Το πάθος ενάντια (και ανάμεσα) στην αριστερά είναι δυνατότερο από αυτό ενάντια στα αφεντικά;

του Π. Μαυροειδή*

Πρώτη φορά τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης ήταν τόσο πρόθυμα να δείχνουν χωρίς φειδώ τηλεοπτικού χρόνου, κόσμο και όχι φωτιές.  Μόνο που  έδειχναν ανθρώπους με κοκκινόμαυρες σημαίες (αλλά και με μολότωφ και πέτρες) να επιτίθενται  σε άλλους με κόκκινες σημαίες .

Ο αποτροπιασμός υποτίθεται ότι ήταν για τη δολοφονική επίθεση συγκεκριμένων τυχοδιωκτικών  αναρχικών ομάδων  κατά των μελών του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Στην πραγματικότητα η ασυγκράτητη χαρά ήταν για την εικόνα «κόκκινου εναντίον κόκκινου». Και ιδιαίτερα ήθελαν να φαίνεται αυτό το πάθος. Ο ζητούμενος συνειρμός, κάτι παραπάνω από σαφής: φανταστείτε πως θα σφαχτούν μεταξύ τους και τι χάος θα επικρατήσει αν  αποσυρθεί γενικά η αστυνομία και πολύ περισσότερο αν πέσει η κυβέρνηση.Τα προβοκατόρικα συγχαρητήρια του ΛΑΟΣ, του Αlter και του Αντένα στο ΚΚΕ για την «περιφρούρηση της Βουλής», έχουν στόχο να πλήξουν το ηθικό της εργατικής βάσης του. Να αναστείλουν θετικές αγωνιστικές διεργασίες συνάντησης με το μαχητικό αγώνα. Να ενεργοποιήσουν συντηρητικά αντανακλαστικά της ηγεσίας του ΚΚΕ, όπως η αδικαιολόγητη και αλόγιστη «περιφρούρηση» του ΠΑΜΕ από τις δυνάμεις του ταξικού ρεύματος και του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων.

Ευρύτατη κάλυψη  είχαν και  τα υπονοούμενα  της  Α. Παπαρήγα ότι οι κουκουλοφόροι ξεκίνησαν μέσα από μπλοκ της πρωτοβουλίας «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ», το οποίο δήθεν συστέγαζε «αναρχο-αριστερούς, αναρχο-δεξιούς και Χρυσή Αυγή».  Θλιβερή και κοντόθωρη   ταξική και πολιτική ανευθυνότητα.

Όσο γέλαγαν τα μούτρα των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ, του Πρετεντέρη και του Αστυνομικού Διευθυντή, άλλο τόσο πονούσαν οι αγωνιστές της αριστεράς και του εργατικού κινήματος.

Δεν είναι και μικρό πράγμα: Η δεύτερη μέρα της μεγαλειώδους εργατικής 48ωρης κινητοποίησης,  σημαδεύτηκε από την πρόστυχη προσπάθεια της κυβέρνησης και των υποτακτικών σε αυτή ΜΜΕ, να κεφαλαιοποιήσουν μια πολιτική υποχώρηση στο αναπτυσσόμενο ρεύμα κοινωνικής και πολιτικής ανυπακοής.

Στη προσπάθεια αυτή αξιοποιείται από μεριάς της, με χυδαίο τρόπο, ο τραγικός θάνατος του διαδηλωτή, στελέχους του ΠΑΜΕ. Συσκοτίζεται το γεγονός ότι χάθηκε ένας εργαζόμενος σε μέρα απεργίας και σε χώρο απεργιακής κινητοποίησης, ως αποτέλεσμα της εκτεταμένης χρήσης χημικών και δακρυγόνων από  την αστυνομία.

Η κυβέρνηση επιχειρεί να πιστώσει το θάνατο αυτό, αλλά και γενικότερα την ευθύνη για τη βία στο κέντρο της Αθήνας  στις συγκρούσεις μεταξύ του «ΠΑΜΕ και ομάδων αναρχικών», αθωώνοντας τη δική της πολιτική της φτώχειας, της ανεργίας και του εκφοβισμού του λαού.

