του Διονύση Ελευθεράτου
Οταν αναφερόμαστε στην Αγγλία και χρησιμοποιούμε τη λέξη
«κοσμοπλημμύρα», συνήθως σχολιάζουμε τα γεμάτα γήπεδα. Το περασμένο
Σάββατο, πάντως, η κοσμοπλημμύρα ήταν διαφορετική στο Λονδίνο:
τουλάχιστον 250.000 άνθρωποι -τόσους ανακοίνωσε η Scotland Yard-
συμμετείχαν στο συλλαλητήριο εναντίον των μέτρων λιτότητας της
κυβέρνησης Κάμερον.
Οταν αναφερόμαστε στην Αγγλία και χρησιμοποιούμε τη λέξη
«κοσμοπλημμύρα», συνήθως σχολιάζουμε τα γεμάτα γήπεδα. Το περασμένο
Σάββατο, πάντως, η κοσμοπλημμύρα ήταν διαφορετική στο Λονδίνο:
τουλάχιστον 250.000 άνθρωποι -τόσους ανακοίνωσε η Scotland Yard-
συμμετείχαν στο συλλαλητήριο εναντίον των μέτρων λιτότητας της
κυβέρνησης Κάμερον.
Από πότε είχε να διαδηλώσει -για οικονομικούς λόγους- τέτοιο πλήθος στην
αγγλική πρωτεύουσα; Από έναν άλλον... Μάρτη-γδάρτη (πορτοφολιών): από
τις 31 Μαρτίου 1990. Τότε η Θάτσερ, της οποίας το άστρο έδυε, είχε
θεσπίσει τον «poll tax», γνωστό και ως «κεφαλικό φόρο». Υποχρέωνε τους
Αγγλους να καταβάλουν το ίδιο ποσό, ανεξαρτήτως εισοδηματικών και
περιουσιακών «κυβικών», για την ενίσχυση των δήμων (η κρατική
επιχορήγηση προς αυτούς είχε καταργηθεί τέσσερις μήνες νωρίτερα).
Σήμερα πώς να μην αντιδιαστείλεις τις πανευρωπαϊκές διαστάσεις της λιτότητας προς τα παραμύθια, με τα οποία μας ζάλισαν τα εγχώρια «παπαγαλάκια»; Ξέρετε, τα περί «ελληνικής ιδιαιτερότητας» και τα συναφή, διάτρητα κλισέ. Τι έγινε, λοιπόν, ρε παλικάρια, στην Αγγλία, αυτή τη χώρα-πρότυπο «νούμερο 2» (διότι το πρώτο ήταν -μακράν- ο «τίγρης» της... Ιρλανδίας!) των «παπαγάλων»; Ε; Τι;
Καλά, εμείς εδώ στην Ελλάδα υποτίθεται ότι πληρώνουμε τα σπασμένα του «κρατισμού». Προσέξτε: του «κρατισμού», όχι (αλίμονο!) της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας. Οχι των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ που δόθηκαν στις τράπεζες την τελευταία τετραετία, όχι του εγχώριου φορολογικού συντελεστή για το κεφάλαιο, ο οποίος υπολείπεται του μισού (!) του μέσου όρου της Ε.Ε. Αντε και πιστέψαμε λοιπόν πως εδώ φταίνε οι «αργοί ρυθμοί αποκρατικοποιήσεων». Οτι φταίνε η κοινωνία επειδή συναγωνιζόταν σε λαιμαργία τον Πάγκαλο και η γραφειοκρατία που εμποδίζει τη χώρα να φθάσει σε επενδυτικό οργασμό. Οτι φταίνε οι «αμέτρητοι δημόσιοι υπάλληλοι», για τον ακριβή αριθμό των οποίων (και κυρίως για τη σύγκριση του ποσοστού τους επί του οικονομικά ενεργού πληθυσμού με το αντίστοιχο της Ε.Ε.) έγινε γενικό... «τουμπεκί» έπειτα από την απογραφή. Καλά, εμείς -οι «μπήξε», «δείξε»... Στην Αγγλία, όμως; Εκεί πώς προέκυψε η «ανάγκη» δραστικών περικοπών, η αναγγελία των οποίων εξόργισε τόσο πολύ τον κόσμο;
Φως-φανάρι: σε όλη την Ευρώπη χώρες με εντελώς διαφορετικά οικονομικά χαρακτηριστικά και ανόμοιες παραγωγικές δομές αφενός φορτώνουν στους πολίτες τους το κόστος της αδρής χρηματοδότησης των τραπεζών και, αφετέρου, συμπιέζουν -αλλού ταχύτερα και βιαιότερα, αλλού «διακριτικότερα»- το βιοτικό επίπεδο των κοινωνιών. Κι όλα αυτά με ψευδεπίγραφες «καμπάνιες».
