Έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση: Επιστροφή στις σπηλιές ή μονόδρομος για την επιβίωση του λαού;

της Φλώρας Παπαδέδε

Στη σύγκρουση που διεξάγεται σήμερα στην ελληνική κοινωνία για το αν θα διατηρηθεί ή θα ανατραπεί το καθεστώς οικονομικής και πολιτικής κατοχής, η θέση απέναντι στο ευρώ και την ΕΕ αποτελεί κρίσιμη διαχωριστική γραμμή.

Όχι μόνο γιατί το θέτουν με αυτό τον τρόπο οι τράπεζες, η κυβέρνησή τους κι η ίδια η ΕΕ. Αλλά και γιατί η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ- με απόφαση του ελληνικού λαού- είναι σήμερα ο όρος για την επιβίωσή του. Αποτελεί μονόδρομο για να σωθεί η χώρα και να μπορέσει να δοθεί οποιαδήποτε φιλολαϊκή διέξοδος, πόσο μάλλον αντικαπιταλιστική.

Η μετατροπή της χώρας σε τριτοκοσμική αποικία τύπου Ταϊλάνδης, αναγγέλλεται πανηγυρικά πρώτα απ’ όλα από την ελληνική αστική τάξη, που αναγορεύει σε «βαριά βιομηχανία» τον τουρισμό, σε αναπτυξιακή προοπτική τις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ), το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου και κάθε δημόσιας υποδομής, την ιδιωτικοποίηση ακόμα και του ίδιου του κράτους.

Ο μηχανισμός του χρέους και η εποπτεία του Ράιχενμπαχ, η διάσπαση της επικράτειας από τις ΕΟΖ, η ιδιωτικοποίηση των πάντων, η υφαρπαγή ως και της προσωπικής περιουσίας του λαού, δεν συνιστούν απλά ένα πρωτοφανές για τη χώρα καθεστώς λεηλασίας. Συνιστούν τη διάλυση της υλικής και εθνικής βάσης ανάπτυξης και συγκρότησής της.

Απειλούν να άρουν το πεδίο στο οποίο συγκροτήθηκαν ιστορικά οι δημοκρατικοί και κοινωνικοί αγώνες του λαού μας, το ίδιο το εργατικό κίνημα, κάθε κατάκτηση και κάθε κοινωνικό αγαθό.

Από τη Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση ως την Ενιαία Δημόσια Παιδεία, δηλαδή κάθε δικαίωμα που εδραίωνε τη συνείδηση της ενότητας και του κοινού συμφέροντος πρώτα απ’ όλα μέσα στην ίδια την εργατική τάξη αλλά και σε όλο το λαό. Απειλούν να άρουν το εθνικό πεδίο, εκεί που εδράζεται κάθε πραγματική διεκδίκηση για ένα καλύτερο μέλλον.

Γι’ αυτό η εργατική τάξη, το κίνημα, ολόκληρος ο ελληνικός λαός έχει μόνο ένα δρόμο. Να δώσει μια πραγματική μάχη, στο πραγματικό έδαφος της ύπαρξής του, για να γίνει νοικοκύρης κι αφέντης στον τόπο του, δηλ. για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία. Η πάλη λοιπόν, για έξοδο από το ευρώ καθίσταται άμεση αναγκαιότητα. Η ανεξαρτησία από την ΕΕ είναι η πρώτη και βασική προϋπόθεση για την ανατροπή, για να ανοίξει ο άλλος δρόμος. Χωρίς αυτή, τα αιτήματα για άρνηση πληρωμής του χρέους, εκδίωξη του ΔΝΤ κ.ο.κ. μένουν χωρίς αντίκρισμα.

Είναι όμως αυτός ο δρόμος εφικτός;

Μήπως μας περιμένει μεγαλύτερη καταστροφή έξω από το ευρώ και την ΕΕ;Η παραμονή στο ευρώ, στην ΟΝΕ και την ΕΕ, η παλιά κι η νέα δανειακή σύμβαση, τα παλιά και νέα μνημόνια, η «νέα» ευρωπαϊκή συνθήκη του διευθυντηρίου Μέρκελ-Σαρκοζί, οδηγούν στην εξαθλίωση του λαού και με μαθηματική ακρίβεια στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της χώρας. Ο λαός μας, άλλωστε, χρεοκοπεί και φτωχαίνει καθημερινά εδώ και 2 χρόνια.

Η καταστροφή κι η «επιστροφή στις σπηλιές», με τα οποία τρομοκρατεί η δοσίλογη κι εγκάθετη κυβέρνηση, δεν οφείλεται στην επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αλλά ακριβώς στην παραμονή στο ευρώ. Στις σπηλιές και στα παγκάκια οδηγούνται ήδη 1 εκ. άνεργοι, αλλά και 4 εκ. εργαζόμενοι με τις οικογένειές τους που έχουν είτε μια δουλειά χωρίς μέλλον, είτε ένα μέλλον χωρίς δουλειά, όπως και πάνω από το 50% της νεολαίας.

Τι έχουν να φοβηθούν οι άνεργοι, οι έφεδροι, οι κατεστραμμένοι επαγγελματίες, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά κι εκατομμύρια εργαζόμενοι που ζουν κυριολεκτικά στο όριο από την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος; Μη χάσουν τις καταθέσεις που δεν έχουν; Τα σπίτια –που τους τα παίρνουν τα χαράτσια; Ποιος μπορεί σήμερα να συναινεί στη συντριβή ενός ολόκληρου λαού, προκειμένου να διατηρηθεί ένα κερδοσκοπικό εργαλείο των τραπεζιτών, το ευρώ;

Πόσο μάλλον όταν πρόσφατα στη Daily Telegraph, ο ίδιος ο αρχιτέκτονάς του, ο J. Delors, αποστρέφει τα μάτια από το δημιούργημά του λέγοντας «πολύ αργά για να σωθεί το ευρώ». Όταν ακόμα μια συμφωνία «διάσωσης», αυτή της 26^ης Οκτώβρη, είναι απλά ένα άχρηστο χαρτί, καθώς η κρίση βαθαίνει σε όλο και περισσότερες χώρες της ευρωζώνης. Κι  όταν ούτε το νέο, ακόμα πιο αντιδραστικό Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας φαίνεται να «καθησυχάζει» τις αγορές.

Είναι το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» αποπροσανατολιστικό;

Μόνο για όσους με τη δραχμή εννοούν το όποιο κατοχικό ευρωνόμισμα ετοιμάζονται να μας επιβάλλουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης που φτιάχνουν για τα pi(i)gs.Η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος είναι βασικός όρος και για την πιο στοιχειώδη άσκηση ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής. Χωρίς εθνικό νόμισμα δεν υπάρχουν δημοσιονομικά εργαλεία, δεν μπορεί να σταματήσει η διάλυση της αγροτικής παραγωγής κι η καθίζηση της βιομηχανικής. Δεν μπορεί να ληφθεί κανένα προστατευτικό μέτρο για την οικονομία της χώρας, καμία στήριξη στα λαϊκά εισοδήματα.

Η έξοδος από το ευρώ κι υιοθέτηση εθνικού νομίσματος μπορεί να ανοίξει έναν άλλο δρόμο στο βαθμό που συνοδεύεται από συγκεκριμένα οικονομικά και πολιτικά μέτρα, με σταθερό προσανατολισμό σε όφελος του λαού, δηλ. με ταξική στόχευση.

Και πρώτο απ’ όλα, δεν μπορεί παρά να είναι η άρνηση αναγνώρισης και πληρωμής του χρέους. Ώστε να αποδεσμευτούν οι τρομακτικοί πόροι που οδεύουν στην αποπληρωμή του και να διοχετευτούν στη στήριξη και την ανάπτυξη της χώρας σε όφελος του λαού της. Χωρίς την άρνηση πληρωμής του χρέους, το εθνικό νόμισμα θα είναι πράγματι άνευ περιεχομένου.

Η εθνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα, ο αναπροσανατολισμός των επενδύσεων και ο αυστηρός περιορισμός στην κίνηση του κεφαλαίου είναι αναγκαίοι όροι για την ανάταξη της οικονομίας και την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Μπορεί να ανακτηθεί ανεξάρτητη δημοσιονομική πολιτική, όσο η Τράπεζα της Ελλάδας παραμένει ιδιωτική κι ενταγμένη στην ΕΚΤ;

Την «ανάπτυξη» που έφεραν οι απελευθερώσεις των αγορών, οι ιδιωτικοποιήσεις κι η προσέλκυση ιδιωτικών «επενδύσεων» τη ζούμε σήμερα, και θα τη βιώσουμε ακόμα χειρότερα αν επιτρέψουμε να αναπτυχθούν στη χώρα ΕΟΖ. Η τομή στο παραγωγικό μοντέλο της χώρας κι η στροφή σε άλλο δρόμο ανάπτυξης δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει αντίθετη πορεία. Αυτή της Εθνικοποίησης των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, της ανασυγκρότησης της αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής, της αξιοποίησης των φυσικών πόρων και των πλεονεκτημάτων της χώρας βασισμένες στις κρατικές επενδύσεις και τον λαϊκό-εργατικό έλεγχο.

Η στήριξη του λαϊκού εισοδήματος, η τόνωση της εσωτερικής αγοράς και η διασφάλιση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών (Υγεία, Παιδεία, νερό, ρεύμα, μεταφορές κ.λπ.) είναι όρος, όχι απλά για την ανακούφιση των εργαζομένων, αλλά για ένα λαό με αξιοπρέπεια, παρόν και μέλλον σ’ αυτόν τον τόπο.

Μπορούν όλα αυτά ή έστω, κάτι από αυτά να πραγματοποιηθούν μέσα στην ΕΕ;

Βρίσκονται στον αντίποδα κάθε συνθήκης της, όλων των αποφάσεων και των πολιτικών της, στον ίδιο το χαρακτήρα της όπως τον βιώνουμε εδώ και 30 χρόνια. Κι αυτό είναι ανεξάρτητο απ’ το αν την θεωρεί κάποιος ιμπεριαλιστικό οργανισμό του κεφαλαίου ή του αρέσει να φαντασιώνεται πως θα μπορούσε να ‘ναι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι. Είναι δυνατόν να βγει η χώρα κι ο λαός της από την κρίση, παραμένοντας στην ΕΕ κι εξακολουθώντας να εφαρμόζει τις πολιτικές που την οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο;

Ο λαός μας ξέρει από την πείρα του ότι δεν υπάρχει αξιοπρέπεια, μέλλον κι ελπίδα στην υποτέλεια, τον εκφασισμό και τη φτώχεια. Κι ειδικά τον τελευταίο καιρό το απέδειξε στην πράξη. Και με τις μεγάλες Απεργίες και με τη στάση του στην 28^η Οκτώβρη, όταν διεκδίκησε τη ζωή, τη χώρα του και την ιστορία των εργατικών και λαϊκών αγώνων του.

Οι εργαζόμενοι κι ο ελληνικός λαός δεν είναι κουτοί. Μπορεί να τους έταζαν με το ευρώ ισχυρή οικονομία κι ασφάλεια από χρεοκοπίες και να τους πίστεψαν. Όμως η κρίση, το χρέος κι η ραγδαία υποβάθμιση της ζωής τους, έφεραν γρήγορα αμφισβήτηση και προβληματισμό για την ΕΕ. Όμως, για τη δημιουργία ενός μαζικού κι αποτελεσματικού ρεύματος για έξοδο από την ΕΕ, τόσο αναγκαίου σήμερα για να επιβιώσει η χώρα κι ο λαός, δεν αρκεί απλά η ανάλυση των συνεπειών της παραμονής. Πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα που βρίσκεται στα χείλη των περισσότερων ανθρώπων: Μπορεί να υπάρξει ζωή μετά το ευρώ και την ΕΕ; Και μπορεί αυτή να είναι καλύτερη;

Ας εξετάσουμε καταρχήν, έξω από δογματισμούς, το πιο διαδεδομένο επιχείρημα ενάντια στην έξοδο: «Αν η Ελλάδα αποχωρήσει από την ΕΕ, θα γίνει Αλβανία.»

Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη, τουλάχιστον για όποιον θέλει να τη δει. Η έξοδος από την ΕΕ όχι μόνο δεν συνεπάγεται οικονομική απομόνωση, αλλά είναι προϋπόθεση για να βγει η Ελλάδα από το καθεστώς Αλβανίας που την έχουν καταδικάσει τουλάχιστον τα τελευταία δύο χρόνια. Ποτέ η χώρα μας δεν βρέθηκε τόσο απομονωμένη σε διεθνές επίπεδο και τόσο απογυμνωμένη από διεθνείς οικονομικές σχέσεις και διακρατικές συμφωνίες. Βρίσκεται αποκλεισμένη από κάθε δυνατότητα αναζήτησης σχέσεων με την ευρύτερη διεθνή κοινότητα λόγω ΕΕ και σε καραντίνα μέσα στην ΕΕ.

Το πειθαρχείο κι η απομόνωση δεν ξεκίνησαν σήμερα.

Χρόνια ολόκληρα οι πολιτικές της ΕΕ έστελναν τα αγροτικά προϊόντα στις χωματερές γιατί απαγορεύονταν να εξαχθούν σε τρίτες χώρες. Ξερίζωναν τις καλλιέργειες κι επιδοτούσαν τα ξεχερσώματα για να φτάσουμε σήμερα να γεμίζουν τα χωράφια με φωτοβολταϊκά, αυτά που έρχονται να κατάσχουν οι Γερμανοί «επενδυτές» του Project Helios -που τα μελλοντικά του έσοδα (15 δις €) είναι ήδη προκατασχεμένα από τους δανειστές της χώρας.

Με το ευρώ ρημάχτηκε η βιομηχανική παραγωγή που απευθύνονταν στην εσωτερική αγορά. Με τις ιδιωτικοποιήσεις που επέβαλλε η ΕΕ ξεπουλήθηκαν σημαντικότατες βιομηχανικές μονάδες σε ξένα μονοπώλια που, παρά τις παχυλές επιδοτήσεις από την τσέπη των «ελλήνων φορολογουμένων», τις οδήγησαν στο μαρασμό και στο κλείσιμο. Δεκάδες βιομηχανίες και βιοτεχνίες που απασχολούσαν χιλιάδες ανθρώπους έκλεισαν απλά και μόνο γιατί η ΔΕΗ δεν είχε πια το δικαίωμα να κάνει προγραμματικές συμφωνίες με ξένες ή εγχώριες επιχειρήσεις παρά μόνο με όσα μονοπώλια «πιστοποιούσε» η ΕΕ.

Με την πολιτική των απελευθερώσεων των αγορών, απελευθέρωσαν την ασυδοσία και τη λεηλασία του κεφαλαίου πάνω σε στρατηγικές υποδομές. Τα έσοδα του ΟΤΕ οδεύουν μέχρι τελευταίου ευρώ στο ταμείο της Deutche Telekom. O Βγενόπουλος –το σημερινό ιδιωτικό μονοπώλιο στις αερομεταφορές- επιδοτείται αδρά για να κάνει τα λιγότερα από τα μισά δρομολόγια που πραγματοποιούσε η «επάρατη» δημόσια Ολυμπιακή.

Μόνη λύση για να γλιτώσει η χώρα από το ασφυκτικό καθεστώς απομόνωσης είναι η έξοδος από τη φυλακή της ΕΕ κι η αναζήτηση νέων αμοιβαία επωφελών οικονομικών σχέσεων με όλες τις χώρες του κόσμου. Ούτε η Αργεντινή, ούτε η Ισλανδία που αρνήθηκαν αντίστοιχα δεσμά χρέους, απομονώθηκαν. Κάθε άλλο!

Μήπως όμως η Ελλάδα είναι όντως «Ψωροκώσταινα» και δεν μας μένει τίποτε άλλο από την υποταγή;

Μήπως φεύγοντας από την ΕΕ δεν θα βρίσκουμε καύσιμα και δεν θα μπορούμε να παράγουμε τίποτα;

Η χώρα μας έχει δυνατότητες και ο λαός μας μπορεί να τις αξιοποιήσει. Έχει δικά της καύσιμα. Διαθέτει μεγάλα αποθέματα λιγνίτη, γεωθερμίας, νερών και αέρα. Οι λιγνίτες όμως και το γεωθερμικό δυναμικό ξεπουλώνται σήμερα. Η ανάπτυξη Υδροηλεκτρικών απαγορεύεται από την ΕΕ εδώ και μια 10ετία.  Η εκμετάλλευση του αιολικού δυναμικού αντί για περιβαλλοντική αναβάθμιση οδηγεί σε καταστροφή. Τα δάση κόβονται, οι βουνοκορφές ισοπεδώνονται και οι παραλίες καταστρέφονται για να βγάζουν οι ιδιωτικοί όμιλοι των ΑΠΕ τρελά υπερκέρδη από τις επιδοτούμενες τιμές που τους εξασφαλίζει η απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας.

Αν αντί να καταναλώνεται μια μορφή ενέργειας όπως το φυσικό αέριο για να παραχθεί μια ισοδύναμη μορφή της ο ηλεκτρισμός, πετώντας κυριολεκτικά στον αέρα το 50% του σπάνιου αυτού πόρου -για να αποσβαίνει γρήγορα ο Μυτιληναίος και να κερδοσκοπεί γρηγορότερα ο Κοπελούζος- γίνονταν δημόσιες επενδύσεις για ευρύ δίκτυο φυσικού αερίου στα σπίτια και τις βιομηχανίες (που θα υποκαθιστούσε σημαντικές ανάγκες σε ηλεκτρικό ρεύμα και με απόδοση 98%), θα είχαμε και εξοικονόμηση και παραγωγική ανάπτυξη και πραγματική περιβαλλοντική προστασία.

Αν μηχανισμός για την ανάπτυξη και τη χωροθέτηση των ενεργειακών πηγών δεν ήταν η κερδοσκοπία της αγοράς, αλλά ο κεντρικός κρατικός έλεγχος και σχεδιασμός με βάση τις ανάγκες του λαού και του τόπου, όλες αυτές οι πηγές θα μπορούσαν να λειτουργήσουν οικονομικά και συμπληρωματικά κι όχι ανταγωνιστικά και καταστροφικά. Μόνο που αυτά δεν επιτρέπεται όχι να γίνουν, ούτε να διατυπωθούν όσο παραμένουμε στην ΕΕ.

Γι’ αυτό και κύριο διεθνιστικό καθήκον σήμερα είναι η διεκδίκηση της ανεξαρτησίας μας από την ΕΕ. Απελευθερώνοντας τη χώρα μας ανοίγει ο δρόμος για αλυσιδωτές αντιδράσεις που μπορούν να συμπαρασύρουν και να διευκολύνουν κι όλους τους άλλους λαούς. Ας σκεφτούμε πόσο θα όξυνε την κρίση της ΕΕ, τι θα έλεγε στους Ιρλανδούς, τους Ιταλούς, τους Πορτογάλους μια αποχώρηση από την ΕΕ με απόφαση του ελληνικού λαού. Ας βοηθήσουμε στο μερίδιο που μας αναλογεί να γκρεμιστεί αυτή η Βαστίλλη των  λαών.

Την απόφαση για ρήξη και ανατροπή την παίρνουν οι εργαζόμενοι κι ο λαός. Και μόνο αυτοί μπορούν και πρέπει να την επιβάλλουν. Αυτό σημαίνει δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία: ο λαός που αποφασίζει συνειδητά και χαράζει συγκεκριμένα τις επιλογές του για ό,τι αφορά στη ζωή του, τον τόπο του και το μέλλον του.