Άγγελος Χάγιος: Αγωνιστικό μέτωπο ανατροπής τώρα!

συνέντευξη στο Στράτο Βουραζέρη*

Για την ανάγκη ενός αγωνιστικού μετώπου αντίστασης, ρήξης και ανατροπής της ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου μιλά ο Άγγελος Χάγιος, περιφερειακός σύμβουλος Αττικής και στέλεχος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο Ά. Χάγιος απευθύνει κάλεσμα σε όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος, υπογραμμίζοντας τον αντιδιαχειριστικό και αντικυβερνητικό, αντιΕΕ -  αντιιμπεριαλιστικό, αντισυστημικό - αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό του αγώνα.

- Ποιο είναι το βασικό συμπέρασμα από την προχθεσινή σύνοδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης; 

Οι ηγεμονικές δυνάμεις της ΕΕ προωθούν με διαδικασία «φαστ τρακ» την «οικονομική διακυβέρνηση», τη νομοθετική και συνταγματική κατοχύρωση της αέναης λιτότητας. Αυτό γίνεται εν μέσω οξυνόμενων ανταγωνισμών, ποιός θα πληρώσει και ποιό μερίδιο, μεταξύ των καπιταλιστών της ΕΕ αλλά και μεταξύ ΕΕ, ιδιαίτερα της Γερμανίας, με τις ΗΠΑ. Αυτό έχει αντανάκλαση και στον αστικό κόσμο της χώρας. Συμφωνούν, ωστόσο, στο στόχο να περάσουν τη Δανειακή Σύμβαση και τα νέα μνημόνια. Και στο συνολικό πολιτικό τους σχέδιο, στην αντιδραστική ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού. Με ακόμα πιο βαθιά πρόσδεση στην κλυδωνιζόμενη ευρωζώνη και την ΕΕ. Αλλά και στις γεωπολιτικές και ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή της Αν. Μεσογείου και Β. Αφρικής.

- Πολύς κόσμος που θίγεται από τα βάναυσα μέτρα, δεχόμενος και την τρομοκρατία από ΜΜΕ και αστικά κόμματα, αναρωτιέται εάν υπάρχει άλλος δρόμος. Υπάρχει τελικά άλλος δρόμος;

Δεν μπορούμε να σπέρνουμε αυταπάτες στην εργατική τάξη και το λαό. Για να επιβιώσουν και να διεκδικήσουν μια ζωή αντάξια της εποχής ένας είναι ο δρόμος. Να σηκώσουν το γάντι, απέναντι στον οδοστρωτήρα της βίαιης καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, της ακόμα πιο αντιδραστικής ΕΕ και των επικίνδυνων ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστών. Αυτά καθορίζουν το περιεχόμενο του, αναγκαίου όσο ποτέ, πλειοψηφικού κοινωνικού-πολιτικού κινήματος. Ενός αγωνιστικού μετώπου. Που θα αναδειχτεί σε αντίπαλο δέος. Με προσανατολισμό, επομένως, αντιδιαχειριστικό και αντικυβερνητικό, αντιΕΕ- αντιιμπεριαλιστικό, αντισυστημικό -αντικαπιταλιστικό. Για την απελευθέρωση από τη δικτατορία των αγορών, των πολυεθνικών, των τραπεζών, των εθνικών και υπερεθνικών οργάνων τους και των σφετεριστών του παραγόμενου από τους εργαζόμενους κοινωνικού πλούτου!

Με πρώτο στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ – ΝΔ - ΛΑΟΣ και κάθε κυβέρνησης αυτής της πολιτικής. Για να τεθεί, πρακτικά, η ανατροπή της πολιτικής ΕΕ-ΔΝΤ, ελληνικού και ξένου κεφαλαίου. Να μπουν στην ημερήσια διάταξη οι διεκδικήσεις για το κοινωνικό πρόβλημα, πρωτίστως, αλλά και για τα σύγχρονα προβλήματα των πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων και της λαϊκής κυριαρχίας. Και να συνδεθούν στενά με τη μη αναγνώριση, την παύση πληρωμής και την διαγραφή του χιλιοπληρωμένου χρέους. Με την έξοδο από το ευρώ και την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ. Για ριζική ανακατανομή του πλούτου σε βάρος του κεφαλαίου. Για να περάσουν στο Δημόσιο, χωρίς καμιά επιβάρυνση για το λαό και με εργατικό έλεγχο η Τράπεζα της Ελλάδας, όλες οι Τράπεζες και οι επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας.