Σε ότι αφορά αυτά καθαυτά τα γεγονότα στις 20/10, δεν έχουν θέση οι «ίσες αποστάσεις». Χρειάζεται αποφασιστική πολιτική καταδίκη και απομόνωση σε εκείνες τις αναρχικές ομάδες που για άλλη μια φορά επεχείρησαν τυφλή δολοφονική επίθεση σε βάρος διαδηλωτών. Δεν μπορεί και δε πρέπει να γίνει κανένας συμψηφισμός με τις σοβαρές πολιτικές ευθύνες του ΚΚΕ που είναι άλλης κλίμακας και κυρίως άλλης ποιότητας. Οι ομάδες αυτές πράγματι ψαρεύουν σε θολά νερά. Αναζητούν νομιμοποίηση στη συνείδηση όλων όσων αγαναχτούν για τις λογικές ιδιοκτησίας του κινήματος και των αγώνων που αναπτύσσει το ΚΚΕ, συχνά και με ανοιχτές επιθέσεις στην αντικαπιταλιστική αριστερά. Το μόνο που προκαλούν ωστόσο είναι αποτροπιασμός και περιφρόνηση. Το αριστερό, απελευθερωτικό και κομμουνιστικό κίνημα δεν έχει καμία σχέση με πρακτικές αστικής βίας, που θυμίζουν παρακράτος.

Ακόμη μεγαλύτερες είναι οι ευθύνες όμως στο νέο πολιτικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε μετά τα γεγονότα. Θα ήταν παράλογο να περιμένει κανείς μια σοβαρή στάση από τις αναρχικές τυχοδιωκτικές ομάδες. Ακόμη και ο λεγόμενος «πολιτικός αντεξουσιαστικός χώρος», όπως εκφράστηκε μέσα από ανακοίνωση της «Αντεξουσιαστικής Κίνησης Αθήνας», έσπευσε να εξαφανίσει τη δράση κυβέρνησης, κράτους και παρακράτους και να δηλώσει πως «αποκλειστικά υπεύθυνο για τα σημερινά (20-10-11) γεγονότα στο Σύνταγμα είναι το ΚΚΕ»! Οποία τύφλωση ! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη πως το πρόβλημα στον αναρχικό και αντεξουσιαστικό χώρο είναι βαθύτερο από τη συμμετοχή  ή όχι στα λεγόμενα «μπάχαλα».

Ωστόσο, ο κόσμος έχει άλλες απαιτήσεις και ανησυχεί περισσότερο από τη στάση του ΚΚΕ. Καμία αντίδραση στη δολοφονία του διαδηλωτή. Σκοτώθηκε ένας εργαζόμενος από τα χημικά της αστυνομίας και δε σηκώθηκαν οι πέτρες και οι πάντες κατά της κυβέρνησης. Σχεδόν αποκλειστική ενασχόληση με τους αναρχικούς. Εκτός τόπου και χρόνου επιθέσεις στο ΣΥΡΙΖΑ. Και ακόμη πιο σημαντικό: αναδρομική επίθεση στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και εμετικές συκοφαντίες κατά της επαναστατικής αριστεράς. Ας παρακολουθήσουμε λίγο την Α. Παπαρήγα: «Παίζει η ακροδεξιά σίγουρα και προσπαθεί να τραβήξει και δυνάμεις μέσα από την αστυνομία και η κοινοβουλευτική ακροδεξιά. Από εκεί και πέρα υπάρχει και η λεγόμενη ακροαριστερά. Τώρα, δεν μπορώ να κάνω λεπτομερειακούς διαχωρισμούς»(!).

Και ποια είναι η απάντηση σε όλα αυτά από την αντικαπιταλιστική αριστερά;

Με όρους κοινωνίας. Με βάση τις ανάγκες του κινήματος. Για να κερδίσουμε στον κοινωνικό πόλεμο που κήρυξε κυβέρνηση - ΕΕ και ΔΝΤ και όχι στον ενδο–αριστερό εμφύλιο. Συστράτευση της κομμουνιστικής και μαχόμενης αριστεράς, καθώς και του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού δυναμικού στην κοινή δράση για να πέσει η κυβέρνηση, για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης.

* το άρθρο δημοσιεύεται στο ΠΡΙΝ (23/10/11)