ΠΑΜΕ… στην ήττα με βάρκα τη διάσπαση;

της Μαρίας Μαχά,
μέλους του Δ.Σ. της Α’ ΕΛΜΕ Δυτικής Αθήνας
από την Αγωνιστική Παρέμβαση

Πραγματικά θλιβερή παρουσία στην ολομέλεια προέδρων των ΕΛΜΕ ήταν οι ομιλητές του ΠΑΜΕ με επικεφαλής τον εκπρόσωπό του σε ΟΛΜΕ και ΑΔΕΔΥ. Η ομιλία του εκπροσώπου των αυτοαποκαλούμενων «ταξικών» δυνάμεων ξέχασε την Ε.Ε. που οσονούπω θα ψηφίσει το επαχθές Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, ξέχασε το ΔΝΤ που επιβάλλει ακρωτηριασμό κάθε κοινωνικού δικαιώματος, ξέχασε την κυβέρνηση που επιβάλλει τη μνημονιακή πολιτική του κεφαλαίου, ετοιμάζοντας το ξεπούλημα της χώρας και ασχολήθηκε με τις Παρεμβάσεις και τις άλλες συνδικαλιστικές δυνάμεις της Αριστεράς. 

Σε μια παραληρηματική ομιλία- μνημείο πολιτικής ανοησίας και προβοκατορολογίας, εζήλωσε δόξαν Πάγκαλου και άνοιξε μέτωπο εναντίον των Παρεμβάσεων καταλογίζοντάς τους ότι… «συγκαλύπτουν και υιοθετούν την πολιτική της κουκούλας» και ότι «λειτουργούν ως Πέμπτη Φάλαγγα» μέσα στο κίνημα!

Και δεν σταμάτησε εκεί! Υιοθέτησε τη στοχοποίηση μέλους των Παρεμβάσεων από φασιστικά blogs, κατευθυνόμενα από το ΛΑΟΣ και τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, καλώντας το σύντροφό μας, που έχει πίσω του τριάντα χρόνια συνεισφοράς στο εκπαιδευτικό κίνημα, να αποδείξει ότι… ΔΕΝ είναι καθοδηγητής των κουκουλοφόρων! Απέφυγε, πάντως, να του ζητήσει αποδείξεις ότι δεν είναι ελέφαντας ή μετεμψύχωση του Έλβις Πρίσλεϊ.

Η παραπάνω, πολιτικά και ηθικά απαράδεκτη για δύναμη της Αριστεράς, στάση είναι εξηγήσιμη: Στην απαίτηση του κόσμου της Αριστεράς, στη σημερινή κρίσιμη συγκυρία, για κοινή δράση στο κίνημα, το ΠΑΜΕ απαντά με αποστειρωμένες, κομματικές λιτανείες, γεγονός που το φέρνει σε σύγκρουση με τμήμα της κοινωνικής του βάσης. Για να αντιμετωπίσει τη διευρυνόμενη δυσαρέσκεια, επιλέγει τον βρώμικο πόλεμο έτσι ώστε να περιχαρακώσει τις δυνάμεις του απέναντι στους «εχθρούς» της άλλης Αριστεράς. 

Φυσικά και απειλείται το κίνημα από πιθανές προβοκάτσιες, ιδιαίτερα στη σκληρή εποχή του κοινωνικού πολέμου κυβέρνησης, ΔΝΤ και Ε.Ε. Όμως το ΠΑΜΕ, αντί να συμβάλει στην υπεράσπιση του κινήματος από την προβοκάτσια- ως πρωτοπόρο τμήμα του πραγματικού κινήματος και μέσα από το πραγματικό κίνημα- επιδιώκει στην πραγματικότητα να περιφρουρήσει μόνο τον εαυτό του από το ίδιο το κίνημα, στο οποίο αναγνωρίζει όχι την κινητήρια δύναμη της ιστορίας, αλλά μια απειλή για τον ηγεμονισμό του, ένα δυνητικό θερμοκήπιο ανεξέλεγκτων, άρα «επικίνδυνων» ριζοσπαστικών ρευμάτων και πρακτικών.

Ας αναρωτηθούν τα μέλη του ΠΑΜΕ. Ποιους εξυπηρετεί η διαρκής, σκόπιμη προσπάθεια εμφυλιοπολεμικού διαχωρισμού των συνδικαλιστικών δυνάμεων της Αριστεράς; Οπωσδήποτε όχι την ανάπτυξη του ζωτικά αναγκαίου κινήματος ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής, αλλά την εμπέδωση της παράλυσης που προκαλεί η πολιτική του κοινωνικού «Σοκ και Δέους» κυβέρνησης, Ε.Ε. και ΔΝΤ.

Όσοι πιστεύουν πως, όταν υποχωρήσει η λάσπη από το τσουνάμι των αλλεπάλληλων μνημονίων, θα καρπωθούν κομματικά οφέλη, δεν κατανοούν πως αν δεν ανακόψουμε το τσουνάμι με συμπαγή τείχη, θα επικρατήσει η απόλυτη κοινωνική ερήμωση, που θα υπονομεύσει την ίδια την κοινωνική βάση της Αριστεράς και του μαζικού, λαϊκού κινήματος. Και είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι θα γλιτώσει από αυτό το τσουνάμι αν αποσυρθεί στο ύψωμα της μοναχικής κομματικής του «πρωτοπορίας» και «συνέπειας».

Ασφαλώς, κάθε πολιτική και κοινωνική συλλογικότητα της Αριστεράς δικαιούται και οφείλει να δίνει τη μάχη για την καλώς νοούμενη ηγεμονία των απόψεων και των πρακτικών που θεωρεί αναγκαίες για την αποτελεσματική ανάπτυξη του κινήματος. Αυτό που διαχωρίζει όμως μια πραγματικά ανατρεπτική δύναμη από μια αγοραφοβική γραφειοκρατία, είναι αν δίνει τη μάχη της ηγεμονίας μαζί με τις αγωνιζόμενες μάζες ή τη μάχη του ηγεμονισμού μέσα από μια καμένη γη λεηλατημένων ελπίδων και ηττημένων αγώνων.

Δεν σκοπεύουμε να ασχοληθούμε περισσότερο με την αυτοαναφορική πολιτική παράνοια του ΠΑΜΕ, που θυσιάζει την ανάπτυξη του κινήματος προς όφελος της στενής κομματικής ιδιοτέλειας. Ελπίζουμε όμως ότι οι αγωνιστικές δυνάμεις που δρουν στο πλαίσιό του, τουλάχιστον θα διαχωριστούν από τα ακραία εκφυλιστικά φαινόμενα και θα συναντηθούν μαζί μας στους δρόμους των αναγκαίων αγώνων, εξεγέρσεων και ανατροπών.