- Ποιος θα υλοποιήσει την ανατροπή που απαιτεί η εποχή μας;

Δεν ξεχνάμε ότι την ιστορία την γράφουν οι λαοί. Τις ανατροπές, τις εξεγέρσεις, τις επαναστάσεις, τις πραγματοποιούν πάντα οι τάξεις και οι κοινωνικές τους συμμαχίες. Στο πεδίο αυτό συγκροτούνται, δοκιμάζονται, αλλάζουν και αναδιαμορφώνονται τα πολιτικά μέτωπα και υποκείμενα.

Η κρίση είναι σε εξέλιξη και είναι βαθιά. Δημιουργείται, ήδη, ένα εκρηκτικό μίγμα. Που μπορεί να οδηγήσει -με απρόβλεπτους δρόμους και αφορμές- σε εξεγερτικά ή και επαναστατικά γεγονότα. Σε μια παρατεταμένη, σκληρή και πιο βαθιά από ποτέ κοινωνική σύγκρουση. Έχουμε σαφή δείγματα με τον ηρωικό αγώνα στη Χαλυβουργία, τη λαϊκή αντίσταση στα χαράτσια, τη μάχη ενάντια στις εφεδρείες - απολύσεις.

Ως ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προτείνουμε σε όλες τις μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς να εργαστούμε από κοινού. Εδώ και τώρα. Για ένα πολύμορφο, βαθύτερα πολιτικό, ασυμβίβαστο μέχρι τέλους, λαϊκό κίνημα διαρκείας. Που θα ενώνει όλες τις αντιστάσεις, όλες τις αγωνιστικές τάσεις στη βάση πολιτικών στόχων και μορφών πάλης ανατροπής. Με καρδιά και νου το ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα. Που θα οργανώνει μετωπικά τον λαϊκό ξεσηκωμό, τις εργατικές εξεγέρσεις και θα τους οπλίζει με αντικαπιταλιστική προοπτική. Δε μιλάμε, απλώς, για ένα κινηματικό μέτωπο. Αλλά για μια τετραπλή συμπόρευση. Της σύγκλισης όλων των αντιστάσεων και αγώνων. Της καθοριστικής ταξικής ενότητας και ηγεμονίας των εργαζομένων. Της κοινωνικής συμμαχίας τους με τα πληττόμενα λαϊκά στρώματα. Της κοινής δράσης κάθε αγωνιστικής φωνής, ιδιαίτερα της Αριστεράς. Αυτόν τον πολιτικό ρόλο μπορεί να αναλάβει ένα αγωνιστικό μέτωπο αντίστασης, ρήξης και ανατροπής.

- Η προοπτική νίκης ενός τέτοιου μετώπου, δεν προϋποθέτει μια πρόταση εξουσίας;

Η πολιτική αυτή πρόταση εκφράζει στο σήμερα και τη θέση μας στο ζήτημα της εξουσίας. Το μέτωπο αυτό για να μπορεί να επιβάλλει την εργατική-λαϊκή θέληση και τον εργατικό-κοινωνικό έλεγχο είναι ανάγκη να συγκροτεί τα δικά του όργανα. Όργανα ανταγωνιστικά στους αστικούς θεσμούς. Με καθοριστικό τον εξωκοινοβουλευτικό αγώνα και την απόκρουση της αποθέωσης του αστικού κοινοβουλευτισμού. Σε αντιπαράθεση με τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό. Που θα εκφράζουν την τάση εργατικής χειραφέτησης και διεκδίκησης της εργατικής διεύθυνσης. Που μπορούν να αποτελέσουν, σε επόμενες επαναστατικές καμπές, τα έμβρυα της εργατικής εξουσίας. Οι διάφορες κυβερνητικές προτάσεις από το χώρο της Αριστεράς δεν συμβάλουν στη στρατηγική αυτή. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κινούνται στο έδαφος της καπιταλιστικής κυριαρχίας.

