Λιβύη: ο «ανθρωπισμός» με τα 7 πρόσωπα

του Διονύση Ελευθεράτου

Πόσων ειδών «ανθρωπισμοί» λαμποκοπούν στη συμμαχική επιχείρηση στη Λιβύη; Μετράμε...    

ΠΡΩΤΟΣ: Ομοιοπαθητικός «ανθρωπισμός». Ποιοι απαρτίζουν τον Αραβικό Σύνδεσμο που κάλεσε το ΝΑΤΟ να επέμβει στη Λιβύη; Εκπρόσωποι των ανεκδιήγητων αραβικών καθεστώτων που επιστρατεύουν κτηνώδη βία εναντίον των δικών τους ξεσηκωμένων υπηκόων. Εν ολίγοις, ομόλογοι και... ομοιοπαθείς του Καντάφι!                 

ΔΕΥΤΕΡΟΣ: Επιλεκτικός «ανθρωπισμός». Εάν ο τύραννος Καντάφι πλήττεται από τη Δύση για να προστατευτούν οι (κατά πολύ) υποδεέστερα εξοπλισμένοι αντικαθεστωτικοί, τι θα έπρεπε να γίνει με τους άλλους τυράννους που εξολοθρεύουν άοπλους αντιφρονούντες; Τίποτα δεν τρέχει -ούτε κάποιο κροκοδείλιο δάκρυ σε Ουάσιγκτον, Παρίσι ή Λονδίνο- που μπήκε στρατός της Σαουδικής Αραβίας στο Μπαχρέιν και γάζωνε άοπλους διαδηλωτές. Κι αν έτρεξε λίγο παραπάνω η γλώσσα του Ομπάμα («ανάγκη δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων») όταν εξεγέρθηκαν Τυνήσιοι και Αιγύπτιοι, λεκτική μπόρα ήταν και πέρασε. Τώρα όλα τα φιλοαμερικανικά καθεστώτα της περιοχής (Μπαχρέιν, Μαρόκο, Ιορδανία κ.λπ.) χρησιμοποιούν ανενόχλητα όση βία χρειάζονται εναντίον των εξεγερμένων. Πώς το έλεγαν κάποτε οι Αμερικανοί για τους αιμοσταγείς δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής; «Είναι καθάρματα, αλλά δικά μας καθάρματα» (κανόνας Νο 1).  

ΤΡΙΤΟΣ: Αφιλος «ανθρωπισμός». Για την εξέλιξη-μετάλλαξη του Καντάφι από τα late 60s μέχρι σήμερα θα μπορούσαν να γραφούν βιβλία. Ομοίως και για τις -μακρόχρονες ή μη- πολιτικές φιλίες και συμμαχίες που βρίσκουν άδοξο τέλος από σφαίρες και βόμβες. Την τελευταία δεκαετία ο Καντάφι «τα είχε βρει» μια χαρά με την Ουάσιγκτον και -εν γένει- τη Δύση. Ε, και; Εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, του βολικού το βολικότερο, του Καντάφι μια αυριανή κυβέρνηση-μαριονέτα. Ευκαιρίας δοθείσης, τον «ευκαιριακό ημέτερο» θα αφήσεις (κανόνας Νο 2).           

ΤΕΤΑΡΤΟΣ: Καβγατζίδικος «ανθρωπισμός». «Γιατί τσακώνονται στο ΝΑΤΟ και ουρλιάζουν, πατέρα; Δες, οι Αγγλοαμερικανοί κατηγορούν τους Γάλλους ότι άρχισαν τις αεροπορικές επιθέσεις μόνοι, αυθαιρετώντας. Δες, το Παρίσι απαντά πως αυτό το ζήτησαν ψιθυριστά οι Αμερικανοί, για να μη φανεί ότι αρχίζουν πόλεμο σε μία ακόμα μουσουλμανική χώρα. Δες, ο Ομπάμα είπε πως θα παραδώσει την ηγεσία των επιχειρήσεων δίχως κανείς να ξέρει σε ποιον. Τι είναι η ηγεσία των πολεμικών επιχειρήσεων, πατέρα; Ανθοδέσμη που την πετάει η νύφη προς τα πίσω και οι ανύπαντρες πηδούν για το ριμπάουντ;». Ο πατέρας ξεροβήχει. «Παιδί μου, αν θέλεις περισσότερα κοιτάσματα, αλλάζεις και του συμμάχου τα πετρέλαια» (κανόνας Νο 3).  

ΠΕΜΠΤΟΣ: Αξονικός «ανθρωπισμός». Ο «άξονας» Βερολίνο-Παρίσι έγινε πολύ κατηφορικός με τις εξελίξεις στον τομέα της κρίσης: η Μέρκελ σαρώνει, ο Σαρκοζί μουτρώνει. Ε, με την «τσαμπουκαλίδικη» στάση του στο θέμα της Λιβύης, ο Νικολά βρίσκει ένα (γεωπολιτικό) πεδίο γαλλικής πρωτοκαθεδρίας. Σαν ρεβάνς, σε άλλο γήπεδο. «Αλοζανφάν ντε λα πατρί

-ξέχνα της Μέρκελ το μαντρί- πάμε και πάλι Αφρική».       

ΕΚΤΟΣ: Εκλογικός «ανθρωπισμός». Επιτιθέμενος εναντίον της Λιβύης ο Νικολά δουλεύει και για τις προεδρικές εκλογές του 2012. Σήμερα οι  γαλλικές ελίτ του καταλογίζουν γενική αποτυχία. Δεν κατάφερε να αναβαθμίσει τη θέση του Παρισιού σε σχέση με το Βερολίνο (το αντίθετο έγινε), ούτε να συνάψει προνομιακές σχέσεις με ΗΠΑ και Βρετανία. Στα εσωτερικά, δεν κατόρθωσε να αναμορφώσει το εργασιακό-κοινωνικό status τόσο πολύ, όσο επιθυμούσαν οι οικονομικές ελίτ. Του λένε του Νικολά ότι τα θαλάσσωσε; Ε, αυτός περνά τη θάλασσα και βομβαρδίζει τη Λιβύη. Τι ελπίζει; Να ανακτήσει ερείσματα στο γαλλικό κατεστημένο, για τρεις λόγους: «Βάζει γκολ» στη Γερμανία. Υπόσχεται ημέρες ενεργειακής δόξας -έως τώρα οι γαλλικές εταιρείες δεν έκαναν μεγάλες δουλειές στη Λιβύη. Δίνει κάποιο στρατηγικό όραμα, έστω κι αν αυτό θυμίζει παλιομοδίτικη γαλλική αποικιοκρατία των 50s. Κάτι ακόμα: φορώντας στολή εκστρατείας, ο Σαρκοζί ευελπιστεί ότι θα προσεταιριστεί ευκολότερα σημερινούς ψηφοφόρους του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, του οποίου η αρχηγός, η Μαρίν Λεπέν, στις τελευταίες δημοσκοπήσεις ξεπερνά το 20%.   

ΕΒΔΟΜΟΣ: Παραπονιάρικος «ανθρωπισμός». Είπαν μελαγχολικά άνθρωποι της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι: «Τελικά, οι Γάλλοι θα πάρουν τα πετρέλαια της Λιβύης και η Ιταλία τους πρόσφυγες». Κρίμα οι βραδιές «μπούγκα-μπούγκα» του Σίλβιο με τον Μουαμάρ...

πηγή: Εφημερίδα SportDay