Σαλεύει το πλήθος, βουλιάζει η οθόνη

του Δημήτρη Αργυρού

Και από το πουθενά σε Τυνησία, Αίγυπτο και Αλγερία ένα τεράστιο πλήθος νέων, μορφωμένων και άνεργων ξεχύθηκε στους δρόμους και σχεδόν σμπαράλιασε τα νεοαποικιοκρατικά καθεστώτα, στηρίγματα και τοποτηρητές των συμφερόντων της αυτοκρατορίας του κεφαλαίου.

Δίχως αρχηγούς, με λάβαρο την αξιοπρέπεια αυτοργανώθηκε- παράγωντας μορφές αντιεξουσίας που ως ένα σημείο αντικαθιστούν την εξουσία του κράτους- απαιτώντας δημοκρατία, ελευθέρια και συμμετοχή στο πλούτο που παράγει

Ναι είναι η πρώτη επανάσταση του πλήθους- αυτού του μεταεργατικού υποκείμενου που υπερβαίνει την τυπική φορντική διάκριση χειρωνακτική και διανοητική εργασία. Του υποκείμενου που διαχέεται πάνω στο έδαφος μιας παγκόσμιας κοινωνίας που είναι συνολικά παραγωγική με βάση την γνώση, την τεχνολογία, την βιοπολιτική συνθήκη.

Αυτό που κάποτε ο παππούς Κάρολος ονόμασε «γενική διάνοια» και που στην εποχή μας μεταλλάσσεται σε κύρια παραγωγική συνθήκη, παράγωντας ένα πλούτο άυλο και υλικό, ένα πλούτο βαθιά συναισθηματικό. Που είναι ταυτόχρονα έκφραση της τεράστιας αντίθεσης παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων του σημερινού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και διάσχιση του, βάζοντας σε βαθιά ιστορική κρίση το νόμο της αξίας.

Εν ολίγοις η επανάσταση του Αραβικού πλήθους είναι μια υπερμοντέρνα επανάσταση που συνδέεται με την έκρηξη των κυρίαρχων αντιθέσεων στην πιο ώριμη μορφή τους. Αυτό αποδεικνύεται και από το καθοριστικό και πρωταγωνιστικό ρόλο των γυναικών στις εξεγερσιακές διαδικασίες. Αλλά και από την δικτύωση διαμέσου του facebook και του twitter με βάση αυτόνομα δίκτυα οργάνωσης και αντιπληροφόρησης χιλιάδων νέων. Για αυτό και στην Αίγυπτο το πρώτο πράγμα που επιχείρησε να κόψει το καθεστώς είναι το ιντερνέτ, αλλά το κακό για αυτόν είχε ήδη συμβεί, το πλήθος ήδη ήταν στο δρόμο και έπαιρνε στο κυνήγι την αστυνομία του.

Τρομάζει η Δύση το ντόμινο των εξεγέρσεων

Ο καπιταλιστικός κόσμος έχοντας στηρίξει για δεκαετίες ολάκερες αυτά τα δικτατορικά καθεστώτα- ο Μπεν Αλί της Τυνησίας και ο Μουμπάρακ της Αιγύπτου ήταν μέχρι πρόσφατα μέλη της σοσιαλιστικής διεθνούς που έχει πρόεδρο τον Γιώργο Παπανδρέου της τρόικας και του ΔΝΤ- εγκαταλείπει τους συγκεκριμένους δικτάτορες, επιχειρώντας τα κρατήσει όρθια τα καθεστώτα που τους εξυπηρετούν.

Καθεστώτα που οικοδομήθηκαν στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με ιδεολογικό καμβά τον παναραβικό εθνικισμό σε συνεργασία με μια δυνατή αριστερά, ιδιαίτερα στην Αίγυπτο και την Αλγερία Γλήγορα όμως ήρθαν σε συμφωνίες με τις παλαιές αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες, τον τοποτηρητή τους το Ισραήλ, όπως όμως και με τα νεοαστικά καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» κτυπώντας με βαναυσότητα την αριστερά, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στο ριζοσπαστικό ισλαμισμό.

Που χρησιμοποιείται ως φόβητρο για να συνεχίζει να στηρίζει η Δύση τις κρατικοδίαιτες ελίτ που κυβερνάνε αυτές τις χώρες. Και όμως τόσο στην Αίγυπτο, όσο και στην Τυνησία οι δυνάμεις του πολιτικού Ισλάμ δεν έπαιξαν ρόλο στην επανάσταση των αραβικών μαζών. Είτε γιατί είναι διαλυμένες οι δομές τους, είτε γιατί επιχειρούν να ακολουθήσουν το δρόμο του ήπιου Ισλάμ της Τουρκίας.

Στην πραγματικότητα αυτό που τρομάζει τις καπιταλιστικές ελίτ είναι η συνέχιση του ντόμινο των επαναστάσεων του πλήθους. Δηλαδή μήπως το ντόμινο περάσει και στις χώρες της Δύσης και ιδιαίτερα της Ευρώπης.

Εξάλλου αυτό που ονομάζεται τρίτος κόσμος υπάρχει στις καπιταλιστικές μητροπόλεις με εκατομμύρια νέων μορφωμένων και άνεργων που το μόνο που έχουν να χάσουν είναι οι αλυσίδες τους. Στο κάτω, κάτω η Ελλάδα έχει να επιδείξει και εδώ μια πρωτιά: Το ντόμινο των εξεγέρσεων άρχισε από την Ελλάδα τον Δεκέμβρη του 2008, όπως άλλωστε και η κρίση του συστήματος παραγωγής υπεραξίας, απόρροια της έκρηξης της φούσκας της εικονικής οικονομίας.

