Μαρτυρία υπεράσπισης υπέρ του Αρη Σειρηνίδη

του Γιώργου Ρούση

Στις 9 του Μάρτη ξεκινά η δίκη του αγωνιστή Αρη Σειρηνίδη, διότι δήθεν πυροβόλησε (δίχως θύματα) τον Ιούλιο του 2009, στα Εξάρχεια, εναντίον μιας κλούβας των ΜΑΤ.

Σχετικά με αυτήν την υπόθεση νιώθω την υποχρέωση να καταθέσω δημόσια όσα ακολουθούν:

1 Αποτελεί υποχρέωση κάθε αριστερού διανοούμενου να υπερασπίζεται τα αστικά δικαιώματα και ελευθερίες, έστω και αν θεωρεί ότι πολλά από αυτά είναι κίβδηλα και άλλα ανεπαρκή και επιδιώκει την υπέρβασή τους, υπό την έννοια της ουσιαστικοποίησής τους, της παραπέρα ανάπτυξής τους, του εμπλουτισμού τους και με άλλα πρόσθετα δικαιώματα.

Από αυτήν τη σκοπιά οι καλύτεροι υπερασπιστές αυτών των δικαιωμάτων δεν είναι άλλοι από τους υποστηρικτές της παραπάνω υπέρβασής τους.

2 Αποτελεί ιερή υποχρέωση κάθε αριστερού διανοούμενου όταν υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στην αστική εξουσία, της οποίας η Δικαιοσύνη αποτελεί θεμελιακό πυλώνα στήριξης ως τμήμα του κατασταλτικού κρατικού μηχανισμού, και σε όποιον εναντιώνεται σε αυτήν, να παίρνει αταλάντευτα θέση υπέρ του δεύτερου και τούτο ασχέτως με τη συμφωνία ή όχι με την τακτική που αυτός ακολουθεί ενάντια στο κυρίαρχο σύστημα.

3 Με δεδομένη τη μακρόχρονη παράδοση των αστυνομικών σκευωριών στον τόπο μας, οι οποίες ως γνωστόν οδήγησαν ουκ ολίγες φορές αθώους ακόμη και σε θανατικές καταδίκες, με δεδομένο ότι το παρελθόν της αστυνομίας ακόμη κι αν υπήρχε η διάθεση, είναι «φυγείν αδύνατον» και λόγω της ίδιας της φύσης της και λόγω του ρόλου που καλείται να παίξει σε περίοδο δομικής κρίσεις, πάντοτε πρέπει να έχουμε κατά νου ότι το «φάντασμα της σκευωρίας» πλανάται πάνω από τέτοιες δίκες και συνεπώς το τεκμήριο της αθωότητας πρέπει να ισχύει στον κύβο.

Αυτό ισχύει κατεξοχήν στη συγκεκριμένη περίπτωση του Αρη, η οποία βρομάει σκευωρία από χιλιόμετρα, τόσο από τον τρόπο που μετατράπηκε η πρώτη ανυπόστατη περί ληστείας κατηγορία για την οποία είχε αρχικά συλληφθεί όσο και από την «ένδειξη» που υπάρχει για τη δεύτερη κατηγορία, με βάση την οποία και τελικά παραπέμπεται σε δίκη και η οποία κινδυνεύει να μετατραπεί και σε μοναδική «απόδειξη».

4 Και ερχόμαστε ακριβώς σε αυτό το μοναδικό «αποδεικτικό» στοιχείο σε βάρος του Αρη, διότι όλα τα άλλα είναι μάλλον αποδεικτικά της αθωότητάς του, που δεν είναι άλλο από το ότι, σύμφωνα με την Ασφάλεια, βρέθηκε γενετικό υλικό (DNA) και του ίδιου -αλλά όχι μόνον δικό του- σε αγνώστου προελεύσεως χειρουργική μάσκα.

Σημειώνω απλώς ότι στις πορείες έχω κι εγώ πάντα μαζί μου μια-δυο τέτοιες, μια και «τα όργανα προστασίας του πολίτη» πετούν τα χημικά με την ίδια ευκολία που οι μπουζουκόβιοι πετούν λουλούδια στα σκυλάδικα.

Ε, λοιπόν, αυτό το αποδεικτικό στοιχείο ακόμη κι αν είχε βρεθεί σε σταθερό αντικείμενο, ακόμη και αν αποδεδειγμένα η μάσκα άνηκε στον κατηγορούμενο, ακόμη κι αν υπήρχε σε αυτήν μόνον δικό του υλικό, θεωρείται πια διεθνώς, ανεπαρκής ως απόδειξη.

Δεν έχει κανείς παρά να ρίξει μια ματιά στο Διαδίκτυο, για να διαπιστώσει ότι σε όλο τον κόσμο έχουν διαπραχθεί οι πλέον κραυγαλέες δικαστικές και όχι μόνον πλάνες, όταν η μέθοδος του DNA αντιμετωπίστηκε ως «η βασίλισσα των αποδείξεων».

Και ακόμη περισσότερο, όπως ορθά υποστηρίζει η έγκριτη και κάθε άλλο παρά αναρχική γαλλική «Monde», είναι απαράδεκτο, «όταν έχει "μιλήσει" το DNA, να θεωρείται ότι ο κατηγορούμενος, ο οποίος κατά τα άλλα είναι κατά τεκμήριο αθώος, να είναι υποχρεωμένος να αποδείξει ότι υπήρξε κάποιο λάθος στη διαδικασία ταυτοποίησης, ή διασταύρωσης του γενετικού υλικού του»(i).

Η πρόεδρος του γαλλικού συνδικάτου των δικαστών Evelyne Sire-Marin δήλωνε σχετικά: «Αντί να αναζητούμε υλικές ενδείξεις που να μας επιτρέπουν να τεκμηριώσουμε ή όχι μια υπόθεση, βυθιζόμαστε στην ευκολία της διασταύρωσης φακέλων (που περιέχουν γενετικό υλικό)».

Αλλά ακόμη και ο ίδιος ο Alec Jeffreys, ο βρετανός καθηγητής γενετικής που το 1985 ανακάλυψε τη μέθοδο ταυτοποίησης μέσω DNA, την οποία κατά τη γνώμη του δεν πρέπει να διαχειρίζεται η αστυνομία, δηλώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι αυτή «δεν μπορεί να έχει αξία "απόδειξης" κατηγορίας, αλλά πρέπει να χρησιμοποιείται μόνον ως ένδειξη»(ii).

Τέλος, ακόμη και η ίδια η Interpol, διά στόματος του εισηγητή της στο 1ο Διεθνές Συνέδριο Χρηστών του DNA, κάνει λόγο για «ανάγκη όλοι οι παράγοντες να αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη τα στοιχεία (τα σχετικά με το DNA) που η αστυνομία μπορεί να εκμεταλλευτεί»(iii).

Με αυτά τα δεδομένα, για μένα τουλάχιστον, αυτό που μένει να απαντηθεί δεν είναι η αθωότητα ή μη του Αρη Σειρηνίδη, αλλά το πώς θα τιμωρηθούν παραδειγματικά όσοι αδίκως τον βασανίζουν μόνο και μόνο γιατί επιμένει να είναι κοινωνικός αγωνιστής. 

(i) Le «Monde» 23/12/2003
(ii) Jean-Marc Manach, «Les limites des fichiers genetiques de la police», in http://felina και «La preuve par l'ADN a l'epreuve des experts», in http://interenetactu.net
(iii) 1ST International DNA User' s Conference: http://www.interpol.int/public/ Fprensic

πηγή: enet.gr