NPA: Με ποιον «αντικαπιταλισμό»;

ΚΩΣΤΑΣ ΓΟΥΣΗΣ, ΕΛΕΝΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, Αποστολή στο Παρίσι

Διχάζει η παρέμβαση στο κίνημα και η στάση απέναντι στο Μέτωπο της Αριστεράς

Πραγματοποιήθηκε το δεύτερο συνέδριο του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (ΝΡΑ) στη Γαλλία. Το συνέδριο χαρακτηρίστηκε από κρίση προσανατολισμού, αδυναμία αποφάσεων και αποχωρήσεις. Καμία πλατφόρμα από τις τέσσερις που κατατέθηκαν δεν απέσπασε την πλειοψηφία

Το πρώτο συνέδριο του Nέου Aντικαπιταλιστικού Kόμματος (NPA) διεξήχθη στις 11-13 Φλεβάρη, δύο χρόνια μετά το ιδρυτικό, σε ένα κλίμα όμως πλέον πολύ διαφορετικό. Τη μέρα μάλιστα που ξεκινούσε το συνέδριο ο Χόσνι Μουμπάρακ εγκατέλειπε το θώκο της εξουσίας και η Αίγυπτος και η Τυνησία βρέθηκαν εκ των πραγμάτων στο κέντρο της συζήτησης. Αντιπροσωπεία του ΝΑΡ και της νΚΑ παρακολούθησε το συνέδριο, συμμετείχε στη συνάντηση των διεθνών αποστολών με επίκεντρο την κρίση, αλλά και τις εξελίξεις στις αραβικές χώρες.

«Ο κόσμος αλλάζει κι αυτό πρέπει να έχει αντίκτυπο στην Αριστερά. Μια νέα περίοδος έχει ανοίξει. Κανείς δεν είναι αφελής, γνωρίζουμε το διεθνή συσχετισμό δύναμης. Η Αίγυπτος και η Τυνησία αποτελούν όμως μια σημαντική πολιτική ρήξη. Η νέα γενιά δεν είναι καταδικασμένη να ζήσει σε έναν κόσμο χωρίς επαναστάσεις. Είμαστε μόνον στην αρχή», ανέφερε μεταξύ πολλών άλλων ο Ολιβιέ Μπεζανσενό κλείνοντας τις εργασίες της πρώτης μέρας και προκαλώντας τον ενθουσιασμό όλων των συνέδρων. Ήταν από τις λίγες στιγμές ενοποίησης ενός συνεδρίου που σφραγίστηκε από την αντιπαράθεση γύρω από τις ιεραρχήσεις του κόμματος και την πολιτική του κατεύθυνση. Κεντρικά ζητήματα ήταν τα συμπεράσματα από τις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις του φθινοπώρου, αλλά και η πολιτική των συμμαχιών και ιδιαίτερα η στάση απέναντι στο Μέτωπο της Αριστεράς (Κόμμα της Αριστεράς, ΚΚΓ, Ενωτική Αριστερά), ειδικά εν όψει των προεδρικών εκλογών του 2012. 

Κατατέθηκαν τέσσερις πλατφόρμες, με την πρώτη που στηριζόταν από την ηγεσία να συγκεντρώνει στις τοπικές οργανώσεις για την εκλογή των συνέδρων 40,8%, τη δεύτερη 28,3% (συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας, τάσεις αριστερής κριτικής της παλιάς LCR, άλλες ομάδες όπως η παλιά φράξια της Εργατικής Πάλης που προσχώρησε στο ΝΑΚ, η Επαναστατική Αριστερά - CWI κ.ά.), την τρίτη 27,2% (τάσεις που προωθούν κατ’ ουσία την πολιτική κατεύθυνση του Κριστιάν Πικέ που αποχώρησε από το ΝΑΚ, συγκροτώντας την Ενωτική Αριστερά και προσχωρώντας στο Μέτωπο της Αριστεράς) και την τέταρτη 3,4% (που τελικά στο συνέδριο υπερψήφισε τη δεύτερη). Ο αριθμός των μελών που συμμετείχαν στις τοπικές ψηφοφορίες (περίπου 3.500) ήταν αισθητά μικρότερος από την πρώτη φάση του ΝΑΚ. Τα δε αποτελέσματα φανέρωναν ότι εάν δεν γινόταν συμμαχία μέσα στο συνέδριο, καμία πρόταση δεν μπορούσε από μόνη της να συγκεντρώσει απόλυτη πλειοψηφία. Οι πιέσεις ήταν μεγάλες, γεγονός που επέδρασε αρνητικά στη συζήτηση. 

