Πώς ΣΚΑεΙ μια Επανάσταση

από το Φιλολαϊκό

Πριν από τέσσερα χρόνια η κοινή γνώμη της χώρας βρέθηκε στη μέση μιας παραπλανητικής διαμάχης μεταξύ ελληναράδων, υπερασπιστών του Μικρασιατικού Ελληνισμού και «προδοτών», «τουρκολάγνων του Σόρος» και της «εθνοκτόνας» νέας τάξης πραγμάτων. Αφορμή γι’ αυτό ήταν το φραστικό ατόπημα του βιβλίου της ΣΤ’ Δημοτικού, περί «συνωστισμού» στο λιμάνι της Σμύρνης τον Σεπτέμβρη του 1922.

Πριν από έξι χρόνια την κοινή γνώμη απασχόλησε μια άλλη διαμάχη της κακιάς ώρας (για την ακρίβεια της κάκιστης ώρας), αυτή μεταξύ καθαρών χρομοσωμικά απογόνων του μεγάλου Αλεξάνδρου και «ντιντίδων», «γυφτοσκοπιανών» και άλλων, διότι κάποιος ανέφερε ότι ενδεχομένως ο Μέγας Αλέξανδρος να είχε σχέσεις με συμπολεμιστές του. Αν είναι δυνατόν να «τον παίρνει» ο Μέγας Αλέξανδρος; Που ακούστηκε; Άλλο ένα σήριαλ αποπροσανατολιστικής βαρυ-ασημαντότητας κατέκλυσε τη χώρα.

Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε στο Σκάι η προβολή ενός ντοκιμαντέρ με τίτλο «Η Γέννηση ενός Έθνους», σχετικά με την Επανάσταση του 1821, του οποίου τα προβληθέντα επεισόδια μέχρι στιγμής είναι τρία και έτυχε να τα παρακολουθήσω. Ο γνωστός μας κύριος «Σάλος» ξέσπασε για άλλη μια φορά.

Λίγα λόγια σταράτα για να συνεννοούμαστε.

1. Ο Σκάι είναι το προπύργιο του μιντιακού αστισμού, εκφράζει, ενεργώντας και ως λαγός των κυβερνήσεων, τις αντιλαϊκότερες, νεοφιλελευθερότερες φωνές του συστήματος. Επιτίθεται λυσσαλέα σε κάθε εργατική-νεολαιίστικη κλπ. διεκδίκηση. Το βραδινό του δελτίο αποτελεί σεμινάριο πραγματικά σύγχρονης αστικής προπαγάνδας και πρέπει (φαντάζομαι δηλαδή) να διδάσκεται σε όλες τις σχολές πολιτικών επιστήμών του κόσμου. Παράλληλα το κανάλι, για ξεκάρφωμα, φαίνεται να συγκρούεται επιφανειακά, αραιά και που, με εύκολους αντιπάλους, αντιπάλους καρικατούρες, τους αντιδραστικούς εθνικιστές τύπου Καρατζαφέρη κλπ, σε θέματα «Εθνικά» και άλλα τινά. Γιατί γενικότερα, είπαμε, συμπλέουν. Κάτι σαν τον Μπουτάρη εδώ πάνω. Επιλέγει τον γραφικό εθνικιστή Άνθιμο και του βγάζει τη γλώσσα, πουλώντας κοσμοπολίτικα φύκια για διεθνιστικές κορδέλες. Άμα είναι να πουν καμιά κουβέντα για κανένα μνημόνιο, για καμιά απεργία, για κανένα ακόλλητο ένσημο, λένε κι δυο στον εργάτη «σκάσε και σκάβε».

2. Οι Βερέμης και Σία ήταν το χυδαίο όργανο της Γιαννάκου-Κουτσίκου την περίοδο των μεγαλειωδών φοιτητικών αγώνων 2006-2007. Ήταν το τάγμα ιδεολογικής εφόδου, που εξαπέλυε οχετούς απέναντι στους αγωνιζόμενους φοιτητές. Οι ίδιοι «έγκριτοι» πνευματικοί άνθρωποι, αρκετοί απ’ αυτούς με «θητεία» και «περγαμηνές» στην «εκσυγχρονιστική», «ανανεωτική» ή άλλη αριστερά, που με άρθρα τους από καιρού εις καιρόν (και σήμερα) κατακεραυνώνουν απεργίες, στηλιτεύουν «ανομίες» και καταδικάζουν «βίες» απ’ όπου κι αν προέρχονται.

3. Το ΛΑΟΣ, οι Άνθιμοι, οι Βελο-αδώνιδες και οι συν αυτοίς φασιστοειδείς, που κόπτονται για τα εθνικά θέματα μέσα από κοπανιστό εθνικιστικό αέρα παλαιάς κοπής είναι, εκτός από γραφικοί, απάλευτοι και γελοίοι, υπηρέτες της καπιταλιστικής κυριαρχίας, καθώς και ιστορικοί απολογητές ταγματασφαλιτών-γερμανοτσολιάδων και λοιπών, παλιό γεγονός και αυτό και ευρέως γνωστό.

Προχωράμε λοιπόν.

Το ντοκιμαντέρ διακρίνεται από μία επίφαση ιστοριογραφίας. Αναφέρονται κάποια κοινωνικο-οικονομικά στοιχεία, γίνεται μια επιφανειακή-θολή αναφορά στις υπάρχουσες ταξικές διαμάχες της εποχής, όμως η θεώρηση τους γίνεται αντεστραμμένα, με το κεφάλι κάτω, ιδεαλιστικά. Δίνεται προτεραιότητα στις «ιδέες» όπως λέει ο βασικός παρουσιαστής Π. Τατσόπουλος (βερεμικής υφής και αυτός), αλλά και στις προσωπικότητες. Σε αυτό συμπίπτουν με την παραδοσιακή ιστοριογραφία διεθνώς, που συνοψίζεται στη θέση «οι μάζες βρίσκονται στο περιθώριο και περιμένουν χαρισματικές προσωπικότητες με αρχ$#&@ να αναλάβουν δράση για να πάρει μπρος η ιστορία». 

Παρ’ όλο που λείπουν οι εθνοκαπηλικές ελληνοχριστιανικές κορώνες, η σειρά μπατάρει απ’ την άλλη μεριά, με ωραιοποιήσεις και εξιδανικεύσεις του τύπου «μια χαρά περνούσαμε με τους Τούρκους». Φυσικά δεν λείπουν οι καραμπινάτες λαθροχειρίες όπως πχ. «η βάση πάνω στην οποία ξεσηκώθηκε ο πληθυσμός ήταν θρησκευτική» καθώς και η καθαρά απολογητική θέση ότι «οι προεστοί μπορεί να είχαν χίλια-δυο στραβά, αλλά αυτοί έκαναν την επανάσταση». Απ’ ότι φαίνεται, οι αστοί δεν είναι ικανοί να χαρούν ούτε μια δική τους επανάσταση, για την οποία κανείς σοβαρός (μαρξιστής ή μη) επιστήμονας δεν τους κατηγόρησε, το αντίθετο μάλιστα. Δεν είναι υποχρεωμένοι να απολογηθούν για τα πεπραγμένα των κοτσαμπάσηδων (ιστορικά φθίνουσας τάξης, τότε), αλλά στη βάση της αποδοχής των εκάστοτε εξουσιαστικών δομών, αισθάνονται την ανάγκη να το κάνουν.

Κανείς δεν πρόκειται βέβαια να ζητήσει πιστοποιητικά ιστορικής αξιοπιστίας από ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ του Σκάι στην Ελλάδα του 2011. Ούτε εγώ βέβαια προτίθεμαι να προχωρήσω σε διεξοδική κριτική του, διότι δεν έχω την επιστημονική κατάρτιση γι’ αυτή τη δουλειά.

Το ερώτημα όμως παραμένει. Τελικά η σειρά του Σκάι για το 1821 είναι «της προκοπής» ή «για τα μπάζα»;

Με βάση τα βολταιρικά πρότυπα του Διαφωτισμού του 18^ου αιώνα, ως αποσπασμένη από το σημερινό ιστορικό πλαίσιο και τις τρέχουσες εξελίξεις η προβολή της μπορεί να λογιστεί ως θετική. Η χώρα άλλωστε έζησε δεκαετίες σχολικής αποβλάκωσης αντιεπιστημονικής-εθνικιστικής κατεύθυνσης. Μεγαλώσαμε με τα ντεμέκ κρυφά σχολειά και τους αρχιλεβέντες Παλαιών Πατρών Γερμαναράδες που φέρονται να είχαν γεννητικά όργανα με την οκά. Δεν χρειάζεται επ’ ουδένι επιστροφή. Με βάση τα σύγχρονα ταξικά πρότυπα, η σειρά αυτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα της κουλτούρας του κοσμοπολιτισμού του Κεφαλαίου, είναι το τηλεοπτικό αντίστοιχο των προσεγγίσεων ελληνικών-τουρκικών κυβερνήσεων και επιχειρηματιών. Αποκρούω τη σειρά του Σκάι, άρτια κατά τα άλλα δραματουργικά-τεχνικά, σχεδόν όπως αποκρούω τη μάστιγα των τουρκικών σήριαλ του τύπου Ονούρ και Σεχραζάτ. Όχι γιατί είναι «τούρκικα» και μας κάνουν προπαγάνδα «γκρίζων λύκων», αλλά γιατί είναι σαπουνόπερες τρίτης διαλογής, υλικό για το πλούσιο απογευματινό μπλέντερ της περιβόητης «ελληνίδας νοικοκυράς», (μαζί με Τατιάνα και Σία). Σαπούνια που έχουν να διδάξουν ίσως πολλά στον μαιτρ (του τρόμου) Φώσκολο, αλλά τίποτα στον ξεκληριζόμενο, ποδοπατούμενο ελληνικό λαό.

Η Ελληνοτουρκική φιλία των λαών αποτελεί διεθνιστική, βαθιά ταξική στόχευση και πρέπει να επιδιωχθεί. Η λαϊκή παραπλάνηση και απ’ τις δυο πλευρές του Αιγαίου είναι που πρέπει να αποφευχθεί.