Έκτακτη άρση του ασύλου ή διαρκής προσφυγή στη βία;

του Κώστα Μάρκου

Οπωσδήποτε, κάτω από τις δεδομένες συνθήκες και ενάντια στην ομολογημένη επιδίωξη της κυβέρνησης και όλων των αντιδραστικών κύκλων για ένα καταλυτικό χτύπημα κατά του πανεπιστημιακού ασύλου, αποτελεί μια πρώτη επιτυχία του μαζικού κινήματος συμπαράστασης και των αγωνιζόμενων μεταναστών το γεγονός ότι αποτράπηκε η άμεση αστυνομική επέμβαση και η βίαιη εκκένωση των περίπου 250 μεταναστών - απεργών πείνας από το κτίριο της Νομικής.

Μια πιθανότατα αιματηρή εκκένωση και καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου θα επρόκειτο για μια πλήρη επικράτηση της κρατικής τρομοκρατίας, όχι μόνο απέναντι στους μετανάστες, ούτε μόνο απέναντι στους φοιτητές και τους μαχόμενους πανεπιστημιακούς, ενόψει της επερχόμενης κρίσιμης σύγκρουσης για το νόμο Διαμαντοπούλου και τρόικας, αλλά απέναντι σε ολόκληρο το εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να κάνει αυτό το βήμα. Αλλά και οι δυνάμεις του μαζικού κινήματος και οι μετανάστες δεν μπόρεσαν να επιβάλουν το αυτονόητο, σε άλλους καιρούς, δικαίωμά τους να πραγματοποιήσουν μια εντελώς ακίνδυνη για τη λειτουργία της Νομικής και τελείως ειρηνική μορφή πάλης εντός του ασύλου. Τι πιο φυσιολογικό, άλλωστε, από το να φιλοξενήσει το πανεπιστήμιο και μάλιστα η Νομική Σχολή, κατατρεγμένους ανθρώπους, που καταφεύγουν στο έσχατο μέσο διαμαρτυρίας, παίζοντας με τη δική τους και όχι με των άλλων τη ζωή, για το απλό αίτημά τους, να τους δοθεί η πολυπόθητη και πανάκριβη πράσινη κάρτα νόμιμης παραμονής στη χώρα; Πολύ περισσότερο, που στην πλειονότητά τους ήταν ήδη κάτοχοι νόμιμης άδειας, αλλά λόγω κρίσης δεν «χτύπησαν» τα απαραίτητα ένσημα, ώστε να παρατείνουν την παραμονή τους.

Όπως σωστά καταγγέλλει το ΝΑΡ (www.narnet.gr), η κυβέρνηση, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ και η Δημοκρατική Συμμαχία της Μπακογιάννη, με θλιβερούς ουραγούς τη ΔΗ.ΑΡΙ. και την ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ, έχουν «συνυπογράψει» ένα «μνημόνιο» κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου. Μέχρι τώρα, όμως, ακόμη και ο νόμος Γιαννάκου προβλέπει ότι πρέπει να τελείται ή να συντρέχει η τέλεση κακουργήματος για να αρθεί το άσυλο. Συνεπώς, παράνομοι δεν ήταν ούτε οι ειρηνικοί μετανάστες, ούτε όσοι τους συμπαραστέκονταν, ούτε ο Πρύτανης, ο οποίος κλήθηκε σαν οιονεί κατηγορούμενος από την εισαγγελία και δια-σύρθηκε σαν πιθανός εγκληματίας από τη φράου Άννα. Αντίθετα, εξόφθαλμα παράνομη ήταν η αίτηση άρσης του ασύλου από τις πρυτανικές αρχές, οι οποίες δυστυχώς υπέκυψαν στους ωμούς εκβιασμούς κυβέρνησης και δικαστών. Πάνω από όλα, παράνομη ήταν η εισαγγελία και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, οι οποίοι έστειλαν τα ΜΑΤ και καταπάτησαν το άσυλο, έστω και οριακά, με το γελοίο και νομικά αστήριχτο πρόσχημα της «διατάραξης κοινωνικής ειρήνης»! Αυτή η παρανομία δεν πρέπει να περάσει στη φοιτητική και λαϊκή συνείδηση. Διαφορετικά, κάθε φοιτητική κατάληψη, διαδήλωση και ενέργεια, θα αποτελεί αιτία κατάλυσης του ασύλου από την εκτελεστική εξουσία, ως παραβίαση της «κοινωνικής ειρήνης»! Επίσης, κανονικά, θα έπρεπε να μηνυθούν αυτεπάγγελτα οι αρχηγοί του ΛΑΟΣ, της ΝΔ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, καθώς και όλοι οι καναλάρχες και τα παπαγαλάκια τους, για «διασπορά ψευδών ειδήσεων» και «συκοφαντική εξύβριση» εναντίον όλων όσων συμμετείχαν ή συμπαραστάθηκαν στην απεργία πείνας!
Η αστική νομιμότητα είναι εναντίον του δικαιώματος στον αγώνα, γενικώς και, πλέον, εμπράκτως, με όλο το βαρύ πυροβολικό της. Η ουσιαστική νομιμότητα, όμως, είναι με το μέρος των απεργών πείνας. Ευτυχώς, αυτό το κατάλαβε, έστω και αργά, η ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία άλλαξε τη στάση της, μετά την αρχική ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου (www.kke.gr), η οποία κρατούσε μια στάση τουλάχιστον καχυποψίας απέναντι στους απεργούς πείνας, το πιο πιθανό, κάτω από το φόβο των «οπορτουνιστών» του ΣΥΝ, του ΣΥΡΙΖΑ, του Δικτύου και άλλων, που τμήματά τους βοήθησαν τους μετανάστες. Έτσι, τελικά, το ΚΚΕ συνέβαλε στην αποτροπή της βίαιης εκκένωσης.
Ωστόσο, αυτό που δεν κατάλαβαν εγκαίρως οι εμπνευστές της κατάληψης της Νομικής, αυτό που καλείται άμεσα να κατανοήσει η Αριστερά και το λαϊκό κίνημα, είναι πως οι καιροί έχουν αλλάξει, πως δεν φτάνει μόνο να έχεις δίκιο. Πρέπει να έχεις προετοιμαστεί καλύτερα από κάθε άλλη φορά, για να το βρεις. Πρέπει να έχεις και τα μέσα για να το επιβάλεις. Και στη σημερινή εποχή της κρίσης, δεν πας να αντιμετωπίσεις το ΠΑΣΟΚ του ΔΝΤ, όπως το ΠΑΣΟΚ του Αρκουδέα, του σχεδόν γραφικού Αττικάρχη της ΕΛΑΣ, επί της πρώτης διακυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου. Γιατί η όξυνση της ταξικής πάλης, το μνημόνιο και η διαφαινόμενη χρεοκοπία, ωθούν το αστικό μπλοκ στη βία και στην αντίδραση, «σε όλη τη γραμμή του μετώπου». Δεν είναι, λοιπόν, θέμα «ακραίων φωνών που επιζητούσαν τη σύγκρουση και την κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου» (ανακοίνωση ΣΥΡΙΖΑ), ούτε κάποιων «εκτροπών» από μια δήθεν κανονική «δημοκρατική μέθοδο» (όρος που χρησιμοποιεί στέλεχος του Συνασπισμού, βλ. www.avgi.gr). Αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, είναι ότι οικοδομείται ένα αστυνομικό, απολυταρχικό κράτος.
Στις πιο αυταρχικές περιόδους του στρατιωτικού κράτους της αρχαίας Σπάρτης, η «κρυπτεία», το κυνήγι και η δολοφονία των χωρίς πολιτικά δικαιώματα σκλάβων - ειλώτων, αποτελούσε μέρος της εκπαίδευσης των γόνων των ελεύθερων πολιτών - ιδιοκτητών. Σήμερα, στη θέση των ειλώτων, δεν βρίσκονται μόνο οι στερημένοι πολιτικών δικαιωμάτων μετανάστες, αλλά θα μπουν και τα εκατομμύρια προλεταριοποιημένων αγροτών και κατεστραμμένων τμημάτων της εργασίας, σε όλο τον κόσμο. Οι ομάδες ΔΙΑΣ και όλα τα άλλα ειδικά σώματα, που δολοφονούν Αλέξηδες, διαπαιδαγωγούνται σε μια σύγχρονη «κρυπτεία» εναντίον των νέων, των εργατών που αντιστέκονται και, φυσικά, των μεταναστών που αγωνίζονται -γιατί υπάρχουν και οι νομιμόφρονες, όπως αυτοί που επικρότησαν την παραβίαση του ασύλου, στη συνάντησή τους με τον Παπουτσή.
Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών αποτελεί ύψιστο, διεθνιστικό καθήκον όλων των κομμουνιστών και των αριστερών, όσο και αν η κυρίαρχη τάση είναι αντίθετη. Εάν «σπάσει» η Αριστερά σε αυτό το ζήτημα, θα δίνει διαρκώς πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης «σε όλη τη γραμμή του μετώπου».
Υπάρχει, όμως και μια άλλη πλευρά: Το σύγχρονο μεταναστευτικό ρεύμα αποτελεί το μεγαλύτερο όλων των εποχών της ανθρώπινης ιστορίας και προϊστορίας. Είναι μέρος της γενικευμένης εξαθλίωσης, του παγκόσμιου εφεδρικού στρατού εργασίας που δημιουργεί η τωρινή, ιστορική κρίση. Είναι ο δίδυμος αδελφός της σύγχρονης, δομικής ανεργίας. Και οι αριστεροί, όπως δεν στρέφονται κατά των ανέργων αλλά κατά της ανεργίας, πρέπει να στραφούν, όχι κατά των μεταναστών αλλά κατά της μετανάστευσης, ως αντιδραστικού φαινομένου, απότοκου της βάρβαρης, παγκόσμιας επίθεσης του κεφαλαίου.
Με αυτή την έννοια, παρά την αγνή, διεθνιστική του πρόθεση, είναι άστοχο και αποπροσανατολιστικό το σύνθημα «ανοιχτά σύνορα για όλους». Πιο εύστοχο θα ήταν το σύνθημα «όχι στο αντιδραστικό φαινόμενο της μετανάστευσης», όπως λέμε «όχι στην ανεργία», μαζί με το αυτονόητο, «ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα για τους μετανάστες».