Τα όργανα αυτά δεν θα γεννηθούν όπως η Αθηνά από το κεφάλι του Δία. Αλλά από την πείρα των ίδιων των εργαζομένων. Ήδη υπάρχουν πρωτόλεια παραδείγματα, από τους συντονισμούς των πρωτοβάθμιων σωματείων, τις εργατικές συνελεύσεις βάσης, τις απεργιακές επιτροπές, τις μαζικές πρωτοβουλίες ενάντια στα χαράτσια, ως τις αυθεντικές συνελεύσεις γειτονιών.

- Άλλες δυνάμεις της Αριστεράς προτείνουν μια πλατιά εκλογική συνεργασία. Γιατί δεν συμφωνείτε;

Οι μαύρες συμμαχίες και οι χούντες δεν πέφτουν με εκλογές αλλά με εξεγέρσεις. Αυτή η ιστορική αλήθεια έχει συσκοτιστεί μετά τη μεταπολίτευση. Παρά την εμπειρία του Πολυτεχνείου. Η ρεφορμιστική και η διαχειριστική Αριστερά, αυτή τη φορά, δεν «παίζει» στα σενάρια συναίνεσης, όπως το '89. Αναπαράγει, ωστόσο, τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Δεν υποτιμούμε καθόλου την εκλογική μάχη που, άλλωστε, θα δώσουμε ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα.

Είναι ανάγκη, ωστόσο, να καταλυθεί η ηγεμονία της κοινοβουλευτικής διεξόδου ακόμα και σε κόσμο του αγώνα και της Αριστεράς. Η πολιτική μας πρόταση επιχειρεί να μετακινήσει τον άξονα από την αστικοδημοκρατική διαδικασία στη δημοκρατία του κινήματος. Στην εργατική δημοκρατία που υπερβαίνει ποιοτικά όλες τις προηγούμενες μορφές. Μέσα σε ένα αγωνιστικό μέτωπο συγκροτείται πραγματικά το δικαίωμα ξεχωριστής συμβολής κάθε ρεύματος. Η δυνατότητα δημοκρατικής, με όρους ισοτιμίας, συζήτησης, αντιπαράθεσης και σύνθεσης, με βάση τις απόψεις και το πρόγραμμά τους. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλει με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Θα απευθύνει καθαρά αυτή τη πρόταση σε όλες τις αγωνιστικές τάσεις του κινήματος, στη βάση και την κορυφή όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής.

- Η χώρα έχει μπει υπό επιτροπεία, το πολιτικό προσωπικό άγεται και φέρεται. Τελικά μήπως το αναγκαίο μέτωπο πρέπει να είναι ένα νέο ΕΑΜ;

Η καταστροφή που ζούμε κι αυτή που έρχεται, επιβάλλεται από τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις και από τα καπιταλιστικά εθνικά κράτη. Αλλά και από τα γιγάντια πολυεθνικά πολυκλαδικά μονοπώλια και από τις υπερεθνικές ενώσεις, ΕΕ, ΔΝΤ, G20. Και, για να μη ξεχνιόμαστε, από τους ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ και τους ανταγωνισμούς τους. Δεν επιβάλλεται, προς το παρόν τουλάχιστον, με στρατιωτική εισβολή και με στρατιωτικές χούντες. Επιστρατεύεται για το σκοπό αυτό το αστικό πολιτικό σύστημα, οι θεσμοί του, τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Η άμεση ανάληψης πολιτικής διαχείρισης από εκπροσώπους του κεφαλαίου, (κυβερνήσεις Παπαδήμου, Μόντι κλπ).