Το ψευδεπίγραφο του πράγματος το καταδεικνύουν αρκετοί σοβαροί επιστήμονες ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού -από τον Πολ Ντεγκρό, τον Βέλγο καθηγητή στην Οξφόρδη που χαρακτηρίζει «γελοίο» το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας της Μέρκελ, μέχρι τους Αμερικανούς οικονομολόγους Τζότζεφ Στίγκλιτς (ο γνωστός νομπελίστας) και Κον Χέινιλαν. Ο τελευταίος γράφει: «Μόνιμη επωδός της Ε.Ε. είναι ότι οι υψηλοί μισθοί, η πρόωρη συνταξιοδότηση, τα κοινωνικά επιδόματα και η έλλειψη ανταγωνιστικότητας προκάλεσαν, τάχα, τη σημερινή κρίση (...) Είναι ένας μύθος των αδελφών Γκριμ (σ.σ.: Γερμανοί δημιουργοί παραμυθιών του 19ου αιώνα) για το παρόν, που έχει την ίδια ομοιότητα σε ό,τι αφορά τα αίτια της κρίσης, όπως η νονά-νεράιδα της Σταχτοπούτας με το ΔΝΤ».
Συχνότατα είναι απατηλή και η επίκληση των δημοσιονομικών μεγεθών, που δήθεν καθιστούν «μονόδρομο» την... κατηφόρα. Tο πιο νωπό παράδειγμα είναι η Πορτογαλία, της οποίας ο πρωθυπουργός, Ζοζέ Σόκρατες, προσφάτως «αποκαθηλώθηκε», αποτυγχάνοντας να επιβάλει ένα ακόμα πακέτο λιτότητας -το τέταρτο σε ένα έτος!. Η Κομισιόν εκτιμά ότι το πορτογαλικό δημόσιο χρέος θα βρεθεί στο 88% του ΑΕΠ, την ώρα που ο αντίστοιχος μέσος όρος της Ευρωζώνης είναι 87%! Το πορτογαλικό έλλειμμα έπεσε το 2010 στο 7% και υπολογίζεται να καθηλωθεί στο 4,6% στο τέλος του 2011.
Ε, όποιος πιστεύει ότι αυτά τα μεγέθη «καθιστούν αναγκαία» στην Πορτογαλία τη «Λιτότητα part 4», μπορεί να πιστέψει τα πάντα. Ακόμα και ενδεχόμενη δήλωση Πάγκαλου, σύμφωνα με την οποία οι «μπαχαλάκηδες» που έδρασαν στο Λονδίνο ήταν μέλη των Διεθνών Ταξιαρχιών του ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα πώς να μην αντιδιαστείλεις τις πανευρωπαϊκές διαστάσεις της λιτότητας προς τα παραμύθια, με τα οποία μας ζάλισαν τα εγχώρια «παπαγαλάκια»; Ξέρετε, τα περί «ελληνικής ιδιαιτερότητας» και τα συναφή, διάτρητα κλισέ. Τι έγινε, λοιπόν, ρε παλικάρια, στην Αγγλία, αυτή τη χώρα-πρότυπο «νούμερο 2» (διότι το πρώτο ήταν -μακράν- ο «τίγρης» της... Ιρλανδίας!) των «παπαγάλων»; Ε; Τι;
Καλά, εμείς εδώ στην Ελλάδα υποτίθεται ότι πληρώνουμε τα σπασμένα του «κρατισμού». Προσέξτε: του «κρατισμού», όχι (αλίμονο!) της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας. Οχι των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ που δόθηκαν στις τράπεζες την τελευταία τετραετία, όχι του εγχώριου φορολογικού συντελεστή για το κεφάλαιο, ο οποίος υπολείπεται του μισού (!) του μέσου όρου της Ε.