"Φύγαμε με ψηλά το κεφάλι" - Το... οδοιπορικό των μεταναστών από τη Β.Αφρική στο κτίριο της Πατησίων

της Νατάσας Κεφαλληνού

Παρασκευή απόγευμα. Δεν έχει συμπληρωθεί ακόμη μια μέρα από την εκκένωση της Νομικής, με αστυνομικές δυνάμεις και εισαγγελείς, απ’ τους 237 μετανάστες απεργούς πείνας. Παρά το τσουχτερό κρύο εκατοντάδες αλληλλέγγυοι βρίσκονται στο Μουσείο και είναι έτοιμοι να πραγματοποιήσουν πορεία. Στο νεοκλασικό κτίριο της Πατησίων και Ηπείρου, που βεβιασμένα μεταφέρθηκαν οι απεργοί πείνας, επικρατεί πανδαιμόνιο. Στο προαύλιο στήνονται αντίσκηνα και χημικές τουαλέτες. Δεκάδες άνθρωποι στοιβαγμένοι στο υπόγειο και τον πρώτο όροφο. «Ο χώρος είναι τελείως ακατάλληλος» μας λέει ο Αμπντούλ. «Από εχθές το βράδυ που ήρθαμε εδώ, περίπου 80 άνθρωποι αναγκάστηκαν να μείνουν από τις 4-8 το πρωί στο προαύλιο, επειδή ο χώρος δεν φτάνει για όλους. Μερικοί μεταφέρθηκαν σε άλλα κτίρια», συνεχίζει. «Είχαμε στείλει μια επιτροπή και είχε ελέγξει το κτίριο από εχθές και για αυτούς ακριβώς τους λόγους δεν θέλαμε να μεταφερθούμε εδώ. Δεν έχει ούτε καν τουαλέτες» επισημαίνει, αιτιολογώντας την αρχική απόφαση της συνέλευσης των μεταναστών απεργών πείνας να μη φύγουν από τη Νομική. Άλλωστε πως θα μπορούσαν να δεχθούν τους όρους που έβαζε η κυβέρνηση: να φρουρείται από αστυνομικούς το κτίριο και να μην εισέρχονται σε αυτό αλληλέγγυοι.

Ο Αμπντούλ μας περιγράφει τα γεγονότα της Πέμπτης, την τρομοκρατία, τον εκβιασμό για εκδίωξη από τη Νομική, «τους αστυνομικούς που βρίσκονταν στην πόρτα της σχολής μην αφήνοντας κανένα μας να βγει». «Τελικά όμως φύγαμε με ψηλά το κεφάλι. Δεν δεχτήκαμε να μεταφερθούμε με κλούβες τις αστυνομίας. Φύγαμε με πορεία, όπως επιδιώκαμε». Χίλιοι αλληλέγγυοι συνόδευσαν τους απεργούς πείνας, φωνάζοντας συνθήματα, κουβαλώντας τα μπαγκάζια τους, εμψυχώνοντας τους – παρόλο που ήταν 3.30 τα ξημερώματα. Μάλιστα αν οι διαπραγματεύσεις δεν παρακωλύονταν συστηματικά, με διαφόρων ειδών προφάσεις από την κυβέρνηση, την Πρυτανεία και τον… ιδιοκτήτη του ακινήτου, τότε οι μετανάστες θα είχαν πορευτεί μαζί με χιλιάδες διαδηλωτές, που συγκεντρώθηκαν από νωρίς το απόγευμα γύρω από τη Νομική.

Οι 237 μετανάστες, που έχουν καταφύγει στο ύστατο μέσο αγώνα, στη χρησιμοποίηση του σώματος και της ζωής τους για τη δικαίωση των αιτημάτων τους – είναι άνθρωποι με σπίτια, δουλειά και οικογένειες. «Ερχόμαστε από διάφορες χώρες της Β. Αφρικής. Δεν έχει σημασία από πού. Είμαστε μετανάστες. Ζούμε σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, αρκετά χρόνια - το λιγότερο πέντε» λέει ο Αμπντούλ. «Οι 150 είναι εννιά χρόνια στην Ελλάδα και δεν έχουν κάρτα παραμονής. Από τους υπόλοιπους 100 άλλοι έχουν κάρτα, σε άλλους έχει απορριφθεί το αίτημα, είναι διαφόρων κατηγοριών». Ο ίδιος βρίσκεται στην Ελλάδα από το 1992. «Είχα χαρτιά από το 1998 έως το 2006. Από τότε όμως επειδή δεν μπορούσα να συμπληρώσω τα ένσημα, έχω μείνει χωρίς χαρτιά» εξηγεί. Η… μαύρη - ανασφάλιστη εργασία, είναι ο «νόμος» που επιβάλλουν οι εργοδότες στους μετανάστες, αποστερώντας τους -μαζί με τους μεταναστευτικούς νόμους των κυβερνήσεων ΝΔ – ΠΑΣΟΚ- όχι μόνο τα νόμιμα εργασιακά δικαιώματα τους, αλλά και το δικαίωμα της νόμιμης παραμονής.

«Είμαστε όμηροι», λένε οι μετανάστες. «Υπάρχουν εδώ τόσοι άνθρωποι που έχουν οικογένειες και τα παιδιά τους δεν μπορούν να κάνουν τίποτα». Δεν έχουν ασφάλιση, δεν μπορούν να πάνε στο νοσοκομείο, να μάθουν τη γλώσσα, δεν μπορούν να φύγουν από τη χώρα, είναι διαρκώς υπό το φόβο της απέλασης. «Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο ότι κάποια στιγμή θα αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους μας» αναφέρουν σε κείμενο τους.

Όπως μας εξηγεί ο Αμπντούλ την απόφαση για την απεργία πείνας, την έχουν πάρει από τον Αύγουστο μετά από συνελεύσεις και περιοδείες σε όλη την Ελλάδα. Μάλιστα αποφάσισαν να κάνουν μια σκληρή απεργία (με νερό, ζάχαρη, λεμόνι και τσάι) στα όρια της βιολογικής αντοχής, επιδιώκοντας να στείλουν το μήνυμα: «Ή θα ζήσουμε νόμιμα ή θα πεθάνουμε». Η συγκεκριμένη απεργία πείνας μπορεί να διαρκέσει μέχρι 30 μέρες, μετά υπάρχει κίνδυνος απώλειας της ζωής. «Βάζουμε τη ζωή μας σε κίνδυνο γιατί έτσι και αλλιώς δεν είναι αυτή ζωή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά να ζήσουν τα παιδία μας αυτά που περάσαμε εμείς» δηλώνουν. Το αίτημα του ηρωικού αγώνα τους είναι όχι μόνο η νομιμοποίηση των ίδιων αλλά όλων των μεταναστών, ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζόμενους. Στον αγώνα τους καλούν συμπαραστάτη «κάθε άνθρωπο που υποφέρει από την εκμετάλλευση». Η αμέριστη συμπαράσταση κάθε εργαζόμενου, θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, «αφού έλληνες και μετανάστες εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν» επιμένει ο Αμπντουλ… 

πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