Αυτή η θέση, καθόλου δεν έρχεται σε αντίθεση με την αντίσταση στα αστυνομικά μέτρα της ΕΕ και της κυβέρνησης, που αυταπατώνται, μαζί με τον Καρατζαφέρη, ότι με ένα αιματηρό «κόσκινο – φράχτη» θα σταματήσουν το παλιρροϊκό, παγκόσμιο κύμα της μετανάστευσης, χωρίς να αντιμετωπίζουν τα κοινωνικά του αίτια. Την ίδια στιγμή, με το «Δουβλίνο 2», τις Συνθήκες Σένγκεν κ.α., η ΕΕ μετατρέπει την Ελλάδα σε αποθήκη μεταναστών. Από αυτή τη σκοπιά, σωστά έθεσε το ζήτημα ο Αλ. Αλαβάνος για ελεύθερη μετακίνηση τω μεταναστών εντός της ΕΕ και για κατάργηση του «Δουβλίνο 2».
Η Αριστερά πρέπει να εντάσσει, διαρκώς και με επιμονή, την πάλη υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών, στη γενικότερη αντικυβερνητική πάλη κατά της λαϊκής εξαθλίωσης, του μνημονίου και της τρόικας και υπέρ όλων των εργαζόμενων και των σύμμαχων στρωμάτων. Διαφορετικά, θα πέφτει στην ήδη καλοστημένη παγίδα των «δυο άκρων»: από τη μια μεριά η «άκρα Αριστερά» με τους μετανάστες και από την άλλη η «άκρα Δεξιά» με τους ρατσιστές. Και στη μέση, αλώβητη η κυβέρνηση, με τα ΜΑΤ σε ρόλο «ειρηνοποιού». Δυστυχώς, η πρόσφατη πορεία προς τον Άγιο Παντελεήμονα (και όχι προς την Κατεχάκη), δεν απέφυγε αυτή την παγίδα. Χαρακτηριστική, από αυτή τη σκοπιά, είναι η ανακοίνωση του Δικτύου για τους απεργούς πείνας: Καμία αναφορά στο Μνημόνιο, στην κυβέρνηση, στην τρόικα και την ΕΕ (εκτός από μια γενικόλογη αναφορά περί «Ευρώπης – φρουρίου»). Δεν πρόκειται για ιδεοληψία ή αφ’ υψηλού κριτική, αλλά για μείζον ζήτημα ενότητας της εργατικής τάξης, κοινωνικών συμμαχιών και αποτελεσματικότητας του αγώνα.
Οποιοσδήποτε αγώνας, σήμερα, θα έχει αποτελεσματικότητα, όχι με έναν διαγωνισμό κινήσεων εντυπωσιασμού μεταξύ των κομμάτων, ομάδων και ρευμάτων της Αριστεράς, αλλά μόνο με την κοινή δράση τους, με τη συνεννόηση. Πρωταρχικά, μέσα και με τα όργανα του μαζικού κινήματος, με εξασφάλιση ευρύτερης «δημοκρατικής ασπίδας» (και όχι πρωταρχικά με κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους ή προσωπικότητες που «διαπραγματεύονται» για λογαριασμό του «κινήματος»). Με σωστά αιτήματα και όχι με γενικόλογους βερμπαλισμούς. Με μορφές πάλης που θα κλιμακώνονται προσεκτικά και δεν θα εμφανίζονται σαν απονενοημένα διαβήματα.
Η υπόθεση της απεργίας πείνας των μεταναστών δεν έχει τελειώσει καθόλου. Είναι μπροστά μας. Και είναι υπόθεση ενός ευρύτερου μετώπου εργαζομένων, φοιτητών, διανοουμένων, ενός μετώπου εργασίας – παιδείας – δημοκρατίας και ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου.

πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