Ρέντης, Ν. Υόρκη και το παραμύθι του Τζουλιάνι

του Διονύση Ελευθεράτου

Αδιάλειπτη είναι στα ΜΜΕ η παρέλαση αρλούμπας και απατηλών στερεότυπων -είτε πρόκειται για θέματα που σε ψυχοπλακώνουν, είτε για ευτράπελα, είτε για «μεσαίες καταστάσεις». Το πιο νωπό παράδειγμα προέρχεται από μια κατ' εξοχήν ψυχοπλακωτική υπόθεση: τον φόνο των δύο αστυνομικών στου Ρέντη και τις σχετικές τηλεοπτικές συζητήσεις. Αυτές συμπεριλαμβάνουν μπόλικο λιβάνισμα στις δήθεν «θαυματουργές» ιδιότητες που είχε στη Νέα Υόρκη το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» του δημάρχου (1994-2001) Ρούντολφ Τζουλιάνι.

Στην Ελλάδα -κι ίσως όχι μόνο- το όνομα του Τζουλιάνι βγαίνει από την τηλεοπτική ναφθαλίνη με μεγάλη ευκολία. Στα μέλη του fan club, κατά το τελευταίο τριήμερο, μπορούσε κανείς να απαριθμήσει από γλυκές τηλεοπτικές παρουσιάστριες μέχρι τον Αδωνι Γεωργιάδη που ωρύεται πως ο Ρούντολφ, αυτός ο ευλογημένος δημαρχιακός επιθεωρητής Κάλαχαν, παρέλαβε τη Νέα Υόρκη κόλαση εγκληματικότητας και την έκανε κολέγιο. Κλισέ διαδεδομένο, αλλά αβάσιμο. \ Την αλήθεια θα την προσεγγίσει οποιοσδήποτε προτιμήσει να ανατρέξει σε πηγές πραγματικής πληροφόρησης, αντί να παραδοθεί στους χείμαρρους της ανακρίβειας και του «έτσι ακούμε, έτσι σας λέμε». Αν δεν έχουμε τρελαθεί ακόμη τόσο ώστε να αφορίσουμε ως «ψευτοπροοδευτικούς κουλτουριάρηδες» γνωστούς Αμερικανούς επιστήμονες και καθηγητές εγκληματολογίας, αν δικαιούμαστε να πιστέψουμε ότι π.χ. το «Crime Drop In America» (Alfred Blumstein, Joel Wallman) ή το «British Journal of Criminology» βαραίνουν παραπάνω από τους δικούς μας τηλε-φωστήρες, έχουμε και λέμε: πρώτον, η Νέα Υόρκη είχε γίνει αυτό που θα λέγαμε «ασφαλής πόλη» προτού εφαρμόσει ο Τζουλιάνι το δόγμα της «μηδενικής ανοχής».

Δεύτερον, μπορεί οι Αμερικανοί Συντηρητικοί να πίστωσαν στη «μηδενική ανοχή» τη μείωση των εγκληματικών πράξεων ειδικά στη διετία 1996-1998, μπορεί ξένοι πρωθυπουργοί όπως ο Βρετανός Μπλερ ή ο Αυστραλός Χάουαρντ να έγιναν τότε θαυμαστές του Τζουλιάνι, όμως όλη αυτή η μυθοπλασία έμοιαζε με πανηγυρική ανακάλυψη μιας όασης μακριά από την έρημο. Γιατί; Διότι, απλούστατα, κατά την περίοδο εκείνη ίδιες πτωτικές τάσεις εμφάνιζε η εγκληματικότητα σχεδόν σε όλες τις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των Πολιτειών που είχαν πιο φιλελεύθερη νομοθεσία και καμία ροπή προς τη «μηδενική ανοχή». Σε μια εποχή σχετικής μείωσης της ανεργίας και οικονομικής αναθέρμανσης, φυσιολογική ήταν η κάμψη του -καθόλου ευκαταφρόνητου- τμήματος της εγκληματικότητας που συνδέεται με βιοποριστικά προβλήματα. Σε όλη τη χώρα, όχι μόνο στη Νέα Υόρκη.

Τηρουμένων των αναλογιών, το «μπλα μπλα» των μουτζαχεντίν της «μηδενικής ανοχής» για την περίοδο εκείνη θυμίζει ένα παιδαριώδες επιχείρημα των ημέτερων (κατά συνθήκη ή κατά ιδεολογία) νοσταλγών της χούντας: «Με Παπαδόπουλο δεν υπήρχε οικονομική κρίση». Λες και υπήρχε πουθενά αλλού στην Ευρώπη, μέχρι το 1973! Εν πάση περιπτώσει, το παραμύθι του Τζουλιάνι ξέφτισε (πολύ και σε πολλά μέρη), αλλά στην Ελλάδα παραμένει αγαπημένο soundtrack της άγνοιας και της υποκρισίας. 

Το πώς ακριβώς μεταφραζόταν εμπράκτως η «μηδενική ανοχή» του Τζουλιάνι πιθανότατα αφήνει παγερά αδιάφορους τους παραμυθάδες. Αυτοί προφανώς δεν νοιάζονται καν για περιστατικά όπως εκείνο (δολοφονία Ντιάλο) για το οποίο ο ... «ψευτοκουλτουριάρης» Bruce Springsteen έγραψε το «American Skin - 48 Shots». Ακόμη πιο «ψιλά γράμματα» θα ήταν για τους παραμυθάδες λογικά ερωτήματα του εξής τύπου: «Καλά, πώς γίνεται να πέφτει η εγκληματικότητα στις ΗΠΑ και ταυτόχρονα η χώρα να είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια στις φυλακίσεις καλύπτοντας το 25% των κρατουμένων στον πλανήτη την ώρα που αντιπροσωπεύει το 4,5% του παγκόσμιου πληθυσμού;».  

Αλλά, είπαμε: ελληνικά ΜΜΕ είναι αυτά -η χαρά των «παπαγάλων». Εδώ (υποτίθεται ότι) δεν πήραν ακόμα χαμπάρι πόσες εναλλακτικές λύσεις υπήρχαν για την ανεύρεση των 53 δισ. ευρώ, που ήταν τα χρεολύσια ενός έτους, προ Μνημονίου. Εδώ (παριστάνουν ότι) δεν είδαν πώς ανάσανε η Ισλανδία, όταν σταμάτησε να πειθαρχεί στο ΔΝΤ και στα λαμόγια των αγορών. Θα έπαιρναν χαμπάρι πόσο μάπα ήταν το καρπούζι του «θαυματουργού» Τζουλιάνι; 

πηγή: Εφημερίδα SportDay