Ε. Αντε και πιστέψαμε λοιπόν πως εδώ φταίνε οι «αργοί ρυθμοί αποκρατικοποιήσεων». Οτι φταίνε η κοινωνία επειδή συναγωνιζόταν σε λαιμαργία τον Πάγκαλο και η γραφειοκρατία που εμποδίζει τη χώρα να φθάσει σε επενδυτικό οργασμό. Οτι φταίνε οι «αμέτρητοι δημόσιοι υπάλληλοι», για τον ακριβή αριθμό των οποίων (και κυρίως για τη σύγκριση του ποσοστού τους επί του οικονομικά ενεργού πληθυσμού με το αντίστοιχο της Ε.Ε.) έγινε γενικό... «τουμπεκί» έπειτα από την απογραφή. Καλά, εμείς -οι «μπήξε», «δείξε»... Στην Αγγλία, όμως; Εκεί πώς προέκυψε η «ανάγκη» δραστικών περικοπών, η αναγγελία των οποίων εξόργισε τόσο πολύ τον κόσμο;
Φως-φανάρι: σε όλη την Ευρώπη χώρες με εντελώς διαφορετικά οικονομικά χαρακτηριστικά και ανόμοιες παραγωγικές δομές αφενός φορτώνουν στους πολίτες τους το κόστος της αδρής χρηματοδότησης των τραπεζών και, αφετέρου, συμπιέζουν -αλλού ταχύτερα και βιαιότερα, αλλού «διακριτικότερα»- το βιοτικό επίπεδο των κοινωνιών. Κι όλα αυτά με ψευδεπίγραφες «καμπάνιες».
Το ψευδεπίγραφο του πράγματος το καταδεικνύουν αρκετοί σοβαροί επιστήμονες ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού -από τον Πολ Ντεγκρό, τον Βέλγο καθηγητή στην Οξφόρδη που χαρακτηρίζει «γελοίο» το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας της Μέρκελ, μέχρι τους Αμερικανούς οικονομολόγους Τζότζεφ Στίγκλιτς (ο γνωστός νομπελίστας) και Κον Χέινιλαν. Ο τελευταίος γράφει: «Μόνιμη επωδός της Ε.Ε. είναι ότι οι υψηλοί μισθοί, η πρόωρη συνταξιοδότηση, τα κοινωνικά επιδόματα και η έλλειψη ανταγωνιστικότητας προκάλεσαν, τάχα, τη σημερινή κρίση (...) Είναι ένας μύθος των αδελφών Γκριμ (σ.σ.: Γερμανοί δημιουργοί παραμυθιών του 19ου αιώνα) για το παρόν, που έχει την ίδια ομοιότητα σε ό,τι αφορά τα αίτια της κρίσης, όπως η νονά-νεράιδα της Σταχτοπούτας με το ΔΝΤ».
Συχνότατα είναι απατηλή και η επίκληση των δημοσιονομικών μεγεθών, που δήθεν καθιστούν «μονόδρομο» την... κατηφόρα. Tο πιο νωπό παράδειγμα είναι η Πορτογαλία, της οποίας ο πρωθυπουργός, Ζοζέ Σόκρατες, προσφάτως «αποκαθηλώθηκε», αποτυγχάνοντας να επιβάλει ένα ακόμα πακέτο λιτότητας -το τέταρτο σε ένα έτος!. Η Κομισιόν εκτιμά ότι το πορτογαλικό δημόσιο χρέος θα βρεθεί στο 88% του ΑΕΠ, την ώρα που ο αντίστοιχος μέσος όρος της Ευρωζώνης είναι 87%! Το πορτογαλικό έλλειμμα έπεσε το 2010 στο 7% και υπολογίζεται να καθηλωθεί στο 4,6% στο τέλος του 2011.
Ε, όποιος πιστεύει ότι αυτά τα μεγέθη «καθιστούν αναγκαία» στην Πορτογαλία τη «Λιτότητα part 4», μπορεί να πιστέψει τα πάντα. Ακόμα και ενδεχόμενη δήλωση Πάγκαλου, σύμφωνα με την οποία οι «μπαχαλάκηδες» που έδρασαν στο Λονδίνο ήταν μέλη των Διεθνών Ταξιαρχιών του ΣΥΡΙΖΑ.
πηγή: Εφημερίδα SportDay
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου