκονται μέσα στην κρίση και αποτελούν ένα σοβαρό εμπόδιο στην καταστροφική πολιτική υπέρβασης της κρίσης στην πλάτη των εργαζομένων. Ο μουσικός Τομ Μορέλο θα τραγουδά καθημερινά θυμίζοντας το εργατικό κίνημα του περασμένου αιώνα και θα χαρακτηρίσει τις στιγμές ιστορικές, παράδειγμα για την εργατική τάξη των ΗΠΑ, ενώ ο αιδεσιμότατος Tζέσε Τζάκσον απευθυνόμενος στο πλήθος αναγνώρισε ότι ”ζουν στιγμές Μάρτιν Λούθερ Κινγκ”. Ποιος θα το περίμενε, αναρωτιόμασταν τότε; Να δεις τι σου χω για μετά, θα απαντήσουμε εκ των υστέρων.

Την «αραβική άνοιξη», διαδέχεται σιγά σιγά το «ευρωπαϊκό καλοκαίρι». Ηλιόλουστο και ζεστό, για να γεμίσει αισιοδοξία τη μαύρη μας ψυχή. Πώς αλλιώς μπορούσαμε να αισθανόμαστε τον Μάη; Ένα χρόνο μετά την ψήφιση του μνημονίου, η κοινωνία βυθιζόταν στην άβυσσο χωρίς ικανή αντίσταση. Η, κατώτερη των περιστάσεων, απεργία της 11^ης Μαΐου θα δεχτεί την επίθεση της αστυνομίας και ο Γιάννης Καυκάς θα βρεθεί σε προθανάτια κατάσταση στο νοσοκομείο. Τις επόμενες μέρες, με αφορμή τη στυγερή δολοφονία του άτυχου πατέρα, Μανώλη Καντάρη στο κέντρο της Αθήνας, ακροδεξιές και παρακρατικές συμμορίες θα εξαπολύσουν ένα πρωτοφανές πογκρόμ με βασικά θύματα μετανάστες. Η Ελλάδα βυθίζεται στο σκοτάδι. Όμως το φως θα έρθει από την Ισπανία.

Στις 15 του Μάη γεννιέται το κίνημα των Ισπανών «αγανακτισμένων» (indignados). Με κέντρο τη Μαδρίτη και την πλατεία Πουέρτα Ντελ Σολ εξαπλώνεται σε όλη τη χώρα αυτός ο πρωτότυπος αγώνας, που με εξαιρετική μαζικότητα, καταλαμβάνει τις πλατείες, κάνει λαϊκές συνελεύσεις και αντιστέκεται στα «μνημονιακά» μέτρα που υιοθετεί η κυβέρνηση, απέναντι στην κρίση χρέους. «Πραγματική δημοκρατία», είναι πια το αίτημα που ηχεί στην Ιβηρική χερσόνησο.

Και πώς να μην ανταποκριθεί σε αυτό και η Ελλάδα, που βρίσκεται ένα χρόνο αλυσοδεμένη στο χρέος και τις τράπεζες; Στις 25 του Μάη, όλα είναι διαφορετικά. Με ένα κάλεσμα από το διαδίκτυο δεκάδες χιλιάδες θα κατακλύσουν την πλατεία Συντάγματος. Για περισσότερο από ένα μήνα οι δρόμοι και οι πλατείες της χώρας θα παραμείνουν γεμάτες ζητώντας την ανατροπή της κυβέρνησης και της μνημονιακής πολιτικής, αλλά και αναζητώντας δρόμους και αιτήματα για μια άλλη καλύτερη ζωή, για κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία. Η μαζικότητα, η δυναμική, η αισιοδοξία για αυτή τη νέα μορφή, η ενδιαφέρουσα και πρωτόφαντη αντιπαράθεση και συνύπαρξη στο δημόσιο χώρο και στις λαϊκές συνελεύσεις, αλλά και τα εμφανή όρια και προβλήματα θα καθορίσουν από την πρώτη στιγμή τον αγώνα. Έναν αγώνα που θα κλιμακωθεί στο ιστορικό απεργιακό διήμερο της 28^ης και 29^ης Ιούλη με την βίαιη αστυνομική καταστολή, την ηρωική αντίσταση, τη μεγαλειώδη κινητοποίηση αλλά και τη τελική ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Οι πλατείες θα αδειάσουν μέσα στο καλοκαίρι, αφήνοντας ανοιχτή όμως την υπόσχεση του ξανανταμώματος.

Για να έρθει όμως το νέο αντάμωμα θα πρέπει να μεσολαβήσουν άλλα. Και θα έρθουν οι θυμωμένοι νέοι να πάρουν τη σκυτάλη. Με πιο βίαιο και απελπισμένο τρόπο στο Λονδίνο, με τις ταραχές που ακολούθησαν τη δολοφονία από την αστυνομία του μαύρου Μαρκ Ντάγκαν. Με περισσότερη οργάνωση και αισιοδοξία οι φοιτητές ενωμένοι με τον υπόλοιπο λαό, στη μακρινή Χιλή, με μήνες καταλήψεων και διαδηλώσεων, ενέπνευσαν τη νεολαία όλου του κόσμου, και στη χώρα μας έδωσαν το έναυσμα στο φοιτητικό κίνημα.

Καταλήψεις, όμως δεν γίνονται μόνο σε πανεπιστήμια. Γιατί όχι στις πλατείες, γιατί όχι στους δρόμους και τα δημόσιο κτίρια. Και τελικά, γιατί όχι και στο ναό του καπιταλισμού, στη Γουόλ Στριτ; Έτσι, σαν τρελό παραμύθι, καλέστηκε η κατάληψη μπροστά από το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης στις 17 Σεπτέμβρη. Έτσι, ξεκίνησε τα κίνημα Occupy το οποίο έχει κατακλύσει τις ΗΠΑ και έχει φτάσει σε όλες σχεδόν τις γωνιές του κόσμου. «Είμαστε το 99%» φωνάζουν, ήρθε η στιγμή να μιλήσουμε εμείς, λένε μέχρι σήμερα οι καταληψίες που φαίνονται να ωριμάζουν μέρα με τη μέρα και να προκαλούν μέχρι και γενικές απεργίες σε ολόκληρες Πολιτείες.

Αυτή είναι η στιγμή που οι κοινωνικοί αγώνες αποκτούν ένα εντονότερο ταξικό εργατικό στίγμα. Έτσι, ξανά πίσω στην Ελλάδα, οι απεργίες και οι εργατικοί αγώνες έδωσαν τους τελευταίους μήνες τον τόνο. Με αποκορύφωμα τη «μεγαλύτερη απεργία από τη μεταπολίτευση», το διήμερο 19-20 του Οκτώβρη, που σημαδεύτηκε από το νεκρό οικοδόμο, Δημήτρη Κοτζαρίδη. Αλλά και οι άλλες απεργίες και οι καταλήψεις δημοσίων κτιρίων μαζί με το λαϊκό ξεσηκωμό στην παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου θα πιέσουν την κυβέρνηση αναγκάζοντας το σύστημα σε μια επιθετική αναδίπλωση με την παραίτηση του Παπανδρέου και την άνοδο του εκλεκτού των τραπεζών.

Η χρονιά κλείνει και μας βρίσκει όλους σε αμηχανία για το μέλλον των αγώνων. Όμως, η αλλαγή του χρόνου δε θα γίνει σε νηνεμία. Γιατί θα καίνε η φωτιές από την πύλη της Χαλυβουργίας που μετρά πάνω από δύο μήνες απεργία. Η νέα χρονιά έρχεται, και το στοίχημα μένει ανοιχτό.

 

Μια μαύρη χρονιά

ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΔΙΑΛΥΘΗΚΑΝ ΟΣΑ ΕΚΤΙΖΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

Άραγε αυτή η αμηχανία είναι μόνο για το μέλλον του κινήματος; Όχι, βέβαια. Την αγωνία, το βάρος στο στομάχι, την απόγνωση, την αισθάνονται όλοι για το αν θα τα βγάλουν πέρα την επόμενη μέρα. Πράγματι, τα τελευταία πενήντα χρόνια, δεν υπήρχε χρονιά που να ξεκινούσε μέσα σε χειρότερες προσδοκίες από το 2012. Το εφιαλτικό 2011 έχει κάτι που το κάνει ακόμα πιο δυσβάσταχτο. Ότι τίποτα δεν προμηνύει ότι δεν θα το ακολουθήσει ένα ακόμα χειρότερο έτος.

Για την Ελλάδα, πρόκειται για μια χρονιά καταστροφή. Μέσα σε ένα χρόνο διαλύθηκαν όσα έχτιζαν εκατομμύρια άνθρωποι για χρόνια. Χιλιάδες νοικοκυριά αντιμετωπίζουν πρόβλημα κάλυψης των ζωτικών αναγκών, ολόκληρες γενιές παίρνουν ξανά το δρόμο της μετανάστευσης, και κανείς δεν φαίνεται να περιμένει κάτι καλύτερο από το μέλλον. Και σε παγκόσμιο επίπεδο τα πράγματα βρίσκονται κάτω από ένα θανατηφόρο σκοτάδι. Δεν υπάρχει σχεδόν καμία χώρα που να μην πλήττεται η κοινωνία από αντεργατικά μέτρα.

Δεν υπάρχει ούτε ένα σημάδι αισιοδοξίας, που να κάνει τα σενάρια για μια τεράστια οικονομική καταστροφή ή για μια τιτάνια οικολογική καταστροφή ή ακόμα και για νέους δολοφονικούς πολέμους να φαίνονται μακρινά. Και μέσα σε αυτό το ζόφο, ακόμα και ανορθολογικά μεταφυσικά σενάρια για καταστροφή του κόσμου, βάσει του ημερολογίου των Μάγιας, μπαίνουν στη συζήτηση. Ίσως γιατί ακόμα φαίνεται σαν να είναι πιο πιθανό το τέλος του κόσμου, από το τέλος του καπιταλισμού.

Πόσο μεγάλο δρόμο έχουν ακόμα να διανύσουν τα κινήματα σε όλο τον κόσμο, αυτά που είναι τα μόνα που μπορούν να σώσουν την ανθρωπότητα από τη βαρβαρότητα; Πόσο δύσκολο το έργο να υπερβούν σε λίγο χρόνο την ήττα, τη σκουριά και την ιδεολογική αστική ηγεμονία δεκαετιών; Και δεν είμαστε αφελείς, ξέρουμε καλά ότι όσοι αγώνες και αν έγιναν, δεν αρκούν ούτε στο ελάχιστο. Για την πλειοψηφία του κόσμου οι μέρες αυτές πιο πολύ μπορεί να μοιάζουν με το μεσοπόλεμο, ή το ‘36, ή τα μετεμφυλιακά χρόνια, ή ακόμα και την κατοχή, παρά με τα επαναστατικά σαλπίσματα που αναφέρθηκαν. Έτσι είναι, αυτή είναι μια ακόμα κληρονομιά της χρονιάς που κλείνει και μας αφήνει ανεκπλήρωτες ελπίδες, ανοιχτούς λογαριασμούς και ανείπωτες τραγωδίες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

Τεράστιες δυσκολίες μεγαλύτερες δυνατότητες

ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ

Μισοάδειο ή μισογεμάτο; Τι ήταν το 2011; Η χρονιά των μεγάλων επαναστάσεων και εξεγέρσεων, η χρονιά που επανεμφανίστηκε το κοιμισμένο θηρίο των εργαζομένων; Ή μήπως η μαύρη χρονιά που εμφανίστηκε ξανά η πείνα σε μαζική κλίμακα στον αναπτυγμένο κόσμο; Τι δίνει τον τόνο; Η αραβική άνοιξη ή η καταστροφή στην Φουκουσίμα; Το καλοκαίρι του Συντάγματος ή ο χειμώνας της δανειακής σύμβασης; Η εργατική τάξη της Κίνας που αν «ξυπνήσει μονομιάς θα έρθει ανάποδα ο ντουνιάς» ή η άνοδος της ακροδεξιάς και της πραγματικής νέας φασιστικής απειλής;

Και τα δύο. Και πάντα έτσι ήτανε. Πίστευε κανείς ότι τα χρόνια θα είναι εύκολα; Πίστευε κανείς ότι οι επαναστατικές ανατροπές έρχονται σε ήρεμες και όμορφες εποχές, που δεν υπάρχουν κίνδυνοι και κρίση; Όσο δύσκολες και αν είναι, για αυτές τις εποχές γεννηθήκανε οι επαναστάτες. Γιατί η ανάγκη της επανάστασης και του κομμουνισμού δεν θα έρθει από τα θεωρητικά σχήματα που θα πείσουν τελικά για την απόλυτη ορθότητα τους βαριεστημένα ακαδημαϊκά αμφιθέατρα. Δεν θα μετουσιωθούν μόνο από τον, πάντοτε αναγκαίο, αντικομφορμισμό των νέων απέναντι στον καθωσπρεπισμό μιας χορτάτης καθημερινότητας. Αλλά θα προκύψουν ως υλική δύναμη που θα καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, ως η μόνη πιθανή εναλλακτική για να σώσει την ανθρωπότητα από την καταστροφή που την οδηγεί το καπιταλιστικό σύστημα και η κρίση του.

Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε και σήμερα, μπροστά στις τεράστιες δυσκολίες, μπροστά στο φόβο για τον κοινωνικό μεσαίωνα, μπροστά στα καθημερινά αδιέξοδα των αγώνων, μπροστά στην διαρκή πιθανότητα λιποψυχίας μας. Αλλά και μπροστά στις μεγαλύτερες από ποτέ δυνατότητες, όχι μόνο για την επανάσταση αλλά και για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, που μπορεί να βρίσκονται κρυμμένες πίσω από τον μαύρο μανδύα του ολοκληρωτισμού και του σύγχρονου σκοταδισμού, αλλά θεμελιώνονται στην τεράστια εξέλιξη της παραγωγής και της τεχνολογίας, στα δισεπίλυτα αδιέξοδα του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και στην πείρα που συγκεντρώνει μέρα με τη μέρα η πιο μορφωμένη από ποτέ εργατική τάξη.

Το αν θα βγούμε νικητές, το αν θα ανοίξει ο δρόμος για να περάσουμε από την προϊστορία στην ιστορία της ανθρωπότητας θα κριθεί όπως πάντα στην ταξική πάλη. Αυτή είναι ο παντοτινός κριτής, αυτό είναι και η βάση του μαρξισμού, που θα στέκεται πάντα πάνω από τους σιδερένιους νόμους της ιστορίας. Όμως και αυτή καθορίζεται από τις αντικειμενικές συνθήκες. Το πώς θα της ερμηνεύσει όμως κανείς, είναι εν τέλει πολιτική τοποθέτηση. Αν θα σταθείς στον σκληρό τοίχο του μαύρου αστικού μετώπου, του ανέτοιμου προλεταριάτου και της ανεπάρκειας του κομμουνιστικού κινήματος ή θα κοιτάξεις από πίσω, στον τεράστιο ωκεανό των δυνατοτήτων και ευκαιριών που γεννά η καπιταλιστική κρίση, θα είναι πάντοτε θέμα επιλογής.

Και για μας αυτή η επιλογή είναι ξεκάθαρη. Χωρίς αεροβασία, με την «σύνεση» και την «ψυχραιμία» που ο Λένιν συμβούλευε τους κομμουνιστές να διατηρούν πάντοτε θα προσπαθούμε να κάνουμε τις τάσεις χειραφέτησης να υπερνικούν τις τάσεις υποταγής, πρώτα και κύρια μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό.

Και κλείνοντας αυτή η χρονιά, το μαύρο 2011, δεν μπορούμε να λησμονήσουμε και τους καλούς φίλους και συντρόφους που μας άφησαν για άλλους τόπους. Όμως το πρόσημο με το οποίο θα μπούμε στη μάχη της νέας χρονιάς δε θα είναι αυτό. Αλλά αυτό που έδινε ο Λένιν αντικρούοντας τον μαλθουσιανισμό. Δε θρηνούμε που ζούμε σε αυτή τη μαύρη εποχή, αλλά περήφανα αναζητούμε τους νέους προλετάριους που θα την αλλάξουν. Ας το αφιερώσουμε αυτό, σε αυτούς που θα φέρουν νέες ζωές μέσα στην επόμενη χρονιά, αλλά και σε όλους μας.

πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