Η αριστερή κριτική έθετε στο επίκεντρο το κίνημα και τον προσανατολισμό στην εργατική τάξη, τη γείωση του ΝΑΚ σε κρίσιμους κλάδους με ένα άμεσο πρόγραμμα δράσης και συγκεκριμένες πρωτοβουλίες -καμπάνιες, με προοπτική τη γενική απεργία. Κατηγόρησε την πλειοψηφία για προσκόλληση στις εκλογικές τακτικές, υποτίμηση των κοινωνικών αγώνων και υποχωρήσεις μπροστά στις δεξιές πιέσεις για ενότητα άνευ περιεχομένου. Προέκριναν την αντικαπιταλιστική ενότητα σε προγραμματική βάση, ενώ έθεσαν βασικό στόχο του κόμματος την προετοιμασία για πιθανές επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις. Η νεολαία που είχε έντονη συμβολή στην αριστερή κριτική έθεσε το ζήτημα της σχετικής αυτονομίας της από το κόμμα και την οργάνωση ειδικής δουλειάς στο νεολαιίστικο κίνημα. 

Οι «Ενωτικοί» από την αντίθετη πλευρά κατηγόρησαν την πλειοψηφία ότι δεν βγάζει συμπεράσματα από τις εκλογικές ήττες των ευρωεκλογών και των τοπικών, επιλέγει τον απομονωτισμό και υποκύπτει στον επαναστατικό βερμπαλισμό της αριστερής κριτικής. 

Πρότειναν να πάρει πρωτοβουλίες το ΝΑΚ και να προτάξει συνθήματα που να ενώνουν όλες τις δυνάμεις στα αριστερά του Σοσιαλιστικού Κόμματος συγκροτώντας όχι μόνον ένα κοινωνικό μέτωπο, αλλά κι έναν ενιαίο αξιόπιστο πολιτικό κι εκλογικό πόλο που να μπορεί να εγγυηθεί πολιτική εναλλακτική απέναντι στην κυβέρνηση του Ν. Σαρκοζί. Υπ’ αυτή την έννοια άσκησαν πιέσεις για δέσμευση της ηγεσίας γύρω από κοινή υποψηφιότητα της Αριστεράς στις επερχόμενες εκλογές. Ουσιαστικά, η πρόταση σημαίνει τη στήριξη του Ζαν Λικ Μελανσόν, που τον έχει ήδη προτείνει ως υποψήφιο το Κόμμα της Αριστεράς. 

Κλείνοντας εκ μέρους της πρώτης πλατφόρμας ο Σάμι Τζόσουα επισήμανε ότι επιδίωξη σ’ αυτή τη νέα ιστορική περίοδο είναι να τεθεί εκ νέου το πολιτικό ζήτημα τόσο στο κίνημα όσο και στις εκλογές, θεωρώντας ότι δε συμβάλλει η εμμονή στον έναν ή στον άλλο πόλο παρέμβασης. 

Αρνήθηκε την πολιτική ενότητα με το Μέτωπο της Αριστεράς, που δεν θέτει στόχο την αλλαγή της κοινωνίας, ενώ επέμεινε σε μια εκ νέου συσπείρωση των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων, χωρίς υποτίμηση της νέας ριζοσπαστικοποίησης, αλλά με ενωτική δυναμική που να ξεκινά από την επεξεργασία κοινού προσανατολισμού του ίδιου του ΝΑΚ. Συνολικά, η πρώτη πλατφόρμα προσπάθησε να κρατήσει τις πολύ λεπτές ισορροπίες και να εγγυηθεί ένα σχέδιο. Το κείμενο που κατέθεσε όμως θεωρήθηκε αρκετά αδύναμο με ελλιπή απολογισμό και αρκετά ασαφή ανάλυση για την κρίση. Καμία ηγεμονία δεν μπόρεσε επομένως να κατακτηθεί ή συμμαχία να συναφθεί και κανένα σχέδιο απόφασης δεν συγκέντρωσε απόλυτη πλειοψηφία, κατοχυρώνοντας και συνεδριακά την απουσία απόφασης και την κρίση πολιτικού προσανατολισμού. Ακόμη και στο ζήτημα της ισλαμικής μαντίλας, που δίχασε έντονα το κόμμα μετά την υποψηφιότητα της Ιλάμ Μουσαΐν στις τελευταίες τοπικές εκλογές, η απόφαση μετατέθηκε για επόμενη συνδιάσκεψη. 

Με τη λήξη του συνεδρίου επτά μέλη του προηγούμενου οργάνου δήλωσαν την αποχώρησή τους από το ΝΑΚ προσβλέποντας σε πολιτική ενότητας με το Μέτωπο της Αριστεράς. Το επόμενο διάστημα θα είναι πολύ κρίσιμο για την προοπτική του ΝΑΚ και θα κριθεί εάν θα κυριαρχήσει το κλίμα της απογοήτευσης και η αμηχανία ή εάν θα δοθεί ευκαιρία για αυτό που ο Μπεζανσενό ονόμασε «δεύτερη ζωή» του αντικαπιταλιστικού εγχειρήματος. 

πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