Για αυτό και το μένος των κυρίαρχων τάξεων, των πολιτικών τους εκπροσώπων και των υπερεθνικών τους αφεντικών(ΔΝΤ-ΕΕ)απέναντι σε όποιον ξεφεύγει από τον κομφορμιστικό συντηρητισμό τους. Είτε είναι το κίνημα «Δεν πληρώνω», είτε οι εξεγερμένοι νεολαίοι του «Δεκέμβρη» που δικάζονται από τα νέα έκτακτα στρατοδικεία στο κορυδαλλό, είτε οι αγωνιζόμενοι μετανάστες, οι αλληλέγγυοι και το άσυλο.

Οι εφημερίδες τους το λένε ξεκάθαρα: Έφτασε η ώρα να τελειώνουμε με τα βαρίδια της μεταπολίτευσης, δηλαδή να τελειώνουμε με την εξεγερσιακή παράδοση της μεταπολίτευσης που στις σημερινές συνθήκες μπορεί να τους συντρίψει, συνδυαζόμενη με την οργή που έχει συσσωρεύσει ο κόσμος της εργασίας. Στόχος τους μια κοινωνία που το πλήθος θα φοβάται, δεν θα εξεγείρεται, δεν θα επαναστατεί.

«Τι κάνουμε»;;

Σε Τυνησία και Αίγυπτο το πλήθος συνεχίζει να βρίσκεται στα οδοφράγματα οπλισμένο με θάρρος και τόλμη. Την ίδια στιγμή οι «πάνω» σε όλες τους τις αποχρώσεις και τις εκδοχές παζαρεύουν στην πλάτη του αλλαγές που θα αφήσουν τα πράγματα ίδια ή σχεδόν ίδια. Παζαρεύουν για το πώς θα αλλάξουν φρουρά στην καθεστώτα κατάσταση.

Το πλήθος φαίνεται πως δεν είναι ακόμη ώριμο να βάλει ζήτημα εξουσίας, της δικής του εξουσίας. Ενώ απουσιάζουν αυτοί οι πολιτικοί φορείς που θα θέσουν το ζήτημα μιας άλλης εξουσίας, όπως και αν ονομαστεί αυτή. Η αριστερά με ιστορική παράδοση στην περιοχή βρίσκεται σε διάλυση και σε στρατηγικό τέλμα, παρόλο που και σε Τυνησία και σε Αίγυπτο αρχίζει να οργανώνεται σε κοινά δίκτυα και μέτωπα.

Είναι ιστορικά και πολιτικά ανοικτό αν το εξεγερμένο πλήθος και τα όργανα της επαναστατικής του αντιεξουσίας μπορούν να ολοκληρώσουν μια ανατροπή. Παρόλα που οι αλλαγές στο επίπεδο της κοινωνίας και της ηγεμονίας συνεχίζουν να λειτουργούν με όρους «μακρών χρόνων», επηρεάζοντας τις κοινωνικές δυναμικές.

Έτσι λόγου χάρη η μεταπολίτευση υπήρξε μια μακρόσυρτη επαναστατική διαδικασία που άλλαξε άρδην τα δεδομένα, ανεξάρτητα με αν τελικά δεν άλλαξε το καθεστώς αλλά τις κοινωνικές συνθήκες. Το ίδιο ισχύει και με την πολιτιστική επανάσταση της δεκαετίας του 60 που έμεινε ως ένα σημείο ανολοκλήρωτη, εξαιτίας της χούντας.

Έτσι κι όταν ακόμη δεν μπαίνει ζήτημα εξουσίας, οι αλλαγές μπορεί να είναι συνολικά ριζοσπαστικές και ριζωματικές. Φυσικά αυτό δεν πρέπει να μεταφραστεί στο ότι αδιαφορούμε για το ζήτημα της εξουσίας. Εξάλλου αυτή μπαίνει- θέλουμε δεν θέλουμε- από τις δυνάμεις που μας εξουσιάζουν. Στην Αίγυπτο π,χ ο στρατός που είναι η ηγεμονική δύναμη στην μετα-Νάσερ εποχή είναι αμφίβολο για το πόσο καιρό ακόμη θα μείνει ουδέτερος. Ο Μουμπάρακ μπορεί να έπεσε και αυτό σίγουρα αποτελεί νίκη του Αιγυπτιακού λαού, όπως αντίστοιχα ήταν νίκη του λαού της Τυνησίας η πτώση του Μπεν Αλί, το ερώτημα παραμένει ανοικτό..υπάρχουν οι όροι για ριζικές αλλαγές σε μια άλλη κατεύθυνση?

Δεν θέλουμε να κάνουμε τους καθέδρας κριτές των εξεγερμένων στο Αραβικό κόσμο, έχουμε εμπιστοσύνη στην επαναστατική επινοητικότητα τους και στην ωριμότητα τους. Για την δική μας περίπτωση μιλάμε, για τις δικές μας δυνατότητες και αδυναμίες να διαμορφώσουμε την πολιτική, αγωνιστική ατζέντα απέναντι στην χούντα που μας κυβερνά και ιδιωτικοποιεί τα πάντα, δικαιώματα, ανάγκες, χώρο, τόπο, αγαθά, γνώση, γενική διάνοια.

Και αυτό όχι ως μια πρωτοπορία που φέρνει την «φώτιση» απ΄εξω, αλλά ως τμήμα του αγωνιζόμενου μετώπου που θα επιθυμούσε να βρεθεί σε πλεονεκτικότερη θέση σε σχέση με ότι συμβαίνει σε Τυνησία και Αίγυπτο όταν και αν το δικό μας πλήθος βουλιάξει την οθόνη.

πηγή: argiros.net