Ανακύπτει σαφώς «εθνικό ζήτημα» με σύγχρονους όρους. Ο ελληνικός καπιταλισμός, που ανήκει στη δεύτερη ταχύτητα του διεθνούς πλέγματος του κεφαλαίου, υποβαθμίζεται στην ήδη άνιση σχέση αλληλεξάρτησης από τις ηγεμονικές ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Το γεγονός αυτό οξύνει την αντεργατική επίθεση, τη νέο-απολυταρχική επιβολή του κεφαλαίου και την εμπλοκή στο διεθνές καπιταλιστικό πλέγμα. Η εξέλιξη αυτή δημιουργεί σοβαρά εμπόδια και κινδύνους στο «έθνος των εργαζομένων». Στον καθημερινό του αγώνα και, κυρίως, στην πραγματοποίηση της αντικαπιταλιστικής επανάστασης σε μια χώρα, όπως στην Ελλάδα που είναι «αδύναμος κρίκος». Αυτό σημαίνει ότι τα αιτήματα για δημοκρατία των εργαζομένων και απελευθέρωση από τα δεσμά των υπερεθνικών καπιταλιστικών κέντρων, πρέπει να ενδυναμώσουν τον συνολικό αγώνα για την αντικαπιταλιστική ανατροπή και όχι να τον ακυρώσουν ή να το φέρνουν σε δεύτερο πλάνο.

Για μας, η πτυχή του «εθνικού» ζητήματος σήμερα, συνίσταται πριν από όλα στην προβολή του στόχου για έξοδο από την ΕΕ και την άρνηση εφαρμογής των πολιτικών που επιβάλει. Στη συνολική σύγκρουση με τις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού, τόσο της ΕΕ όσο και των ΗΠΑ, με τους οξυνόμενους ανταγωνισμούς αλλά και τις συμμαχίες της «δικής μας» αστικής τάξης. Αν δε μπαίνει αυτός ο στόχος, τότε οι προτάσεις για «εθνική ενότητα», για «πατριωτικό» μέτωπο, ενάντια στους «μεγάλους» και τους «ξένους», δεν είναι απλά λαθεμένες, αλλά εχθρικές στην προσπάθεια πολιτικής και αγωνιστικής αφύπνισης του λαού. Εκμεταλλεύονται την περηφάνια του, για να τον υποτάξουν βαθύτερα.

Στην κατεύθυνση αυτή αξιοποιούμε και την εμπειρία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, θετική και αρνητική, για τη συγκρότηση ενός μετώπου με πυρήνα τα σημερινά και αυριανά συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, με ορίζοντα κοινωνικής χειραφέτησης από τα δεσμά του κεφαλαίου.

- Βλέπουμε τον ΣΥΝ να αναζητά συνεργασίες, σε εκλογική ή γενικότερη βάση, με θραύσματα του ΠΑΣΟΚ. Εσείς στέκεστε αρνητικά. Δεν έχει θέση αυτός ο κόσμος στο κίνημα ή σε μια συνεργασία με την Αριστερά;

Με τέτοιες επιλογές, αυτός που διεμβολίζεται είναι η Αριστερά και η στρατηγική της. Πρόκειται για συνεργασία αντιμνημονιακού χυλού. Που «βάζει πλάτη» στην ανασύσταση της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας σε μια εκδοχή της. Συναγωνίζεται τη ΔΗΜΑΡ στη γνωστή πολιτική «ουράς». Αυτή που ακολούθησε η αριστερά απέναντι στη «δημοκρατική παράταξη» του Γεωργίου Παπανδρέου παλιότερα και στο «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στη μεταπολίτευση. Στη γραμμή αυτή, η ηγεσία του ΣΥΝ καλεί αυτάρεσκα την Αριστερά σε ενότητα. Σε ένα «ελάχιστο» πρόγραμμα, δηλαδή στο δικό του πρόγραμμα. Που παραπέμπει τα προβλήματα στις καλένδες της λεγόμενης δημοκρατικής επανίδρυσης της ΕΕ και μιας «αριστερής», σοσιαλδημοκρατικής δηλαδή, κυβέρνησης. Η εμπειρία των «αριστερών» κυβερνήσεων στην Κύπρο σήμερα και στην Ιταλία παλιότερα δεν τους έχει διδάξει τίποτα. Οι διαφοροποιήσεις από το χώρο του ΠΑΣΟΚ προς τα αριστερά, φυσικά και είναι αναγκαίος στόχος. Πρέπει να αναζητούνται στο πλαίσιο του αναγκαίου μετώπου ανατροπής της επίθεσης και διεκδίκησης μιας πορείας έξω από την ΕΕ και τον καπιταλισμό.

Αντικαπιταλιστική επαναστατική Αριστερά για τη νικηφόρα προοπτική του αγώνα

- Καλείτε σε αγώνα για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης. Και μετά τι; Υπάρχει ζωή έξω από το ευρώ, την ΕΕ και τον καπιταλισμό;

Ο δρόμος μέσα στο ευρώ και την ΕΕ είναι που οδηγεί σε μια ζωή χωρίς δικαιώματα, ελπίδα, αξιοπρέπεια. Με όποια μορφή «αντιμνημονιακής» διαχείρισης. Είτε του Σαμαρά, το πήγε κι αυτός το γράμμα, είτε «αριστερή». Να τελειώνουμε με αυτή την τρομοκρατία. Ο λαός μας έχει αποδείξει πως έχει την πείρα και τις δυνάμεις, με τους εργαζόμενους στη διεύθυνση των πραγμάτων, να βαδίσει σε μια άλλη πορεία με άξονα τις κοινωνικές ανάγκες.

Οι πρόσφατοι αγώνες έδειξαν ότι, δεν αρκεί ο όποιος κλονισμός της αστικής πολιτικής ηγεμονίας. Προκύπτει η ανάγκη να συγκροτηθούν, σε ανώτερο επίπεδο, όλες οι υπαρκτές αγωνιστικές τάσεις και δυνατότητες. Με στόχο τη συνολική ρήξη και εν τέλει την κατάλυση της καθολικής αστικής ηγεμονίας.

Για να μπορέσει η τάση χειραφέτησης να διεκδικήσει το πολιτικό προβάδισμα και την πλειοψηφία μέσα στην εργατική τάξη. Ώστε να δημιουργεί έδαφος για επαναστατικά γεγονότα. Να «μεταφέρει» την «κρίση ηγεμονίας» μέσα στις γραμμές της αστικής τάξης. Να διαμορφώνει μια επαναστατική κατάσταση, μια κατάσταση «δυαδικής» εξουσίας. Που θα βάζει, τελικά, στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της εργατικής εξουσίας, και της ανατροπής της αστικής κυριαρχίας.

- Επιμένετε στην ανάγκη μιας αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς, της σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής. Δεν είναι άραγε πολυτέλεια στην εποχή που μας τα παίρνουν όλα;

Πρόκειται για τη νικηφόρα προοπτική του αγώνα. Γι αυτό είναι αναγκαία η εμφάνιση και συνολική παρέμβαση, σε πανεθνικό και πανκοινωνικό επίπεδο, ενός πόλου, ενός μετώπου της επαναστατικής αριστεράς. Μιας Αριστεράς στρατηγικά επανεξοπλισμένης. Ρηξιακής με το σύστημα, ρηξικέλευθης για την ανατροπή. Για την προοπτική μιας εκ βάθρων αλλαγής της σημερινής πολιτικής – οικονομικής - κοινωνικής άθλιας πραγματικότητας, η οποία βέβαια θα είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεζόμενων. Με ανώτερη συγκρότηση και παρέμβαση σε αυτήν των δυνάμεων της επαναθεμελίωσης της κομμουνιστικής απελευθέρωσης .

- Το ΚΚΕ θέτει το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας και μάλιστα σε πρώτο πλάνο. Πως το κρίνετε αυτό;

Το πρόβλημα με το ΚΚΕ είναι ότι δεν επιλέγει μια επαναστατική πολιτική. Δεν απαντά στο πώς η κοινωνική διαμαρτυρία, θα συγκροτηθεί σε κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο ανατροπής της επίθεσης. Είναι κρίσιμο ζήτημα αυτό. Δεν απαντιέται με ένα συνδυασμό ρηχής ιδεολογικής κατήχησης και οιονεί εκλογικής εκστρατείας για «εξαγωγή συμπερασμάτων» και ενίσχυση του ΚΚΕ. Η τακτική αυτή, δεν γονιμοποιεί αντικαπιταλιστικά τις συνειδήσεις του κόσμου. Προσφέρει και «άλλοθι» για τον εύκολο δρόμο της υποταγής σε νέα σοσιαλδημοκρατικά σενάρια. Το ΚΚΕ έκανε ζημιά με την άρνηση του να θέσει σε πρώτο πλάνο τα αιτήματα για έξοδο από ευρώ και ΕΕ και διαγραφή του χρέους. Τώρα τα βάζει, αυτό είναι θετικό, αλλά τα παραπέμπει στις καλένδες της λαϊκής εξουσίας. Η λογική του επιθετικού πολέμου προς άλλες αριστερές φωνές και ιδιαίτερα προς τις αντικαπιταλιστικές κομμουνιστικές δυνάμεις που είναι στα αριστερά του, η άρνηση της κοινής δράσης στο μαζικό κίνημα, υπονομεύουν τον αγώνα. Πεποίθηση μας είναι πως αν οι δυνάμεις του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έθεταν συντονισμένα και αποφασιστικά το ζήτημα του παλλαϊκού ξεσηκωμού για την ανατροπή της κυβέρνησης και της επίθεσης, θα είχαμε ταχύτατη άνοδο της λαϊκής αυτοπεποίθησης και εξεγερτικά γεγονότα. Το ΚΚΕ, ως η μεγαλύτερη δύναμη της Αριστεράς και με ιδιαίτερη βαρύτητα στην εργατική τάξη, κρίνεται πολύ αυστηρά για αυτό. Αλλά το ζήτημα δεν είναι η αυτοκριτική μετά από 50 χρόνια, αλλά αυτό που πρέπει να γίνει τώρα.

- Και ποιοι θα την φτιάξουν την Αριστερά της ανατροπής; Είναι υπόθεση μόνο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμβάλει ουσιαστικά στην κατεύθυνση μιας άλλης μετωπικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Ενός διακριτού μαζικού πολιτικού ρεύματος αυτοτελούς. Και όχι ως αντικαπιταλιστικό-επαναστατικό «άκρο» μιας παναριστερής συμμαχίας ή ενός αντιμνημονιακού-αντινεοφιλελεύθερου μετώπου και όποιου σχεδίου νέας σοσιαλδημοκρατίας.

Η πολιτική της αυτοτέλεια -σε όλα τα επίπεδα- είναι αναγκαία, αλλά όχι αυτοσκοπός. Συνοδεύεται με την προσπάθεια για κοινή δράση μέσα στο κίνημα, και πρωτοβουλίες συντονισμού της Αριστεράς σε καίρια πολιτικά ζητήματα.

Δυστυχώς, μέχρι σήμερα, δεν έχουν μορφοποιηθεί οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις που μπορεί να συμπαραταχθούν μετωπικά σε συνολικό πολιτικό επίπεδο. Με στόχο την αντικαπιταλιστική ανατροπή στην πορεία για την επαναστατική αλλαγή και την κοινωνική απελευθέρωση. Όμως, οι πολιτικές διαφοροποιήσεις είναι ταχύτατες. Οι αναζητήσεις των κινηματικών και αριστερών πρωτοποριών μαζικές κι απαιτητικές. Θα υπάρξουν και άλλες συλλογικές απόπειρες που θα συμβάλουν σε μια αντικαπιταλιστική Αριστερά. Αυτά μας υποχρεώνουν να εργαστούμε τολμηρά, μαζικά και πλατιά. Προς συλλογικότητες, δυνάμεις και οργανώσεις που αναφέρονται στον αντικαπιταλισμό, στη ρήξη και την ανατροπή.

Στόχος αυτών είναι η κοινή δράση στο κίνημα. Ο συντονισμός και η συμπόρευση σε κρίσιμα ζητήματα, η ανάπτυξη του διαλόγου. Είναι, ακόμα, να μετατοπιστούν πιο μόνιμα και σταθερά προς το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και μέτωπο οι τάσεις που διαφοροποιούνται προς τα αριστερά. Που προέρχονται από το χώρο και την επιρροή των ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής και ευρύτερα της εξωκοινοβουλευτικής ή ανένταχτης Αριστεράς. Πρωτίστως, βέβαια, οι σχετικά φρέσκιες πρωτοπορίες του εργατικού κινήματος και της νεολαίας. Που η ένταξη τους στην κοινή προσπάθεια δίνουν άλλον αέρα και αισιόδοξη προοπτική νίκης και ανατροπής.

πηγή: Eφημερίδα ΠΡΙN